Fratelli d'Italia

Regisseur: Lippi (bondscoach Italië), Cannavarro (aanvoerder Italiaans 11-tal)

Plaats: Lecce

Gebeurtenis: Italië - Montenegro (kwalificatie WK 2010 Zuid Afrika), woensdag 15 oktober

Bulgarije - Italie, het weekeinde daarvoor geweldig uit de hand gelopen met Bulgaarse rechtse hooligans; Lippi anticipeerde onmiddellijk door de media te bespelen. Bari en Lecce hooligans (een soort Amsterdam en Rotterdam van het zuiden, zouden elkaar tijdens de Italië - Montenegro met rust laten), Italië zou wel eens laten zien dat het een beschaafd land was, Puglia (de provincie waarin Lecce) was het mooiste deel van Italië enz. enz. Enfin, tijdens het volkslied van Montenegro begint het gebruikelijke gefluit en onmiddellijk begint Cannavarro (halfgod in Italië) te applaudisseren; binnen 10 seconden overstemde het applaus het gefluit. Wel imposant om mee te maken; daarna nog even het Italiaanse volkslied (ook niet mis). Wedstrijd was bijzonder matig. Wat voor de rest wel opviel is dat de Italiaantjes zich niet van tevoren klem zuipen, maar na het voetballen nog even gaan eten om de zaak te bespreken. Detail: Vucinic (Montenegro), maar ook spelend in de competitie voor AS Roma, was de beste man van het veld.

10 Terrassen (3)

Boekarest dus, Piata Romana. Een jaar of 7 geleden waren Geert en ik met de hele 'Box-projectgroep' in Boekarest om daar de eerste try out van een simulatiespel te spelen. De groep bestond uit 3 sympathieke moffen, 1 niet sympathieke mof, een verwarde Francaise, een ADHD-vrouw van Italiaanse afkomst, een slimme Portugees en 2 Roemeense dames waarvan er 1 op routine mee draaide en de ander nog veel moest leren (en die bovendien totaal niet kon auto rijden, hetgeen wel noodzakelijk is in deze chaos-stad met al die opgefokte ego's). De Roemenen wilde ook nog laten zien, dat hun vaderland best wel beschaafd was, dus moesten we ook nog regelmatige lunchen en dineren in gelegenheden die helemaal niet voor ons bestemd waren. Maar goed, zij betaalden. Daarnaast moesten we ook nog op bedevaart naar het kasteel van Dracula.
Na een paar dagen hadden we wel wat behoefte aan privacy, dus besloten we om niet het megalomane paleis van Ceausescu te gaan bekijken, maar ons eigen plan te trekken. Prima weertje en na wat door de stad geslenterd te hebben kwamen we op een terras op de Piata Romana uit. Het bijzondere van dit terras was dat er her en der kruizen op stonden, die bijvoorbeeld aangaven dat er op die desbetreffende plek 17 mensen gesneuveld waren tijdens de opstand tegen Ceausescu. We namen dit voor kennis aan en zegen neer. Het, voor mij, wonderlijke aan Geert is dat hij geen alcohol drinkt en dat het voor mij ondenkbaar is om plusminus 8 uur op een terras te zitten zonder dat ik zo'n terras-sessie enigszins aangeschoten uitkom. In ieder geval veel zitten oudehoeren over niets, en daar gaat het af en toe ook om. Bovendien ook nog een Roemeense oberes aan het lachen gekregen die al 9 jaar niet gelachen had.

Mislukt ouder

Voor zover het in mijn trieste bestaan al lukt om af en toe wat zelfvertrouwen op te bouwen, wordt dat een paar keer per week meedogenloos weer teniet gedaan door mijn dochters. De oogst van deze week:

vrijdag, Marij en ik vonden eigenlijk wel dat we in de oktober-vakantie een weekje naar Zuid-Spanje moesten. Terwijl we aan het overleggen waren en tussentijds op het heilige internet aan het checken waren of er nog een goedkope vlucht te scoren was, kwam Elke -de jongste- met de vraag of dat allemaal wel verstandig was: weer op vakantie en wat dat dan allemaal financieel ging betekenen. Uit ervaring wist ze dat het dan weer in november en december afzien werd. Ze raadde het volgende aan: kijk nou eens na de zomervakantie hoe jullie er financieel voorstaan en als het dan allemaal meevalt, dan kun je altijd nog een last-minute stedentripje van 4 dagen naar Madrid zien te scoren. Dankuwel!

Donderdag, is fritesdag; dus opgewekt naar Kees Manders. Thuisgekomen trof ik het gezin in een agressieve stemming aan: 'hoe ik het in mijn hoofd haalde om zonder mobiele telefoon naar de fritestent te gaan.' Reden van deze aanval: er was tijdens mijn rit naar Kees Manders geconstateerd dat de mayonaise op was en dan had ik bij Manders nog een beker mayonaise kunnen meenemen. Een leermoment dus: nooit meer frites halen zonder mobiel.

Foto's van de dames mogen absoluut niet op deze blog (willen niet met mijn 'zwerversvrienden' geassocieerd worden).
Volgende week meer.

Il Gattopardo

Il Gattopardo, ofwel de Tijgerkat. Boek geschreven door Guiseppe Tomasi de Lampedusa. Heeft voor de rest weinig geschreven, maar dit is voor mij wel een meesterwerk. De Tijgerkat handelt over het langzame en stijlvolle verval van de Siciliaanse adel rond de 2e helft van de 19e eeuw. Daarnaast is Garibaldi in volle gang om de eenheidsstaat Italië te stichten.
Ook dit boek is verfilmd en dan speelt weer de vraag op: wat was beter: het boek of de film? Ook hier is het antwoord: maakt niet uit, zijn allebei goed. Maar wel om een andere reden dan bj Gomorra. Waar het bij Gomorra-film ging om een eigen interpretatie, gaat het bij de Il Gattopardo-film om een nauwkeurige registratie van het boek.
Het boek is in feite een kroniek en in die zin zullen sommigen het geen literatuur vinden. Daarentegen kan De Lampedusa wel een fatsoenlijke zin op papier krijgen, dit weer i.t.t. sommige modernen die wel een hoop inhoud in hun boekjes denken te persen, maar geen fatsoenlijke zin kunnen bouwen.
Als toegift een stukje van de film met als hoofrolspelers Burt Lancaster en 2 opkomende talenten: Alain Delon en Gina Lollobrigida.

http://www.youtube.com/watch?v=A-x8ylKulfg

Onderwijs: inspectie (2)

Even uit m'n evenwicht geweest na inspectie (1). De grote vraag blijft: voor wie zijn we nu eigenlijk onderwijs aan het maken; voor de leerlingen en de bedrijven, of voor de inspectie? Wij zijn natuurlijk link en ervaren genoeg om de inhouden zo veel mogelijk overeind te houden en daarnaast de inspectie tevreden te houden of te misleiden (het is maar net hoe je zoiets wilt noemen). Desalniettemin is het langzaam maar zeker wel een paranoia toestand aan het worden. Een jaar of wat geleden, stapte de toenmalige inspectie KCE (inmiddels afgeserveerd door staatssecretaris Van Verstandverbijsteringsveld, zelfs zij had door dat het zo niet verder ging) onze school binnen en al snel was de eerste gele kaart getrokken (ja, zo gaat dat in een professionele wereld, we trekken gele kaarten, daarna een rode en dan mag je geen examens meer uitvoeren en dat scheelt dus weer geld). Tijdens deze razzia zijn er wel wat zieltjes beschadigd, in de zin dat men zo'n 'gele kaart' nooit meer wil meemaken. Dit heeft wel veroorzaakt dat er bij alles wat we ontwikkelen een constante vraag door alles heen sluimert (zoiets als een blijvend soort ontstoken tandvlees): wat zou de inspectie hiervan vinden; kan dit of dat afgekeurd worden? En nu kom ik op mijn punt: we worden ook hier geregeerd door de angst. En tegen deze angst is het moeilijk vechten, want het ligt er maar net aan wie de zaak gaat inspecteren. Hoe interpreteert hij/zij de standaarden? Wat is de stand van zaken in de politiek of in de pers? Zoals gezegd, KCE inmiddels afgeserveerd, maar niet helemaal. Zitten nu 'onder' de inspectie. Welk krachtenveld is daar aan het werken? Kortom, genoeg onbekenden. Voeg daarbij dat wij ook onze eigen interpretaties en krachtenvelden hebben en de chaos zou compleet kunnen zijn. Is dat ook zo? Nee dus! Als ik kijk naar hoe ons onderwijs er momenteel uit ziet, dan scheelt dat niet zo veel met pakweg 5 jaar geleden. Het is, m.i. goede oude wijn, in nieuwe zakken. Het probleem is echter dat niet de goede, oude wijn, wordt geproefd, maar de nieuwe zakken worden gekeurd.

Gomorra

Het is al langer een hype, dus ik zal er ook maar eens iets over schrijven. De man van de foto is Roberto Saviano en schrijver van het boek Gomorra. Een relaas over wat de mafia in Napels allemaal aanricht in de achterbuurten, in die zin dat alles en iedereen op de een of andere manier betrokken is bij de misdaad. Deze keer geen Amerikaanse toestanden, waarin de bazen zich in cocaïne, dure auto's en mooie vrouwen wentelen; maar gewoon kille armoede, waar men elkaar afmaakt om een treetje hoger te komen in hiërarchie. En dan bedoel ik dus de allerlaagste treden, kruimelwerk. Saviano kan door zijn ontboezemingen de straat niet meer op en wordt constant beschermd. Zijn boek kreeg hij voor elkaar door te infiltreren en nu zijn de jongens boos op hem.
Boek is ook verfilmd en dan duikt de eeuwige vraag op: wat was beter, het boek of de film? In dit geval gelukkig geen antwoord op te geven. Zijn namelijk allebei goed, maar wel totaal anders. Film is een mooie en integere interpretatie van het boek. Het integere bestaat uit het feit dat Hollywood hier weer een soort pornografische slachtpartij van had gemaakt, terwijl de film een soort documentaire is geworden en nergens uit de bocht gaat qua spektakel. Het leuke is ook nog dat ze bij de casting voor de film 2 echte mafiabroeders hebben geselecteerd zonder het zelf te weten. Als link de trailer van de film (die overigens vrij makkelijk te downloaden is her en der).

http://www.youtube.com/watch?v=QeuLCXwvOgw

muziek: de 3e (2)

Het is een bekend verhaal in de muziekwereld: die moeilijke 3e plaat. Meestal lukt het nog wel om na een veelbelovend debuut een fatsoenlijke 2e product te maken, maar daarna zijn vaak de hoofden leeg, de putten uitgedroogd. Soms is dit voor een groot gedeelte de schuld van de platenmaatschappijen, die natuurlijk zo veel mogelijk geld in zo kort mogelijke tijd willen verdienen en het omhoog geschreven bandje min of meer dwingen om maar door te gaan in hun scheppingsproces, terwijl er niets meer te scheppen valt voor de desbetreffende heren en dames. Twee goede voorbeelden van bovenstaande zijn de Kaiser Chiefs (Off with their Heads) en Franz Ferdinand (Tonight). Kaiser Chiefs, leuk bandje voor feesten en partijen, volledig door het ijs gezakt met hun 3e; maar nog erger is Tonight van Franz Ferdinand. Medeschuld aan deze mislukking is de Englese muziekpers, die in niets onderdoet voor de beruchte Engelse roddelpers. Als er iets afgebrand moet worden, dan doen ze dat goed; als er iets geprezen moet worden, dan schieten superlatieven te kort. Zo ook, bij de plaat 1 en 2 van Franz Ferdinand. Geen woord van kritiek: fantastic! Daar worden jongens van ± 23 jaar arrogant en lui van en dan gaan ze er een potje van maken.
Wie er geen potje van maakte bij de 3e plaat, was uiteraard Giant Sand; integendeel, met Storm (1988) begon het echt interessant te worden. Helaas geen bewegende beelden van, maar wel van Yer Ropes (Glum 1995) met John Convertino en Joe Burns (nu Calexico).

http://www.youtube.com/watch?v=p6PZM-DFGNQ

voetbal: raul en di stefano

Nog een uurtje en dan is het zo ver: Real Madrid - Liverpool. Even een paar tips met terugwerkende kracht voor onze Huntelaar en Drenthe daar:
als Di Stefano zich bij je presentatie laat ontvallen dat hij die lange haren, vlechtjes en oorbellen eigenlijk niets vindt, dan moet je daar wat aan doen, anders gaan mensen je uitfluiten en daar kan jouw tere kinderzieltje niet tegen, Royston. Hoogstwaarschijnlijk weet Royston helemaal niet wie Di Stefano is, omdat hij op school altijd lag te slapen, daarom dit filmpje:

http://www.youtube.com/watch?v=Izls2EA-jn4&feature=related

Voor Huntelaar het volgende: in de basis willen komen bij Real Madrid, betekent maar 1 ding: zo snel mogelijk vriendjes worden met Raul; zo nodig zijn schoenen poetsen. Maar goed, jij kende Raul helemaal niet , want hij ontbrak bij het laatste EK (zij hebben namelijk Torres, die is nog beter). Daarom dit filmpje:

http://www.youtube.com/watch?v=xbLFoeVEFp4

Onderwijs: inspectie (1)

Dat we er in het onderwijs geen bende van moeten maken, lijkt me duidelijk. Dat er een instantie moet zijn die het onderwijs inspecteert, lijkt me normaal. Edoch, de huidige situatie voor wat betreft de inspectie van het onderwijs, noodt mij tot het schrijven van deze beschouwing.
In den beginne, ik heb het over de jaren '80, brak er eens per jaar of 2 jaar altijd een lichte paniek uit bij mijn toenmalige directeur. Het hoofd werd wat roder en de wenkbrauwen stonden wat meer gefronst. De inspecteur zou komen. Hoe zag zo'n dag er uit? De inspecteur ging in gesprek met de directeur; liep door de gangen van de school; bezocht her en der een les, zag dat het goed was en verdween geruisloos. Het ging vooral over onderwijs; de woorden procedure, transparantie, bewijslast werden nauwelijks of niet gebezigd. De bedrijven in de Kempen en Eindhoven waren tevreden.
De laatste jaren is er veel veranderd: over inhouden en kennisoverdracht wordt nauwelijks gesproken; kernwoorden zijn momenteel: transparant, procedure, bewijslast. In 2 zinnen: er moet bewijslast opgeleverd worden waardoor duidelijk wordt dat een onderwijsinstelling transparant bezig is en hiervoor dient men voldoende bewijslast opleveren. Deze bewijslast bestaat voornamelijk uit het beschrijven van procedures.
Inhoud en kwaliteit is voor de rest niet erg belangrijk. Voorbeeld uit een andere branche: een KNO-arts vertelde mij onlangs dat ook daar de inspectie niet kijkt naar het feit of een operatie goed is uitgevoerd, maar of de handelingen etc. op de goede wijze in de juiste formats waren verwoord. Mislukte operatie, volgens procedure verwoord, verwerkt en ingevuld op tientallen formulieren: geen probleem. Succesvolle operatie, verkeerd administratief verwerkt: grote problemen, tot sluiting van de afdeling toe.
Momenteel zijn we bezig om het CompetentieGericht Onderwijs in te voeren (CGO). Alhoewel de kwalificatiedossiers in eerste instantie tamelijk abstract leken, bleken ze bij nader inzien toch wel te vertalen in normaal onderwijs. Een pijnpunt en constante bedreiging bij het implementeren van CGO is de telkens terugkerende vraag: wat zou de inspectie hiervan vinden? Het gaat dan niet om spectaculaire veranderingen voor wat betreft de inhoud, maar om de vraag die daarachter ligt: hoe verzorgen we de bewijslast voor wat betreft de transparantie en procedures. formulieren, formulieren en nog eens formulieren. Bovendien moet dit alles van tevoren bedacht, gelegitimeerd, verwerkt worden etc. Kost ook nog een enorme hoop menskracht en dus geld. Morgen meer, want anders ga ik me weer opwinden.

Voetbal: de as

Altijd leuk: doelloos oudehoeren over voetbal en hoe het wereld 11-tal er uit zou moeten zien. In de La Folie waren Theo van E. en ik er na ruim 4 uur uit. Daarna 2 weken m'n stem kwijt geweest. We kwamen op de volgende AS: Alex -Totti - Ibrahimovic. Zet daar nog wat goede voetballers omheen en alles komt voor elkaar. De 3 heren hierboven zijn alle 3 meedogenloos, kunnen scoren en kunnen hun ego's ondergeschikt maken aan het collectief.
Specifieke talenten:
Alex: lijkt een aardige jongen en zet daardoor de gemiddelde spits op het verkeerde been. Bovendien fysiek sterk en op z'n tijd flink lomp.
Totti: is in werkelijkheid nog slimmer en achterbakser (als voetballer) dan hij lijkt. Vorig jaar nog topscorer in de Serie A.
Ibrahimovic: Zweed, van Bosnisch-Kroatische afkomst; killer dus. Fysiek sterk en maakt veel ruimte vrij voor anderen.
Als toegift Ibra z'n laatste goal voor Ajax.

http://www.youtube.com/watch?v=ZgqsaDnsEq8

Echtgenoot

Als er voor iemand geldt 'moedig voorwaarts', dan is het Marij wel. Ondanks de non-Hodgkin en alles wat dat met zich meebrengt, knalt Marij er constant keihard tegen aan. Italiaans studeren, maar vooral in de kunsten: keramiek, schilderen en momenteel handbeschilderde T-shirts. Niet misselijk allemaal, die energie. Daarom hieronder de link naar haar site:

www.marijkevanorten.nl

10 Terrassen (2)

Een terras van een volledig andere orde, is het terras op ons landgoed in Hongarije. In 1991 gekocht met Jurgen, Marieke, Freerk, Anja, Marij und Ich. Anja is inmiddels vervangen door Leon en Jurgen is ingewisseld voor Laci (relationeel dus). Maar daar gaat het hier niet over. Bij de verbouwing en inrichting van ons landgoed zijn we eigenlijk maar een keer goed financieel te grazen genomen en dat was bij de aanleg van dit terras (1998 of zo). De vroegere stal was tegen de grond gewerkt en vervangen door een woon/eetgedeelte. Dit alles voor 16.000 gulden. Op de foto is de achterkant hiervan te zien. Dit was zelfs voor Hongaarse begrippen goedkoop. De aannemer had zich misrekend, maar pakte ons een paar maanden later meedogenloos terug door voor de aanleg van het terras 11.000 gulden te rekenen. Freerk is er nog een tijdje onwel van geweest. Desalniettemin is dit het terras, waar ik de meeste tijd heb doorgebracht van al mijn terrastijd -meestal rond de 1 promille- dus prettig aangeschoten, zeg maar. 

Muziek (1)

Giant Sand, onder leiding van de wispelturige anti-rookfanaat Howe Gelb is een van mijn favoriete bandjes: woestijnmuziek vanuit Tucson, Arizona. Howe kan zo'n beetje alles: liedjes schrijven, de baas spelen, gitaar en piano spelen, melig tegen zijn publiek zijn enz. Onderstaande link gaat naar de periode voor Giant Sand: Giant Sandworms. Ik moet per slot van rekening bij het begin beginnen.

http://www.youtube.com/watch?v=k3YwOYjrqbQ

Onderwijs:briefje aan SP-fractie

Geachte heer, mevrouw,

Op 9 februari jl. heb ik uw fractie een bericht gestuurd betreffende de invoering van CGO in het MBO. Binnen een week zou daar een reactie uwerzijds op volgen. Dit is niet gebeurd! Hoogstwaarschijnlijk heeft de verantwoordelijke persoon het te druk gehad met zijn/haar stukje in het Eindhovens Dagblad over bovenstaande problematiek. Als dit stukje enig niveau had gehad, dan had ik daar vrede mee gehad. Helaas, dit stukje benaderde de zaak tamelijk abstract, was ongenuanceerd en tendentieus. Gebral dus, dit i.t.t. het artikel dat enige weken geleden in de NRC stond en waar ik in mijn vorig mail aan refereerde; daar was wel het volk geraadpleegd en werd de problematiek met voorbeelden uit het veld onderbouwd. Het stukje van Van Dijk? is waarschijnlijk ter meerdere eer en glorie van hemzelf geschreven. Als medewerker van ROC Eindhoven en SP-lid kan ik u melden dat u met dit artikel weinig zieltjes hebt gewonnen.

Laatste keer dus geweest, want ik kan niet achter deze goedkope manipulatie staan. Ongetwijfeld zult u in uw arrogantie besluiten om op deze reactie ook maar geen reactie te sturen, maar bedenk u wel: Hoogmoed komt voor de val!

Met vriendelijke groet,

Wim Heere

10 Terrassen (1)

Af en toe zal ik in de serie '10 terrassen' een stukje schrijven over de beste 10 terrassen van de afgelopen jaren. Het terras dat op de foto getoond wordt, is gesitueerd in Sevilla. Niet in het centrum, maar aan de rustige kant van de rivier. Oktober 2005, met Marij in Andalusie. Ook nog even 2 dagen Sevilla, geslapen in het kleinste hotelkamertje ooit. Maar goed, niet geklaagd, 's middags geslapen, rond een uur of 4 de stad in en uiteindelijk op dit terras blijven hangen. Zoals wel vaker: nog 1 en dan gaan we hier weg. De laatste: il ultimo. Rond 8 uur, half aangeschoten naar de overkant waar het barstte van de toeristen (veel busmensen). Snel even een processie gescoord (zie foto) en toen weer terug naar voornoemd terras, alwaar ik door de ober werd verwelkomd met: ola, mister ultimo. Zo hoort het.

Vakantie

Met die blog ben ik nog bezig; de eerste dagen van de vakantie vooral in ledigheid doorgebracht. Marij's herstel (van de operatie dan) vordert gestaag en uiteraard is het plan weer veranderd: er wordt niet bestraald! Althans dat hoorden we van de huisarts (bij het verwijderen van de hechtingen!). Morgen een afspraak met de chirurg en dan verderop weer met de oncoloog. De laatste is de regisseur, alhoewel we nu ook niet meer weten of het de oncoloog uit Nijmegen of Eindhoven is. We proberen normaal te blijven. Naast dit alles is ook Marij's vader al weken terminaal. Ligt nu aan de morfine, in een soort sluimerwereld en we moeten er wel af en toe naar toe. Die vader was/is wel redelijk OK (alhoewel natuurlijk wel een stevige rechtse bal). Ook hierin proberen we normaal te blijven. Lukt goed tot nu toe.
Op de inrichting denken we al langzaam aan volgend schooljaar: ondanks dat er dit jaar nog veel moet gebeuren: de huidige 3e jaars moeten nog de summatieve toetsing door. Tot nu toe gaat het goed. door het van tevoren goed te organiseren en de ervaring met de blikkenpers, heb ik tot nu toe nog weinig koppijn gehad en de leerlingen vinden het ook allemaal gestructureerd gaan. Iedereen zit nu eigenlijk in een soort IPD-situatie, zonder HBO-ers. Project van bedrijf, coach van school -> ontwerp, tekeningenpakket, kostprijscalculatie opleveren n.a.v. bedrijfsproject + Ned, Eng en wat harde technische toetsen eronder. Donderdag hebben de mannen om er aan te werken. Het enige minpunt is dat er te weinig uren in coaching zijn gestopt (3 man -Fons, Marijn und ich) op 32 man en maar 2 uur per week (wordt 3 uur). De mannen zijn er goed mee bezig en ik ben afgelopen week vele malen ouderwets met de plannen van aanpak bezig geweest (lukt goed en ze beginnen nu het nut van die dingen te zien).
Qua organisatie op de WEI lijkt het er op dat ze na mijn genuanceerde evaluatie betreffende een en ander de klok toch weer terug gaan draaien: decentraliseren dus en korte lijnen. Ik sprak Pieter vorige week nog even en hij begreep precies wat ik bedoeld had. Ze zijn nu aan het bespreken hoe ze het in gaan richten. Wat dat betreft is het wel makkelijk dat ik coordinator ben, want dan heb je toch het en der wat invloed en raak je niet helemaal gefrustreerd. Aan de andere kant zit je dan wel weer in het coordinatorenoverleg en daar gaat het allemaal wat moeizamer.
Zoals het er nu uitziet zit je volgend jaar weer op je oude plek: Louis (zit nu helemaal in de mechatronica, niet alleen wis/nat maar ook technisch) verhuist waarschijnlijk naar een nog te verbouwen mechatronicabolwerk achter in de gang op de 2e verdieping. Jens kan misschien blijven, maar dat moeten we nog even uitzoeken. Functioneert wel redelijk, is een aardige jongen, heeft goede instelling, maar kan nog veel leren. Qua onderwijskundig klimaat kan ik eigenlijk wel stellen dat heel het probleemgestuurde (van het PGO) zo'n beetje is verdwenen. De begeleidingsuren worden nu meer gebruikt om te kijken of de projectwijzer wordt gevolgd en het POP/PAP gebeuren.
Kortom van de buitenkant ziet het er nog wel zo'n beetje hetzelfde uit, maar als je verder kijkt, zie je al snel grote verschillen met 2 jaar geleden. Is het beter, is het slechter, is het anders? Qua werksfeer absoluut beter: iedereen heeft er wel zin in: het Tomesen-trauma is volledig verwerkt. Onderwijs: eigenlijk totaal anders: lekker in een tutorhok een probleem uitdiepen en de jongeren didactisch opfokken is er niet meer bij. Jammer dus. Qua organisatie; ik vermoed dat als jij terug komt, alles weer normaal bij het oude is en Donald is een man die kan luisteren, het zelf ook niet altijd weet en dus te beinvloeden is (positief dus).
Nog wel wetenswaard is dat de sukkel der sukkels: Gijs P., nu ook zijn laatste adjunct kwijt is. Annemarie nokt hem ook per 1 juni. 3 in een jaar en Roel dolgedraaid en nog stelt hij zich geen vragen. Ik ben blij dat ik daar op tijd ben weg gegaan. Wat dat betreft is de WEI een oase van rust en stabiliteit.