Backyardin’
Dit zou de trip van het backyarden worden; die vreemde verzameling staten ’n beetje beter van binnen leren kennen. Wel redelijk gelukt, door de insteek niet in motels te slapen maar in de laagste Airbnb-regionen. Geen plan of action, gewoon kijken wat er is en de minst gevaarlijke kiezen. Niet te veel geld uitgeven aan slapen –toch elke avond wel een bezoekje aan een of andere venue of muziektent.
Memphis; Airbnb-first timers: Shane had het niet zo op ‘mensen van buiten’; zijn vriendin was wat opener. Enfin, na ’n uurtje of wat vond ik mezelf terug vrijwel in de backyard met een vrouw van ruim 100 kilo voor m’n neus, die met een afwasborstel op haar benen zat te slaan. Haar doorbloeding in de benen werkte nauwelijks meer nadat ze ergens in februari een auto over haar benen had gehad. Wel schrijnend om te zien, maar ze kon er mee overweg. Geld om het door het ziekenhuis op te laten lossen, was er niet. Shane en Cimmone waren inmiddels bezig om hun eventuele optreden in een of ander talentenshow uit te leggen en beelden. Was ook wel schrijnend en aan andere kant ook niet. Ze lieten wel hun geloof in the American Dream zien. Ze vonden ons inmiddels ‘great’; Shane was even van zijn vreemdelingenvrees af. Ondanks dat hij die dag ontslagen was, zag hij het leven niet somber in: morgen ergens anders solliciteren als dieselmotormonteur en alvast wat stickers op zijn Pick Up truck geplakt dat hij ook als zefstandige opgeroepen kon worden. Zo gaat dat: the show must go on.
Memphis; Airbnb-first timers: Shane had het niet zo op ‘mensen van buiten’; zijn vriendin was wat opener. Enfin, na ’n uurtje of wat vond ik mezelf terug vrijwel in de backyard met een vrouw van ruim 100 kilo voor m’n neus, die met een afwasborstel op haar benen zat te slaan. Haar doorbloeding in de benen werkte nauwelijks meer nadat ze ergens in februari een auto over haar benen had gehad. Wel schrijnend om te zien, maar ze kon er mee overweg. Geld om het door het ziekenhuis op te laten lossen, was er niet. Shane en Cimmone waren inmiddels bezig om hun eventuele optreden in een of ander talentenshow uit te leggen en beelden. Was ook wel schrijnend en aan andere kant ook niet. Ze lieten wel hun geloof in the American Dream zien. Ze vonden ons inmiddels ‘great’; Shane was even van zijn vreemdelingenvrees af. Ondanks dat hij die dag ontslagen was, zag hij het leven niet somber in: morgen ergens anders solliciteren als dieselmotormonteur en alvast wat stickers op zijn Pick Up truck geplakt dat hij ook als zefstandige opgeroepen kon worden. Zo gaat dat: the show must go on.
Shane was nog nooit buiten zijn county geweest. Hij vroeg ons voordat we vertrokken waar de volgende stop was: Louisville, zo’n 400 km verder. Hij reageerde verschrikt of we wel wapens bij ons hadden en de messen wel geslepen waren. So it goes.
Berea, Kentucky, ’n paar dagen verder. Theresa was een vrouw van 65-70 jaar, wonend in the middle of nowhere. Haar huis stond ’n paar honderd meter van de –daar toch al nauwelijks bewoonde wereld- midden in de bossen. Ze woonde daar met een bejaarde Duitse herdershond. Ze werkte nog steeds als therapeute. In haar boekenkast zag ik boeken staan over hoe High Sensitive Persons in elkaar schijnen te zitten. We hebben het niet over de HSP’ers gehad, alhoewel ik haar als ervaringsdskundige wel wat adviezen had kunnen geven. Ze was intellectueel breed onderlegd, dacht na over de staat van het land en kon goed vertellen. Had ook ’n tijd in Europa gestudeerd en rondgezworven, dus keek met ’n andere bril naar de wereld als Shane uit Memphis. Ze kon het wel waarderen dat we op zoek gingen naar de banjo roots in het gehucht Tomahawk. We hebben nog onderzocht of Tomahawk in een dry county lag, maar kwamen er niet uit. Barea was semi-dry. Als er ergens meer dan 60 personen binnen konden, mocht er alcohol geschonken worden.
Bible beltin’: Pray until something happens …
In Barea staan veel kerken, heel veel voor zo’n klein dorpje: 19 op nog geen 4.000 inwoners. Ook Amis in de buurt van dit dorpje, die iedere dinsdag en vrijdag hun groente en fruit kwamen verkopen. Ze zien er toch anders uit, die Methodisten en Baptisten: de Veluwe 1930. Braaf, de tuinen waren netjes onderhouden, de kerken zagen er verzorgd uit. Het plaatselijke college met al zijn vestigingen bepaalden het beeld. Ook netjes. Er zit ontegenzeggelijk geld in dit dorp. Het college was gesloten vanwege Summer holiday: ik moest denken aan de studenten die hier de rest van het jaar hun leven slijten in de dormitories, die er weliswaar goed uitzagen, maar wel omgeven waren door kerken. Er waren geen bars, alleen een chic hotel voor de kapitaalkrachtige protestantse pensionado’s en nog een vage zuid-oost Aziatische eettent, zonder een zuidoost-Aziaat, maar wel met bier. Ik vroeg me af hoe het moest zijn om hier je leven als student door te brengen. Geloof compenseert waarschijnlijk veel.
We moesten onderweg even van de highway af om wat te regelen, het was zondag. We stopten ergens in ’n dorpje en toen we rondkeken stonden we op de parkeerplaats van een kerk die net uitging. Het was een black church: de dominee stond net z’n gelovigen uit te laten. De stemming was goed bij de gelovigen: de afro-americans hadden waarschijnlijk weer lekker gegospeld die morgen. Mijn oog viel op het bord voor de kerk: Pray until something happens. Daar kunnen een dominee en God zelf blijkbaar mee weg komen: Pray until something happens …
Tomahawk KY, Stidham Old Music Gathering
Er was dat weekeinde maar 1 festival wat voldeed aan onze wens: some roots banjo & fiddlin’. Tomahawk lag midden in ’n dry county: geen alcohol dus. Ook niet op het festival. Een soort Oostenrijks doorrijdorp: schoon, netjes, stil, heuvels., maar zonder bier. Het was er, zeg maar ‘bijzonder’. Druk was het er niet, iedereen wist wat hij of zij moest doen en het kabbelde voort. De bezoekers en muzikanten waren weinig uitbundig, maar dit was wel hun ‘ding’, dat was duidelijk. Op de voorporch werd een violin workship gegeven inclusief de historie van de country violin. In the backyard vond het festivalletje plaats. Maximaal 100 bezoekers, geen rednecks helaas, die zitten dan wat meer in het zuiden. Brave gelovigen en wat niet-criminele inteelt. De meth was hier ver te zoeken. God schijnt ook ’n soort meth en drank te zijn. Het was wel roots, we waren de eerste mensen van buiten de county, denk ik, en we werden met rust gelaten. Ontroerend was wel om te zien dat kids van 10 -12 jaar oud hun classics al konden spelen.
Dieptepunt: toch even op zoek naar bier. We verlieten het festival en kwamen in een dorp 10 km verder terecht: het was goed weer, 5 uur ’s middags en tijd tijd voor ’n biertje. Ik zag het woord Bar staan en stopte. Bij nader inzien bleek het een Dairy Bar te zijn. Melkproducten dus. Ik moest bijna huilen. Ik liep naar ’n paar jongens die in de buurt stonden: de dichtstbijzijnde bar was 30 mijl ver. Maar naar een tankstation gereden ’n half uur verder en daar wat biertjes gedronken. Toen weer terug: ook met de bekende bruine zak om je blikje bier kwam je niet binnen.
Chicago & Memphis
Milwaukee Street, daar werd ik helemaal blij van: feelgood straat met flink veel dynamiek, ’n beetje exemplarisch voor Chicago. Talkings Heads werd gedraaid in de kroeg die ik meteen al had gespot. En jawel, het ging zoals het het moet gaan in een USA-bar: no nonsense barpersoneel en het tempo er in houden. Chicago werd voor mij de favoriete big city: NY vond ik te opgefokt en SF weet ik eigenlijk niet, wat ik daar van vind.
Downtown, Midtown en de woongebieden gaan logisch in elkaar over.
Voor de 2dekeer in Memphis; Memphis is wel de stad van de loose ends, alles ligt verspreid. Beale Street is verworden tot een slechte kermis, inclusief het volk dat daar op afkomt. Achter die facade schuilt dan weer een muziekscene verspreid over de hele stad die mij al 2 keer heeft verbaasd: old skool punkers in een huiskamerbar, Mexicaanse band waar iedereen aan de dope zat, maar keihard knalde en alles wat daar tussen zit.
Johnny, Elvis & Stevie
Sun Studio, Memphis. Graceland, de Mississippi blues roots hadden we al ’n jaar of 4 geleden al gedaan. Tijd om de cirkel rond te maken. Hier was het dus allemaal begonnen. De rondleiding was best wel om te doen; het meisje pleegde weinig inbreuk op mijn autoriteitsstoornis. Ze vertelde haar verhaal met passie, maar zonder het gehyp dat in NL zo irritant aan het worden is. Vreemd om in het gebouwtje te zijn waar Elvis, Johnny Cash, J L Lewis, Carl Perkins en Sam Philips hebben rondgelopen. En ook vreemd om te horen hoe It’s All Right Mama is geboren en ontroerend om even op de plaats te staan waar Elvis ook stond. Tikte er flink in. Buiten nog even ’n colaatje gedronken, want was toch wel ’n plek waar je wat langer wilde blijven. Net zoiets als in ’n café staan te oudehoeren met een vrouw tegen sluitingstijd en eigenlijk geen afscheid wilt nemen.
Motown, Detroit. Minder emotie of niet; weet het eigenlijk niet. Motown was meer sociologische emotie. Motown is ooit de grootste black company geweest. Motown was natuurlijk in eerste instantie muziek, maar ook ’n vorm van de zwarte emancipatie in het begin van de 60’er jaren. Ze waren er blij van daar in Detroit. Detroit swingde op straat, maar ook veel rassenrellen. Blijft toch ’n vraagstuk daar, die segregation.
Het waren vooral de blacks die indruk maakten voordat ze het pand ingingen: er was Motown muziek te horen en als er dan 600 kilo verspreid over 5 big mama’s en papa’s aan kwam swingen in witte trainingspakken en gouden kettingen, zag je weer even hoe blij sixties northern soul kan maken.
St. Louis, Detroit & Ypsilanti
Geen steden waar ’n normaal mens terecht komt. St. Louis schijnt de barometer van de USA te zijn (politiek gezien dan). We kwamen terecht in Zentrilia, zoals de mentaal gemankeerde Zen-nicht zijn Airbnb nichtenkeet had genoemd. Er lagen wat verveelde Zuid-Amerikaanse en Italiaanse verwende nichten half ontkleed in de gemeenschappleijke ruimte verwend te zijn. Voor de rest maar geen gesprekken aangeknoopt; er hing ’n rare sfeer. Spullen snel gedumpt en ff rondgelopen, uiteindelijk ’s avonds in een bar terecht gekomen, waar het was, zoals het moet zijn: blacks and whites, muziek en iedereen vond elkaar ok. Zo kan het dus ook. De bareigenaar vertelde dat hij trots was op z’n schepping. De bar deed me denken aan de bar waar Robert de Niro en Harvey Keitel in Mean streets binnenlopen onder Jumpin’ Jack Flash en het wel duidelijk is dat Johnny Boy (de Niro) weer voor een hoop heisa gaat zorgen.
Detroit is het Delfzijl van Amerika, maar dan groter, armer en veel zichtbaar verval. Sinds de car manufacturing daar op z’n reet ligt, is het ’n soort ghost town geworden. Leeg, groot, ’n vrijwel verlaten downtown, groepjes aan lager wal geraakte mensen rondhangend bij de liquor store. Hier zie je hoe de USA voor de minder bedeelden zorgt: vrijwel niet dus. Nog niet eens in de echte slechte areas geweest. Ik werd een lopende sigarettenautomaat daar.
Ypsilanti. Uurtje rijden van Detroit. Op bezoek bij Davy. Als er dan een barometer voor Amerika is, dan is het voor mij Ypsilanti. Tijdens de laatste burgemeesterverkiezing was het belangrijkste issue: geen of wel Chinees industrieel imperialisme in ons stadje. Uiteindelijk werd gekozen voor geen Chinezen ofwel geen werkgelegenheid. Eigenlijk ook ’n metafoor voor de tegenstelling Republikein versus Democraat.
Ypsilanti en Detroit liggen in Michigan en Michigan was altijd een Democrat state. Bij de laatste verkiezing werd het voor het eerst ’n Republican state: Trump did not win the election, Clinton lost.
