Welkom terug; ik ben er even uit geweest. Druk dus. Gisteren wilde ik nog wel een stukje schrijven, maar dat ging even niet. M'n ogen waren namelijk ontstoken. Dit was veroorzaakt door een huilbui van ongeveer 3 uur. De oorzaak was triviaal. Gisteren was het open avond op de educatieve inrichting. Om het ook de avond fysiek uit te houden, worden rond 17.00 uur voedselpakketten uitgedeeld. Ik liep met mijn voedselpakket door de gang en werd aangesproken door 2 dames met formulieren: of mijn voedselpakket al afgetekend was. Dat was niet het geval; gelukkig stond mijn naam op de lijst. Waar de kroket was, die ook bij het voedselpakket hoorde? Had ik niet meegenomen. Ik kreeg zo wel het zuur van al die ellende. Ik mocht verder. Later hoorde ik nog dat sommige collega's gesommeerd werden om niet op de 2e etage hun pakket op te halen, maar bijvoorbeeld op de 4e etage. Het 'waarom' daarvan was onduidelijk. Ik ben maar niet gaan uitzoeken wie de aanstichter van deze dwaze logistieke spretsjiet-actie is, maar onmiddellijk in huilen uitgebarsten. Vandaar dus.
Enige weken geleden kwam ik een collega tegen die mij vertelde dat er een kastentelploeg binnen was. Hij leek erg geschrokken. Ik vertelde hem dat ik daar al maanden op zat te wachten. Na de m2-teller (zie 12-3-2009), de stoelenteller en tafelteller (zie 19-9-2009), was dit een logisch vervolg. Ik besloot een kort gesprek te gaan voeren met deze nieuwe ROC-telploeg. Het waren vrolijke jongens, die er de humor ook wel van inzagen. Ze volgden een opleiding Facilitair Beheer o.i.d. niveau 4. Ze moesten de gegevens noteren met pen en papier (zie afbeelding) en daarna verwerken in -uiteraard- een spretsjiet. Dit spretsjiet moest daarna aangeboden worden aan het grote hoofd Facilitair Beheer van de regionale onderwijsinrichting. Hij of zij zal er vervolgens niets mee doen, evenals met het spretsjiet ' voedselpakketten. Hieronder de spretsjietuitvoering 'kasten'
