Lou Reed (spreek uit: Loe Riet) heb ik 2 maal mogen genieten. Van de 1ste keer is mij hoegenaamd niets bijgebleven. Eind jaren '70 in Bilzen (Belgie) was het, volgens mij. Het was in ieder geval in de tijd van Rock'nRoll Animal, een van de betere live-platen uit die tijd. De 2e keer zag ik hem in, of all places, het middelgrote provinciestadje E. in het jaar des Heren 2000 tijdens zijn Ecstasy-tour. Lou had net weer eens een enigszins redelijke plaat uitgebracht en had voor de gelegenheid ook zijn New Yorkse buurman, het Fenderbeest Mike Rathke meegenomen. Lou liet zien wie de baas was; met een enkele hoofdknik gaf hij aan wanneer bijvoorbeeld Mike een stukje op zijn gitaar mocht rossen, wat dan wel weer genieten was. Losjes zette hij een set neer die er mee door kon. Maar goed, dat mocht, want Lou heeft krediet genoeg. Over Lou valt van alles te schrijven, maar je kunt er eigenlijk beter naar luisteren. Een van de mooiste nummertjes is een cover van heer Dylan, gespeeld tijdens het zoveeljarig artiestenjubileum van Robert Zimmerman: Foot of Pride. Prettige gitaarklanken en Lou die er nog mooi bij zingt ook (van het leesplankje dan, want die ingewikkelde teksten van doctor Zimmerman gaat Lou niet uit zijn hoofd leren, daar is hij dan weer te arrogant voor). Een echte vriend dus. Kijk, luister en geniet!
http://www.youtube.com/watch?v=LuoL1oKyjk0
