Vandaag was het weer een keer zo ver: op cursus. Deze keer de cursus 'ondernemendheid in het onderwijs'. Mijn grote angst bij dit soort cursussen is 'het rollenspel'. Een uitwas uit de 70'er en 80'er jaren. Ik ben er, denk ik, zeker weten doe je dat nooit natuurlijk, want hoe zou mijn leven er uit hebben gezien zonder rollenspelen, vrijwel niets mee opgeschoten. Je weet dat nooit want ik heb nooit een leven zonder rollenspelen genoten.
Ik ken eigenlijk ook niemand die echt naar een rollenspel zit uit te kijken, maar cursusleiders en coaches menen toch, hoogstwaarschijnlijk vanuit een soort latent sadisme, nog steeds eenieder mentaal te moeten martelen met dit achterhaald didactisch middel.
Meestal denk ik er weinig over na, de dagen voor een cursus, maar gisterenavond had ik het er even over met iemand en op de weg naar de cursus spookten allerlei doemscenario's door mijn hoofd. Wat zou het vandaag weer zijn: een terneergeslagen vrouw uit Beieren, een landbouwer uit het Rif-gebergte, een overspannen docent, een hond met het Down-syndroom, Gerard Reve in de laatste fase van zijn dementie, Gauleiter W. of toch maar een gemankeerde koffiejuffrouw bij NV Philips? En wat zou er daarnaast nog gebeuren? Zouden we in een kring moeten huggen, de rechtersvoetbalschoen van Coen Moulijn moeten uitdrukken, een zwanger zeug na een trauma verbeelden, als kikkers achter elkaar springen of gewoon een boom zijn?
Het viel vandaag mee: ik moest mezelf nadoen; het lukte vrij goed, ondanks dat de zenuwen door mijn keel gierden. Het werd ook nog opgenomen en iedereen mocht commentaar leveren; allemaal 'mooie woorden' zoals de ietwat als een EO-predikant aandoende cursusleider reflecteerde. Voor iedereen waren er 'mooie woorden', dus eigenlijk zei het niets. Er was ook nog een vrouw die graag alle 'mooie woorden' per meel opgestuurd wilde hebben. Dit werd door de predikant geweigerd, waarvoor hulde en waardoor de cursus uiteindelijk tijdens de evaluatie nog het predikaat 'kan nog interessant worden' (er komen nog 3 sessies) van mijn kant kreeg. Een echt compliment dus. Complimenten geven ... misschien heb ik dat wel geleerd van al die rollenspelen, want eigenlijk is dat tegennatuurlijk.
De enige van wie ik een beetje genoten heb als cursusleider was de man hieronder op het fillumpje. Het was tijdens mijn studie en het vak 'dramatische expressie' was een vast onderdeel van de week. Samen met onderstaande cursusleider maakten we er elke maandagmorgen een flinke bende van. Van hem kreeg ik veel 'mooie woorden' en zijn zoontje ook in het fillumpje.
http://www.youtube.com/watch?v=yy8Cq9_uBrA
