Ik wilde niets schrijven vandaag. Er was geen sprake van irritatie, het was een gewone dag in mijn droeve bestaan. Ik zat naar de treurnis te kijken die het Franse 11-tal heet, de radio staat aan. Het is goed zo ... niets aan de hand. Het nieuws van 17.00. In een flard hoor ik bovenstaand bericht. Ik ben verbaasd, ik kan het niet geloven. Ik ga op Teletekst op zoek en op pagina 114 of zo tref ik het bericht aan. Geen paniek, geen gedoe, het land kabbelt voort.
Er verdwijnen banen in de zorg omdat er een tekort is van 30 miljoen. Niet omdat er minder zieken zijn of omdat de stad Maastricht cum annexis is gebombardeerd en er geen overlevenden meer zijn, niet omdat iedereen bij decreet door Gauleiter Wilders gezond is verklaard. Nee, er is een financieel tekort! Hoogstwaarschijnlijk is er daar geen tekort aan managers en spretsjiet-terrorristen die wel hun overbodige baantje zullen behouden. Toch (onverwacht, maar altijd welkom) weer een temperament-disregulatie vandaag, deze keer met disforie (zie ook 21 februari).
