Op de dag ervoor had ik de radio al uit moeten zetten, want daar was weer ander 'hoogstwaarschijnlijk niet crimineel achterbuurtvolk' een ander feestje aan het vieren: de begrafenis van heer Mulisch. Ik hoorde een vrouwspersoon zichzelf omhoog krikken en dacht meteen: 'dadelijk Connie Palmen ook nog'. Ik rende naar de radio, zette hem uit, trok de stekker uit het stopcontact, trok alle stoppen uit de stoppenkast en deed m'n dwangbuis aan, zodat geen enkele klank die dag mij zou bereiken.
Ik moest denken aan Herman Pleij, die altijd wel een cultuur-sociologische verklaring heeft voor het decadent opleuken van begrafenissen en feestpartijen in deze tijd. Hij had daarover een keer flink georeerd. Helaas ... niet gevonden. Maar wel een leuk fillumpje van diezelfde Pleij, maar dan over onderwijs. Deze keer spreekt hij niet zo snel en opgewonden, dus het is ook nog te volgen ook. Aanklikken maar dus.
