Het moest vandaag eigenlijk een vrolijk berichtje worden, maar dat lukt voor de zoveelste keer niet, waarvoor ook deze keer geen excuses. Het leek allemaal goed te gaan: bezuinigingsronde redelijk goed doorgekomen (het curriculum blijft overeind), dacht ik. Een paar menselijke probleemgevallen op school naar behoren behandeld en hopelijk op de weg terug geholpen, het examenbureau blij gemaakt met een flinke dosis ingevulde en ondertekende formulieren, formats met docenturen ingevuld en laten voldoen aan de 32-32-16-16-kaders (zucht), kortom wat een onderwijsmens zoal doet en eigenlijk niet behoort te doen. Totdat er weer een rigide structopatisch formulier rond een uur of half elf op mijn weg kwam.
Structopathie: zelfs op het psychopatenforum (bestaat echt, een aanrader!) vond ik geen goede omschrijving, dus maar zelf: ziekelijke manier van structuur aanbrengen in je manier van leven en handelen, vaak hinderlijk voor jezelf, maar nog meer voor de omgeving.
Ik was eigenlijk een beetje trots op mezelf tot half elf; ik had mijn weerzin tegen formulieren en regelzucht overwonnen en ook nog voldaan aan allerlei randvoorwaarden. Ik had met niemand een conflict gehad, ik had me volwassen gedragen. Het document verwoestte in een oogopslag alles waar ik trots op was. Ik had weliswaar de 1e oorlog gewonnen, maar wist meteen dat de 2e oorlog al bezig was. Ik bepaalde m'n strategie en bleef rustig, maar vluchtte uiteindelijk in mijn gedachten 1500 kilometer zuidoostwaarts naar de kocsma, ofwel de herberg die in elk Hongaars dorp of gehucht te vinden is. De plaats waar de plaatselijke bevolking nog ouderwets gezellig elke nieuwkomer en onbekende staat aan te gapen, de obligate dorpsdronkelap rondhangt, de dorpsverslaafde aan de gokkast staat en waar de gebitten nog slecht onderhouden zijn. Folkore dus. Enfin, kijkt u zelf maar naar het fillumpje.
De komende dagen ben ik even naar die of der Heimat (die naamvallen zijn nooit m'n sterkste kant geweest), even bijkomen. Ik spreek u maandag weer.
