M is loom. Loom van het zijn in het herstelpaleis, loom van de bijwerkingen van het virusonderdrukkingsmiddel Foscarnet; loom van het nauwelijks kunnen eten; loom van de redelijk hoge kamertemperatuur. Loom dus. Vandaag al weer 3 weken op de hematologie-abteilung en er volgt nog minimaal 1 week. Het loom worden zal alleen maar toenemen, ook omdat de Foscarnet wel effectief is maar ook zijn tol rekent op M's lijf.
In de bloedwaarden verandert momenteel weinig (rood en leucos boven de 5 en met de trombos blijft het tobben). De CMV-eenheden zijn inmiddels gedaald tot 2.000 dit in tegenstelling tot eerdere berichten waar ik meldde dat het 1.000 zou zijn (moest 10.000 zijn), maar die misvatting kwam voort uit het feit dat deze waarde wordt gegeven door middel van een logaritme en het werken daarmee was al lang geleden. Maar goed: sinds afgelopen vrijdag dus van 10.000 naar 2.000 gisteren. Moet uiteindelijk allemaal tot 0 (lees nul) naderen. Men was tevreden. Wel duikt er elke avond/nacht nog een vage koorts op, die 's morgens weer verdwenen is en eigenlijk nog niet van uitleg kan worden voorzien.
De soop met het schorriemorrie van PatientLine (zie enige dagen geleden) zet zich voort. Na mijn meel, nam men inderdaad geen contact meer op met M, maar met mijzelf. Dit gebeurde op een ongelukkig moment, namelijk afgelopen zaterdag om 10.00 's morgens toen ik nog lag bij te slapen van de uitputtingen van afgelopen maanden. Het werd een gesprek zonder einde, zoals wel vaker gaf men het na 23 minuten op. Gisteren werd ik weer gebeld door Mia, de plaatselijke tollenaarster. Ze moesten echt het geld hebben anders zou M afgesloten worden van de verrekijk, ik eiste daarentegen eerst een rekening voordat ik zou betalen. Ik moest daarnaast het geld cash komen brengen ergens in de spelonken van het Herstelpaleis. Dat was vragen om moeilijkheden natuurlijk van Mia. Het gesprek begon hilarische vormen aan te nemen (E lag op de bank te rollen van het lachen) en resulteerde uiteindelijk in een tamelijk absurdistisch compromis: Mia mag het geld ophalen bij M op de kamer, maar mag daar niet langer verblijven dan 31 seconden en niet meer dan 5 woorden tot M richten. Dit alles moet gebeuren zonder dat ik in de buurt ben, anders zouden er er wel eens verbale ongelukken kunnen gebeuren. Mia ging hiermee accoord. Helaas voor Mia ga ik zo dadelijk op bezoek bij M, dus ik hoop dat ze het geld dan al heeft, anders moeten de spretsjietfetisjisten van PatientLine weer een dagje wachten. Uiteindelijk is de opperschoft, graaier en uitbuiter van menselijk leed van PatientLine voor bovenstaand onzinnig gedoe verantwoordelijk en niet Mia, maar er moet iemand boeten en ik heb momenteel toch niets anders te doen.
Omdat ik afgelopen maandagavond nog enkele uren een dosis ondefinieerbare neo-hip-hop-troep heb moeten aanhoren, hieronder
