Een paar weken geleden heb ik me een paar dagen mentaal maar ook fysiek wee gevoeld door bovenstaande ondertekening van een uitnodigingsmeel voor een dagje training. Ik zag het al weer voor me: 2 cursustrollen die hun kunstjes kwamen vertonen op kosten van het rijk maar vooral ons wat kunstjes zouden laten doen op kosten van het rijk en er dan wat gezwatel aan zouden vastplakken. Gelukkig ben ik de laatste jaren steeds meer bedreven geworden in het verdringen van onderwijsleed. Maar vandaag wierp komende vrijdag toch zijn schaduw reeds vooruit. In de meel stond dat ik in 'makkelijke kledij' moest aantreden. Dat zou een probleem worden, want ik had al weer 3 maanden m'n ROC-dwangbuis aan en van rijkswege was verordonneerd dat ik die pas op 24 december op 16.35 door een gecertificeerde rijksambtenaar mocht laten losmaken. Wat nu? Ik liep maar eens naar boven. Ik stond voor mijn kledingkast en moest zachtjes huilen. Links lagen de rijksdwangbuizen en -keurslijven, rechts herkende ik na veel pijn en moeite 'makkelijke kledij'. Ik was net een beetje gewend aan m'n dwangbuis en nu moest ik weer 'los': want een cursus betekent dat je 'even los' moet. Ik dacht onmiddellijk aan de 2e order: we moesten vragen meenemen. Er ontstond meteen een beeld dat ik in m'n tuinbroek met een kruiwagen met een pak papier vol vragen door de Parklaan liep. Maar wat voor een vragen? Ik liep wel rond met een vraag, maar vroeg me af of ze zulk soort vragen bedoelen: 'Wie neemt er eigenlijk het eerste contact inzake WIFI? De router of mijn telefoon? Is de telefoon allemaal signaaltjes uit aan het zenden en vraagt: 'hallo, zijn er nog routertjes in de buurt' of zegt de router: 'kom maar telefoontjes, hier is WIFI?'Ik probeerde een strategie te bepalen: mijn vragen moesten neutraal, ongevaarlijk en nietszeggend zijn, maar dat zou dan weer tot gevolg hebben dat de cursustrollen mij zouden gaan provoceren tot het geven van antwoorden op vragen als: 'wat zou je vandaag dan willen bespreken?' Elk antwoord zou weer rampen tot gevolg kunnen hebben. Trivialiteiten worden meedogenloos vergroot tot monsterlijke drama's en mond houden kan niet, want dan is het meteen: je zit met een blokkade, wat verzwijg je of ik vind dat je je niet aan het groepsproces mag onttrekken.
Ik ben er nog niet uit ... ik zie wel ... of niet ... ik weet het niet. Ik houd u op de hoogte,
met warme herfstgroet.
