De komende weken even geen gedoe aan het hoofd. Prettig op het landgoed vuurtje stoken om de pot met goulash te bereiden. Nog even een terugblik op de afgelopen 2 maanden bloggen, want het was per slot van rekening een experiment. Viel het mee? Ja. Marij had gelijk toen ze zei:'begin daar maar eens mee, dan kun je ook wat gal kwijt af en toe.' Daarnaast scherpt het de geest zo nu en dan. Elke dag een stukje produceren vergt toch een kwartiertje 'winkelen in de geest'. Rond 9 mei bericht ik u en de uwen over het wel en wee in het verwarde Hongarije en uiteraard over allerlei andere belangwekkende zaken.
Johnnys in the basement Mixing up the medicine Im on the pavement Thinking about the government The man in the trench coat Badge out, laid off Says hes got a bad cough Wants to get it paid off Look out kid Its somethin you did God knows when But youre doin it again You better duck down the alley way Lookin for a new friend The man in the coon-skin cap In the big pen Wants eleven dollar bills You only got ten
Maggie comes fleet foot Face full of black soot Talkin that the heat put Plants in the bed but The phones tapped anyway Maggie says that many say They must bust in early may Orders from the d. a. Look out kid Dont matter what you did Walk on your tip toes Dont try no doz Better stay away from those That carry around a fire hose Keep a clean nose Watch the plain clothes You dont need a weather man To know which way the wind blows
Get sick, get well Hang around a ink well Ring bell, hard to tell If anything is goin to sell Try hard, get barred Get back, write braille Get jailed, jump bail Join the army, if you fail Look out kid Youre gonna get hit But losers, cheaters Six-time users Hang around the theaters Girl by the whirlpool Lookin for a new fool Dont follow leaders Watch the parkin meters
Ah get born, keep warm Short pants, romance, learn to dance Get dressed, get blessed Try to be a success Please her, please him, buy gifts Dont steal, dont lift Twenty years of schoolin And they put you on the day shift Look out kid They keep it all hid Better jump down a manhole Light yourself a candle Dont wear sandals Try to avoid the scandals Dont wanna be a bum You better chew gum The pump dont work cause the vandals took the handles
Place de la Convention, Parijs (12e arrondissement). Café op de hoek, naam ben ik vergeten. Café behoort tot de zogenaamde 20+ cafés=cafés waar je langer dan 20 uur kunt overleven. Ik kon geen andere foto vinden dan bovenstaande, maar medio september ziet het er wat vrolijker uit met bladeren aan de bomen en zo. We waren met dezelfde club mensen als in Boekarest (zie terrassen 3). Deze keer werden de projectdagen geleid door de Franse delegatie. Dat hield in dat we natuurlijk ook overtuigd moesten worden van de Franse suprematie (theaterbezoek, uitbundig uit eten enz.). We onttrokken ons er zo veel mogelijk aan met als reden dat we nog van alles moesten voorbereiden. Dat was ook zo, want we snapten zelf ook nog niet alles, wat we zouden gaan vertellen. De wurruksjops die we hebben gegeven zijn ook voor een groot gedeelte in een Babylonische spraakverwarring geëindigd, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van de hogelijk verwarde Franse gastvrouw en de Roemeense delegatie, die het in het begin helemaal niet snapte. Desalniettemin hebben we toch nog wat spijkers met koppen kunnen slaan. Het café waar het om gaat, veranderde van een ontbijt-café rond 11.00 in een lunch-café; daarna rond 15.00 in een borreltent; om 19.00 in een restaurant en daarna rond 23.00 in een echt café waar veel reggae werd gedraaid en nogal wat rastabroeders kwamen. Kortom ideaal. Als we niet hoefden te werken gingen we linea recta naar dit café voor overleg of om gewoon slap te oudehoeren. We hebben niet op het terras gezeten, maar wel in de halfoverdekte serre en dat geldt dus ook als terras. Omdat ik Parijs een verschrikkelijke stad vind (waarom weet ik niet), ben ik 5 dagen ook niet verder gekomen dan dit café, dat 700 meter van m'n hotel verwijderd was. Het was goed zo.
Typ 'staat weer centraal' in en je krijgt 1.600.000 hits. In allerlei sectoren staat er van alles 'weer' centraal. Vooral dat 'weer'. Dat betekent dus dat bijvoorbeeld de big bij de vereniging van varkenshoeders even niet centraal heeft gestaan. En dat de klant bij de banken ook een tijd niet centraal heeft gestaan (daar plukken we nu de wrange vruchten van). De reiziger staat ook 'weer' centraal, volgens het ministerie van vervoer en gisteren werd het duidelijk dat de huurder ook 'weer' centraal zou komen te staan bij de woningcoöperaties. Massaal worden alle misstanden door deze clichézin gerelativeerd. Kan er een keer wat anders verzonnen worden? Dankuwel.
Eerst even wat actueel nieuws uit het immer dynamische Hongarije. De nieuwe premier is inmiddels in functie en heeft z'n eerste minister al na 4 dagen zien verdwijnen. Een van z'n sterke mannen zou de minister van Economische Zaken worden. Hij zou de man zijn die zou gaan hervormen. Helaas voor hem kwamen al snel de eerste gevallen van corrupt gedrag in het verleden in de publiciteit. Exit dus! De Hongaren keren zich langzaam maar zeker van de politiek af, terwijl een aloud gezegde toch luidt:'zet 2 Hongaren bij elkaar en er ontstaan 10 politieke partijen.' Mohacs ligt op de achtergrond aan de andere kant van de Donau. Als je met het pontje de overkant hebt bereikt, stuit je onmiddellijk op een restaurant met uitzicht op de Donau waar je goede Hongaarse vissoep kunt eten en gelukkig ook de grootste hufterober van Midden-Europa aantreft. Kettingrokend staat hij ergens te nietsen en negeert elke gast. Als je naar hem toe gaat om wat drank te bestellen, zegt hij 'dat hij niet van de drank is en dat je daarvoor iemand anders moeten hebben.' Uiteindelijk komt hij dan, zeer tegen z'n zin in, wel in actie. Als je daarna nog vissoep wilt, dan vertelt hij weer dat hij de ober van de drank is en niet de soepober. Ik ging maar terug naar onze tafel, maar werd toch gedwongen door de rest om voor vissoep te zorgen. Ik stond weer op en liep richting ober; hij zag mij komen en vluchtte weg. Ik kreeg hem in de keuken te pakken. Daar heb ik de bestelling rechtstreeks aan de kok doorgegeven. Om ons te treiteren werd de vissoep ruim een uur later pas gebracht, nadat ik nog 2 drankbestellingsessies had moeten doormaken. Wij gaan regelmatig terug om van deze man te genieten. Ik geloof dat hij ons inmiddels ook herkend.
Enige jaren geleden zei ik tegen de kinderen dat we de naderende vakantie ook een dagje in Rome zouden vertoeven. Ze reageerden zowaar opgetogen en gingen meteen het heilige internet raadplegen. In al mijn onbenulligheid dacht ik dat ze op zoek gingen naar interessante plekken waar we nog nooit geweest waren. Helaas ... er was een route uitgestippeld langs mode- en kledingwinkels. Er bleken o.a. wel 6! Miss Sixty filialen te zijn en die moesten allemaal onderzocht worden. Hier sta ik dan voor nummer 5 aan het einde van de Via Corso. De foto is genomen door Marij die aan de overkant net een andere winkel had bezocht. Het was weer een fijne dag.
Dit is opa Jo, ook wel bekend staand als Jozef, oppi of gewoon Jo. Opa Jo woonde bij ons tegenover in Bisse. Hij was een gepensioneerd boertje en had weinig te doen. Opa Jo woonde in een klein huisje met zijn vrouw die nauwelijks van het erf kwam. Daarnaast had hij een hoogstwaarschijnlijk licht krankzinnige zoon, die ergens anders in het dorp woonde en nog steeds woont. Het beroep van de zoon is 'bermzeiser'. Opa Jo was al snel een vaste bezoeker op ons erf. Af en toe zeiste hij een stukje land tegen een vergoeding en dan was hij later in de middag in de dorpskroeg (kocsma) te vinden alwaar hij het geld omzette in witte wijn met spuitwater (frocs). Samen met z'n maatje stond hij dan wat te grinniken en te oudehoeren. Z'n drinkmaatje werd door ons Piet Gezwel genoemd omdat hij ons af en toe zijn grote gezwel op zijn buik liet zien en als het mee zat zijn middelgrote gezwel op zijn linker scheenbeen. Opa Jo hing naarmate de jaren vorderden constant rond op ons erf in de hoop een flesje bier of glas wijn te scoren. Het was een grappig baasje en ondanks dat hij alleen Hongaars sprak hebben we veel met hem gelachen. Na een paar jaar had een van ons een kleine wijnverzameling opgebouwd in de wijnkelder. Toen we in mei weer voor het eerst dat jaar (1996?) in Bisse kwamen, bleken de ruim 40 flessen uit de wijnkelder verdwenen. Na een korte ondervraging gaf Opa Jo met tranen in zijn ogen snel toe dat hij de dader was. Het werd hem snel vergeven. De jaren daarna sukkelde Opa Jo steeds verder achteruit en uiteindelijk overleed hij.
Nog 2 weken en dan zit ik er. Waar? In het einddorp Bisse in Hongarije. Bisse bestaat uit 3 straten en een toegangsweg. Er zijn wel wat paden om het dorp op een andere manier uit te komen, maar daar is met de auto geen beginnen aan. De ene weg gaat richting een visvijver (de enige attractie van het dorp) en eindigt daarna in een pad, de andere weg gaat langs het kerkhof (waar katholieken, protestanten en zigeuners gebroederlijk en gezusterlijk begraven liggen) en eindigt in een pad in de heuvels waar wilde zwijnen, herten en andere onduidelijke dieren rondzwerven. Het is dus een einddorp en dat heeft wel wat. De Europese Unie wil weliswaar een einde maken aan de einddorpen in Europa, maar dat lukt ze niet (en zeker niet in Hongarije) of ze moeten Neelie Kroes op deze taak zetten. Aangezien wij in het midden van de straat wonen en dus maar een gedeelte van het verkeer zien, komen er per dag ongeveer 4 auto's, 6 tractoren, 4 onduidelijke vehikels, 2 brommers en als het er landbouwkundig de tijd voor is een colonne John Deere's langs. Het dorp telt 250 inwoners, waarvan 30 zigeuners, die voor het merendeel links achterin wonen. Er is 1 winkel en 1 café dat op onregelmatige tijden open is en waar eigenlijk ook geen moer te doen is. Vroeger kwamen we er nog wel eens, maar we hebben langzaam het contact met de bevolking verloren, zoals de dorpelingen zelf ook het contact met de buitenwereld verloren schijnen te hebben. Wat wel opvalt, is dat de bevolking inderdaad een soort boersheid uitstraalt, maar dat er van echte inteeltkoppen geen sprake is. Wel zijn ze uiteraard vaak somber gestemd, ook als ze gedronken hebben. Doodsoorzaak nummer 1 in het dorp is levercirrose, een aandoening veroorzaakt door het drinken van bijvoorbeeld te veel wijn (7 liter per dag) of zelfgestookte Palinka, gedestilleerd van peren, abrikozen of welk fruit ze maar kunnen vinden. Morgen meer over enkele dorpsiconen.
bron: NRC Handelsblad, 11 april Eindelijk, dacht ik. Men is wakker. Zoals al op meerdere momenten geventileerd, is men er ook achter dat er veel geld niet naar het onderwijs gaat -de leerling staat centraal- maar naar allerlei spretsjietboys & -girls en andere onnutte diensten. Op mijn bedrijf (vroeger school) gaat momenteel ongeveer 50 % niet naar het onderwijs. Maar helaas, wat betekent bovenstaand artikel? Dit houdt in dat elke cent verantwoord moet gaat worden door middel van een spretsjiet en dat er dus nog meer mensen gaan komen van bovenstaande categorie. Daarnaast moet alles ook weer gecontroleerd worden door een neutrale partij; dus de lachende derde zijn de broeders en zusters van Price Waterhouse Coopers en verwante organisaties die de boeken komen controleren. Kost handen vol geld, deze HEAO-ers in hun neppakken en hun leptopjes. Jammer dus, bedoeling was goed, uitkomst zal zijn dat er nog minder geld naar de leerling gaat.
Het leuke van TV op de kompjoeter kijken, zoals de zwerver der zwerver tegenwoordig doet (en ik ook soms, gedwongen door het feit 'dat er deze week al genoeg voetbal op de TV geweest is'), is dat je ook skriensjots kunt maken, die normaal nooit als foto in de krant komen, maar die wel het cruciale moment van een wielerwedstrijd (Parijs - Roubaix) weergeven. Zo ook hierboven: kopgroep wordt geteisterd door valpartijen; Boonen gaat er op laffe wijze vandoor en wint.
Deel 2 is geëindigd met Eeffie die op ontploffen staat als het gaat over haar slechtbetaalde baan als verkoopster in een boekenzaak. Ze werkt er voor 30 uur. Voor haar elke week een onoverkomelijke last en heel Hongarije moet blij zijn dat zij deze loodzware taak week in week uit op haar schouders neemt. Iedereen is de schuld van het lage loon dat zij verdient:'corruptio ... slecht Mensch ... Europa Unio ... complot ... President und minister ... Corruptio ... Inflatio ... total-Catastrophe' en zo dentert het voort. Op een gegeven moment wordt het Peter dan te veel. Hij is toch degene die de tax (belasting) betaalt! Omslachtig wijzend op allerlei zaken in zijn omgeving begint hij op te sommen:'Televisio-tax ... Wasser-tax ... elektra-tax ... Gaz-tax ... Auto-tax ... student-tax ... Haus-tax (3 x) ... Eeffie-tax ... Tax-tax.' We zijn dan inmiddels 3 kwartier verder. De inleidende beschietingen zijn afgerond. Daarna wordt het onderwerp 'Pecs Kultustadt 2010' dankbaar en uitvoerig aangeroerd. Miljoenen zijn er al verdwenen in de zakken van het corrupte stadsbestuur en de autoweg M6 die nog steeds niet af is. Als slotaccoord de landelijke politiek. 3 Uur later duiken we uitgeput de auto in en rijden hard naar huis. Dit is het echte klagen; nog 2 weken, dan zie ik ze weer. Ik kijk er nu al naar uit. Ook om te weten wat het superlatief van 'total-Catastrophe' is.
Klagen in de praktijk voor gevorderden dus. Zoals duidelijk moge zijn hebben de Hongaren het klagen uitgevonden en verbeterd. Wij kennen in Hongarije eigenlijk nauwelijks een Hongaar. Serven, Kroaten, Italianen, Bulgaren, Duitsers kennen we wel, maar in 18 jaar is het niet gelukt om meer dan een relatie op te bouwen met Hongaren. De Hongaren die wij redelijk goed kennen, heten Peter (uitspreken als Petja) en Eeffie (ook wel Eva of Rebecca genaamd). Het zijn burgers uit de middenklasse met voor Hongaarse begrippen nogal wat geld. In principe zouden ze niets te klagen hoeven hebben. Om de vrouw gaat het in dit geval; zij heeft het klagen tot een kunst verheven. Het is ook belangrijk om te weten dat Peter en Eeffie beschikken over een woordenschat van ongeveer 500 Duitse woorden (deze is ook niet uitgebreid de laatste jaren) en wij beschikken over een woordenschat van ongeveer 300 Hongaarse woorden (deze is ook niet uitgebreid de laatste jaren). In de eerste fase van de begroetings-klaagsessie werkt ze meteen al met 'contrast' om het klaageffect te verhogen. Ze heeft een zoon, David, die in haar ogen wel wil deugen en die gedurende de eerste minuten zwaar wordt opgehemeld:'David, gut Kopf ... viele, viele Arbeit auf Schule ... gut Tennis spielen ... gut Freundin ... Universitat ... alle Tentamen 100 %'. Na deze promotieclip volgt meedogenloos een litanie van klachten over haar oudste zoon Richy:'nicht Arbeit ... slecht Freundin ... slecht Familie ... viele, viele Problem ... Catastrophe ... Total-Catastrophe'. Dit alles wordt ondersteund door wergwerpgebaren, gezucht, gekreun en een tot op het bot ontevreden gezichtsuitdrukking. Daarna wordt de immer onder druk staande relatie met haar man Peter nog eens flink uitgediept. Deze Peter laat zich overigens ook niet onbetuigd, want begint na een minuut of 10 omstandig uit te leggen dat hij degene is die het geld binnenbrengt:'Televisio nicht arbeiten ... Bank nicht arbeiten ... Tisch nicht arbeiten ... Kuche nicht arbeiten ... David nicht arbeiten ... Richy nicht arbeiten ... Eeffie nicht arbeiten ... Peter viele, viele arbeiten.' Op dat moment is bij Eeffie de beer los. Zij werkt momenteel ook, maar verdient een hongerloontje van ongeveer € 200 als verkoopster in een boekenzaak. Morgen meer in deel 3. Iets van een totaal andere orde, maar toch ook uitermate belangwekkend: 'de big staat weer centraal' heeft de Nederlandse Vereniging van Varkenshouders beloofd. Het komt allemaal goed!
Er wordt veel geklaagd in de wereld, maar de ultieme klagers zijn natuurlijk de Hongaren. Nederlanders kunnen er ook wat van, maar vaak zit er geen structuur in en klaagt men er maar in het wilde weg op los. Daarom eerst wat theorie en daarna de praktijk. Onderstaand artikel vat goed samen dat de cultuur van een volk ook een grote rol speelt bij het 'klagen voor gevorderden'. Hungarian Culture of Complaint Posted by akos on Mar 18th, 2008 English speaking Hungarians often respond to questions like “How are you?” with a stream of complaints. They are not people in despair; this is simply how you are expected to react to such questions in Hungarian. You complain about yours and let your partner complain about theirs; this is our version of “how’s it going?”. It is as empty as the Anglo-Saxon formality, you don’t care about the other’s problems and don’t expect to be listened to. If you run a business, you are always supposed to complain, even if you are about to go on the Stock Exchange and spend the rest of your life banging ex-models on a yacht on the Carribean. Unfortunately, the so-called positive thinking has infected some of the Hungarian business people, so they smile and are very sure everything is ok. They are considered to be boastful and even stuck up by some. True, they should damn well respect the Hungarian culture of complaint. Samengevat: als wij vragen 'Hoe gaat het er mee?' dan wordt er meestal geantwoord dat het allemaal wel OK is. De Hongaar daarentegen gooit er wat ellende uit, niet in de veronderstelling verkerend dat de ander ergens een oplossing voor geeft of op zijn of haar ellende in gaat. De gesprekspartner(s) doet en denkt hetzelfde, daarna kan het echte gesprek beginnen. Vaak duurt de begroetings-klaagsessie langer dan het gesprek, maar dat doet er niet toe, de ellende is geventileerd en daar gaat het om. In mijn Hongaarse omgeving zijn er ook mensen die de begroetings-klaagsessie tot een ware kunst hebben verheven en waar we in feite niet eens aan een gesprek toekomen. Daarover morgen in 'klagen voor gevorderden in de praktijk.'
Eens in de zoveel weken ga ik met mijn goede vriend Hans op donderdagavond eerst een praatje maken en bier drinken bij Sjef en Nel in Oostelbeers, daarna gaan we nog even naar het café en bespreken we onze beslommeringen en de rest van het wereldleed; dit doen we al een jaar of 20, schat ik. Sjef is de stichter van de Opendichtbus en had tot een jaar of 6 gelden ook nog een plaatuitleeninstelling genaamd Keereweerom. Daar leenden we platen en/of cd's en zo werd ons muziekgenot weer wat uitgebreid, want Sjef had een forse verzameling en vulde deze ook regelmatig aan. De plaatuitleeninstelling is langzaam teloor gegaan, ook natuurlijk door het heilige internet. Tegenwoordig gaan we dus gewoon wat prettig oudehoeren. Af en toe krijg je ook nog een mooie zin of spreuk mee of een tip voor een te lezen boek. Gisteren luidde de spreuk ongeveer: "De filosofie heeft mij ernstig teleurgesteld; het scherpt wel de intelligentie, maar verdort de geest."Bron: Levi-Strauss (een andere dan de spijkerbroekenfabrikant). Wat ik er verder mee moet weet ik ook nog niet, maar het klinkt goed. De bus heeft Sjef inmiddels overgedaan aan Ties, die elke zaterdag op de markt in Eindhoven tussen de terrassen 2e hands boeken, platen en cd's verkoopt en dezelfde bevlogenheid heeft als Sjef. Elke zaterdag ga ik daar ook even langs om wat te oudehoeren over dezelfde zaken als hierboven geschetst. Ook leuk. Hieronder een link naar de site: http://www.opendichtbus.nl/
Ik had dus even last van beheerslast. Niet prettig. Dat moet er even uit. Zoals duidelijk moge zijn draait het in het onderwijs al lang niet meer om onderwijs, maar in de 1e plaats om geld, daarna komen de spretsjiets en gisteren kwam er ook nog de term 'beheerslast' bij. Wat was het geval? Leerlingen komen op 16-17 jarige leeftijd bij ons 'binnen'. Na 2 maanden krijgen ze hun rapport; de rest van het jaar volgen nog 3 rapporten. In een lucide opleving heeft er iemand verzonnen dat het allemaal best wel terug kan naar 2 rapporten per jaar. Eventueel gevolg: krijgen ouders en zoon of dochter in februari te horen: 'jammer, uw kind voldoet niet, ga maar iets anders zoeken.' Tot op heden kwam het eerste rapport na 10 weken en kon een leerling nog snel overstappen naar een andere opleiding. Werkt allemaal goed, bovendien lijkt het mij normaal dat ouders en leerlingen snel en regelmatig geïnformeerd worden. We moesten dus terug naar 2 rapporten vanwege de 'beheerslast'. Administratie of wat dan ook kreeg het dan te druk. Ik ben maar even boos geworden en had dus last van beheerslast (ik vond het lastig om me te beheersen). Het schijnt nu toch nog goed te komen. Af en toe is het goed om je beheerslast even de vrije teugels te geven.
Vandaag enigszins in de war geweest. Gisteren voor de gezelligheid maar eens gevraagd aan mijn dochters of er ook iets deugde aan mij. Na lang denken kreeg ik het volgende schouderklopje:"we geven je een compliment omdat je je 'zwerversleven' zo goed kunt combineren met een 'normale' baan." Ik was ontroerd.
Mijn dochters vroegen zich af wat mijn favoriete muzieknummer was. Daar is moeilijk antwoord op te geven, omdat dat altijd wisselt en er elke dag wel verschillende deuntjes door mijn hoofd circuleren. Dan maar even nagedacht wat er de laatste tijd regelmatig in mijn hoofd zit. Giant Sand ligt natuurlijk voor de hand, maar daar heb ik het al een paar keer over gehad. End of Miles van Frank Black and the Catholics dus. Waarom? Een gemeen steelgitaartje aan het begin, uptempo nummertje, redelijk rustige zang, uitmondend in een gecontroleerde maar snerpende gitaarsolo, ondersteund door monotone orgelgeluiden, maar ook nog enigszins melancholisch. Probleem was dat er geen filmpje van dit nummer op het heilige internet te vinden was. Dus zelf maar met de fotocamera een clip gemaakt. So ... push the button and play it loud!
Vandaag maar een kleine foto voor een megalomane man. Berlusconi is inmiddels zo ver dat hij niet alleen in Italië her en der mensen schoffeert, maar begint zich internationaal ook steeds meer te profileren als de mondiale clown, zoals afgelopen weekeinde weer bleek. Hoe hij het in Italië zelf aanpakt, moge blijken uit bijgaand filmpje. Ik zou graag willen weten wat er in de immer gezellige moerasdelta Nederland zou gebeuren als bijvoorbeeld Balkenende hetzelfde zou doen bij, ik noem maar iemand, Staatssecretaris Van Verstandsverbijsteringsveldt. http://www.youtube.com/watch?v=5ewyeh_-Jys
In het bericht van 1 april betreffende waterspin is een fout geslopen. De afbeelding die ik oorspronkelijk heb gebruikt is niet de juiste. Inmiddels is deze vervangen door de juiste afbeelding.
Dit is niet een terras in de zin van dat er obers of bedienden rondlopen. Dit balkonterras behoorde bij ons appartementje in Ostuni. Ostuni ligt in de hak van Italië en is een gemoedelijk provincieplaatsje, waar niet al te veel toeristen komen en vrijwel geen Nederlanders, want zij denken dat er in Zuid-Italië alleen maar gemoord en geroofd wordt en dat de mafia zichtbaar is. Bovendien is dit stuk van Italië 'te ver' om met de caravan naar toe te trekken. Op het balkonterras kun je uitkijken op het centrale plein en daar speelt zich het leven af zoals in bijna elk plaatsje. 's Morgens is er wat onduidelijke bedrijvigheid, vanaf 14.00 is iedereen thuis om te eten, rusten en slapen en rond 16.30 komt het plein weer tot leven. Dat duurt dan tot een uur of 1 's nachts. Het hoogtepunt ligt tussen 20.00 en 23.00 uur als de beroemde passagio wordt uitgevoerd: het schijnbaar doelloos door de straten slenteren met als doel het reilen en zeilen van de dorpelingen zo precies mogelijk in beeld te krijgen. Ook heeft men tegenwoordig de afwijking om de passagio met de auto uit te voeren: 4 man/vrouw in een auto en maar rondjes rijden; de ene helft rijdt en kijkt, de andere helft zit op een terras en kijkt weer naar de inzittenden van de auto's. Gelukkig was 'ons' plein na 8 uur autovrij. Een ander fenomeen op deze pleinen is de verzameling oude mannetjes. In Italië ligt de pensioenleeftijd op 58 jaar en moeder de vrouw stuurt de man rond 17.00 meedogenloos naar buiten. Op dit plein waren er altijd 2 groepjes oude mannen. Het ene groepje zit helemaal links (achter het terras) op de onderste foto, het andere groepje hangt helemaal links over een hek. Het linkse groepje bestaat hoogstwaarschijnlijk uit ex-ambtenaren, want zij haalden altijd wat stoelen uit het gemeentehuis; het rechtse groepje hoogstwaarschijnlijk arbeiders: zij moesten staan. Ik heb alles bij elkaar rond de 50 uur doorgebracht op dit terras en nooit gezien dat een mannetje van het ene groepje contact zocht met de andere groep. Er werd wel naar elkaar gewezen. Als je op de foto klikt, krijg je een vergrote versie.
Vrijdagavond, terras La Folie, Eindhoven. Eindhovens dialect en de specifieke woordenschat, probeer dat maar eens te beschrijven. Theo Maassen kan het goed nadoen, maar ook niet meer dan dat. Naast ons zitten 3 jongens, net zoals wij, wat te keuvelen, ineens komt er een meisje het terras opgestormd en richt zich tot de 3 jongens (duidelijk bekenden). Meisje is 26 jaar oud, Linda de Mol-typetje, maar dan met bruin haar, duidelijk Eindhovense tongval: 'hoe lang zitten jullie hier al?' .... al vanaf 6 uur? oooh, wat gezellig .....blah, blah, dakterras Klein Berg, keigezellig .... Extrema 2 jaar geleden .... ouderwets gezellig ....blah, blah .... ik stond keivoorschut .... Na een half uur verschijnt een zus, of in ieder geval een soortgenoot .... keigezellig .... blah, blah .... 12oo Euro, dat is keiveel ..... keibelangrijk .... dat kan zij niet weten, want ze is pas 21 en ik heb veel meer levenservaring .... Later op de avond kom ik ze binnen nog een keer tegen. 'Is dat echt slangenleer, dat jasje, ik knik, zij antwoordt 'keigaaf' en vervolgt haar weg. De lente is begonnen.
Vrijdagmiddag, tijd om de balans op te nemen. Hoeveel pennen ben ik deze week weer kwijt geraakt? Bij mijn bedrijf (een school is tegenwoordig geen school meer maar bedrijf, want we moeten winst maken en zeker geen verlies) zit ik met 3 collega's op een kamer (24 m2, voor het hoofd van de afdeling vierkante meters en dat is onder de norm). Ondanks het feit dat de kompjoeter natuurlijk veel wordt gebruikt, werken wij ook nog met pennen. Aangezien ik een vreselijke sloddervos ben, raak ik mijn pennen snel kwijt. Dus pak ik wel eens een pen die ergens op ons kantoor rondzwerft. Vaak haal ik er dan een van het bureau van Louis die tegenover mij zit. Thijs zit even verderop, maar gaat volgens mij zeer consciëntieus met zijn spullen om, dus die laat ik, penmatig gezien, met rust en van Jens zijn pengedrag heb ik nog geen beeld. Af en toe ga ik wat pennen halen bij het 'hoofd pennen' en dan kan ik weer een paar dagen voort. Wij gebruiken pennen van het bekende merk Bic. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo'n pen helemaal heb leeg geschreven en ik ken maar een persoon die dat wel doet, maar hij was dan ook een structopaat en gelukkig is hij uit mijn leven verdwenen. Van de week kwam Louis met een dozijn pennen en was blij dat hij er weer een tijdje mee voort kon. We begonnen over het kwijtraken van pennen en hij erkende over dezelfde gezonde afwijking te beschikken. Ik denk dat ik van de week 6 pennen kwijt ben geraakt, maar ook tijdelijk eigenaar geweest ben van 2 onbekende pennen. Bic heeft het slim aangepakt: een pen ontwikkeld die wel goed schrijft, maar aan de andere kant weinig waarde vertegenwoordigt. Een Bic-pen is niet mooi, vaak breekt er wat af of raakt een dopje kwijt. Kortom, een mens raakt er niet van overstuur als hij zijn Bic-pen kwijt is. Hetzelfde concept heeft Bic toegepast bij aanstekers. Er zijn maar weinig mensen die een Bic-aansteker helemaal 'leeggerookt' hebben. Als ode aan Bic een link naar hun site, waar ook nog een stukje historie over deze uitgekookte Fransen. http://www.bicworld.com
Nu hopman Plasterk (bron: Jeroen Brouwers) druk bezig is om het echec van het Rijksmuseum op te lossen (de verbouwing gaat inmiddels 10 jaar duren i.p.v. 5 en de beraamde kosten worden uiteraard ruimschoots overschreden), is Meisje Marja ook wel bekend staand als Staatssecretaris Van Verstandsverbijsteringsveldt volledig de kluts kwijt. Meisje Marja heeft met haar verwarde ambtenarenkliek nu weer verzonnen dat ouders meer moeten gaan participeren in het voortgezet onderwijs. Zo ziet het onderwijsveld er in mijn situatie uit: kwalificatiedossier, kerntaken, werkprocessen, prestatie-indicatoren, competenties, formatieve toetsing, summatieve toetsing, 7 standaarden enz. Om de inspectie nog meer kans te geven om het onderwijs af te keuren, worden de normen ook om de haverklap veranderd. In het door Meisje Marja en haar voorgangers gecreëerde moeras, moeten wij in gesprek gaan met ouders om zo verantwoord onderwijs te geven. Ik heb daar niets op tegen. Lijkt me leuk om ook ouders een keer duidelijk te kunnen maken met welke beperkingen en beperkte geesten wij te maken hebben. Maar goed, geen probleem. Wat wel een probleem wordt en waar ik toch weer licht anti-peristaltische bewegingen van krijg, is dat het toezicht op bovenstaande wordt uitgevoerd, door jawel, u raadt het al: de inspectie. Wederom zal de onderwijsgestapo binnenvallen en kilo's papier vol met spretsjiets opeisen waarmee het gedachtegoed uit het gemankeerde brein van Meisje Marja wordt gelegitimeerd.
Crisis of geen crisis, moedig voorwaarts is hier ook het parool! De mannen zijn weer een paar stappen verder. Inmiddels zijn er 3 concepten en is er voor Festo ( Festo Didactic: Industriële automatisering van productieprocessen draait om het beheersen van bewegingen; motion en control. Dat is het specialisme van Festo bij uitstek.) een presentatie gemaakt. Morgen gaat de presentatie plaatsvinden en dan zal het vooral gaan om de pneumatische (lucht) aansturing. Technisch ben ik nog niet helemaal op de hoogte. Frank meelde nog het volgende: 'Uit de 3 concepten is 1 concept naar voren gekomen. Dit is het drijvende model. Morgen starten we opnieuw een brainstorm en bespreken we ook materiaalkeuze. Ik kan hierover nog niet veel zeggen , maar we hebben het er in de trein al over gehad om een buizenframe te maken van ijzer of aluminium. Ook hadden we de kunstof oplossing.' Komende vrijdag hoogstwaarschijnlijk meer techniek. Vanuit de bovenstaande schets is er ook een model gemaakt. In het model zitten de cilinders verwerkt. Klik op de tekening/foto voor een vergrote weergave.
