Dit stukje moet je niet lezen als je niet geïnteresseerd bent in muziek of geen zin hebt om daar energie in te steken. Ik heb het er al zijdelings over gehad. Het ZeeDeeke dat bij een muziekblad zat en waarop Sticky Fingers geregrooved wordt. Het zal best nog wel een keer voorkomen in uw muziekleven: een willekeurige dag waarop je niets te doen hebt of misschien ook wel, maar dat de basisgedachte is: nondeju, ik wil een pot goede muziek horen, maar ik weet niet wat.Remedie: zoek alle geregroovde nummers (klik op de afbeelding indien niet leesbaar) op het heilige internet, iedereen heeft zijn eigen bronnen. Zet ze achter elkaar, luister en geniet en geniet daarna nog een keer en nog een keer. De Stones hebben sinds 1969 eigenlijk nog maar 3 fatsoenlijke platen gemaakt. In de jaren '60 hebben ze de blues en rythm & blues opnieuw vorm gegeven; met Sticky Fingers zijn ze nog verder gegaan met hun interpretatie van de zwarte muziek. Dat merkte ik eigenlijk pas bij het luisteren naar dit geregroovde geschenk. De Stones hebben de zwarte Amerikaanse muziek nog verder in zich gezogen, op de plaat gezet en de nieuwe generatie zuigt het weer uit Sticky Fingers en maakt er weer iets anders van. Ik ben er nog steeds blij van. Die andere 2 fatsoenlijk platen sinds 1969 zijn natuurlijk Let it Bleed (Engels vakmanschap) en Exile on Mainstreet (laten zien dat je met allerlei muziekinvloeden en andere middelen om kunt omgaan).
En hier dan nog een van voor 1969:
