Dag -1 dus; op weg naar herstel

Net te horen gekregen dat de transplantatie morgen (donderdag) plaatsvindt.

Dag -2; op weg naar herstel

Er zit ergens een fout, wan het is 2 maal dag -3 geweest, maar het is in ieder geval vandaag Dag -2, want vrijdag vindt de transplantatie plaats. Nog steeds geen complicaties, dus tijd voor sociologisch onderzoek. Een ziekenhuis is tegenwoordig voor iedereen toegankelijk en dat betekent, zeker als het zomer is, dat het opvalt dat half Nederland getatoeëerd is, minimaal een derde veel te vet en dat er dus een scala aan dikke getatoeëerde mannen- en vrouwenvarkens rondloopt. Meestal lopen ze ook in een kudde door het ziekenhuis, het schijnt toch in de familie te zitten. Daarnaast gaan er mensen dood in een ziekenhuis. Daar krijgen mensen verdriet van. Normaal. Ook hier vormt voornoemd beschreven groep weer een uitzondering, of misschien wel niet: het leed moet in het openbaar naar buiten (u weet wel: alles moet kunnen en we houden geen rekening met de omgeving, want wij hebben verdriet, of niet dan?) en zo komt het regelmatig voor dat voornoemde kudde buiten, flink rokend als een gek staat te huilen en hukken daarbij natuurlijk enige vettigheid consumerend. Je moet ze ook niet te lang observeren, want dan komt hun gewelddadige aard weer snel naar boven en word je aangekeken met een blik van: heddegijwah? Snel de blik afwenden dus.
Ik zit nu in het ziekenhuis te bloggen (M. heeft damesbezoek) en op de kompjoeter naast mij zit iemand te pokeren, aan de andere kant zit iemand een gewelddadig spelletje te spelen en daarnaast zit weer een big een collectie zakken op de wehkampsajt door te nemen alwaar zij haar vadsig lichaam hoogstwaarschijnlijk in zal proppen. Nederland dus, anno 2011. Gelukkig gaat het nog steeds goed met Marij. Op naar Dag 0 (nul). Vanavond nog even via V. terug rijden om aldaar mijn goed vriend H. te feliciteren met zijn verjaardag. Het ga u goed!