Om maar met redelijk goed nieuws te beginnen: M's bloedwaarden zijn lichtelijk de goede kant op aan het gaan. De witte broeders zijn inmiddels van 0,1 naar 0,2 naar 0,4 naar 0,7 naar 0,8 gegaan. Nog 3,2 te gaan voordat het minimum is bereikt. Gisteren nog een zakje bloedplaatjes gehad, zodat deze ook zijn gestegen naar 31 (was 6 en moet minimaal 135 zijn); vandaag nog 2 zakken bloed gehad om de rode broeders op te krikken. Koorts ook gezakt. M mocht niet blij zijn van de vervangster van de moeder van alle artsen. Eerst donderdag de definitieve uitslag van de beenmergpunctie afwachten.
En dat brengt me meteen op het volgende: het vervoer van en naar het Herstelpaleis in N. Inmiddels heb ik m'n hondenbaan op het Onderwijspaleis weer hervat en kan ik dus moeilijk weg. Vervoer wordt langzaam een probleem. Wordt met hand-en-spandiensten wel opgelost, maar er moet een fundamentele oplossing komen, want de komende weken staan er minimaal nog minimaal 10 - 12 sessies te wachten. De zorgverzekeraar maar eens gebeld: ja, M had waarschijnlijk wel recht op taxivervoer. Formulier zou worden toegestuurd, handtekening van de arts halen, formulier opsturen, 2 weken verwerken, accoord bevinden, daarna declareren en 4 weken wachten op geld. 6 Weken dus. In de tussentijd moest ik het taxivervoer maar voorfinancieren. € 250 x 12 = € 3000. Of ik dan eerst iemand moest beroven, was mijn vraag. Ja, dat was mijn eigen keuze. Zelf komen met ingevuld formulier en snel laten accorderen was onmogelijk.
'Onderwijs is Oorlog', zo is de zegswijze en zo kon ik gelukkig mijn frustraties omtrent bovenstaande kwijt in de door spretsjietinvullers en tollenaars geregeerde onderwijsinstelling. Er waren voor 'mijn' klassen geen docenten 'praktijk'. Die zijn even aan de gang met een klus voor de NS. Dat levert namelijk geld op en dat is belangrijker, heeft hetzelfde College van Bestuur beslist dat ook een nodeloze fusie door aan het drukken is en daarvoor zeer waarschijnlijk wat overbetaalde organisatiebureautjes aan het werk houdt. De strijd is weer begonnen.
Maar even wat eigenwijze muziek van wat zwarte bevriende strijders, jazz ontmoet hiphop: The Last Poets met Pharaoh Sanders.
