Dag -7; op weg naar herstel

Vandaag een middagbezoek afgelegd bij M. na eerst bij Van der Lande in Veghel op bezoek te zijn geweest. Mooi bedrijf dat het niet alleen technisch allemaal begrijpt, maar ook flink met scholing bezig is.
Maar dit terzijde. Vandaag is, zoals wel zo'n beetje te verwachten was, de grote misselijkheid aangebroken. De lunch lukte nog wel, maar daarna moest M. helemaal niet meer aan eten denken. De gedachte aan het avondeten genereerde al oprispingen. De nieuwe anti-epileptica lijkt zijn werk te doen, maar het is duidelijk dat het echte zware werk nu begonnen is. Niet makkelijk om te zien, maar in principe moet dit de laatste chemo-sessie zijn en dat moet dan maar een houvast zijn.
De ritten van en naar KGB-stad Nijmegen beginnen nu langzaam maar zeker een mentaal obstakel te worden, maar dan van een heel andere orde. Er zijn 2 opties: de eerste bestaat uit het aanzetten van de app Flitsmeister die alle radarcontroles etc. aangeeft en dan vol gas tot Nijmegen (in Nijmegen is er om de 100 meter wel een camera en de vogels hebben daar volgens mij ook allemaal camera's om hun nek hangen, dus daar is het netjes aan de snelheid houden). De andere mogelijkheid is met de cruise-control, zonder te remmen rond de 120 km zo goedkoop mogelijk naar Nijmegen te komen. Beide mogelijkheden betekenen dat ik wat afleiding heb in de vorm van het in de gaten houden van apparaten. In het ene geval de AaiFoon, in het andere geval de boordkompjoeter (zie afbeelding: gebruik is 5,4 liter per 100 kilometer, ik rijd dan 120 op de teller en daar word ik blij van) Beide opties zorgen voor de broodnodige afleiding: zo snel of zo goedkoop mogelijk.

Dag -8; op weg naar herstel

Vandaag hoogstwaarschijnlijk de laatste chemo-sessie van 4 dagen begonnen. J. kwam ook op bezoek na haar laatste belangrijke afspraak op school voor het definitief afstuderen. Als het goed is krijgt M. haar nieuwe beenmerg op de dag dat J. afstudeert (2 x feest dus). We hebben lekker nog wat zitten roddelen over de Eindhovense horeca en andere belangrijke zaken.
M. hoefde nog niet te braken. Vrij waarschijnlijk gaat dat morgen beginnen en M. heeft er al bij bedacht dat ze het als 'positief braken' gaat benaderen. Bij elke braakpartij zal door haar hoofd flitsen dat ze weer een lading vuiligheid uit haar lijf heeft verbannen. Kijk, dat is nog eens een andere benadering. De nieuwe anti-epileptica lijken nog steeds goed aan te slaan en daar moeten we blij mee zijn. Net nog een biertje op gedronken bij Zwerver en nu een uurtje of wat naar wat herrie luisteren.
Naast dit alles is er goed nieuws voor minister Van Verstandsverbijsteringsveldt: er blijkt een varkensinnovatiecentrum te zijn.

Dag -9; op weg naar herstel

Vandaag was het even stilte voor de storm. Anti-epileptica veranderd, gaat tamelijk snel hier; niet al te veel discussies; 'we vinden je niet alert en helder genoeg', dus meteen schakelen van medicatie. Het lijkt een goede zet te zijn. M. lijkt inderdaad wat helderder. CVK zit er goed in, dus morgen kunnen de chemo-sessies beginnen. E. en A. ook nog op bezoek geweest en na wat inrichtingswerk ook rond half drie aangereden. Intussen is ook duidelijk dat alleen op een kamer liggen ook zijn voordelen heeft. Meer ruimte en je kunt je gang gaan zonder anderen te hinderen of door die anderen gehinderd te worden. Alles bij elkaar relatief rustig dagje. M. heeft redelijk gegeten en was in goede doen.
Gelukkig heb ik wel m'n 1ste conflict gehad in het ziekenhuis. Een bijdehante organisatie, PatientLine o.i.d. heeft daar het beheer over de televisies, internet en telefoon. Daar moet je dus de hoofdprijs voor betalen en op slinkse wijze zonder dat je wat tekent, denken ze geld van je rekening af te kunnen halen. Dat werd dus: storneren, dat zal ze leren! Daar worden ze bij PatientLine niet blij van; dan breekt er paniek uit. De plaatselijke hostess! (de dame van het kolsenter kon het niet aan en dan sturen ze een plaatselijk trol op je af) van voornoemde bijdehanteriken-organisatie vertelde me dat ik een betalingsachterstand had en een boete moest betalen. Ik vertelde haar dat ik geen achterstand kon hebben, omdat ik nooit een verzoek tot betaling had gehad en niets had getekend en dat ik geen boete ging betalen en zo geschiede, omdat God het zo wilde op dat moment!

Dag -10; op weg naar herstel

Maandag dus, en meteen maar 's morgens te voet m'n auto opgepikt en enige werkzaamheden op de inrichting verricht. E. en B. brengen M. naar Nijmegen, alwaar de definitieve weg wordt ingeslagen. Er moesten wat bloedplaatjes bij, de laatste tijd een vast ritueel. Ik arriveer om een uur of 3 en maak nog een deel van de inteek mee; gesprek over de anti-epileptica (moet anders) en het operatief inbrengen van de CVK; een soort verzamelhub van infuus-aansluitingen die net onder het sleutelbeen wordt aangebracht en middels een slang naar het hart zorgt voor de aanvoer van medicatie, bloed(plaatjes), beenmerg, voedsel en uiteindelijk het broodnodige beenmerg. M. is er rustig onder; ik durf af en toe te kijken en maak bovenstaande foto. Daarna eten, M. op de kamer en ik in de bedrijfskantine een Oostduitse hap. Daarna nog een uurtje samen. Ik koop nog een parkeerkaart voor de komende maand en besef dat ik er daarna nog een moet kopen.

Dag -11; op weg naar herstel

Laatste dag van M. voordat ze achter de de luchtsluizen verdwijnt. Het ging zoals als het moet gaan, niet geregisseerd; gewoon laat opstaan, wat lopen door het park, naar het 2de lelijkste plein ter wereld (of hoe schrijf je dat), bier en alcoholvrij bier drinken, P. en nog vele anderen tegen komen op het terras, met P, E. en B. slap zwetsen en daarna te voet terug naar huis in het avondlicht over de HighStreet en de Gestelsestraat. Auto laten staan in de Willemstraat. Morgenvroeg wordt M. door E. naar Nijmegen gebracht. Ik ga te voet naar m'n werk, haal m'n auto op en ga later ook naar Nijmegen. M. is nu haar koffer aan het pakken.

Dag -12; op weg naar herstel

Vandaag is het Dag -12 en maandag dus Dag -10. Op maandag gaat M. voor 6 weken naar Nijmegen in quarantaine om daar definitief de kwade cellen uit haar lichaam te verbannen. Dag -10 betekent dat M. 10 dagen voor de transplantatie zit, dat er nog 4 chemo-sessies en 3 anti-afstootdoses ondergaan moeten worden. Dag 0 vindt de transplantatie plaats en op Dag +10 wordt duidelijk of 'het' is aangeslagen. Daarna, als alles goed gaat, nog 3 weken herstel in quarantaine. Dan 3 - 6 maanden thuis voor volledig herstel.
De afgelopen 3 weken zijn we redelijk goed doorgekomen, ondanks dat het huis tegennatuurlijk schoon gehouden moest worden en de supermarktperikelen.
De vraag is nu of ik M's herstelproces met al z'n ups en waarschijnlijk vele downs zo maar op het heilige internet kan uitventen. Dat was en is een hele discussie met mezelf en ik ben er nog steeds niet uit. M. vindt het wel goed en ik twijfel nog steeds. Desalniettemin begin ik er toch mee; als het allemaal in de 'moreel-verwerpelijke-sfeer' komt, kan ik altijd nog stoppen. Vanaf nu dus voorlopig 'op weg naar herstel'.

Reflectie op 3 gesprekken

Na 3 gesprekken rond het thema ‘Netwerkschool, ambitie en ondernemendheid’, enige overpeinzingen mijnerzijds.

Mijn doel was om mijn ‘mind’ open te stellen en te (laten) onderzoeken met als uitkomst mijn eventuele zwarte vlekken, onontgonnen gebieden dan wel mogelijkheden helder te krijgen.

Mijn eerste reflex is dat er weinig nieuws naar voren is gekomen. Ik heb me open opgesteld, het waren prettige gesprekken, die voor een deel toch aan de oppervlakte zijn gebleven. In feite was ik na anderhalve sessie wel zo’n beetje uitgepraat. Ambitie en ondernemendheid zaten en zitten wel in me en ik heb vrij goed afgebakend hoe ver ik daar in wil gaan. Daarnaast zal ik ook altijd de kant van docenten en studenten kiezen en laat ik mijn ambitie niet leiden door een stap hoger in de hiërarchie. Voor mij is dat totaal niet interessant omdat ik me dan nog meer gekoeioneerd voel door andere mensen die hun ‘taakstelling’ rigide uitvoeren en ‘de mennekes’ niet meer in beeld hebben. Mijn weg zal eerder helemaal terug naar ‘de klas’ zijn. Het verwonderde me dat dit niet als ambitie gezien werd. Ik heb uitgesproken dat ik het allemaal wel goed vond en tevreden was met de situatie zoals hij nu is, maar dat ik eigenlijk ook wel af wil van mijn coördinatorschap. Volgens mij is dat ook ambitie.

Voor wat betreft de Netwerkschool het volgende: wat is dat nu eigenlijk voor mij? Onze populatie wordt voor een groot deel gevormd door jongens die in feite over niets meer verwonderd zijn en ook nauwelijks begrijpen dat vragen stellen behoort tot een van de kerneigenschappen van de mens. Men ademt, men eet: ‘ik Facebook, dus ik besta’ ‘ik post, dus ik ben’ (voor de mensen die dat niet begrijpen: posten op z’n Engels uitspreken betekent een berichtje op je digitale menselijke verlengstuk zetten). De wereld van Facebook wordt ook wel in de sociale netwerken gecategoriseerd en is in principe ook de metafoor van het huidige sociaal denken en handelen. Men wordt er alleen maar a-socialer (in de ware betekenis van het woord) en angstiger van: posten is van levensbelang. Men kent alle trivialiteiten uit de directe omgeving, maar weet amper dat er een financiële crisis in Europa speelt. De wereld wordt klein.

Op zoek gaan naar kennis, op zoek gaan naar hoe die maatschappij in elkaar zit en hoe je daar met je Kempische achtergrond zo flexibel mogelijk in zou moeten acteren is geen vraag. Hoe kan ik meer uit mezelf halen in een steeds complexere wereld is geen issue. De vragen HOE en WAAROM worden nog nauwelijks gesteld; er wordt bijna hersendood geconsumeerd.

De Netwerkschool zou een rol kunnen spelen in het ‘vormen’, om dat ouderwetse woord maar te gebruiken, van de mens voor de jaren ’20. De NWS zou een platform moeten zijn van kennis en daarnaast de student voor moeten bereiden op: hoe te anticiperen op de globalisering, hoe te reageren op veranderingen in zijn algemeenheid, hoe de mogelijkheden in de regio te scannen, hoe met zijn omgeving samen te werken, hoe zijn kennis te ontwikkelen en vooral hoe overeind te blijven. Hoe regisseer ik mijn toekomst en wat, hoe en waarom moet ik daarbij ondernemen.

Harde kennis blijft daarnaast een cruciale rol spelen en een open houding evenzeer. De student moet wereldwijs gemaakt worden met de daarbij behorende houding en uit zijn Facebook-cocon getrokken moeten worden. Tezamen met het aanbrengen van kennis en vaardigheden zou dat een nieuwe taak van de moderne docent moeten worden.

Maar goed, ben ik daarvoor de juiste persoon? Ik ben nu 56 jaar oud, denk dat ik nog wel mee kan met de huidige jongeren, maar vermoed ook wel dat ik me daarop verkijk: een oude man, die denkt nog wel mee te kunnen. Krampachtig schuif ik m’n mid-life crisis keer op keer op. Wordt het niet een keer tijd eens echt te gaan onderzoeken hoe die mennekes tegenwoordig werkelijk in elkaar zitten en van daar uit, samen met die mennekes en de bedrijven een nieuw onderwijsplatform te bouwen. Daar zou de winst van de NWS m.i. moeten zitten.

Ik ben blij dat ik 2 dochters heb van in de twintig, zodat ik van dichtbij mee kan maken hoe zij communiceren en handelen in de huidige maatschappij. Ik zie ook dat, wil ik de aansluiting niet verliezen, ik zeker niet arrogant moet zijn en vraag me dan ook af hoe een aantal ‘oude mensen’ van de Argumentenfabriek een boek in elkaar knutselen zonder de belangrijkste belanghebbende, de student, daarbij te betrekken. Ik zie ‘old skool’ krampachtig ‘new skool’ maken en ben daar zelf onderdeel van. Ik zie ook dat er geen collectief bewustzijn is voor wat betreft het aanpassen aan de ‘new skool’-student. Mijn streven is en was om de student een tijd op school te geven waarin hij zich thuis voelt, maar aan de andere kant ook verwonderd om zich heen kijkt en zich constant afvraagt: hoe richt ik mijn leven in zonder dat ik onderuit ga en daar hoort ook zonder meer een andere, onderzoekende houding bij, want anders zul je, nooit uit je kleine, door Facebook geregisseerde, wereld komen. Mijn rol is om die student ‘verwonderd’ door het leven te laten gaan, klaar te stomen voor die keiharde boze wereld. Verder te laten kijken dan zijn Kempische neus lang is.

Dat is, denk ik, ook ambitie.

Zoals gesteld: het waren prettige gesprekken, maar die ene verrassende, inspirerende vraag of opmerking die ik graag gesteld had zien worden, heb ik niet gehoord. Ik neem gemakshalve maar aan dat ook dit probleem door mezelf is veroorzaakt en ga verder met het nadenken daarover.

Vieze woorden

Ik moest van de week 3 rollen tape hebben om wat snoeren te bevestigen. Zoals gebruikelijk ging ik naar de conciërge en vroeg hem of hij dat kon regelen. De altijd bereidwillige man schudde triest zijn hoofd. Neen, dat mocht hij niet meer: tape, dat hoorde tot de 'opleidingsgebonden leermiddelen'. Huilen dus. Ik moest maar een bon halen bij iemand die tekenbevoegd was; hij kon er ook niets aan doen. Of eigenlijk wel, want hij gaf mij een dikke knipoog en ik wist dat het goed kwam. Diezelfde dag mocht ik, samen met een collega, op audiëntie bij een lid van het CvB van onze inrichting. De hoofdzaak wordt wel duidelijk uit de 2de meel hieronder. Nadat de hoofdzaken besproken waren, mochten we nog even over andere zaken klagen. Ik vroeg hem of hij er voor kon zorgen of de organisatie wat minder stroperig kon en vertelde hem over de vieze woorden 'opleidingsgebonden materialen' en vroeg hem of dat eigenlijk wel kon; medewerkers die zo maar onverwacht van die vieze woorden gebruiken. Hij vond dit ook te ver gaan en vroeg me om de vieze woorden te melen (hij kon ze niet onthouden omdat hij een belangrijk man is en al genoeg aan het hoofd heeft), zodat hij een einde aan deze vuilspuiterij kon maken en zorgen dat iedere gebruiker zijn of haar mond ging spoelen.








We zullen zien. Voor de volledigheid mijn verslag aan mijn directe meerdere van dit gesprek.

Berichten uit de hel (2)

Zoals gisteren gesteld: ik mag, moet de kruidenier weer in. Op rustige momenten als er niet te veel graaiende studenten of veel andere langdurig ongewassen bacteriëndragers zijn, mag M. ook mee. Ik sukkel er dan achter aan en op aanwijzing neem ik het product dat aangewezen wordt en leg of gooi het in het karretje. Op zich een verbetering vergeleken bij een solobezoek, want ik hoef zelf niet meer te zoeken. Een nadeel bij deze manier van een bezoek aan de hel is dat ik als een inteeltmongool achter M. aanloop, op luid commando van M. een product uit de rekken gris, af en toe moet terugzetten, want de verkeerde versie en dat dit dan ook weer voor vreemde blikken bij het personeel en omstanders zorgt. Een personeelslid begon al spontaan te lachen toen hij mij zag. Kortom, mijn onlangs geschonden imago is nu helemaal naar de maan. Hoeveel kruideniers zijn er eigenlijk in E?
Zie het fillumpje voor een live-reportage, vooral het einde zou onder normale omstandigheden vernederend zijn. Maar goed, het moet; niet zeuren dus.

Berichten uit de hel

Inmiddels staat heel ons leven op de kop sinds het hersteljaar van M. definitief is begonnen. Het huis moet zo'n beetje bacterievrij zijn; het voedsel aangepast. Een nieuwe wereld. Dit alles betekent ook dat ik sinds kort een jaar ontheffing heb van mijn supermarktverbod. Afgelopen zaterdag moest ik vooral op zoek naar schoonmaakartikelen: alcoholgel voor de handen, huishoudhandschoenen, veel soorten desinfecterende middelen. Ik was verward en liep zo'n 3 kwartier door de 2 gangen (beide zijden, dus 4 mogelijkheden, alles bij elkaar ongeveer 32 meter lang en 2 meter hoog, dus 64 m2 aan schoonmaakartikelen en aanverwante rommel). Ik had een lijstje meegekregen: dieper kan een mens niet zinken. Een karretje en een lijstje. Na een half uur begon ik op te vallen bij het personeel, maar ik moest het lijstje afwerken en begon nog gehaaster en ongestructureerder te zoeken, het zweet brak me uit. Wat dachten ze over me? Dat ik een lijk weg aan werken was, een kalf ritueel had geslacht, dat ik aan een overdosis smetvrees leed? Uiteindelijk had ik alles bij elkaar en verliet half misselijk en hollend de winkel, nagestaard door het personeel.
Ik besloot de volgende dag om tijdens mijn tocht door de hel een sociologisch onderzoek te plegen om de aandacht voor mezelf wat af te leiden en zo misschien fictief sneller uit het inferno te zijn. De uitkomst was verrassend; de hedendaagse jeugd kan niet plannen en/of geen prioriteiten stellen, 2 belangrijke competenties weet ik uit het inmiddels bijna afgeschafte competentiegericht onderwijs.
Het was zondag; ik was toch nog wat schoonmaakmiddelen en andere waren vergeten. De kruidenier op de Hoogstraat-binnen-de-rondweg was om 4 uur open. Ik ging om half vijf, iedereen zou nog wel op een terras hangen of andere leuke dingen aan het doen zijn, dacht ik. Niets van dit alles! Het was een geweldige chaos van jongeren tussen de 20 en 35 die op zondagmiddag hun tijd aan het verdoen waren in de hel. Wat bezielt die jeugd? Waarom doen ze niet wat ze moeten doen? Niets; studeren; op een terras hangen; lezen; muziek maken; de tango dansen. Ik keek verder rond; ik was veruit de oudste. Ik besloot me te concentreren op het zoeken naar 'kip in braadzak'. De bedienden waren zondaghulpen, die aan het leren waren voor zaterdaghulp. Niemand die wist waar 'kip in braadzak' lag. Sommigen wisten niet eens wat het was. Bestond het wel? Ook daar werd ik al nagewezen ... kip in braadzak. Uiteindelijk vond ik haar en zag tot mijn geruststelling een stelletje rondlopen dat nog ouder was dan ik ben. Te zien aan de inhoud van hun karretje waren het duidelijk alcoholisten. Zij hadden dus wel wat te zoeken in de hel.