Ik zat voor en in café Piet Huisman in N mijn trieste bestaan te overdenken. M was nog in het plaatselijke Herstelpaleis, moest nog 2 zakjes bloed (3 uur tanken) hebben om definitief de weg naar boven in te slaan. De moeder van alle artsen was tevreden; de bloedwaarden waren in orde, het zoutgehalte ook en er kunnen wat medicijnen af. Daarnaast gaf zij ook groen licht voor een eventuele vakantie over een maand in het verre en verwarde Hongarije, mits er geen complicaties zouden zijn.
Maar goed, mijn eigen treurige leven werd inderdaad wel even blootgelegd door de opmerkingen onder mijn stukje van gisteren; afgelopen zaterdag, met een gehuurde seizoenskaart de meest tragische wedstrijd gezien die ik ooit live heb mee moeten maken. En dan te bedenken dat er nog legio zullen volgen. Daarnaast ook niet in staat zijn om mijn persoonlijke moeder van alle liedjes te kunnen schrijven, laat staan uit te voeren met mijn motorisch gestoorde lijf en a-muzikale hersenen. Toch was het goed toeven in en voor het café. Het bleek een café te zijn waar men geïnteresseerd was in de gast en waar meteen flink zinloos gezwetst kon worden: voetbal, muziek en de obligate vraag 'of die krullen van mezelf waren'. De geur was ook vertrouwd, verschraald bier en sigarettenrook van gisteren. Heerlijk, lang niet geroken, want die schoonmaakmiddelen van tegenwoordig stinken als de ziekte. Ik liep terug naar het Herstelpaleis en voelde me weer een stuk beter: over een maand of wat staat Wimke hoogstwaarschijnlijk weer met een sikspek Becks en een karretje vol voedsel op het parkeerterrein voor de Tesco in Siklos en belangrijker M is er ook bij.
