U

De meeste studenten van onze school komen van ten zuiden de grote wereldstad E of nog verder vanuit de Generaliteitslanden. Op de toeleverende scholen hebben ze allerlei aanspreekvormen gebruikt: gij, jij, Frits, u, mister, meneer of eh! Gauleiter W en zijn knokploeg hebben verzonnen dat 'U' de toekomstige aanspreektitel voor een docent gaat worden, want daarmee wordt de orde hersteld. Ik moet de Gauleiter helaas tegenspreken als dat nog mag. Het gaat niet om 'U', het gaat er om dat je de mennekes een beetje begrijpt en manipuleert. Vandaag sprak ik een 2de klasser aan; de studenten hadden net hun 1ste puntenlijst gehad en waren vorige week besproken. Ik zei tegen hem dat het tijd werd om eens wat te gaan doen en dat het de laatste keer was geweest dat hij te laat was. Ik voorspelde hem een zwaar gesprek deze avond met zijn 'loopbaanbegeleider' (zo heet een klassenleraar tegenwoordig). Vorig jaar was ik zijn begeleider geweest en ik wist nog dat de vader van Jim zijn zoon wel kende en ons als school zelfs steunde in onze aanpak. Fijne momenten zijn dat. Jim vroeg ook nog met een glimlach of hij misschien in aanmerking kwam voor het gevreesde '21-minutengesprek'. Ik vertelde hem dat dit altijd tot de mogelijkheden behoorde. Wat is dat, het 21-minuten-gesprek? Na een maandje in het 1ste jaar beginnen meestal de eerste lastige studenten zich te ontplooien; er moet nog wat laat-puberaal gedoe uit. Als er een leerling uitgestuurd wordt of bij mijzelf in de klas knippert er een te vaak met zijn ogen vraag ik of hij soms zin heeft in een 21-minutengesprek. Meestal vraagt hij dan wat dat is en anders vertel ik het hem zelf wel: 'dan moet je 21 minuten lang naar mijn gezeur luisteren zonder dat je iets terug mag zeggen en dat is geen pretje, dat kun je ter verificatie vragen aan een 3de of 4de jaars.' Daarna komt de volgende vraag: 'waarom 21 minuten?' 'Omdat na 21 minuten de geestelijke pijngrens is bereikt en studenten dan heel hard om hun moeder, vader, verzorger, Jezus of Mohammed beginnen te schreeuwen.' Als er toevallig een 3de of 4de-jaars in de buurt vraag ik of hij dit kan bevestigen. Zij spelen het spel altijd mee en zeggen al jaren gewoon Wim zonder dat ik veel problemen met ze heb. Het 21-minutengesprek leidt een eigen leven, maar is nog nooit gevoerd. Toch zou ik voor een keer wel eens een 21-minutengesprek met Gauleiter W of een van de leden van zijn SA-Abteilung willen voeren.

Verward of niet verward?

Verward of niet verward? Daar gaat het dus om. Als de 4 basisemoties in externe of interne zin aanwezig zijn, is men niet verward, denk ik. Of is men dan juist wel verward? Maar ben ik verward als ik bijvoorbeeld denk dat ik ergens moet zijn, terwijl ik daar helemaal niet hoef te zijn of is dat weer logistieke verwardheid in de zin dat ik mijn bestaan niet kan regelen? (zie SMS-communicatie) Daarnaast was ik vanmorgen 1 uur te laat op de inrichting omdat ik de wekker 1 uur te laat had gezet en dat overkomt me ook zelden of nooit. En is men verward als men de zelf veroorzaakte chaos kan overzien en kan een structopaat verward raken van zijn eigen structopathie? Hoe dan ook, ik verkeer al weer enkele dagen in verwarde toestand na de sessie van afgelopen vrijdag. Ben ik intern Bedroefd en moet ik dat er door externe Boosheid uitgooien zodat ik zowel intern als extern Blij word en niet meer Bang ben van mijn Bedroefdheid? En wat is -4 intern Boos, Bang, Blij, Bedroefd op een schaal van maximaal -5?
Gelukkig heeft Gerard Reve eens gezegd 'het is niet erg om krankzinnig te zijn, zo lang je er maar structuur in kunt aanbrengen' en daar houd ik me dan maar aan vast. Hieronder een fillumpje met Gerard zelluf uit de tijd dat alles nog goed was, er helderheid was over de rol van de Paus, de kerken nog vol zaten en bovenstaande wartaal en vragen alleen maar uitgekraamd werden onder invloed van LSD en andere middelen. De cursusmaffia bestond nog niet, laat staan dat ze er Rijksgelden mee verdienden maar diezelfde maffia heeft wel ongeveer in deze tijd haar oorsprong gehad. Waarom?

Met warme herfstgroet (3)

13.15 De gifbeker was nog niet leeg, dat was duidelijk. Terug in de cursusruimte stond een flip-over op ons te wachten met de woorden: 'duidelijkheid, kaders, leiding/steun, aandacht en steun'. Er volgde een onduidelijk verhaal waarvan bovenstaande woorden waarschijnlijk de kern waren. Ik kreeg een rusteloos gevoel. Ik begon me te irriteren zowel op geestelijk als fysiek gebied. Het 'woelgevoel' begon zich van me meester te maken. Vanaf dit moment heb ik de cursus herhaaldelijk onderbroken met vervelende vragen en opmerkingen. Ik kon hier niets aan doen, want ze hadden het zelf veroorzaakt. We moesten ook nog vertellen of we wel eens een compliment kregen. Dat deden wij. Het verband was definitief zoek.
14.00 Ineens kregen we het over 'basisemoties'. Er zijn er 4, zo leerden wij. Toevallig begonnen ze allemaal met een B. Dat was makkelijk: Boos, Bedroefd, Bang en Blij. Even 'n kort lesje ontwikkelingspsychologie en ook het gegeven dat de 4 basisemoties zowel in- als extern kunnen bestaan. Intern, dat zit het in je. Extern, dan gooi je het er uit. De opdracht was om dit middels een diagram voor jezelf in beeld te krijgen. Zie afbeelding.
Ik heb er zelf geen gemaakt, want ik kwam tot de conclusie dat ik op dat moment of autistisch of schizofreen of beiden moest zijn. Mijn collega was echter heel handig met de aaiPat en wist in korte tijd zijn eigen B's te digitaliseren. Daarna moest er in 2-tallen over gesproken worden. Ik nam mijn 2de duo paracetamols rond 15.24 in. Het kabbelde nog wat voort; er was geluid. De dames vonden het best. We gooiden er nog wat frustraties en klein leed uit. We kregen de vraag voorgeschoteld of we nog dezelfde emoties hadden als toen we vanmorgen binnenkwamen. Bij mij wel. Ik had niets geleerd, was niets wijzer geworden. Niet emotioneel aangetast in welke zin dan ook.
16.31 Het werd tijd om te gaan. Bij het handen schudden ontstond nog een incident: een cursusdame hield mijn hand langer vast dan gebruikelijk en noodzakelijk. Ik wilde mijn hand losrukken, maar dat ging niet direct. Ze zei dat ze mijn hand echt wilde 'hebben'. Ik voegde haar toe dat ze niet zo spastisch moest doen en dat was het dan weer.

Met warme herfstgroet (2)

Gisteren niets kunnen schrijven, M zag onmiddellijk dat er na een dagje cursusmarteling niets anders op zat dan onmiddellijk richting Folie te gaan om het ergste van me af te drinken. Vooropgesteld, de dames cursusleidsters waren geen echte slechteriken, maar wel degelijk gesublimeerde exponenten van het cursustrollengilde. Ik zal zo subjectief mogelijk een beeld proberen te schetsen van wat mij overkomen is.
09.00 - 10.00 Zoals te verwachten was, stond de heksenkring-opstelling al klaar (alleen stoelen in een cirkel, geen tafels! dit schijnt beter te zijn omdat de gevoelens dan beter over-en-weer kunnen gaan en de communicatie dan verbeterd wordt, je kunt je beter blootgeven blah-blah-blah). Ik ben hier persoonlijk een tegenstander van omdat ik dan niet kan hangen op een tafel en bovendien nauwelijks kan schrijven. Daarnaast krijg ik na een paar uur het gevoel dat misschien het beste omschreven kan worden met 'het woelgevoel' dat men wel eens in bed heeft. Voorstellingsronde door onder meer de alom bekende sleutelronde: op basis van je sleutelbos, vertel je 'wie je bent'. Dat kwam goed uit, want ik vond aan mijn sleutelbos een sleutel die ik al tijden kwijt was en waar ik van vermoedde dat ik die nooit aan mijn sleutelbos had gedaan. Tijdens de sleutelronde viel me al op dat het er niet toe deed 'wat' je zei, als er 'maar wat gezegd werd'. Geluid uitbrengen was voldoende. We kregen ook nog een A4 met 'werkregels' waar onmiddellijk enkele oprispingen door werden veroorzaakt, dus daar ga ik nu ook niet verder op in. (zie afbeelding, Zwerver mag dit niet, want anders tref ik hem maandag levenloos aan!)
10.00 - 12.30 We moest op een flip-over-vel (groot vel papier dat daarna tegen een wand geplakt kan worden en dan plenair onderwerp van gesprek wordt) vertellen wat we eigenlijk kwamen doen en wat de doelen waren. Zo gezegd, zo gedaan. Kwam niets bijzonders uit en de dames wisten volgens mij ook niet precies wat we aan het doen waren. Ik heb dat nog wel proberen te verifiëren, maar geen duidelijk antwoord gekregen. Na mijn vraag begon er 1 ineens te ratelen over pro-actief en re-actief gedrag, maar ook daar was de samenhang ver te zoeken. Ik denk dat ze wilde laten zien dat ze echt wel wat wist. In ieder geval hoorden ze 'ongelooflijk veel betrokkenheid en waren we erg gepassioneerd.' 'De energie vloog door de ruimte; kunnen is geen optie; waar ligt de drempel? We wilden gehoord worden.' Om 11.14 nam ik m'n eerste duo paracetamols in. Rond 11.30 liet ik de eerste irritatie en twijfels betreffende het niveau en de aanpak van de dames 'naar buiten komen'. De sfeer verslechterde langzaam. Niets geleerd, geen nieuwe inzichten. Om 12.30 mochten we gaan lunchen en was het al duidelijk dat het vandaag helemaal niets zou worden. De cursustrollen togen na 20 minuten naar boven om een strategie voor de middag te bespreken. Nog 5 en een half uur te gaan. Genoeg om bijvoorbeeld naar Parijs of Berlijn te rijden, maar gisteren dus niet. Morgen het middagdeel (nog erger), want ik merk dat het opschrijven van dit alles alweer heeft veroorzaakt dat ik wederom naar de bekende horecagelegenheid moet.

Feest in het Herstelpaleis

Eindelijk een keer echt goed nieuws vanuit het Herstelpaleis. Weliswaar ligt de moeder van alle artsen nog ziek te bed, maar de belangrijkste waarden bij M zijn revolutionair gestegen: de trombos zitten nu op 51 hetgeen 21 boven het vervoersverbod naar het buitenland is. Moet nog stijgen naar boven de 130 maar toch de laatste maanden heeft het gehalte constant tussen de 10 en 20 gehangen en dan nog kunstmatig ook. De leucos, en dat is het belangrijkste nieuws, zijn gestegen van 1,7 maar 2,8 en dat gaat dus ook richting streefgetal 4,0. Vandaag ook maar 1 zakje trombos en 1 zakje bloed getankt dus we waren relatief snel klaar. Zou het dan toch? Even afwachten tot maandag voordat er definitief gejuicht kan worden, maar hoe dan ook: we gaan blij het weekeinde in en ik zal morgen vol goede moed de herfstmarteling van de cursustrollen ondergaan.

Met warme herfstgroet

Een paar weken geleden heb ik me een paar dagen mentaal maar ook fysiek wee gevoeld door bovenstaande ondertekening van een uitnodigingsmeel voor een dagje training. Ik zag het al weer voor me: 2 cursustrollen die hun kunstjes kwamen vertonen op kosten van het rijk maar vooral ons wat kunstjes zouden laten doen op kosten van het rijk en er dan wat gezwatel aan zouden vastplakken. Gelukkig ben ik de laatste jaren steeds meer bedreven geworden in het verdringen van onderwijsleed. Maar vandaag wierp komende vrijdag toch zijn schaduw reeds vooruit. In de meel stond dat ik in 'makkelijke kledij' moest aantreden. Dat zou een probleem worden, want ik had al weer 3 maanden m'n ROC-dwangbuis aan en van rijkswege was verordonneerd dat ik die pas op 24 december op 16.35 door een gecertificeerde rijksambtenaar mocht laten losmaken. Wat nu? Ik liep maar eens naar boven. Ik stond voor mijn kledingkast en moest zachtjes huilen. Links lagen de rijksdwangbuizen en -keurslijven, rechts herkende ik na veel pijn en moeite 'makkelijke kledij'. Ik was net een beetje gewend aan m'n dwangbuis en nu moest ik weer 'los': want een cursus betekent dat je 'even los' moet. Ik dacht onmiddellijk aan de 2e order: we moesten vragen meenemen. Er ontstond meteen een beeld dat ik in m'n tuinbroek met een kruiwagen met een pak papier vol vragen door de Parklaan liep. Maar wat voor een vragen? Ik liep wel rond met een vraag, maar vroeg me af of ze zulk soort vragen bedoelen: 'Wie neemt er eigenlijk het eerste contact inzake WIFI? De router of mijn telefoon? Is de telefoon allemaal signaaltjes uit aan het zenden en vraagt: 'hallo, zijn er nog routertjes in de buurt' of zegt de router: 'kom maar telefoontjes, hier is WIFI?'
Ik probeerde een strategie te bepalen: mijn vragen moesten neutraal, ongevaarlijk en nietszeggend zijn, maar dat zou dan weer tot gevolg hebben dat de cursustrollen mij zouden gaan provoceren tot het geven van antwoorden op vragen als: 'wat zou je vandaag dan willen bespreken?' Elk antwoord zou weer rampen tot gevolg kunnen hebben. Trivialiteiten worden meedogenloos vergroot tot monsterlijke drama's en mond houden kan niet, want dan is het meteen: je zit met een blokkade, wat verzwijg je of ik vind dat je je niet aan het groepsproces mag onttrekken.
Ik ben er nog niet uit ... ik zie wel ... of niet ... ik weet het niet. Ik houd u op de hoogte,

met warme herfstgroet.

NL, AD 2011

In het 3e en 4e jaar van de opleiding die wij verzorgen, sluiten onze leerlingen voor een gedeelte hun studie af met projecten die ze in hun stagebedrijf aangeboden krijgen. Een win-winsituatie. De leerling leert veel in zijn toekomstige werkomgeving en het bedrijf heeft nut van de stagiair en wat hoofdpijn minder. Dit loopt goed. Bedrijven tevreden, school tevreden, leerling tevreden. Hoogstwaarschijnlijk zal Toos van Verstandsverbijsteringsveldt en haar KGB-troepen nog wel wat te zaniken hebben, maar daar gaan we even aan voorbij. Zoals gesteld, het loopt goed of althans bijna goed. 70% Van de leerlingen werkt er met genoegen aan. 30% Zit eigenlijk min of meer onterecht in het 3e of 4e jaar. Of ze hadden een moeder die goed kon zeuren, of wij waren te slap in onze beoordelingen in jaar 1 of 2, of ergens anders is een fout gemaakt. Van die 30% heeft de helft het probleem dat de opleiding 'te zwaar' is, dus die moeten we er met extra energie doorheen slepen, want wij zijn uiteindelijk verantwoordelijk dat ze zo ver gekomen zijn. De andere helft bestaat uit 'lamzakken en aanverwant gespuis die eigenlijk slim genoeg zijn, maar gewoonweg geen energie in hun opleiding willen steken'. Dreigen, mentaal martelen, omkopen, beledigen, provoceren, krenken, alles is geoorloofd om deze groep naar een diploma te drijven. Uiteindelijk win ik toch altijd.
Van de week zat er weer een, nadat ik allerlei onverantwoorde didactisch-therapeutische trucs had uitgehaald, nog steeds te lammetakken. Op het laatst vroeg ik hem:'Wat wil je nou eigenlijk? Wil je net zo eindigen als ik?' Hij keek verschrikt op en bracht stotterend uit: N N N Nee! Ik antwoordde hem dat hij dan eindelijk iets moest gaan doen en zowaar ... hij ging aan het werk. J J J JA als antwoord was trouwens ook goed geweest, want dan had ik hem hetzelfde advies gegeven.

Wij zweten reeds, maar staan slechts onder aan de berg (2)

Was gisteren al het thema, maar vandaag in meer serieuze zin. 11 Dagen na de stamcellenboest is het inmiddels. De bloedwaarden lieten eigenlijk niets positiefs zien en dat was eigenlijk wel de bedoeling. Kan allemaal wel op gang komen, maar het lijkt nu een lang proces te worden. M mag de komende weken eigenlijks niets meer doen, lichaam moet algehele rust hebben om de stamcellen de kans te geven om zich toch te ontwikkelen. Voorlopig dus nog 2 maal per week trombos tanken en 1 maal in de 10 dagen gewoon bloed en maar afwachten. Wederom moeten de competenties 'omgaan met onduidelijkheid', 'toepassen van doorzettingsvermogen en mentale kracht' en 'tonen van geduld' aangesproken en verder ontwikkeld worden. We zitten nu op ruim 4 maanden na de 1ste stamceltherapie en in het slechtste geval gaat dit nog wel een paar maanden duren.

Wij zweten reeds, maar staan slechts onder aan de berg

Op een enkele domheid na, weinig gehoord van Toos van Verstandsverbijsteringsveldt de laatste maanden. Ze is al weer een tijdje minister, maar lijkt het nog niet helemaal te beseffen. Ik vermoed dat het een uitermate saaie bedoeling aan het worden is in het doorgaans zo verwarde hoofd van Meisje Marja. Toch gaan we momenteel weer dagelijks indirect gebukt onder haar trieste voormalige gedachtegoed en de uitwassen daarvan. Zoals voor iedereen duidelijk is in het bedrijfsleven en het onderwijs, is het belangrijk om je personeel onder druk te houden want anders krijgen ze het gevoel dat ze iets 'betekenen' en daar zouden ze dan misschien wel enige eigenwaarde uit kunnen destilleren en dat moeten we dus niet hebben. Op mijn onderwijsinrichting heeft men vorig jaar uitgevonden dat je zoiets het best collectief kunt aanpakken. Men heeft een droeve verzameling van uitgangspunten ter verbetering 'Road to Excellence' genoemd. Goed was niet meer goed genoeg, het moest ineens weer EXCELLENT zijn. Terwijl de heren en dames bestuurders zelf niet in staat zijn om de zaak financieel in de hand te houden, moet het voetvolk de zoveelste hersenspoeling doormaken. Op basis van dik 130 uitgangspunten wordt nagegaan of alles wel 'klopt' of nog voor verbetering vatbaar is. De beleidsmakers hadden in de gaten dat ze eigenlijk niets meer toe te voegen hadden en dat hun baan eigenlijk overbodig was en na een lucide ingeving van waarschijnlijk de po-si-tio-ne-rings-ex-pert (Hoor ik ook niets meer van. Adriaan waar zit je?) kwam men op het idee de werknemers collectief te kwellen met hun onderwijskundig-bedrijfsmatige abstracties. Er moest natuurlijk ook een controle-apparaat op komen. Dat waren ze zelf, zodat ze het hele proces in bedwang konden houden en nog een jaartje of wat aan de gang konden blijven. Waar heeft men het zoal over (we hebben het dus over een school!)? Een voorbeeld: 'Het uitgangspunt 'kwalificerend beoordelen in de beroepscontext' is getoetst op (financiële) haalbaarheid.' Nogmaals: 'Het uitgangspunt 'kwalificerend beoordelen in de beroepscontext' is getoetst op (financiële) haalbaarheid.'
Toos van Verstandsverbijsteringsveldt is dus indirect verantwoordelijk en de beleidsmakers van mijn school zijn dus direct verantwoordelijk dat ik hier over moet nadenken. Dit is maar 1 van de ruim 130 grijspraat-punten. Wordt onze school hier beter van? Weet ik niet en weet ook niemand want er is nooit een nulmeting gedaan en dat is ook niet mogelijk. Wel is duidelijk dat deze operatie weer veel geld kost dat ook aan bijvoorbeeld aan aandacht voor leerlingen en kennisoverdracht besteed had kunnen worden. Voor straf vandaag geen muziek!
Oh ja, en het is pas 'basisscan fase 1'. Wij zweten reeds, maar staan slechts onder aan de berg.

Morgen, maandag, meer over de WereldLeuco-dag van M. De boest is dan 11 dagen geleden, dus de witte broeders moeten dan actief zijn.

Kid

Afgelopen donderdag weer eens naar een bandje wzen kijken en luisteren: Kid Congo Powers en zijn vriendjes. Het was niet het beste concert, zeker niet het slechtste, het was vermakelijk: genoeg gitaarklanken en af en toe zelfs bijna de psychedelische mariachi benaderend. Kid bleek een goed entertainer en hield de concentratie vast door z'n gebaartjes en mimiek; de band was een collectief. Later op de avond nog een Tie-sjirt gekocht en in de buurt van de mersjendais stond Kid zelf ook. We stonden even wat te oudehoeren. Ik keek Kid eens goed in de ogen. Op het podium had ik al gezien dat Kid behoorde tot de categorie mensen die zich niet te lang moeten vervelen. Kid had het wel in zich dat als de verveling ooit in zijn leven zou toeslaan, dat er dan vreemde gedachten in zijn brein zouden kunnen ontstaan die hij ook nog uit zou gaan voeren. Het leek me een echte experimenteerder (als dat woord bestaat) in de zin van grote ontploffingen. -Ik (her)ken dat soort figuren wel, er lopen er duizenden rond in de Kempen (gebied ten zuiden van de grote wereldstad E) en om de verveling van die jongeren tegen te gaan is dan weer een opleiding Werktuigbouwkunde uitgevonden.- Kid's band leek rechtstreeks weggelopen uit een Tarantino-film. Olieleidingen tussen Texas en Virginia zouden, in geval van verveling, niet veilig voor hem zijn. Zelfgemaakte vuurwerkbommen, ingewikkelde chemische cocktails met dodelijke gassen zouden het werkgebied van Kid en zijn vriendjes kunnen zijn. Maar gelukkig is er als therapie muziek uitgevonden voor Kid en zo voert Kid al jarenlang zijn therapie uit zonder dat hij in de gaten heeft dat hij zodoende de mensheid voor allerlei rampen behoedt.

Het Waarom-ik gevoel

Vandaag weer in het herstelpaleis geweest. We hadden stille hoop dat er al aanwas zou zijn van de Leucos (witte broeders), maar helaas. Niet getreurd, want maandag aanstaande moet het Leuco-dag worden want dan zit M 11 dagen na de boest. Ik had vandaag weer eens last van het 'Waarom-ik gevoel'. In een auto zit tegenwoordig allerlei meetapparatuur en boordkompjoetergedoe. Op zich prettig, maar veelal overbodig. Een van de irritante eigenschappen is dat al dat elektronische gedoe ook aangeeft dat er bijvoorbeeld 1 gram lucht te weinig in een van de banden zit; er verschijnt dan een icoontje op het desboord en af en toe een piepgeluid. Om van deze ellende af te komen, zit er maar 1 ding op: lucht bijvullen. Op zich is dat niet zo'n karwei, maar wel als je gehoor een jaar 0f 30 geleden door Nick Cave en zijn vriendjes moedwillig is aangetast en er weinig 'hoog' aanwezig is. Bij het bijvullen van lucht wordt namelijk door een hoge pieptoon aangegeven wanneer er genoeg lucht in de band zit. Deze piep hoor ik nauwelijks, zeker als ik de banden bij aan het vullen ben die het verst van het vulstation afzitten. Vaak doe ik die kant als ik zeker weet dat er geen verkeer in de buurt is. Een soort kat-en-muis-spel. Verkeer weg, ik als een razende bijvullen en hopen dat ik de pieptoon hoor. Deze keer was ik op een voor mij vreemde plek: weinig verkeer gelukkig, zag ik. Helaas ... de man met een bladerenblazer die bezig was om bladeren weg te werken had ik niet opgemerkt en er naderde een gemeentewagen die de goten schoon aan het maken was. Zelfs aan de goede kant, kon ik niets meer horen. M gevraagd of zij bij het luchtvulapparaat wilde staan en wilde schreeuwen als het piepend geluid klonk. Dit mondde uit in een schreeuwende M: JA! JA! GOED! terwijl ik achter de auto nauwelijks iets hoorde en m'n hoofd af en toe boven de auto stak, schreeuwende IS IE GOED? Er stonden stilaan wel wat mensen te kijken, want we waren toch al wel een minuut of 10 bezig. Uiteindelijk was de missie geslaagd en het icoontje gedoofd. Het Waarom-ik gevoel dus.
Hieronder de schuldigen.

SQHM of SAHM

Zoals het vrij normaal schijnt te zijn dat als je eenmaal begint met tatoeëren niet meer kunt stoppen, schijnt het ook normaal te zijn om bierglazen maar vol te tatoeëren met allerlei onzinnige maten, keurmerken en nodeloze informatie. Zondag was het weer zo ver. Aan de getallen 0,19, 0,23, 0,24 ben ik al gewend; het CE keurmerk ook, M10 was me nog onduidelijk alsook de letters SQHM op een glas. Gelukkig is hiervoor het heilige internet uitgevonden. Er waren wel wat dwaze Engelsen en Duitsers op zoek naar hetzelfde, maar echt uitsluitsel was er niet direct te vinden; uiteindelijk kwam ik er achter dat de Q in SQHM als A bedoeld is. Er staat dus SAHM! Lag weer aan mezelf dus. Slordig gekeken!
2 Lange dagen heb ik met dit vraagstuk rondgelopen en de oplossing is eenvoudig: SAHM is de producent en dat moet tegenwoordig ook op het glas. Hieronder een lesje EU bierglaskunde van een of andere Grolschbierglazenverzamelaar, waaruit ook geconcludeerd kan worden dat ze niet alleen in het onderwijs, maar ook in de EU-bierglazenwereld doorgeschoten zijn. Hoe lang hebben ze hierover vergaderd en waarom? Iemand daar ooit problemen gehad met z'n bierglas? Flesjes zijn ook goed hoor als dat het geval is.
Bij elkaar dus een heel verhaal zoals bijv. CE M10 0113 sahm 0,22l zoals op het jopenglas is gedrukt. Dit is te lezen als: inhoudsmaat volgens de Europese regelgeving (CE), gekeurd in het jaar 2010 (M10) door het keuringsbureau Landesambt für Mess- und Eichweisen Rheinland-Pfalz in Bad Kreuznach in Duitsland (0113) en het glas is gemaakt door het Duitse Sahm en heeft een inhoud van 22cl.
Hieruit valt ook te lezen dat er glazen zijn van 0,22. Goed, dit is ook weer opgelost. Benieuwd wat de nieuwe tatoeage zal worden.

Boest (schrijf Boost) + 4

De boest is nu 4 dagen geleden, dus nog een dag of 6 - 8 wachten voor er echte resultaten meetbaar zijn. Vandaag bleek in het herstelpaleis dat voor het eerst in weken de rode broeders constant gebleven waren, dus alleen maar trombos tanken. Na de blaas is nu jeuk het hoofdthema. Vorige week heeft M alles bij elkaar toch een uur of 8 'op dermatologie' rondgehangen zonder echt duidelijkheid te krijgen. Is het omgekeerde afstoting die gekenmerkt wordt door roodachtige brandplekken? Neen, zegt de moeder van alle artsen. Wat blijft over? Eczeem of allergie. Ze zijn er nog niet uit, maar de jeuk blijft wel. Dan maar wat experimenteren met de toestemming van de moeder van alle artsen met de medicijnen uit de-op-dit-moment-niet-relevante-medicijnen-zak. En jawel, er zat een zalfje in dat op dit moment nog niet in gebruik is. Smeren met die hap op de linkerarm en afwachten. Het lijkt voorlopig te werken. En zo ploetert M door medicatieland op weg naar de uiteindelijk activatie van de stamcellen. Pappen en nathouden en hopen dat M geen verdere vormen van ellende overkomt totdat de Leuko's (witte broeders) het magische getal 4,0 bereiken, want dan is een mens zo'n beetje bestand tegen alles is het devies voor de komende week.
Als u genoeg Leuko's hebt en bestand denkt te zijn tegen de nieuwe plaat van Lou Reed met Metallica moet u onderstaand fillumpje maar gaan horen en kijken.

Einstein on the Beach

Ik weet wel waar dit stukje gaat eindigen, maar hoe ik er ga komen, weet ik nog niet. Bovendien heeft dit stukje geen enkele boodschap in zich, dus u kunt hier al stoppen met lezen.
Een paar maanden geleden heb ik een tentoonstelling van James Ensor bezocht. Het sprak me allemaal niet erg aan op een paar werken na dan. Daarnaast was het de dag dat ik voor het eerst een glas bier van 0.19 zag. Het was voor de rest een mooie, zonnige dag en ik heb nog friet in de Scheveningse haven gegeten en diverse terrassen bezocht. Een van de dingen die was blijven hangen van de Ensor-tentoonstelling, was dat Ensor wel eens contact met Albert Einstein had (op de foto links Einstein en rechts Ensor). Einstein was in De Haan (België) terecht gekomen omdat hij nog van alles moest regelen in Duitsland, maar nazi-Duitsland op dat moment te gevaarlijk was voor hem om daar constant te verblijven.
Een paar weken geleden liep ik over het strand in De Haan aan Zee (België); ik zag een beeldje van Einstein op de boulevard en dacht 'Einstein on the Beach'. En 'Einstein on the Beach' is weer een compositie van minimale-muziek-icoon Philip Glass. Had Glass het over deze beach of over een ander beach? Liep ik misschien wel over een muzikaal beroemde beach waar een intellectueel beroemd mens ook had gelopen? Was er misschien een zandkorrel die zowel door Einstein als door mij was aangeraakt? Hoe dan ook, m'n leven is er niet door veranderd. Daarna toch nog even de minimale muziek ingedoken en naar Glass z'n Einstein on the Beach geluisterd. Ik vind er nog steeds weinig aan. De enige die mij qua minimale muziek een beetje kan bekoren is Wim Mertens (ook Belg), maar of het echt minimaal is weet ik niet. In ieder geval hieronder een bekend stukje Wim Mertens uitgevoerd door Soft Verdict.

NL, AD 2011

M is inmiddels weer veilig met de stamcellen en een extra zakje trombos thuis. Het kan zijn dat ik de komende dagen er even niet ben, want ook ik loop risico opgepakt te worden door de politie. Het volgende is het geval: in de afgelopen 10 jaar, heb ik misschien 5 leerlingen de klas uitgestuurd. Ten eerste is er bij ons nooit veel aan de hand, ten tweede is het een zwaktebod en ten derde mag ik een ander graag verbaal afhandelen. Afgelopen dinsdag had ik een van mijn weinige echt chagrijnige dagen door de toestand met M. Ik wilde een les beginnen en vroeg of iedereen z'n boeken (2) wilde pakken. Iedereen pakte braaf z'n boeken op 1 leerling na (V), die met z'n telefoon bezig was. V zat onderuit, was niet geïnteresseerd en irriteerde. V maakte ook geen aanstalten om zijn telefoon weg te doen, dus ik verzocht V het pand te verlaten. Hij was boos. De volgende morgen kreeg ik onderstaande SMS van hem:
Ik heb de regel dat iedereen die afwezig denkt te moeten zijn, mij moet SMS-en en zo niet dan is hij aan het spijbelen. Voor telefoon niet opnemen geldt hetzelfde: men is fysiek aanwezig of de telefoon wordt verplicht opgenomen. Deze regels schelen een hoop ellende.
In ieder geval raakte ik nog meer geïrriteerd en aangezien ik 'altijd recht van bellen' heb, besloot ik V te bellen. Huistelefoon werd niet opgenomen; daarna telefoon van collega gevraagd (hij herkent mijn nummer) en V op zijn mobiel gebeld: nam op, klonk ziek of net uit de slaap ontwakend. In de tussentijd, al telefonerend vond ik onderstaande kopie in mijn postvak. Hoogstwaarschijnlijk afkomstig van een andere leerling uit dezelfde klas. Was kennelijk ook een beetje ziek van deze spijbelaar. V was ook onderdeel van de grote kwek-kwek-klup die Twitter heet en had er wat frustraties jegens mij uitgetwitterd.
Ik confronteerde hem met zijn gehuil. Eerst nog een ontkenning, maar al snel voelde V dat hij fout zat. Ik hoefde verder eigenlijk weinig te doen. Hij was toch al van plan om naar een andere school te gaan en of ik hem daarbij wilde helpen, SMS-te hij later. Uit dit gekwek blijkt ook dat V helemaal in zijn telefoon zat, want ik heb het niet eens gehad over zijn tas en dat terwijl hij de lessen Nederlands zo nodig heeft, zoals u ziet. Ik zal hem uiteraard helpen bij zijn overstap naar de andere school en hoop dat hij geen aangifte gaat doen.

Boest (schrijf Boost) 0

Gelukkig ben ik zwaar bijgelovig, dus is het een goed teken dat M na al de opnames in het hematolgiepaviljoen via kamer 20 (7 dagen), kamer 32 (35 dagen), kamer 2 (3 dagen), kamer 42 (1o dagen) vandaag terug is op kamer 20. Daar waar heel het traject is gestart. De cirkel is dus rond. Vandaag de boest van nieuwe stamcellen om het herstelproces een nieuwe, definitieve en laatste zet te geven. Er zijn uiteraard nog wat complicaties, maar er is uiteindelijk besloten om te kiezen voor 1 miljoen afweercellen i.p.v. 5 miljoen mede te doneren en dat is gunstig, want minder kans op omgekeerde afstoting. De stamcellen zijn veilig gearriveerd en moeten nog 'bewerkt' worden. M ligt inmiddels op de kamer en momenteel vinden er nog wat voorbereidende werkzaamheden plaats. We vinden het wel spannender dan de vorige keer, want toen verkeerden we nog in de veronderstelling dat alles vlekkeloos zou verlopen. Inmiddels weten we beter en zijn we ons er van bewust dat het de komende 12 dagen moet gaan gebeuren omdat M anders langdurig (jaren, maanden?) zal gaan verkeren in de situatie van de afgelopen maand: 3 x bloedplaatjes, 1 x bloedtransfusie + 2 bezoeken aan de moeder van alle artsen per week en dan maar hopen op herstel. Door al de bezoeken aan het Draculapaviljoen hebben we alle varianten zien langskomen. Over een uurtje worden de stamcellen per infuus ingebracht. Op zich geen moeilijke of pijnlijke actie, maar wel een met veel dimensie. Later vandaag meer, denk ik.
Het is uiteindelijk wat later geworden en de boest is niet zonder slag of stoot verlopen. Het infuus wilde eerst niet werken (te nauw) en nadat alle stamcellen in het lijf zaten, traden forse koortsrillingen op. Lichte paniek, de moeder van alle artsen werd nog gebeld maar na een half uur en wat medicatie was het proces gestabiliseerd. Nu maar hopen dat het zo blijft.
En ja, dat voorste zakje met dat rode spul, dat zijn de stamcellen die het allemaal moeten gaan doen. Wel weer wat geleerd overigens: als iemand het erg koud heeft, dan warmt men een deken op in een magnetron. Dit mag niet verder verteld worden, want dit valt buiten het protocol.

Boest (schrijf Boost) -2

Inmiddels begint het flink te spannen en beginnen ook de complicaties zich weer op te stapelen. M heeft gisteren weer wat bloedplaatjes getapt en na onderzoek bleek dat de problemen met de blaas opgelost lijken te zijn, maar dat daarvoor in de plaats een opgezette schildklier, een onduidelijk eczeem en een actief CMV-virus voor in de plaats zijn gekomen. De bloedwaarden (witte broeders voor het eerst weer 3,0 -kunstmatig weliswaar, maar toch-) zijn redelijk en dus nu maar hopen dat bovengenoemde ellende niet gaat doorzetten. De Boest gaat vooralsnog wel door, maar de discussie hierbij is of er 1 miljoen of 5 miljoen afweercellen bijgevoegd gaan worden. 1 Miljoen heeft de voorkeur want minder kans op afstoting, dacht ik. Morgen de laatste voorbereidende werkzaamheden en onderzoeken aan M's lijf en donderdag is het tijd voor de Boest. Het 3-maal weeks naar KGB-stad N op en neer rijden begint inmiddels routine te worden. Met wat hulp van deze en gene lukt het redelijk goed om niet totaal door te draaien. Gisteren kwamen we er achter dat afgelopen weekeinde voor het eerst sinds tijden verlopen is zonder een bezoek aan de alom gevreesde huisartsenpost in E-buiten-de-Rondweg of het herstelpaleis in N. Een redelijk uitgerust gevoel dus. Omdat de beat nog steeds on gaat: The Beat goes on met een nog in oorspronkelijke staat verkerende Cher en Sonny ook, neem ik aan.

Oberstleutnant Kuhn

'De elite moet de wil van de ongeïnformeerden volgen.' Dat had de Oberstleutnant onder meer te vertellen toen hij in Afghanistan werd bevraagd door Arnon Grunberg. Meestal lees ik zo'n artikel snel door en onthoud wat triviale zaken, zoals dit keer dat Duitse soldaten in hun Afghaanse kamp wel bier en wijn mogen drinken (en zich blijven gedragen) terwijl Nederlanders en Amerikanen niet aan de alcohol mogen, en Grunberg hierbij opmerkte dat discriminerende taal uitslaan en onfatsoen weer beter beheerst worden door Amerikanen en Nederlanders. Zoals al eerder gesteld: een welopgevoed volk, die Moffen. Kunnen zich volgieten met drank en blijven beschaafd.
Toen ik het artikel uit had, bleef bovenstaande zin door mijn hoofd spoken. Had hij gelijk of niet? Moet de elite het volk volgen of andersom of moet niemand niemand volgen en wat doet het er eigenlijk allemaal toe. Uiteindelijk kwam het antwoord uit onverwachte hoek. Eerder deze week was ik bezig geweest met het UPC-herfstoffensief en als uitkomst kreeg ik een ander modem en router zodat de snelheid weer wat hoger wordt. Het zat allemaal in een doos en na het installeren van het modem, ben ik er maar weer mee opgehouden, want 'de elite had de wil van de ongeïnformeerden weer niet gevolgd' en ik als simpele ziel was niet in staat met alle instructiebladen en -dvd's om de router te activeren. Ik heb het allemaal in een hoek gegooid en B of Zwerver moeten er deze week maar een keer mee aan de gang gaan. Bovendien valt het met die snelheid allemaal wel mee. Het is goed zo, laat maar voolopig.

Boest (schrijf Boost) -6

Zijn inmiddels weer in het herstelpaleis. M voor de 3de keer deze week om in het Draculapaviljoen bloed en/of bloedplaatjes bij te tanken. De vele doses bloedplaatjes van de afgelopen weken hebben hoogstwaarschijnlijk geholpen om de bloedingen vanuit de blaas eindelijk te stoppen. Net toen we daar blij om werden, belde de moeder van alle artsen met de mededeling dat het CMV-virus weer actief was. Niet goed, want dat kan weer -in extremis- tot longontsteking dan wel blindheid leiden. Gelukkig zijn daar pillen tegen, maar die hebben weer als bijwerking dat ze de aanwas van witte bloedlichaampjes tegengaan en dat moeten we dus net niet hebben als de langverwachte Boest (2e lichting stamcellen) volgende week donderdag wordt geïmplementeerd. Maar goed, zo dadelijk weer krijgsberaad en dan zien we verder.
Komende weken worden dus weer spannend. Donderdag de 10e de Boest en dan 10-12 dagen wachten, zweten, bidden of de boest het gewenste effect heeft, de nieuwe witte broeders zich naar behoren ontwikkelen en het gevecht aangaan met alle ellende in M's lichaam. M's conditie is wonderwel nog steeds goed.
Inmiddels zijn we goed bekenden aan het worden bij de afdeling hematologie en het Draculapaviljoen en dat helpt ook mee aan het doorbreken van de vele protocollen, procedures etc. die ook in herstelpaleizen veelal voor obstructie zorgen. Het personeel in deze sector is er eigenlijk net zo ziek van als de mensen op de werkvloer in de vaderlandse onderwijspaleizen. Wanneer stoppen ze nondeju met al die onzin die alleen maar gebaseerd is op wantrouwen? Het enige waar al die protocolontwerpers geen rekening mee gehouden hebben is dat er gelukkig ook nog tamelijk veel mensen hun verstand gebruiken en al die onzin zo veel mogelijk terzijde schuiven en hun eigen weg gaan.

Ja, dat weet ik: het moet zijn burgeRlijke ongehoorzaamheid.

NL, AD 2011

1. Vanmorgen zag ik een leerling met volle kracht een pak melk tegen een muur schoppen in de overblijfruimte. Ik werd boos en vertelde hem dat ik hem een 'domme hufter' vond. Hij zei dat hij dit beledigend vond. Ik legde hem uit dat ik hem een hufter vond omdat hij zich niet kon aanpassen aan de omgeving waarin hij zich bevond en dat hij dom was omdat hij van tevoren niet had bedacht welke consequentie zijn hufteractie zou kunnen hebben. Pak melk kapot en heel de vloer onder de melk. Hij vond dat ik overdreef en dat als zulk soort dingen niet mochten het SAAI zou zijn. Ik hield me in, legde het nog een keer uit en hij bleef doorzeuren. Uiteindelijk heb ik hem verteld dat ik niet meer tegen hem wilde praten en gaf het door aan de voor hem verantwoordelijke docent, die actie gaat ondernemen.
2. Vandaag kwam de uitnodiging van de voornoemde cursustrollen(zie gisteren): we moesten in 'gemakkelijk zittende kledij' komen. Zoals al vermoed zal dit hukken, dansen en rollenspelen gaan betekenen, te meer daar de uitnodiging werd afgesloten met: MET WARME HERFSTGROET!