Fratelli d'Italia

Regisseur: Lippi (bondscoach Italië), Cannavarro (aanvoerder Italiaans 11-tal)

Plaats: Lecce

Gebeurtenis: Italië - Montenegro (kwalificatie WK 2010 Zuid Afrika), woensdag 15 oktober

Bulgarije - Italie, het weekeinde daarvoor geweldig uit de hand gelopen met Bulgaarse rechtse hooligans; Lippi anticipeerde onmiddellijk door de media te bespelen. Bari en Lecce hooligans (een soort Amsterdam en Rotterdam van het zuiden, zouden elkaar tijdens de Italië - Montenegro met rust laten), Italië zou wel eens laten zien dat het een beschaafd land was, Puglia (de provincie waarin Lecce) was het mooiste deel van Italië enz. enz. Enfin, tijdens het volkslied van Montenegro begint het gebruikelijke gefluit en onmiddellijk begint Cannavarro (halfgod in Italië) te applaudisseren; binnen 10 seconden overstemde het applaus het gefluit. Wel imposant om mee te maken; daarna nog even het Italiaanse volkslied (ook niet mis). Wedstrijd was bijzonder matig. Wat voor de rest wel opviel is dat de Italiaantjes zich niet van tevoren klem zuipen, maar na het voetballen nog even gaan eten om de zaak te bespreken. Detail: Vucinic (Montenegro), maar ook spelend in de competitie voor AS Roma, was de beste man van het veld.

10 Terrassen (3)

Boekarest dus, Piata Romana. Een jaar of 7 geleden waren Geert en ik met de hele 'Box-projectgroep' in Boekarest om daar de eerste try out van een simulatiespel te spelen. De groep bestond uit 3 sympathieke moffen, 1 niet sympathieke mof, een verwarde Francaise, een ADHD-vrouw van Italiaanse afkomst, een slimme Portugees en 2 Roemeense dames waarvan er 1 op routine mee draaide en de ander nog veel moest leren (en die bovendien totaal niet kon auto rijden, hetgeen wel noodzakelijk is in deze chaos-stad met al die opgefokte ego's). De Roemenen wilde ook nog laten zien, dat hun vaderland best wel beschaafd was, dus moesten we ook nog regelmatige lunchen en dineren in gelegenheden die helemaal niet voor ons bestemd waren. Maar goed, zij betaalden. Daarnaast moesten we ook nog op bedevaart naar het kasteel van Dracula.
Na een paar dagen hadden we wel wat behoefte aan privacy, dus besloten we om niet het megalomane paleis van Ceausescu te gaan bekijken, maar ons eigen plan te trekken. Prima weertje en na wat door de stad geslenterd te hebben kwamen we op een terras op de Piata Romana uit. Het bijzondere van dit terras was dat er her en der kruizen op stonden, die bijvoorbeeld aangaven dat er op die desbetreffende plek 17 mensen gesneuveld waren tijdens de opstand tegen Ceausescu. We namen dit voor kennis aan en zegen neer. Het, voor mij, wonderlijke aan Geert is dat hij geen alcohol drinkt en dat het voor mij ondenkbaar is om plusminus 8 uur op een terras te zitten zonder dat ik zo'n terras-sessie enigszins aangeschoten uitkom. In ieder geval veel zitten oudehoeren over niets, en daar gaat het af en toe ook om. Bovendien ook nog een Roemeense oberes aan het lachen gekregen die al 9 jaar niet gelachen had.

Mislukt ouder

Voor zover het in mijn trieste bestaan al lukt om af en toe wat zelfvertrouwen op te bouwen, wordt dat een paar keer per week meedogenloos weer teniet gedaan door mijn dochters. De oogst van deze week:

vrijdag, Marij en ik vonden eigenlijk wel dat we in de oktober-vakantie een weekje naar Zuid-Spanje moesten. Terwijl we aan het overleggen waren en tussentijds op het heilige internet aan het checken waren of er nog een goedkope vlucht te scoren was, kwam Elke -de jongste- met de vraag of dat allemaal wel verstandig was: weer op vakantie en wat dat dan allemaal financieel ging betekenen. Uit ervaring wist ze dat het dan weer in november en december afzien werd. Ze raadde het volgende aan: kijk nou eens na de zomervakantie hoe jullie er financieel voorstaan en als het dan allemaal meevalt, dan kun je altijd nog een last-minute stedentripje van 4 dagen naar Madrid zien te scoren. Dankuwel!

Donderdag, is fritesdag; dus opgewekt naar Kees Manders. Thuisgekomen trof ik het gezin in een agressieve stemming aan: 'hoe ik het in mijn hoofd haalde om zonder mobiele telefoon naar de fritestent te gaan.' Reden van deze aanval: er was tijdens mijn rit naar Kees Manders geconstateerd dat de mayonaise op was en dan had ik bij Manders nog een beker mayonaise kunnen meenemen. Een leermoment dus: nooit meer frites halen zonder mobiel.

Foto's van de dames mogen absoluut niet op deze blog (willen niet met mijn 'zwerversvrienden' geassocieerd worden).
Volgende week meer.