Later die avond vond ik mezelf terug, hangend tegen de muur in café Happy End. Het was carnavalsdinsdag en we hadden van de laatste 32 uur, 4 uur geslapen. Ik observeerde de omgeving; er werd gedanst op het biljart en achter in het café, de sfeer was desalniettemin relaxed. Sympathy for the Devil van de Stones weerklonk, daarna wat van Michael Jackson gevolgd door Joy Division. Carnaval in Eindhoven dus. Ik keek rechts van me. Hans H. was ook nog aanwezig en stond ook min of meer vanuit een andere kosmos de menigte te beschouwen. Het was de fase waarin fictie werkelijkheid kan worden en werkelijkheid fictie. De rest van de vrienden was verdwenen, ofwel uitgeput dan wel in een andere kroeg. We oudehoerden wat en dronken er nog een. Ineens kwam ze uit de menigte: blonde pruik, laarzen tot op de knieën en een witte lange lederen jas. Haar gezicht kwam me bekend voor, maar wie was het?
Dat moment gaan we de komende dagen vieren en daarom zal uw blogger tot volgende week maandag even afwezig zijn.
