M zit er vandaag 'un bietje doorhinne' zoals dat heet in Gestel-binnen-de-Rondweg. Voor het eerst eigenlijk en normaal, zo denk ik. De 10 dagen verbanning wordt hoogstwaarschijnlijk wat langer en het is al de zoveelste keer. Gelukkig zit het komende weekeinde vol bezoek en daar put M altijd weer moed uit. Als met al zag het er medisch redelijk uit: de leucos en rood waren miniem gestegen; de trombos gisteren bijgetankt, dus dat gaf geen reëel beeld. Gelukkig is de jeuk aan het verdwijnen en de oorzaak is hoogstwaarschijnlijk niet het alom gevreesde Graft-versus-host-verhaal. De Prednison gaat er ook vanaf en dat betekent weer dat de Foscarnet als CMV-virus-bedwinger weer doeltreffender kan opereren.
Ik merk dat mijn therapeutisch werk op het Onderwijspaleis mij goed doet in dit proces. Ik krijg een flinke dosis afleiding en het is af en toe ook nog flink lachen met de mennekes. Zo kan ik dan weer fris in het hoofd naar het Herstelpaleis en M wordt daar ook beter van. Een vreemde win-win-situatie, want ik werk en M wordt daar beter van. Had ik nooit kunnen bedenken.
Als steun voor M een mooi liedje von Frau Case
