Vandaag naar De Kunsthal geweest om daar Edvard Munch te bekijken. Ik ben eigenlijk geen museumbezoeker; ik kijk te snel en te slordig om er goed van te kunnen genieten. Zoals te doen gebruikelijk in een Nederlands museum was het weer een flinke wanorde. Waar in andere landen in alle rust wordt gekeken en op gedempte toon wordt gesproken, gaan hier alle trossen los. Het begint al bij de kinderen die zo nodig mee moeten. Deze producten van een hoogstwaarschijnlijk goed bedoelde, maar volledig mislukte opvoeding hebben nooit geleerd om op basis van de locatie hun gedrag aan te passen, dus 'alles moet overal kunnen'. De radiografisch bestuurbare auto moet mee en daar worden dan weer de schenen van bejaarden met rollators mee bewerkt. Bovendien schreeuwen ze er maar op los, waardoor ik mijn zoektocht naar vervreemding al 10 stappen na de ingang ben gestaakt. Ik keek rond en liep anderen in de weg en zij liepen mij weer in de weg. Ik besloot om de Munch-tentoonstelling te verlaten en elders in het gebouw een rustig stuk te zoeken. Dat viel mee, er waren ook plaatsen waar ik me zowaar in een museum waande. Ik liep rustig rond en liep zowaar nog een keer terug naar bovenstaande foto die me enkele minuten eerder was opgevallen. Er was toch iets gebeurd! Het bezoek was, ondanks alles een succes geworden.Bovenstaande foto is van Stan Douglas, is getiteld Hastings Park 16 July 1955 en stamt uit 2008 (klik op foto voor vergroting).
Citaat: Douglas re-construeert een scene uit 1955 op de paardenracebaan van zijn geboortestad Vancouver. De modellen dragen kleding uit de jaren '50 waardoor ze lijken te zijn weggelopen uit een film. Douglas fotografeert ze op momenten wanneer ze even niet op hun hoede zijn. Met meer dan 30 foto's stelt hij vervolgens het uiteindelijke resultaat samen. Bron: I promise to love you, Cardic Collectie.
