Over vechtlust en vakmanschap

Marij vecht nog steeds verder. Misschien tevergeefs, maar sommige waarden zijn licht positief aan het veranderen. We moeten daar weinig hoop uit putten, want over ongeveer 24 - 36 uur wordt bekeken of het genoeg is om het proces door te zetten. Tot nu toe -17.00- is de nierfuctie nog vrijwel nihil en zijn er tal van andere complicaties. Men staat er echter steeds meer van te kijken hoe Marij dit allemaal volhoudt. Vanmorgen werden we weer geconfronteerd met de integriteit en het vakmanschap in het herstelpaleis. Ik vroeg aan de verpleegkudige de laatste stand van zaken en zij vertelde onder meer dat de nierfunctie gestopt was. Ik sprak mijn vermoeden uit dat het dan wel spoedig zou eindigen, omdat dit gisteren als een van de criteria was bespoken. Een uur later kwam de IC-arts uit zichzelf naar ons om een en ander te nuanceren en uit te leggen waar er nog kansen lagen; hij legde nogmaals uit dat IC een laatste-kans-filosofie heeft en dat er voor het nierprobleem nog wel een laatste truc te verzinnen was zonder dialyse. Vandaag is het zo'n beetje inloop bij Marij; wel druk, maar zorgt ook voor ons voor wat afleiding en de meeste mensen die komen beschikken ook over de juiste vorm van humor, zodat er af en toe ook nog wat te lachen valt; constante treurnis houdt een mens niet vol en zou Marij ook niet willen. We gaan weer een spannende avond en nacht in. Misschien later meer.

Moeilijk

Het wordt moeilijk voor Marij. Gisteren om 18.00 nog een briefing gehad van de IC-arts. Nierfunctie was bijna nihil, hart-long functie was ook problematisch, daarnaast was er sprake van bloedvergifitiging. Immuunsysteem functioneert ook nauwelijks. De IC-arts gaf Marij nog 5 % om te overleven. Zaterdag en zondag moet Marij zelf nog ergens de kracht vinden om heel het het proces ten goede te keren. Meer beademing kan niet meer; nog meer medicatie om de bloeddruk etc. op peil te houden kan niet meer gegeven worden, nier-dialyse is geen optie. Alles wat er nu medisch gedaan wordt, daar moet Marij het mee doen. Het hart geeft langzaam ook problemen (inmiddels 1 reanimatie en diverse hart-ritmestoornissen) en zal, indien daar sprake van mocht zijn ook niet meer worden gereanimeerd. Net nog bij Marij geweest -het is nu zaterdagmorgen rond 08:00- en Marij heeft gelukkig een rustige nacht gehad; hartslag iets omlaag (157), de nieren zijn niet meer in functie. Zuurstof- en koolzuurdata zijn iets verbeterd, maar daar moeten we niet veel hoop uit halen. Marij ligt er ondanks alles rustig bij en we lopen als we het gevoel hebben dat we ze willen zien, vaak binnen en praten nog wat met Marij, want het horen en opvangen van geluiden schijnt erg lang door te gaan. Het geeft een goed gevoel om nog zo lang van Marij te mogen genieten.
Vannacht hebben we voor het eerst een flinke tijd kunnen slapen, want we waren allemaal zo'n beetje op. Het voelde gisteren aan alsof we in 1 keer heen-en-terug naar Hongarije waren gereden (dit voor de kenners). De laatste dagen en ook vandaag ook, staan in het teken van langzaam afscheid nemen van Marij voor Marij's beste vrienden en de familie. Moeilijk dus. Normaal heb ik nooit moeite om m'n berichten op het heilige internet te posten, deze is heel zwaar.