Horeca (1)

Een discussie die vaak gevoerd wordt, handelt over de vraag welk land de beste horeca heeft: Italie of Spanje. Eerst een paar overeenkomsten, daarna de verschillen en dan de conclusies. Ik beperk met tot het cafe- en restaurantsegment. Een van de prettige overeenkomsten is dat in beide landen het gebruikelijk is om pas na de laatste consumptie af te rekenen. Dit in tegenstelling tot het vaderland, alwaar er onmiddellijk na elke kop thee moeten worden afgerekend. Best vreemd, omdat zeker Italianen bekend staan als oplichters, die best in staat zouden zijn om tussentijds, zonder te betalen, een terras of cafe te verlaten. Een misvatting dus. Een andere prettige overeenkomst is dat ober, bediende of serveerster in beide landen een beroep is. In de lage landen is dit niet het geval. Hier heb ik het al een keer over gehad (zie 23 maart), maar het kan geen kwaad dit nogmaals te benadrukken. De ober(es) weet in beide landen van wanten, kan een vol serveerblad op de vingertoppen door een overvol etablissement manoeuvreren, kan hoofdrekenen en heeft uitstekende in de gaten wanneer de gast op uitdrogen staat. Vergelijk bovenstaande maar eens met het gemiddelde gepruts van een 17-jarige die het dienblad met 2 handen krampachtig aan de zijkant vasthoudend overal tegen aan botsend, zonder zich te verontschuldigen en meteen na de 1ste consumptie met een bonnetje aan komt zetten waarop meestal de verkeerde prijs staat afgedrukt, als het al bij genoemde rampspoed blijft. Een 3de overeenkomst is de prettige gewoonte van de Italianen en Spanjaarden om bij de 1ste, maar zeker bij de 2de consumptie een gratis versnapering serveren. Dit kan varieren van een simpel bakje pinda's (met lepel, om niets geinfectecteerd te raken door elkaars vuiligheid!) tot een klein garnituurtje van olijven, noten en een plaatselijke specialiteit, soms zelfs een smakelijke sandwich. De kwaliteit is vaak prima, omdat men zich in deze landen nog zorgen maakt over de 'naam' van de zaak i.t.t. het 'gastvrije' vaderland waar alles om geld draait. In ons eigen land betaalt men al snel voor 8 melige, meestal lauwe, bitterballen en een lik mosterd € 4,50 (meteen afrekenen graag). Morgen de verschillen, want ik moet nu wat verhuizen.
Met excuses voor het ontbreken van de lettertekens in bijvoorbeeld Italie en cafe; dit werkt allemaal niet meer, waarom weet ik ook niet, maar ik ga het niet onderzoeken.

Strijkplank

Onze logistiek manager en oudste dochter verhuist dit weekeinde. Tot op heden hebben ze dat allemaal keurig zelfstandig geregeld. Wel had ik het woord strijkplank al een paar keer opgevangen, maar voor de rest geen acht op geslagen. Vanmorgen kwam bovenstaande SMS binnen.
Een uur na bovenstaande SMS volgde nog een paniektelefoontje waarin de strijkplank wederom onderwerp van gesprek was. En of ik ook nog even een router wilde scoren. Die was stukken minder belangrijk, die strijkplank moest er komen, en wel vandaag! Ze hadden er zelf geen tijd voor.
We zijn hem vanmiddag gaan brengen. Ze was gelukkig. De overstap was geslaagd.

Trivia

Op mijn zaterdagmiddagrondje liep ik langs het yuppenhol Mangiare. Tijdens het langslopen hoorde ik een vrouw met blond haar tegen het tegenover haar zittende schaap zeggen:"Dat groene in de soep, is dat nou pesto?" Komt helemaal goed daar.

Afgelopen dinsdag had ik een discussie met een leerling over het persen van een blikje. Na verloop van tijd kwam hij opeens met het begrip 'onnutige lucht'. Ik vroeg hem wat dat betekende en hij antwoordde dat de lucht in een leeg blikje onnutige lucht was. Ik vroeg hem wat het verschil was tussen nuttige en onnutige lucht was en wees op de kast:"Zit er in die kast nuttige lucht?" Nee, daar zat ook onnutige lucht in. De lucht in China was wel weer nuttig, maar dan alleen voor Chinezen; de lucht in een kast in bijvoorbeeld Peking, was weer onnutig. Op de vraag of hij misschien ooit nuttige Chinese lucht had ingeademd die hier naartoe was gewaaid, antwoordde hij na enig denken:"hoogstwaarschijnlijk niet".
Het leven is best eenvoudig.

Oh ja, dat was ik nog vergeten: hopman Plasterk heeft gisteren in een lucide bui nog verzonnen dat school niet alleen 'leuk' moet zijn, maar dat je er ook iets moet leren.

Met Munir en het jasje is het inmiddels goed gekomen:
hi,
i have sent you the invoice. i have your measurements. so i will send size according to it.
regards,
munir
We wachten in spanning af.

Paris 1919

Dit is John Cale; een man uit Wales. John Cale heeft het conservatorium afgemaakt en kwam in het begin van de 60-er jaren in contact met de rockmuziek. Samen met Lou Reed werd hij door Andy Warhol in de Velvet Underground geplaatst. De Velvet maakte al vrij snel furore met hun voor toen grensoverschrijdende muziek. John Cale en Lou Reed, allebei sterke karakters, lagen al snel met elkaar overhoop en John Cale werd na verloop van tijd uit de Velvet gezet. John Cale maakte daarna nog veel platen, varierend van klassiek tot redelijk militante rock en veel wat daar tussen ligt. Voor mij lag z'n hoogtepunt bij de zogenaamde Island Years (jaren '70). Een van de juweeltjes net voor de Island-trilogie (Slow Dazzle, Helen of Troy, Fear) is Paris 1919; een waanzinnig mooi klassiek gearrangeerd nummer, tevens naam van de gelijknamige elpee. Dit nummer is zo uitbundig gearrangeerd dat ik nooit had verwacht dat het live zo goed gespeeld kon worden. Verrast, gelukkig, ontroerd was ik, toen ik zojuist deze versie vond. Toevallig ook nog in Paradiso met het Metropoolorkest. Voor de kenners: let ook op de break na 2:12, dat is dan weer goed gejat van Brian Wilson/Vandyke Parks, waarvan de laatstgenoemde toevallig zaterdag in de grote wereldstad E. aanwezig is tijdens een festival. Paris 1919 dus, keimooi allemaal; ook voor oudere kijkers en luisteraars geschikt.
http://www.youtube.com/watch?v=_3ueIweuUvo

Spretsjiet (2)

Zo, het gaat weer een beetje. Verder met de analyse. Vanaf ongeveer 40 jaar zien we een duidelijke daling in het spretsjiet-genot. Het aantal gebruikers blijft wel constant, omdat men er toe gedwongen wordt. De macht is inderdaad ten dele overgenomen door de spretsjiet-dictatuur, gevormd door de groep in spretsjiet 1 beschreven.
Wat opvalt, is dat er een kleine stijging van het aantal gebruikers is bij de eind 50-ers en begin 60-ers. Deze extra gebruikers worden gevormd door de vroeg gepensioneerden die niets anders meer te doen hebben en maar verzonnen hebben dat ze eens gaan inventariseren hoeveel korrels zout en suiker moeder de vrouw gebruikt per dag of dagdeel. De pret is hier snel van af. Daarna neemt zowel het gebruik als de waardering af. Nog een enkeling verwerkt de resultaten van de bridge-club of verwerkt de visvangst van het afgelopen weekeinde in taartpunten. Hieruit blijkt ook weer dat ouderen in het algemeen meer verstand en praktischer zijn dan de spretsjietboys en -girls. Tot zover de analyse. Morgen volgen de conclusies en aanbevelingen.

Spretsjiet (1)

Het spretsjiet is een betrekkelijk nieuw fenomeen en levert bij mij steeds meer irritatatiemomenten op. Oorspronkelijk was het, denk ik, bedoeld om ingewikkelde berekeningen op basis van veel data te vereenvoudigen. Tegenwoordig wordt het steeds meer gebruikt bij inspecties en 'afrekeningen in de zin van controles'. Tijd voor onderzoek dus. Bovenstaand model is de uitkomst van maandenlang onderzoek, verwerkt in een spretsjiet, vermaakt tot grafiek en statistisch verantwoord. Wat zijn de belangrijkste uitkomsten? De blauwe dikke lijn geeft aan in welke mate het spretsjiet gebruikt wordt per leeftijd; de dunne, groene lijn geeft de waardering aan die een leeftijdscategorie heeft voor het spretsjiet.
Het spretsjiet wordt tegenwoordig al door jongeren onder de 10 jaar gebruikt. Dit zijn de kinderen die door hun ouders (leeftijdscategorie 25 - 40) gedwongen worden om het spretsjiet te gebruiken bij bijvoorbeeld de inventarisatie van hun legosteentjes of de hoeveelhied mensen die ze 'vermoord' hebben tijdens een van hun infantele computerspelletjes. In de grafiek is ook te zien dat de ouders van deze pre-nerds het spretsjiet het hoogst waardeert.
De 'gebruikerslijn' stijgt snel naar een piek tussen de 25 en 40 jaat die het spretsjiet ook het hoogst waardeert. Let wel dit is een gemiddelde, er zijn mensen bij die het spretsjiet met een 10 beoordelen en dus een soort van excel-orgasme ondergaan als ze aan het spelen zijn. Dit zijn meestal mannen en vrouwen die zelf niets kunnen, maar gehuld in foute kledij (neppakken en lelijke deux-pieces) met een leptoptas in hun hand anderen gaan controleren. Een voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld de onderwijsinspectie, maar bovenstaande categorie nuttelozen heeft zich in elk segment van de samenleving gewrongen. De gebruikers zijn op hun MBO- of HBO-opleiding al snel verslaafd geraakt en soms ook gedwongen tot gebruik en gaan soms zo ver dat ze brieven schrijven met hun spretsjiet-programma. Voor deze groep is geen hulp meer mogelijk. Uiteindelijk zullen ze sterven met een leptop op hun schoot waarin ze de laatste stand van zaken voor wat betreft hun hartslag en bloeddruk aan het 'inkloppen' zijn. Inkloppen is ook zo'n typische term voor deze over het algemeen wereldvreemde en cultuurloze wezens. Ik merk dat nu de emotie bij mij een rol gaat spelen en kan dus de data niet meer objectief beoordelen. Even afstand nemen ... morgen meer.

driekwart broek

Het heeft even geduurd, maar ik kan het niet onderdrukken: het moet er uit en wel vandaag! Na de hot pants, de legging, gaan wij nu gebukt onder de terreur van de driekwart broek. Niets mis mee met deze 3 modegrillen, maar het moet allemaal wel door de juiste mensen en op de juiste manier gedragen worden.
Afgelopen donderdag zat ik op een terras de meute kledingmatig te beschouwen. Het volk trok langs. Het was een treurig gezicht. Het merendeel, zowel mannen als vrouwen, was gehuld in een flodderige driekwart broek. Onder die driekwart broek verschenen een paar witte, meestal dikke stompen en dan daaronder weer witte voeten in weinig modieuze sandalen. Veel mensen waren dik. Om die dikte te verhullen was voor de bovendracht een weinig fantasierijk T-shirt bedacht dat dan weer flodderde over de driekwart broek. Na verloop van tijd wilde ik weg uit dit inferno. De rest van het weekeinde heb ik niet meer op terrassen kunnen zitten.
Ik hoop dat het volgende week is afgelopen, deze flauwekul, dan kan ik tenminste weer een terras op.

Handsome Family

Dit stukje is alleen interessant voor lezers die echt van muziek houden; die zin hebben om tijd te investeren (ongeveer 6 minuten) en ook nog muzikale fantasie en associatievermogen hebben. De rest kan nu stoppen met lezen.
The Handsome Family (Brett en Renni Sparks) heeft 9 platen gemaakt en die lijken allemaal op elkaar. Een paar liedjes zijn echte uitschieters; de rest is mooi, maar niet bijzonder mooi. De eerste 8 platen handelden voornamelijk over psycho-surrealistische doem en verderf in de liefde, maar ook in andere sectoren van het leven. De nieuwe plaat 'Honey Moon' is wat minder ernstig en de liedjes worden getypeerd als 'non-ironic love songs'. The Handsome Family heeft 1 heel mooi liedje gemaakt, Weightless Again, maar daar is weer geen fatsoenlijke opname van te vinden. Dus de vraag was: hoe dit liedje toch kenbaar te maken. Hoogstwaarschijnlijk lukt dit niet en is dit stukje sowieso overbodig, maar ik probeer het toch. De 1ste link is een liedje van The Handsome Family zellef: Amelia Aerhart (u weet wel: de 1ste vrouwelijk piloot die solo de oceaan overstak in haar vliegtuigje). Dit is een gemiddeld liedje, maar belangrijk om tot het eindoordeel te komen. Het gaat vooral om de stem van Brett: sonoor en donker.
http://www.youtube.com/watch?v=TPr67tFmyFo
Het volgende liedje is een cover van Weightless Again door Cerys Matthews. Deze zingende muis maakt er niets van, maar na 2 minuten en 42 seconden komt er een break waarna haar band het echte Weightless Again geluid benadert. Hierbij moet je dus de stem van de Brett Sparks denken uit liedje 1.
http://www.youtube.com/watch?v=W7-jrnQoOVg
Succes!

Hopman Plasterk

Vandaag kreeg ik een brief van de baas van Staatssecretaris Van Verstandsverbijsteringsveldt (ook wel bekend staand als Meisje Marja): hopman Plasterk (met dank aan Jeroen Brouwers voor de kwalificatie van de ex-beestjesonderzoeker Plasterk). De hopman heeft zowaar nog tijd gevonden om naast zijn foto-avonturen, reisjes naar o.a. de Zuidpool, carnaval, in de schouwburg zitten en andere trivialiteiten, een brief te schrijven waarin mensen 'uit het veld' worden uitgenodigd om deel te nemen aan een onderzoek. Ik citeer: 'Wat vinden zij van de vorig jaar in het leven geroepen Lerarenbeurs, hoe staan zij tegenover een lerarenregister en hoe schatten zij hun mogelijkheden op een hogere loonschaal in? Dit zijn enkele vragen die aan bod komen in het onderzoek Startmeeting Convenant Leerkracht 2009.' Einde citaat. Ik heb, serviel als ik ben, aan het onderzoek deelgenomen (uiteraard de obligate enquête via het heilige internet). Er zullen nog wel wat sukkels zijn die dezelfde stupide vragen beantwoord hebben -details zal ik u besparen-. Met deze gegevens kunnen de ambtenaren van het ministerie weer aan het werk en over een half jaar weer een rapport aan de hopman overhandigen, die datzelfde rapport weer laat vertalen in 'nieuw' beleid.
Hopman Plasterk heeft nog steeds niet in de gaten dat we door het onderwijs Polit-bureau steeds meer gedwongen worden om ons bezig te houden met andere zaken dan hierboven beschreven, die bovendien totaal irrelevant en oninteressant zijn.
Aanstaande maandag komt er een KGB-knokploeg van het Polit-bureau mijn school 'inspecteren'. Ik kijk er nu al naar uit: een aantal gemankeerde ex-docenten, 2e-rangs ambtenaren en wat HEAO-tuig in foute pakken. Een verzameling triestheid op jacht naar onvolkomenheden, die niets met onderwijs te maken hebben. Nu al is duidelijk dat ze alleen maar documenten zullen raadplegen; ze zullen geen leerling zien, laat staan bevragen. Ze zullen geen docent zien, laat staan in discussie gaan over de onderwijskundige werkelijkheid op mijn school. Ze zullen geen les bezoeken, ze zullen geen practicum zien. Ze zullen wel opgewonden raken als een spretsjiet niet klopt volgens hun geperverteerde geesten. Misschien delen ze wel een 'gele kaart' uit, dan is hun dag helemaal geslaagd. Hopman Plasterk en Meisje Marja duw vooral uw strot vol met saté, ga naar feestjes, vier carnaval of wat dan ook, maar verveel ons niet met nutteloze onderzoeken.

Munir

Het is weer zwaar uit de hand aan het lopen met Munir. Het conflict draait al vanaf het begin, uiteraard, om geld. Ik wil deze keer gewoon een confectiejasje en Munir wil hetzelfde jasje op maat maken. Hij vraagt daarvoor USD 349, terwijl omgerekend het confectiejasje (op zijn site) USD 170 + verzendkosten = ongeveer USD 210. Aangezien de fiets van El afgelopen week voor de zoveelste keer gejat is, dus even geen handgemaakt jasje. Munir houdt zich van de domme, hangt dagen rond in de leerlooierij -zegt hij- en blijft volharden in zijn prijs van USD 349. De zwerver der zwervers heeft meteen al gezegd dat ik een iPhone moet kopen en die man met rust moest laten, maar dan zit ik weer met een ander nummer en bovendien kost telefoneren, GPS-en en internetten op dat ding in het buitenland weer kapitalen. Dus voorlopig nog maar genieten van Munir.
Hieronder een gedeelte van de meelwisseling (van onder naar boven lezen als het je interesseert):

Ring of Fire

Dit is June Carter en de vraag is of zij schuldig of onschuldig is. Iedereen heeft wel eens last van een deuntje in zijn of haar hoofd dat er maar niet uit te krijgen is. Gisteren, bijvoorbeeld, heb ik nog een dagdeel met Don't Let Me Down van ELO in mijn hoofd rondgelopen. Het is maar 'n matig liedje, ik heb het jaren niet gehoord, maar toch was het er ineens. Ik loop eigenlijk de hele dag met muziek in mijn hoofd rond en een van de liedjes die het meest voorkomt is Ring of Fire en dan de Johnny Cash-versie uiteraard. Het liedje is ruim 400 keer (officieel) gecovered en natuurlijk ook nog een paar 100 keer illegaal. Die populariteit verklaart voor een gedeelte waarom het liedje ook vaak in mijn brein opduikt, maar hoe het precies 'met de liedjes in je hoofd zit' weet volgens mij niemand. Ik heb wel eens een wetenschapper een poging horen doen om het begrijpelijk uit te leggen, maar dat snapte ik niet en hij zelf waarschijnlijk ook niet.
Ring of Fire is een vrolijk deuntje, geschreven door Merle Kilgore en June Carter, de vrouw van Johnny Cash (ze zijn in een turbulent leven voor de zekerheid maar 3 keer getrouwd). Johnny Cash heeft een zwaar leven gehad en goede platen gemaakt, maar even zoveel rotzooi geproduceerd, maar wist er in z'n laatste 10 jaar toch nog even 5 prachtige platen uit te persen (American Recordings 1 - 5).
De vraag is nu of de lezer het risico aandurft; als je de link hieronder aanklikt, ben je voor de rest van de dag verkocht; als je het niet doet, dan hoogstwaarschijnlijk toch wel, want het deuntje zit bij sommigen nu al in het hoofd: dus gewoon maar kijken en luisteren naar Johnny Cash, the Carter Family (met June Carter waarschijnlijk in het midden) en nog wat blazers in 1968.
http://www.youtube.com/watch?v=iZeCS-xOzUg

T-shirts

Hierboven het nieuwe beeldmerk van Marij haar nieuwe collectie T-shirts. Marij is in januari begonnen om T-shirts te beschilderen; een combinatie die goed bij haar past. Vanouds altijd bezig geweest om zelf kledij te maken; de laatste jaren veelal met schilderen en keramiek. Schilderen en kledij worden gecombineerd in een nieuwe T-shirtlijn (zoals dat tegenwoordig heet) waarbij elk exemplaar uniek is. De T-shirts zijn geschikt voor vrouwen, mannen, kinderen, maar ook bijvoorbeeld voor moderne honden. De Action Paint T-shirts zijn te bezichtigen op haar web-site onder het kopje 'Nieuwste werk'. Klik op een van de Action Paint T-shirts en een deel van de collectie wordt zichtbaar. De link naar de site staat hieronder:
www.marijkevanorten.nl

Mislukt ouder (7)

Eigenlijk moet de titel luiden 'mislukte ouders'. Afgelopen week werd gekenmerkt door kleine en middelgrote conflicten in het gezin. Het ging allemaal nergens over, maar het mondde wel uit in diverse schreeuwpartijen van de dames. Zondag waren er vrienden op bezoek en er werd gezegd, toen we het over de opvoeding hadden, dat onze kinderen best wel veel 'mochten' en dat het daarom onterecht was dat er af en toe zo te keer tegen ons gegaan werd. Ik dacht: dat gaat goed, horen ze het eens van een ander. Maar nee, het was volledig tegen het verkeerde been, de pleuris brak volledig los bij de dames. We (Marij en ik) waren zelf de schuld van het gedrag van Juul en El, zo deelden ze mee: we waren veel te slap geweest in onze opvoeding, veel te veel toegestaan en het feit dat we af en toe een grote mond kregen konden we onszelf verwijten. Later, zeiden ze, als ze zelf kinderen hebben, zouden ze die met veel meer discipline opvoeden.

Vrijdag

20.17 Op weg naar de stad om wat te drinken;
20.19 cafe Rozenknopje; letterlijk links laten liggen (voorheen goede buurtkroeg, heeft nu z'n beste tijd gehad);
20.26 lopen over de Kleine Berg langs de Mangiare (nep-Italiaanse eettent c.q. verzamelplaats van Foute mensen); het yuppenvolk après la lettre staat op straat te roken en te vertellen hoe fantastisch ze zijn;
20.27 ineens wordt het me duidelijk dat het graaien van de managers nooit afgelopen zal zijn. Er zal geen enkele Mangiare-graaier zijn die tegen z'n vriendjes zal zeggen dat hij dit jaar vrijwillg afstand zal doen van z'n bonus, want dan is hij afgewerkt bij diezelfde vriendjes; bovendien zullen de bazen van de graaiers altijd het graaien blijven aanmoedigen als een soort jachtpremie, struggle for life dus;
20.31 biertje drinken in de Folie (muziekmensen en Design Academy-meisjes) met Marij en wat oudehoeren met anderen
22.23 (intussen vrijkaartjes gekregen van Grace, eigenares La Folie, voor een voor mij onbekend bandje, dus maar even naar de Effenaar gegaan). Ik vind mezelf terug staande halfweg op de trap naar de grote zaal in de Effenaar. Marij is even haar jas ophangen. Ik beschouw het publiek: veel oudere jongeren, maar niet echt mijn doelgroep: slecht geklede en te bruine hoofden van veelal vrouwen in de overgang die hoogstwaarschijnlijk nog een avond 'los' willen op Aretha Franklin en ander makkelijk dansbaar spul;
22.27 Marij heeft haar jas opgehangen; ik vertel haar dat het hoogstwaarschijnlijk een kolerebandje is gezien het publiek;
22.28 we komen er achter dat we op een 40+ party beland zijn en dat het concert waar we voor kwamen in de kleine zaal is;
22.29 gearriveerd in kleine zaal; blijkt Engels bandje te zijn dat 'fifties' muziek maakt; 3 zingende meisjes die op geroutineerde wijze de 30-er, 40-er en 50-er jaren laten herleven; even wanen we ons in een flashback van 'the Singing Detective'; ook een soort 40+ party, maar dan anders. Er was ook nog een 70-jarige luchtvaartkolonel die in zijn uniform jazz (af en toe wat bop) stond te draaien. Aanwezig publiek: wat oude rockers die flink dansten en enige rockabilly-types;
23.54 ik heb het wel gezien en gehoord;
00.12 we lopen langs de Mangiare; de graaiers praten en roken nog;
00.16 Rozenknopje rechts laten liggen;
00.21 thuis; sociologisch, muzikaal en drankmatig ruim voldoende

Formulieren

2 x Formulieren Informatie Beheer Groep (anders mogen je kinderen niet studeren), 1 x formulier waterstanden voor de watermaffia (digitaal doorzenden, weer geen fietstas gewonnen), 1 x gasstanden (weer geen prijs), 1 x elektriciteitstanden (ook geen prijs); daarna nog 2 maanden andere administratieve eisen verwerken (niet eens prijzen beschikbaar); Marij helpen om haar nieuwe T-shirts manie te digitaliseren (gratis); niet op de mail kunnen van m'n werk, terwijl ik dat nu net wel een keer wil tijdens het weekeinde (kunnen ze daar helemaal niets?); fijn zo'n zondag; gelukkig komt er dadelijk bezoek. Ik hoop dat ze flink lang blijven, of het liefst nooit meer weggaan.

Munir

De geest is weer redelijk ontspannen, dus het is weer zoeken naar nieuwe spanningsvelden. Na een bezoek gisteren aan een concert waarin de 'late-fifties' centraal stonden (verder zal ik er niet over uitweiden, want niet echt spectaculair muzikaal gezien), kreeg ik toestemming van Marij om een nieuw zwart Python snakeleather jasje te bestellen bij de overspannen kleermaker uit India: Munir. Met Munir is de zaak de vorige keer flink uit de hand gelopen (veel begripsverwarring uitmondend in bedreigingen), maar uiteindelijk weer goed gekomen. Munir is van het opgefokte soort en hij reageert altijd snel en meestal hogelijk geïrriteerd via de mail. Na mijn 1ste mail ligt er meteen al weer een flink spanningsveld. Hij wil het jasje op maat maken; ik wil weten welke confectiemaat ik op Ebay moet bestellen. Gaat natuurlijk over geld. Heerlijk, ik geniet er nu al weer van. Ik houd u op de hoogte.

Dylan

Ik ben een tijdje 'uit' Dylan geweest. Om precies te zijn zo'n 20 jaar. Op 23 juni 1978 gingen we in Rotterdam in het Feijenoordstadion Dylan kijken en horen. Dylan zat toen in z'n reli-periode. We dachten dat het allemaal wel los zou lopen. Toen we naar het stadion liepen, hadden we het eigenlijk al kunnen weten: UB 40, een nep-reggaeband als voorprogramma. Daarnaast lagen er ook verdacht veel pakken lege appelsap op de grond. Dylan kwam op met z'n te uitgebreide band en begon wat liedjes van z'n reli-lp's te spelen. Daar tussendoor werd een aantal klassiekers plichtmatig afgewerkt. We hebben het concert, geloof ik, niet eens helemaal bekeken. Sindsdien draaide ik alleen nog wat oude lp's en dacht ik dat Dylan over z'n hoogtepunt heen was.
Ergens rond 1997 begon het weer een beetje te komen met Time out of Mind en toen in 2001 Love an Theft er overheen kwam, begon ik zo waar weer te geloven in de oude meester. Toen kwam ook nog de bootleg series nummer 8 en was ik weer terug. Eind april kwam Dylan opnieuw met een geslaagde plaat: Together through Life. Kijk, luister en geniet via onderstaande link van Beyond here lies Nothing.
http://www.youtube.com/watch?v=IVw_jurtABQ
En ja, het liedje lijkt inderdaad veel op All your Love van Otis Rush (ook weer uitgevoerd door John Mayall en zo kunnen we nog uren doorgaan) en daarom ook de volgende link:
http://www.youtube.com/watch?v=o2ewHnnq32c&feature=PlayList&p=935BB035FD035DD7&playnext=1&playnext_from=PL&index=33

Meisje Marja (3)

Het is al wat langer geleden dat er iets te melden was over Meisje Marja (ook wel bekend staand als Staatssecretaris Van Verstandsverbijsteringsveldt). Afgelopen dinsdag was het gelukkig weer zo ver. Meisje Marja was 'heel blij'. Meisje Marja was 'heel blij' met de registratie van schoolverlaters, in gang gezet door de MBO Raad. Wat is het geval? Door de crisis dreigt er groeiende jeugdwerkloosheid. Dat is niet prettig. Een oplossing hiervoor zou kunnen zijn dat alle 'schoolverlatende' MBO'ers een jaar langer op school blijven. Het MBO heeft 4 niveau's: iemand van niveau 1 kan doorstromen naar niveau 2, 2 naar 3, 3 naar 4 en 4 naar het HBO. Degenen die dat niet willen, worden in november door het UWV gearresteerd. Lijkt een goed idee; is het niet. Voorbeeld: een niveau 3 leerling komt op school om tot hoog gekwalificeerd vakman opgeleid te worden. Door deze nieuwe situatie zou hij door moeten stromen naar niveau 4. Niveau 4 is veel meer theoretisch geörienteerd. Daar hebben praktische vakmannen vaak geen zin in. Resultaat zal zijn dat de ROC's komen te zitten met klassen weinig gemotiveerde leerlingen. Op zich niet erg, dat moeten ze aankunnen. Maar helaas, het geld is op en de klassen moet volgepropt worden om de zaak (zucht) 'budget-neutraal' op te lossen. Daarnaast is het ook nog zo, dat niet iedere school niveau 1, 2, 3, 4 in huis heeft. Bij ons ontbreekt bijvoorbeeld niveau 3. Waar moet de niveau 2 leerling naar toe? Meisje Marja is 'heel blij'. Fijn voor Meisje Marja.

Onderwijs: inspectie (3)

Gisteren was het weer zo ver. 's Morgens op de radio werd verteld dat scholen nog zo'n 3 miljard aan spaargelden op de bank hadden staan. De reden hiervoor was dat ze reserves aan hadden gelegd voor barre tijden. Het geld was/is ondermeer bestemd voor het omlaag halen van de klassengrootte (minder leerlingen per klas) en voor de begeleiding van alle soorten probleemgevallen. Weinig aan te doen; een strategische keuze van de Colleges van (wan)Bestuur, die dan wel weer blijven zeuren dat de kwaliteit omhoog moet.
Later op de dag werden de uitkomsten bekend van de laatste razzia's van de onderwijsinspectie. Het was weer huilen met de pet op in het onderwijs. Van de examens in het MBO deugde 20 % niet, er werd niet of slecht gedifferentieerd in het primair onderwijs enz. Veel, heel veel zorgen. De paradox zit hem in bijvoorbeeld dat scholen geld op de banken zetten dat bestemd is voor klassenverkleining (dus ook meer mogelijkheden tot differentiatie) en dat de inspectie aanmerkingen heeft op het uitblijven van die differentiatie en begeleiding van probleemgevallen. En wie is de geslagen hond? De docent uiteraard, want hij of zij moet al het wanbeleid uitvoeren.
Ander voorbeeld: de examinering in het MBO deugt niet. KCE, de voorlaatste inspectie-KGB, is op meedogenloze wijze door staatssecretaris Van Verstandsverbijsteringsveldt 2 jaar geleden aan de kant gezet wegens willekeur en incompetentie. De onderwijsinspectie zou het zelf weer over gaan nemen en de KCE-agenten zouden daar ondergeschikt aan worden. Opgelucht haalden wij adem, want het was maar net welke KCE-knokploeg binnen viel. Als de heren en dames slecht geslapen hadden, werd een school zonder schroom op basis van onduidelijke criteria neergesabeld. De opvolger, de officiële inspectie, heeft nog steeds geen duidelijke criteria gegeven, maar verlangt wel (zucht) transparantie, (zucht) eenduidigheid en (nog meer zucht) aantoonbare objectiviteit. Dit terwijl de jongeren hun examens voor een deel in verschillende bedrijven of met verschillende bedrijfsprojecten afsluiten (bijvoorbeeld bij Philips en DAF). Toon dan maar eens transparantie, eenduidigheid en objectiviteit aan. Er is altijd wel wat te vinden, zeker als de inspectie zelf geen heldere normen geeft. Kortom de vakantie was weer helemaal voorbij. Welkom terug in Absurdistan.

Beach Boys - Holland

The Beach Boys 'zaten er een beetje doorheen' in 1972. Na al de successen in de jaren '60 leek de put opgedroogd. Het muzikale brein, Brian Wilson, verkeerde al jaren in verwarde toestand en ging meestal niet eens meer mee op tournee. Na een optreden in Amsterdam werd de beslissing genomen dat de nieuwe plaat in Holland opgenomen zou worden. De bandleden vonden de omgeving in orde en voor Brian zou het mentaal misschien wel goed zijn. Na veel gedoe, werd de plaat uiteindelijk opgenomen in Baambrugge. Brian Wilson was zowaar ook aanwezig, ondanks zijn vliegangst en andere fobieën. Brian's aandeel was niet bijzonder groot, het merendeel van de tijd zat hij ergens in een huis naar Randy Newman te luisteren met een fles cola in zijn directe omgeving. Uiteindelijk vliegt iedereen terug naar de Verenigde Staten waar het nummer 'Sail on Sailor' nog wordt toegevoegd aan het album. Met Brian is het nooit meer echt goed gekomen. In 2007 ging hij nog een keer op tour en de link hieronder laat hem zien tijdens de uitvoering van voornoemd nummer tijdens een Amerikaanse talkshow. Kijk, luister en geniet van deze geniale schepper.
http://www.youtube.com/watch?v=3BakwE9cjSc

PMFC - FC AJKA

Een van de middelen om een cultuur te onderzoeken is het bezoeken van een voetbalwedstrijd. En dan niet van een topclub, die zich door allerlei regels van de UEFA, sponsors en landelijke voetbalbond laat koeieneren, maar van een eerlijke 1st divisiewedstrijd vergelijkbaar met bijvoorbeeld Telstar - Helmond Sport. PMFC, de plaatselijke club van Pecs staat op een mooie 2de plaats in de 1ste divisie en ontving FC AJKA dat op de 9de plek stond. Het was zondagmiddag, enigszins somber weer en we kochten een kaartje voor de hoofdtribune. De aanwezige agenten (3) hadden enkel oog voor de zigeuners die de wedstrijd wilden bezoeken. We konden meteen doorlopen naar het Bufe (bar), alwaar we afgesproken hadden met nog wat mensen. Het begrip risicowedstrijd kennen ze niet, dus meteen maar wat bier besteld. 2 Passen vooruit doen, over de reling hangen en kijken en luisteren. Zoals verwacht hielden de supporters zich rustig. Er werd wat gemompeld, sprake van enige opwinding was er niet. 5 Minuten voor aanvang kwamen de hooligans (6) van de tegenpartij binnen en liepen naar de kooi die daarvoor bestemd waren en lieten zich opsluiten. Er kwam wederom geen agent aan te pas. Ze hadden 12 ballonnen, 4 spandoeken en 1 trommel bij zich (zie foto: rechts in de hoek).
Het niveau was teleurstellend, de sfeer somber. Er waren wel 2 mannen die af en toe wat schreeuwden. Daarvoor werd door andere supporters excuses aangeboden en er werd nog bij verteld dat deze 2 schreeuwers in de psychiatrische inrichting thuis hoorden.
De nummer 7 van PMFC was de enige die kon voetballen en net toen PMFC de 2 -1 leek te gaan maken, werd deze speler gewisseld. Dit leverde gedurende 15 seconden enig tumult op. De wedstrijd eindigde in 1 - 1, het publiek ging gelaten naar huis. De trainer werd de dag daarna ontslagen, lazen wij in de krant. Juist ja, had ie nummer 7 maar niet moeten vervangen.

Total Catastrophe

Hier ligt een zeer dronken Chinees. Wij kwamen in een restaurant midden in een Hongaars-Chinese eet- en drankorgie terecht. De Chinezen waren werknemers van een Chinese sigarettenfabriek die een toer langs Europese sigarettenfabrieken maakten. Wat daar precies de reden voor was, bleef onbekend. In het restaurant stond ook nog een zigeunerorkestje te spelen en uiteindelijk stonden de Chinezen rond te springen op de zigeunermuziek. Een vreemd gezicht. Chinezen die te dronken waren om te staan, werden naar buiten afgevoerd. We hebben ons een kwartiertje in het feestgewoel begeven en werden meteen volgegooid met drank en sigaretten. Daarna was het tijd om te vertrekken.
Een van de belangrijkste vragen die opgelost moest worden tijdens de vakantie, was de vraag of er nog een superlatief voor Total-Catastrophe was toegevoegd aan de Hongaarse taal. Mijn veronderstelling was dat de binnenlandse politieke crisis, de politieke verdeeldheid van het volk, de kredietcrisis, de devaluatie van de Forint een nieuw woord zou hebben gegenereerd. En weer heb ik me verkeken. Alle bovenstaande factoren worden gelaten geaccepteerd:'de hele wereld is er toch al sinds 1819 (Verdrag van Trianon) op uit om het Hongaarse rijk kapot te maken en dit kan er nog wel bij, anders gezegd: dit hoort er bij.' Het superlatief van Total-Catastrophe bestaat dus niet; absolute gelatenheid en een vleugje zelfbeklag lijken nu de vluchtmiddelen. Men voelt er zich wel bij. Ze genieten er misschien wel een beetje van.

Kersenboom

Het maaien van het gras op het landgoed is meestal een hoop gedoe; er wordt weliswaar fors voor betaald, maar de buurman kiest er zijn eigen momenten voor. Druk uitoefenen heeft geen zin en bovendien is dat moeilijk omdat de taal niet door mij wordt beheerst. Deze keer was zowaar het voorste gedeelte reeds gemaaid toen wij aankwamen. Het achtergedeelte werd met veel tegenzin na een week gedaan. Op het landgoed staan zo'n 15 fruitbomen. Ten opzichte van bomen sta ik in beginsel neutraal. Fijn dat ze er zijn, maar echt opgewonden raak ik er niet van, of het moet zijn van plantanen aan een flinke laan in een grote stad. Met de bomen op het landgoed heb ik weer wel wat. Ik ken ze allemaal, weet ongeveer welke vruchten er aan groeien, weet dat er van die vruchten drank gemaakt kan worden, die ik dan weer -tegen m'n zin, want niet te drinken- op moet drinken. Een perenjenever afkomstig van je eigen bomen, al is ie nog zo smerig, doet je goed. Als het gras overal gemaaid is, wordt het tijd voor een wandeling door de boomgaard om de bomen te inspecteren. Deze keer deed ik dat met Jurgen, een van de mede langoedeigenaren. We spraken over de wonderlijke heropstanding van de kersenboom 10 jaar geleden. Deze kersenboom heeft altijd in een hoek van 30 graden gestaan, hoogstwaarschijnlijk een keer bijna omgewaaid, maar zich weer teruggevochten in de aarde. 10 Jaar geleden leek de boom dood: geen fruit, verrotte takken, zag er niet goed uit. Echter, na een jaar of 2, zaten er weer kersen aan.
Op 1 mei, een dag na onze inspectie, was er een ouderwets onweer. Onweer in ons gebied heeft klasse: knetterende felwitte bliksemschichten en af en toe een keiharde, droge inslag waarvan de aarde licht trilt. Daarbij nog een flinke storm en regen zoals bij een wolkbreuk. Genieten dus. Tijdens dit onweer is de kersenboom gesneuveld. Jammer, een monument geveld. Doordat de boom op de grond lag en het uitzicht bedierf, moest ik helaas aan de slag. Takken doorzagen en wegslepen. In de zomer gaat de fik er in en genieten we er voor het laatst van.