Kan een mens tevreden zijn met ruim 39 koorts, rode vlekken over het lijf, jeuk, een paar maal per dag anti-peristaltische bewegingen, een kapotte keel en slokdarm en half in een morfineroes verkerend. Ja, dat kan! Zowel de moeder van alle artsen van het behandelhematolgiepaviljoen als de moeder van alle artsen van de hematologiepolikliniek zijn vandaag bij M op bezoek geweest en spraken beiden (Moet beiden met of zonder N? Volgens de theorie niet dacht ik, maar mijn gevoel zegt weer 'doe maar'. Ik zoek het wel een keer uit.) hun tevredenheid uit. Bijzonder! Wat is namelijk het geval? Weliswaar is de Graft-versus-host actief, maar de bloedwaarden zijn redelijk goed te noemen en daarnaast stabiel. De leucos gaan af en toe boven de 10 en dat betekent dat de Neupogen-spuit verleden tijd is. Ze, de leucos, moeten het vanaf nu zelfstandig uit gaan zoeken. Ook al weken geen trombos aangevuld; zijn nog veel te laag maar zijn ook zelfstandig aan het groeien. Rood huppelt er wat achteraan; het CMV-virus houdt zich gedeisd en men kan dus nu langzaam weer met Prednison gaan experimenteren om de jeuk en de rode vlekken te attaqueren. Desalniettemin voelt M zich fysiek beroerd maar mentaal blij en is het einde van de rit door hematologieland nog lang niet voltooid. Maar toch: we zijn voorlopig relatief tevreden.
