Uiteindelijk dus in Boppard terecht gekomen; vraag me niet waarom juist daar, maar we waren er. Alles viel mee. Meteen maar eens flink op stap gegaan (ging eigenlijk automatisch) en zoals altijd meteen het goede café gevonden en daar gedaan wat er moet worden gedaan. Daarna naar hotel en daar nog een infantiel verbaal gevecht tussen sympathieke moffen aan moet horen of Keulen dan wel Düsseldorf de mooiste, interessantste of weet-ik-veel welke criteria ze hadden, stad was en is. Al snel waren we ook partij in dit gedoe. Wat ik er van vond. Ik antwoordde dat beide steden op mijn steun konden rekenen, want ze hadden allebei een vliegveld waarvan ik wel eens vertrok. Enfin, het ging maar door en uiteindelijk kwam het gesprek op Wolfgang Overath, een middenvelder in de jaren '60 -'70. Het ging dus nergens meer over en dat is maar goed ook als er te veel drank in de man en vrouw is. De volgende middag kwam ik in het café van gisteren terecht, M. moest even rusten. De eigenares vroeg waar M. was en ik vertelde haar dat we gisteren nog een Kneipe weiter waren gegangen und das mein Frau jetzt ... ik wist het even niet, maar ze vulde het aan met ... ganz versackt war. Ik knikte ... ganz versackt ... moest zoiets betekenen als totaal doorgezakt. M. was weliswaar niet ganz versackt, maar ik wel en uiteindelijk kreeg ik met een vriendelijke glimlach mijn flesje opknapbier.Op het plein was een oldtimershow (mannen die blij worden van oude auto's) bezig. Ganz versackt met mijn opknapbier zat ik naar het schouwspel te kijken. Op zo'n oldtimersshow komen veel mentaal gemankeerden af, viel mij op. Volledig nieuwe subsoorten inteelt liepen rondjes op het plein en rond de wagens en maakten hun foto's. Ik besloot ook een rondje te maken en zowaar maakte ik wat foto's, zowel mentaal als fysiek ganz versackt, met onderstaand liedje van Giant Sand in mijn hoofd rondtollend.
