NL, AD 2012

Vandaag dan maar even een tweede bericht want het wordt allemaal een beetje vreemd hier in Absurdistan en dat moet ik even 'delen'. K, de Iraanse tandartsenvriend-zie ook 19/2/11-, zit inmiddels volledig in het Nederlandse bureaucratische web. Hij mag nog niet als onafhankelijk tandarts aan de gang omdat hij zijn B.I.G. (Bewijs Individueel Geneesheerschap) pas krijgt nadat hij een jaar in Absurdistan officieel woonachtig is (K heeft een postadres, dus hij bestaat wel sinds 2011). Medio juni 2012 mag K officieel aan de gang, vacatures genoeg. Tot die tijd heeft hij woonruimte nodig. Hij vraagt niet veel, een gemiddelde studio in een gemiddelde stad voldoet. Omdat K min of meer financieel gesponsord wordt door zijn kapitaalkrachtige familieleden in de Joe Es of Ee, heeft hij geen officieel bewijs van inkomsten en zonder officieel bewijs van inkomsten geen huurmogelijkheden. K is inmiddels zo ver dat hij overweegt om een uitkering te gaan aanvragen om een bewijs van inkomsten te kunnen overleggen. Aan de andere kant vindt hij dat moreel verwerpelijk, dus wil hij e.e.a. zonder uitkering regelen. Vanmorgen een gemeenteambtenaar van de wereldstad E gebeld of er geen urgentieverklaring zonder uitkering geregeld kon worden. De ambtenaar sliep nog half, was verstandelijk niet in orde of had geen zin om geestelijk in actie te komen (waarom wordt een mens toch zo vaak bevestigd in zijn vooroordelen als het om de ambtenarij gaat?). Het probleem nog een keer uitgelegd en ja hoor: daar ging hij niet over. Volgende ambtenares: veel empathie, maar ook zij kon niets betekenen. Doorverbonden met de volgende klerk der derde klasse. Wederom geen hulp. We gaan het semi-illegale pad zonder uitkering maar op, de ambtenarij slaapt wel verder.

Anthony Joseph

Terwijl M in het herstelpaleis bezig is om de strijd met het Graft-versus-host aan te gaan, probeer ik me, als ik niet in datzelfde herstelpaleis ben ofwel onderweg, te verpozen met muziek of een boek, als ik tenminste klaar ben met de huishoudelijke bezigheden. Daartoe koop ik meestal wat Engelse muziekbladen en daarna fijn illegaal dauwnloden en luisteren. Meestal staan die bladen vol met uitgebreide overbodige artikelen over Hendrix, the Clash, Stone Roses en noem maar op, aangevuld met wat echt nieuw nieuws over moderne hedendaagse muziekorkesten. Ook op de muziekmarkt is het crisis de laatste 10 jaar, uitzonderingen daargelaten, als je de inhoud van deze bladen moet geloven. Deze bladen hebben naast al het gewauwel over oude muziek de prettige bijkomstigheid dat je er een gratis zeedeetje bij krijgt met wat nieuwe muziek. Deze keer zat er een zeedeetje bij waarop Sticky Fingers (1971) door meestal moderne muziekmakers en -maaksters nagespeeld en geïnterpreteerd wordt. Het valt op hoeveel gekleurde mensen geïnspireerd zijn geraakt door deze plaat. Het lijkt wel een echte soulplaat. Een van de broeders die een nummertje kon waarderen (Dead Flowers) is Anthony Joseph & the Spasm Band. Ik moest meteen aan the Last Poets en Gil Scott-Heron denken. Helaas geen fillumpje van Dead Flowers op JoeTjoep, maar wel deze. Misschien nog iets te gekunsteld, maar ze leren het nog wel.