Excuses, maar ik moet er toch even over doorzeuren. Therapeutisch is dat het beste, ondanks dat anderen daarmee verveeld worden. De gifbeker was nog niet leeg. Sterker nog, ik had er nauwelijks aan genipt. Centraal op de foto ligt het met veel succes ingevulde spretsjiet waar ik het van de week over had. Alle rode 'cellen' zijn zwart en dan is het goed. Daarboven ligt een Word-document waarin beschreven wordt wat in het spretsjiet staat (zo hoort het want Word is voor woorden en niet voor rekenen en omgekeerd). Dit document bestaat al 2 jaar. Ik ben inmiddels zo gedeformeerd dat ik er niet eens over nadenk om de opdrachtgever daarop te duiden: ik bewerk het spretsjiet, geen geoudehoer en vind het daarna ook nog knap van mezelf dat ik deze klus heb geklaard: een mentale overwinning op mezelf).
Aan de rechterkant ligt weer een nieuw spretsjiet. Daar hebben we woensdag uitleg over gehad. Dat document, verordonneerd door 'centraal', moet weer gevuld worden met de data die we al 2 keer op verschillende wijze hebben verwerkt. Zo blijven wij dus bezig en houden wij anderen bezig. Daarnaast zijn er nog talloze hobbyisten die in hun vrije tijd bezig zijn om hier weer andere versies voor te bedenken. Op zich is dat geen bezwaar, want dan kunnen ze op andere plekken geen schade aanrichten.
Dit alles is dus geen Jiskefet-uitzending, maar realiteit. Ik begin er maar niet aan om uit te rekenen wat dit allemaal kost. Ik hoop dat alle etter en gif nu uit mijn brein is, dat ik al m'n gal heb uitgebraakt, dat ik er nooit meer over hoef te schrijven, dat ik normaal verder kan leven, dat ik kan accepteren dat de 'totale spretsjietificatie' een onderdeel van mijn droeve bestaan is geworden, dat ik moet proberen gelukkig te blijven.
