Na het open riool in een achterbuurt van Calcutta, kwam M gisteren op de slechtste denkbare plek terecht in het herstelpaleis in N: de darm-, maag- en leverkwalenAbteilung. Op hematologie en in de rest van het herstelpaleis was geen plek meer vrij. We bekeken en bespraken dit bacteriënhol en wisten: zo snel mogelijk weg, maar zo snel gaat dat niet want ook in herstelpaleizen zijn de procedures en protocollen heilig verklaard. Dus maar een beroep doen op empathie en positieve assertiviteit. Niet mijn sterkste punten. Ik had natuurlijk kunnen beginnen met 'en zijn jullie hier nu helemaal van de ratten besnuffeld door iemand met zulke lage bloedwaarden bloot te stellen aan al die bacteriën hier. Weet je wat, ik schakel meteen het medisch tuchtcollege in en jullie draaien allemaal de gevangenis is, stelletje incompetente hufters!' Het kan ook anders: vindt u het ook niet BIJZONDER dat mijn vrouw met haar lage immuniteit juist hier geplaatst wordt?' (de zin moet dan wel 'open' uitgesproken worden, je biedt de andere RUIMTE om over het probleem mee te denken). Op dat moment ben je IN GESPREK en dat werkt beter ... helaas.
Het werkte dus en M ligt weer veilig waar ze moet liggen en is stabiel. De bloedwaarden zijn iets omhoog, en de eerste medicijnen zijn 'er vanaf'. Gaat nog wel een weekje of 2 duren, maar de opluchting dat M weg is uit het bacteriëninferno is groot.
Als liedje deze keer een liedje voor in de auto op lange stukken: R L Burnside, It's bad you know
