Toch nog ...

even een paar weken niet bloggen. Medio maart begin ik wel weer een keer.

Een nieuwe mongool, vraagteken

Ik blijf een beetje in de Johnny van Doorn-sferen hangen. Een nieuwe Mongool is de titel van een van zijn dichtbundels en die titel komt nu goed van pas bij dit stukje. Mongolen zijn opmerkelijke mensen in de ware zin des woords. Ze vallen op. In mijn jeugd heb ik eigenlijk van mijn achtste tot mijn negentiende elke dag gevoetbald, ofwel in het park, op pleintjes, op straat en uiteraard op het voetbalveld. Een lente- en zomerperiode werd het voetballen voor een deel gekenmerkt door het voetballen met mongolen. In de buurt van het park waar wij vaak voetbalden was een BLO (school voor Bijzonder Laag Onderwijs). In die periode waren de mongolen ook vaak aan het voetballen in het park en al snel besloten we om met de begeleiders 2 gemixte teams samen te stellen en een wedstrijdje te spelen. Zo kwam het dus dat we in een team kwamen van 4 mongolen en 4 niet-mongolen dat weer speelde tegen zo'n zelfde team. Het was een win-winsituatie voor iedereen en elke week voetbalden we een paar keer in deze samenstelling. Ik leerde toen dat er allerlei soorten mongolen zijn. Mongolen die als ze eenmaal de bal hadden, richting kanaal sprintten en de bal in het water gooiden, mongolen die er wat van probeerden te maken. Mongolen die er niets van probeerden te maken, maar zich toch enorm amuseerden. Hoe dan ook, de mongolen en de niet-mongolen dartelden over het het veld en iedereen was blij. Behalve een mongool. Deze mongool was altijd boos. Hij ging meestal met een boos gezicht ergens op het veld zitten en was niet in beweging te krijgen. De begeleiding liet hem en wij ook.
Als ik tegenwoordig mijn zaterdagse rondje door de grote wereldstad E maak, dan zie ik als het centrum inloop altijd een mongool op een stoel voor een horeca-etablissement zitten. Hij zit daar een sigaretje te roken als een soort dandy met zijn benen over elkaar. Het is een chique mongool. Goed gekleed, maar hij is en kijkt immer boos. J zoals hij heet, zal ik een uur later zien binnenkomen in het café waar ik  's middags altijd een paar biertjes drink en de krant lees. J komt dan binnen (zie afbeelding), en krijgt dan altijd een muntje van 2 Euro en een sigaret. Hij is dan nog steeds nors. Als hij in plaats van 1 muntje van 2 Euro, 2 muntjes van 1 Euro krijgt, breekt de pleuritis uit bij J: EEN GROTE! roept hij dan boos en blijft even afwachtend staan. Als hij zijn zin niet krijgt, gaat hij buiten zijn sigaretje oproken. BOOS! Hij bekijkt de muntjes vorsend en ontevreden. Als hij zijn sigaretje op heeft, vervolgt hij z'n weg naar de trappen voor de V&D en gaat daar zitten. BOOS! Daar bekijkt hij de muntjes nogmaals uitgebreid. Nog later in de middag kom ik hem weer tegen op weg naar huis. Afgelopen zaterdag stond hij in een hoek van negentig graden gebukt ergens midden op straat nog steeds naar zijn muntjes te kijken. Afgelopen zaterdag vroeg ik me ook af of hij dezelfde is als de boze voetbalmongool van zo'n jaar of 40 geleden, want hij heeft wel de leeftijd.

NL, AD 2012

Er stond al een paar weken een zak met medicatie van M die inmiddels overbodig was geworden. Het werd tijd om die zak naar de apotheek te brengen. Er zat nog genoeg medicatie in om minimaal 2 mensen voor langere tijd te behoeden tegen van-alles-en-nog-wat. De meeste verpakkingen waren nog in tact. Ik wilde mijn zak medicatie overhandigen aan de dame aan de balie en zei haar dat de gemeenschap er misschien nog wat aan kon hebben, te meer daar alle medicatie nog ruim binnen de houdbaarheidsdatum was. Kon niet, wet op de privacy. Pardon? Ja, er zitten stickers op al die doosjes, dan zijn ze niet meer bruikbaar en al die stickers er afhalen was te veel werk. Ik vertelde haar dat het om medicatie ter waarde van drie- tot vierduizend Euro ging. Niets mee te maken. Ik kon wel alle medicatie uit de doosjes halen en dan in een bak doen en de verpakking thuis of elders verwijderen. Zouden dan de medicijnen nog in neutrale doosjes aan de man of vrouw gebracht worden? Nee, de medicatie zou vernietigd worden. Ik ging aan het werk, zittend tussen andere klanten van de drogisterij. Men keek verwonderd, terwijl de bak zich steeds verder vulde. Ik legde uit wat er aan de hand was. Uiteindelijk had ik alle medicatie uit de potjes en doosjes verwijderd (zie foto). Dit was dus letterlijk geld over de muur smijten, maar het systeem is onverbiddelijk. Thuis aangekomen vond ik in de koelkast ook nog 5 spuiten Neupogen ter waarde van € 717, 28, bruikbaar tot maart 2014. Ook maar weggegooid. Absurdistan, in het jaar 2012 dus.

Purgeren

Dit moet de week, de maand, het jaar worden van het grote purgeren. De geest moet gereinigd worden; ik moet vooruit. Grote schoonmaak. Maar waarvan? M is nog steeds in mijn geest en dat zal gelukkig altijd wel blijven. Dat levert treurnis maar ook kracht op. Verdriet kan goed zijn, maar daarnaast moet ik metaforisch gezien weer 'dronken worden', dat ben ik nu niet. Met M er bij was ik altijd een beetje dronken. Johnny van Doorn, ook de bedenker van 'de geest purgeren', leest op bijgaand fillumpje dat ik vorige week van H kreeg het gedicht 'Wordt Dronken' van Baudelaire voor. Johnny zegt het goed: men moet dronken worden, het maakt niet uit waarvan. Voor iedereen -en ook voor mijzelf- die nog dronken moet worden en daarbij geïnspireerd wenst te worden: Wordt Dronken. Na een minuut begint hij: geniet.

Met warme herfstgroet (4)

Het leven gaat voort, zo ook mijn leven alhoewel wat moeizamer. Afgelopen week therapeutisch gewerkt en dat beviel. Eigenlijk zat er weer van alles in de week: wat probleemleerlingen op het spoor proberen te krijgen, wat vergaderen, paar bedrijven bezocht, les gegeven en uiteraard de 2de sessie van de 'warme herfstgroetdames' meegemaakt. Allereerst een chronologisch overzicht met daarin verwerkt mijn mening en dit alles gebeurt zo subjectief mogelijk. Na ons een half uurtje met rust gelaten te hebben -we mochten gewoon verder gaan met onze gesprekken-, begon Metwarmeherfstgroetmevrouw 1 het model Transactionele analyse uit te leggen. Transactionele analyse is een uitgekauwd model over waarin de psychologie en communicatie elkaar raken. Ik had het al een keer gehad op de lerarenopleiding eind jaren zeventig. De Metwarmeherfstgroetmevrouwen hadden er ook niets aan toegevoegd. Samengevat: in je communicatie ben je ouder, volwassene of kind en meestal een mix van die drie. Het duurde en duurde maar en uiteindelijk moesten we via matjes (zie foto) van volwassene (zwart), naar ouder (rood), naar kind (blauw) hoppen op basis van hetgeen we uitkraamden.  Metwarmeherfstgroetmevrouw 2 kwam er bij staan en ik raakte eigenlijk weer meteen in conflict met dit model en dus ook met de Metwarmeherfstgroetmevrouw. Om 15.30, we waren inmiddels 150 minuten met deze uitwas bezig, vroeg een mede-cursist wanneer we zouden stoppen met deze onzin. Daar was geen sprake van! De marteling zou tot 21.00 duren. Metwarmeherfstgroetmevrouw 1 begon daarna een verwarrend verhaal over de Drama-driehoek te vertellen (slachtoffer, redder, aanklager). Ik moest licht huilen. Ten eerste werd er geen verband gelegd met wat-dan-ook, ten tweede was er geen verband te leggen met wat-dan-ook en ten derde begon het irritante Diemen-Amstelveen-accent van de 2 dames danig te irriteren. Ik dwaalde af, dacht aan M, dacht aan van alles en wilde weg.
Rond 17.30 mochten we eten. Tijdens het eten besloten we, terwijl de Metwarmeherfstgroetmevrouwen geheim beraad hadden, om aan te dringen op meer tempo en diepgang. Na het eten heb ik ze dat duidelijk gemaakt. Na 10 minuten waren we eindelijk aan het doen waar we voor gekomen waren, maar toen meende Metwarmeherfstgroetmevrouw 2 weer dat ze even moest 'inbreken'. De communicatie verliep niet volgens haar zin. Ik zag de verwondering op eenieders gezicht. Ik vertelde haar dat als zij niet ons referentiekader kende, en als ze niet begreep waarover we het hadden, dat ze dan haar mond moest houden en ik gaf ook aan dat we verder gingen  waarmee we mee bezig waren. Anderhalf uur goed bezig geweest. Pauze. In overleg met mijn direct-leidinggevende werd besloten om een uur eerder te stoppen. Metwarmeherfstgroetmevrouw 2 meende bij de afsluiting toch nog wat onzinnigs te moeten debiteren. Belangrijk om te weten is dat Metwarmeherfstgroetmevrouw 2 zelf vaak met haar ogen dicht stond te communiceren. Enfin ... ze gaf ons de tip dat we voortaan elkaar meer moesten aankijken tijdens dit soort gesprekken 'dan voel je je meer gekend'. Ik raakte geïrriteerd, keek haar aan -ze had zowaar haar ogen open- en voegde haar toe dat ik niet langer gediend was van haar semi-wetenschappelijke prietpraat over non-verbale communicatie. Hiermee was de sessie beëindigd. Ik gaf de Metwarmeherfstgroetmevrouwen nog een hand. Deze keer wilden ze hem niet echt 'hebben'.
En heb ik wat geleerd? Nee ... of toch? Ja dus; dat ik m'n mond nog sneller moet opentrekken als ik in de toekomst met dit soort mentale martelpraktijken word geconfronteerd.

Ja, wat nu?

Ik was eigenlijk van plan om deze week weer te beginnen met het 'gewone' blogwerk, maar ik merk dat de geest daar nog niet rijp voor is. Eerst maar eens even goed mentaal en fysiek uitrusten; de geest purgeren en tot mezelf komen want anders ga ik maar geforceerd van alles op het heilige internet slingeren. Wel weer aan het werk en morgen fijn een zweefcursus met de 'warmeherfstgroetdames'. Volgende week vakantie en dan is de tijd en geest weer rijp voor een dagelijkse hoeveelheid letters.

Afscheid

Gisteren afscheid genomen van Marij; was mooi maar moeilijk. Van de week probeer ik weer verder te gaan met het geblog. Voor degenen die er niet waren, maar ook voor degenen die er wel waren:

Marij

Op een zonnige zondagmiddag waarop Marij zeker had gezegd: "kom, we gaan een stukje wandelen en daarna een wit wijntje of een Trappistje met een klein beetje grenadine drinken", is Marij om kwart voor twee vredig, zonder pijn, met klasse en in onze nabijheid overleden. Waarschijnlijk zit ze nu ergens dat witte wijntje of Trappistje te drinken en denkt: het was goed, maar te kort. Dat denken wij ook.

Te zwak

Net gesprek gehad met de IC-arts. Marij is te zwak om nog verder te kunnen leven. Nieren, longen, hart zijn op. Zo dadelijk wordt Marij weer op haar rug gelegd en zal Marij stapsgewijs en pijnloos naar haar einde worden gebracht. Het gevecht is voorbij met uiteindelijk een onterechte verliezer. Ergens in de middag zal Marij in ons bijzijn overlijden.

Even kort

Even kort wat info voor het thuisfront en alle andere lezers. Over 'n uurtje of 2 volgt de volgende briefing van de IC-arts en daar hangt veel van af. Marij en wij hebben een rustige nacht gehad en er is ook nog een medicijn licht afgebouwd (een van de medicijnen die ze gebruikt om de bloeddruk te reguleren). Afwachten of dat genoeg is, want er moet in principe zo veel mogelijk medicatie nu worden afgebouwd, om Marij een reele kans te geven. Nierfunctie nog steeds een probleem. Wij hebben, ondanks alles, tot een uur of half tien kunnen slapen en dat geeft wel aan dat al dat wachten ook vermoeiend kan zijn. Dadelijk ontbijten en dan zal het volgende gesprek der gesprekken plaatsvinden. Ik informeer zo snel mogelijk.

Over vechtlust en vakmanschap

Marij vecht nog steeds verder. Misschien tevergeefs, maar sommige waarden zijn licht positief aan het veranderen. We moeten daar weinig hoop uit putten, want over ongeveer 24 - 36 uur wordt bekeken of het genoeg is om het proces door te zetten. Tot nu toe -17.00- is de nierfuctie nog vrijwel nihil en zijn er tal van andere complicaties. Men staat er echter steeds meer van te kijken hoe Marij dit allemaal volhoudt. Vanmorgen werden we weer geconfronteerd met de integriteit en het vakmanschap in het herstelpaleis. Ik vroeg aan de verpleegkudige de laatste stand van zaken en zij vertelde onder meer dat de nierfunctie gestopt was. Ik sprak mijn vermoeden uit dat het dan wel spoedig zou eindigen, omdat dit gisteren als een van de criteria was bespoken. Een uur later kwam de IC-arts uit zichzelf naar ons om een en ander te nuanceren en uit te leggen waar er nog kansen lagen; hij legde nogmaals uit dat IC een laatste-kans-filosofie heeft en dat er voor het nierprobleem nog wel een laatste truc te verzinnen was zonder dialyse. Vandaag is het zo'n beetje inloop bij Marij; wel druk, maar zorgt ook voor ons voor wat afleiding en de meeste mensen die komen beschikken ook over de juiste vorm van humor, zodat er af en toe ook nog wat te lachen valt; constante treurnis houdt een mens niet vol en zou Marij ook niet willen. We gaan weer een spannende avond en nacht in. Misschien later meer.

Moeilijk

Het wordt moeilijk voor Marij. Gisteren om 18.00 nog een briefing gehad van de IC-arts. Nierfunctie was bijna nihil, hart-long functie was ook problematisch, daarnaast was er sprake van bloedvergifitiging. Immuunsysteem functioneert ook nauwelijks. De IC-arts gaf Marij nog 5 % om te overleven. Zaterdag en zondag moet Marij zelf nog ergens de kracht vinden om heel het het proces ten goede te keren. Meer beademing kan niet meer; nog meer medicatie om de bloeddruk etc. op peil te houden kan niet meer gegeven worden, nier-dialyse is geen optie. Alles wat er nu medisch gedaan wordt, daar moet Marij het mee doen. Het hart geeft langzaam ook problemen (inmiddels 1 reanimatie en diverse hart-ritmestoornissen) en zal, indien daar sprake van mocht zijn ook niet meer worden gereanimeerd. Net nog bij Marij geweest -het is nu zaterdagmorgen rond 08:00- en Marij heeft gelukkig een rustige nacht gehad; hartslag iets omlaag (157), de nieren zijn niet meer in functie. Zuurstof- en koolzuurdata zijn iets verbeterd, maar daar moeten we niet veel hoop uit halen. Marij ligt er ondanks alles rustig bij en we lopen als we het gevoel hebben dat we ze willen zien, vaak binnen en praten nog wat met Marij, want het horen en opvangen van geluiden schijnt erg lang door te gaan. Het geeft een goed gevoel om nog zo lang van Marij te mogen genieten.
Vannacht hebben we voor het eerst een flinke tijd kunnen slapen, want we waren allemaal zo'n beetje op. Het voelde gisteren aan alsof we in 1 keer heen-en-terug naar Hongarije waren gereden (dit voor de kenners). De laatste dagen en ook vandaag ook, staan in het teken van langzaam afscheid nemen van Marij voor Marij's beste vrienden en de familie. Moeilijk dus. Normaal heb ik nooit moeite om m'n berichten op het heilige internet te posten, deze is heel zwaar.

Wisselend

Momenteel gaat het wisselend met Marij. Beademingshulp was vanmorgen 85 %, is daarna langzaam teruggebracht naar 55 % en staat nu weer op 65 % (Marij ademt dus voor 35 % zelfstandig). Ook moeten er af en toe flinke ondersteunende doses medicatie toegediend worden om de bloeddruk op peil te houden. Marij ligt sinds vannacht op haar buik en het hoofd wordt om de 4 uur van linksliggend naar rechtsliggend verplaatst om zo de longen optimaal te benutten. Marij ligt nog steeds in slaaptoestand en daar zal ze voorlopig niet uitkomen om zo veel mogelijk rust te bieden. De situatie is sinds vannacht iets vooruitgegaan en kreeg van de IC-arts een 4+ (vannacht rond de 3,5); nierfuctie is ook een probleem aan het worden. De komende 24-48 uur wordt alles op alles gezet om meer vooruitgang te boeken, mocht dat niet het geval zijn dan is het einde weer dichterbij. Zo luidde een korting briefing rond 13.00. Misschien later op de middag een nieuwe briefing. Hematologisch gezien is er vooralsnog geen ernstig probleem; de leucos staan op 1,8 en dat is in deze situatie licht acceptabel. De trombos daarentegen moeten fors worden angevuld om bloedingen te kunnen stelpen. Inmiddels zitten we ruim 30 uur in het herstelpaleis met weinig slaap. Dadelijk eten en dan hopen dat iemand aangeeft dat Marij stabiel genoeg is, zodat wij de nacht thuis door kunnen brengen.

Kantelmomenten

Het is een nacht en avond geworden met het thema kantelmomenten. Om 19.30 reden we met een redelijk gerust gevoel naar huis -Marij zou de komende 24 uur slapende gehouden worden-maar dat pakte anders uit. We waren net thuis en er werd vrijwel onmiddellijk gebeld: paniek in het herstelpaleis. Onmiddellijk komen. Meteen weer terug met een zeer somber gevoel: zou Marij deze crisis ook overwinnen? Aangekomen bleek de situatie na een diepe crisis weliswaar verslechterd, maar Marij had zich er toch weer uitgevochten. Problemen met het zuurstofgehalte en longen deze keer. De komende uren zouden belangrijk worden. We bleven op het herstelpaleis. Af en toe naar Marij, dan weer in de Familiekamer. Rond 00.10 weer alarm. Zuurstofgehalte dramatisch gedaald en een laatste poging werd gewaagd: Marij zou op haar buik worden gelegd, zodat andere delen van de longen wat beter in actie konden komen. Ik stelde de vraag aan de IC-arts of een mens dit allemaal nog wel aankon. Intensive Care is laatste-kansen-werk en hij vond dat dit moest gebeuren. Het omdraaien zou ook fout kunnen gaan en een bang uur trok voorbij. Uiteindelijk mochten we er weer bij en bleek Marij er baat bij te hebben gehad. Zuurstofgehalte weer redelijk. Wat nu? J, E en ik zouden gaan slapen en D en B even terug naar de Wereldstad E om daar voedsel, kledij en andere zaken te halen. Rond 04.30 zijn we her en der in het Herstelpaleis gaan slapen. J & D bij hematologie in een echte slaapkamer, de rest in de Familikamer. De slaapkamer bij hematologie gaat nu gebruikt worden als een soort permanente slaap-doucheruimte. Net nog bij Marij geweest: situatie is gelijk gebleven en nog steeds precair: Marij zwaar verzwakt en met veel medicatie om de bloeddruk op peil te houden. Beademing op 85 %.

Volgende stap

Men heeft net de kunstmatige ademhaling bij Marij aangebracht (via de keel een buisje ingebracht). Gaf nogal wat complicaties daar de omgeving van de keelomgeving al vol zat met bloed en bloedstolsels; was nog even paniek maar uiteindelijk is het gelukt. Nu is het de eerstkomende uren afwachten of Marij goed gaat reageren en of de ingreep niet te zwaar was. De beademing staat nu 'hoog' en moet langzaam lager worden. Momenteel is men bezig om de oude CVK (een soort hub voor de diverse medicatie en voedsel) te verschonen, want daar is ook sprake van bacteriengroei. Voor de rest worden de longen nu langzaam schoongemaakt en staat er van alles op kweek om te kijken of men toch nog iets kan vinden. Indien dat het geval is, is het de vraag of men daar behandeling op kan inzetten. Het afbouwen van de Foscarnet (anti-CMV) en Ciclosporine (anti-Graft-versus-Host) heeft vooralsnog geen effect. Marij ligt er nu rustig maar zeer getekend bij en is nog niet bij kennis. Het is afwachten de komende uren en indien het positief gaat en als men een mogelijk oorzaak vindt, dan wellicht verder bouwen. Toestand blijft somber, maar nog niet volledig hopeloos. Oh ja, in de vorige post stond nog een fout: het was niet het zuurstofgehalte wat voor problemen zorgde, maar het koolzuurgehalte waar van alles mee mis was.

Zuurstofgehalte

Marij -zoals M heet- heeft als enige van ons, paradoxaal genoeg, een redelijk rustige nacht gehad. Weliswaar met een koortspiek, maar deze was snel onder controle. Desalniettemin slaat de uitputting toe en kan Marij zelfstandig de beademing niet meer aan, het zuurstofgehalte in het bloed is te laag. Over een half uurtje wordt een buisje in de keel ingebracht en daarna zal de kunstmatige beademing een feit zijn. Daarna kan in ieder geval het slijm makkelijker uit de keel verwijderd worden en zal Marij letterlijk en figuurlijk meer lucht krijgen. Het grote gevaar van deze actie is dat het lichaam zou kunnen zeggen: he, dit is prettig, ik ga vanaf nu ook niet meer zelfstandig ademen, stel dat de oorzaak nog gevonden wordt en de beademing theoretisch gezien gestaakt zou kunnen worden. Dat is de spagaat waar de artsen inzaten, maar er is nu geen andere oplossing.

Somber

Vanmiddag gesprek gehad met de IC-arts en de hematoloog. Zij waren somber. M heeft een probleem (koorstpieken en benauwdheid, gecombineerd met algemene zwakte door het laatste half jaar) en men kan niet achter de oorzaak komen. M ligt nu aan de semi-beademing, maar zal binnenkort volledig kunstmatig beademend worden en dan zal men nog van alles proberen om de oorzaak op te sporen of M moet de oorzaak zelfstandig met haar vechtlust uit haar lichaam verbannen. Als dat niet lukt, dan zal binnen afzienbare tijd (enkele dagen, weken?) in samenspraak met ons de beademing stilgezet moeten worden. M ligt nog steeds te knokken. Wij zijn ook somber maar nog niet volledig hopeloos. Het is niet makkelijk om het zo op het scherm te zetten, maar voor de vele volgers moet het niet als een verrassing komen.

Delier en zo

Het woord is al eerder gevallen, maar er moet nu gesteld worden dat M nu definitief in de 'fase Delier' zit. Waar M gisteren nog angst, herkenning en enige emotie kon uitdrukken, is dat vandaag zo'n beetje verdwenen. Delier is een psychische reactie op ernstige ziekteverschijnselen en op de een of andere manier sluit de geest zich dan in meer of mindere mate van de werkelijkheid af. Delier is geen blijvende zaak is, als M uit de crisis komt zal de 'fase Delier'ook langzaam verdwijnen. M ligt nu met een zuurstofmasker op van een type dat we nog niet gezien hebben, maar het is in ieder geval wel effectief. Bloeddruk, ademhalingsfrequentie zuurstofgehalte in bloed en hartslag zijn tot acceptabele hoogten (kunstmatig) teruggebracht. We zijn toch maar met z'n 3-en gegaan omdat het misschien vragen op zou leveren bij M als J er niet bij zou zijn en vragen daar heeft M momenteel geen behoefte aan. Later in de middag (rond 16.00) hebben we een gesprek met een hematoloog en IC-arts om te horen hoe-en-wat er nu precies aan de hand is, welke de strategie ingezet is en wat de verwachtingen zijn.
Voor wat betreft de nieuwe SBS-serie 'De Familiekamer' (zie gisteren) heeft alles zich opgelost. Zij die elkaar krankzinnig willen maken met emotioneel geschreeuw en ander gedoe, oeverloos getelefoneer, infantiele gesprekken voor vergevorderden etc. zitten in Familiekamer 1, de rest in Familiekamer 2. Fijn dat zulk soort dingen vrijwel altijd automatisch gaan. In Familiekamer 1 vinden de eerste TV-opnamen ook plaats. Ik zag, dacht ik al iemand van de familie Krabbe rondlopen (accent op de e plaatsen lukt niet op de herstelpaleiskompjoeters). Ook ene De Mol liep al zenuwachtig te doen.

Onrustig

M heeft een onrustige nacht gehad en dat heeft zich vanmorgen doorgezet. D, de verpleegkundige, informeerde net nog dat er een zwaardere vorm van beademing is ingezet, maar dat alles nog wel beheersbaar is. M is van de nieuwe manier van beademen wel rustiger geworden, maar hartslag etc is nog steeds te hoog. D vertelde dat we niet onmiddellijk hoeven te komen, maar E en ik gaan over 'n uurtje toch maar naar N (vanmorgen even therapeutisch gewerkt). J blijft nog even therapeutisch werken in afwachting van onze berichten vanuit N.