Kees

Vandaag was de voorzitter van het College van Bestuur van de onderwijsinstelling waar ik werk op bezoek. Hij heet Kees. Dat is een makkelijke naam, zoals eigenlijk veel makkelijk aan hem is. Als voorzitter moet hij natuurlijk een visie hebben en die visie moet dan volgens de leer weer een roze wolk zijn. Er bestaan desalniettemin realistische en weinig realistische visies en roze wolken die nooit roze wolken zullen zijn. Onze grote roerganger blinkt uit in het bedenken en verwoorden van de 2e categorie. Zo moeten wij bijvoorbeeld het kwalificatiedossier (KD) 'voorbij'. Zou fijn zijn, Kees, als dat kon, maar laten we eerst maar eens proberen om het KD op een fatsoenlijk wijze en vooral! inspectieproof te implementeren. Een andere visie, die weer totaal haaks staat op bovenstaande is zijn uitspraak 'Innoveren is voor mij: alle belemmerende regels vergeten en opnieuw beginnen.' Deze, jawel, gedachte brengt Kees naar voren in het boekje 'Innoveren. Kansen voor innovatie in het onderwijs. Gedachten van het Netwerk Onderwijsinnovatie.' Hopman Plasterk schrijft ook nog wat in dit samenraapsel van 'gedachten' over zijn tot mislukken gedoemde project Wikiwijs, maar goed, daar heb ik het nog wel een keer over. Kees, ik zal het nog een keer uitleggen: een KD is een wettelijk kader, dat zijn belemmerende regels. Wij kunnen en mogen die kaders niet vergeten, want anders wordt de inspectie boos en dat kan geld kosten en dan word jij weer boos. Zo kan ik ook visionair zijn. Een andere platitude, waar ik erg verdrietig van werd, was 'Meer met minder'. Ik hoop niet dat je dat zelf hebt verzonnen, maar dan nog: waarom moet het altijd meer, meer en nog eens meer zijn? Waarom niet eens een keer een pauze houden, kijken hoe we functioneren. Processen, didaktische methodes hun gang laten gaan, zaken uitontwikkelen in plaats van altijd meer, meer, meer.