Het leven gaat voort, zo ook mijn leven alhoewel wat moeizamer. Afgelopen week therapeutisch gewerkt en dat beviel. Eigenlijk zat er weer van alles in de week: wat probleemleerlingen op het spoor proberen te krijgen, wat vergaderen, paar bedrijven bezocht, les gegeven en uiteraard de 2de sessie van de 'warme herfstgroetdames' meegemaakt. Allereerst een chronologisch overzicht met daarin verwerkt mijn mening en dit alles gebeurt zo subjectief mogelijk. Na ons een half uurtje met rust gelaten te hebben -we mochten gewoon verder gaan met onze gesprekken-, begon Metwarmeherfstgroetmevrouw 1 het model Transactionele analyse uit te leggen. Transactionele analyse is een uitgekauwd model over waarin de psychologie en communicatie elkaar raken. Ik had het al een keer gehad op de lerarenopleiding eind jaren zeventig. De Metwarmeherfstgroetmevrouwen hadden er ook niets aan toegevoegd. Samengevat: in je communicatie ben je ouder, volwassene of kind en meestal een mix van die drie. Het duurde en duurde maar en uiteindelijk moesten we via matjes (zie foto) van volwassene (zwart), naar ouder (rood), naar kind (blauw) hoppen op basis van hetgeen we uitkraamden. Metwarmeherfstgroetmevrouw 2 kwam er bij staan en ik raakte eigenlijk weer meteen in conflict met dit model en dus ook met de Metwarmeherfstgroetmevrouw. Om 15.30, we waren inmiddels 150 minuten met deze uitwas bezig, vroeg een mede-cursist wanneer we zouden stoppen met deze onzin. Daar was geen sprake van! De marteling zou tot 21.00 duren. Metwarmeherfstgroetmevrouw 1 begon daarna een verwarrend verhaal over de Drama-driehoek te vertellen (slachtoffer, redder, aanklager). Ik moest licht huilen. Ten eerste werd er geen verband gelegd met wat-dan-ook, ten tweede was er geen verband te leggen met wat-dan-ook en ten derde begon het irritante Diemen-Amstelveen-accent van de 2 dames danig te irriteren. Ik dwaalde af, dacht aan M, dacht aan van alles en wilde weg.Rond 17.30 mochten we eten. Tijdens het eten besloten we, terwijl de Metwarmeherfstgroetmevrouwen geheim beraad hadden, om aan te dringen op meer tempo en diepgang. Na het eten heb ik ze dat duidelijk gemaakt. Na 10 minuten waren we eindelijk aan het doen waar we voor gekomen waren, maar toen meende Metwarmeherfstgroetmevrouw 2 weer dat ze even moest 'inbreken'. De communicatie verliep niet volgens haar zin. Ik zag de verwondering op eenieders gezicht. Ik vertelde haar dat als zij niet ons referentiekader kende, en als ze niet begreep waarover we het hadden, dat ze dan haar mond moest houden en ik gaf ook aan dat we verder gingen waarmee we mee bezig waren. Anderhalf uur goed bezig geweest. Pauze. In overleg met mijn direct-leidinggevende werd besloten om een uur eerder te stoppen. Metwarmeherfstgroetmevrouw 2 meende bij de afsluiting toch nog wat onzinnigs te moeten debiteren. Belangrijk om te weten is dat Metwarmeherfstgroetmevrouw 2 zelf vaak met haar ogen dicht stond te communiceren. Enfin ... ze gaf ons de tip dat we voortaan elkaar meer moesten aankijken tijdens dit soort gesprekken 'dan voel je je meer gekend'. Ik raakte geïrriteerd, keek haar aan -ze had zowaar haar ogen open- en voegde haar toe dat ik niet langer gediend was van haar semi-wetenschappelijke prietpraat over non-verbale communicatie. Hiermee was de sessie beëindigd. Ik gaf de Metwarmeherfstgroetmevrouwen nog een hand. Deze keer wilden ze hem niet echt 'hebben'.
En heb ik wat geleerd? Nee ... of toch? Ja dus; dat ik m'n mond nog sneller moet opentrekken als ik in de toekomst met dit soort mentale martelpraktijken word geconfronteerd.
