Ben dus tamelijk gelouterd uit de Joe Es of Ee terug gekeerd. In de woestijn geen bereik op de telefoon; geen inspectiecommando's van Van Verstandsverbijsteringsveldt te bekennen; geen stadscommando's van Gauleiter W. gezien. Eindelijk rust. Hoogst af en toe aangehouden door een Border Patrol van de sympathieke Amerikanen op zoek naar een verdwaalde Mexicaan.
Ook het shoppen ging uitstekend; bij elke aankoop werd ik eerst beschouwd en meteen gecomplimenteerd met bijvoorbeeld m'n schoenen: NICE SHOES! Als ik daarna een paar uitkoos om eventueel te kopen, was dat meteen een EXCELLENT CHOICE! Door Las Vegas lopend kreeg wel 20 keer te horen: I LOVE YOUR JACKET! In de horeca was het al niet anders; welk bier of gerecht we ook bestelden, het was altijd GOOD CHOICE en net dat biertje zorgde er ook nog voor dat m'n bloeddoorloop zou verbeteren. Om de 5 minuten werd geïnformeerd naar m'n fysieke en geestelijke welzijn: YOU'RE ALLRIGHT? YOU'RE FINE? YOU'RE OK?
Na verloop van tijd werd ik er opstandig en begon tegenvragen te stellen. Dat was dus niet de bedoeling. Ik begon te verlangen naar de botheid in het vaderland. De volgende keer neem ik het volgende bordje mee om niet meer 20 keer op een dag te hoeven vertellen dat het goed met me gaat.
En voor de sleepnegers aan de Italiaanse stranden met hun horloges, badhanddoeken, sieraden, houten beesten etc. steek ik een bordje in het zand met daarop:
En voor de geldwisselaars uit de Balkan die mij op willen lichten:
