Goed, dat was het dan wel weer; ik heb het gehad op dit fusieblog. Het werkt niet voor mij en ik had er al meteen m’n bedenkingen bij. Bovendien heb ik ook helemaal geen zin om tussen al die andere bloggers te staan en daarmee geïdentificeerd te worden. Het zal wel goed bedoeld zijn, maar ik kan er niets mee. Het is niet polemisch genoeg, te voorzichtig en te veel managersprietpraat. Volgers dus. Ik heb geen zin om daar bij te horen en zij waarschijnlijk omgekeerd ook niet bij mij.
Daarnaast gaat die fusie zo lopen zoals het altijd loopt: natuurlijk verloop; de oude hap komt, als ze geluk hebben, voortijdig weg met een goede financiële regeling; er gaan helaas wat ontslagen vallen. De beleidsmakers, CvB’s, hoofden personeelszaken en de rest van de hofhouding blijven fijn zitten of stoten op basis van dit succesverhaal door naar een andere baan. Rest mij nog degenen die gereageerd hebben te bedanken.
Een andere foute veronderstelling van mij was dat M und Ich onszelf binnenkort konden positioneren in een ander land om eens tot nieuwe inzichten te komen. Edoch, vandaag was het weer vet hommeles met M: witte bloedlichaampjes gedaald van 5,1 (dinsdag) naar 1,3 (vandaag). Oorzaak onbekend. Weer huisarrest dus, letterlijk en figuurlijk.
Omdat ik teleurgesteld ben in mijn eigen fouten en Zack de la Rocha ook en hij dit empathisch wil en kan delen met de mensheid, onderstaand liedje:
