Hysterisch winkelen

Hysterie: ziels- of zenuwziekte, m.n. bij vrouwen voorkomend die zich uit in de gemoedsstemming, in verlamming, kramp, zenuwachtigheid en tal van andere verschijnselen. (van Dale, Elfde herziene druk).


Kan een man dieper zinken dan op deze foto? Normaal wacht ik altijd buiten de betreffende zaak als de dames iets of niets van hun gading gezien hebben. Soms loop ik even bedreigend binnen als het te lang duurt, maar deze keer waren de benen moe, het brein murw en bovendien stonden er stoelen, dus ik besloot om plaats te nemen en te aanschouwen hoe een van mijn dochters 2 personeelsleden volledig dol aan het draaien was. Schoen aan, schoen uit en maar verder de collectie door. Uiteindelijk besteedden de, toch immer galante Italiaanse schoenverkoopsters er nog amper aandacht aan. 'Ja, maat 35 is beter voor m'n linkervoet en maat 36 is beter voor m'n rechtervoet'. Ik keek of er een teil, emmer of lege schoenendoos in de buurt was. De anti-peristaltische bewegingen waren weer op aan het komen, de strijd tegen het zuur was weer begonnen. Een forse, maar gelukkig korte zweetaanval. Na verloop van tijd werd de koop gesloten en mocht ik naar buiten.
Dit was slechts een voorproefje van het volgende dreigement, want mijn andere dochter zei bij het naar buiten lopen:'ik heb zin om morgen eens fijn hysterisch te gaan winkelen'. Ik dacht na bij deze woorden; fijn hysterisch winkelen, wat betekent dat? Als een gek door het winkelgebied bij de Spaanse Trappen rennen en daar het personeel krankzinnig maken hoogstwaarschijnlijk. Ik hoefde gelukkig niet mee en mocht zo maar naar Lazio - Fiorentina met de vrienden (ook slachtoffers) van mijn dochters en liet de dames en verkopers in hun hysterie met een goed gevoel alleen en zo werd het toch nog gezellig.

Feest!

Later die avond vond ik mezelf terug, hangend tegen de muur in café Happy End. Het was carnavalsdinsdag en we hadden van de laatste 32 uur, 4 uur geslapen. Ik observeerde de omgeving; er werd gedanst op het biljart en achter in het café, de sfeer was desalniettemin relaxed. Sympathy for the Devil van de Stones weerklonk, daarna wat van Michael Jackson gevolgd door Joy Division. Carnaval in Eindhoven dus. Ik keek rechts van me. Hans H. was ook nog aanwezig en stond ook min of meer vanuit een andere kosmos de menigte te beschouwen. Het was de fase waarin fictie werkelijkheid kan worden en werkelijkheid fictie. De rest van de vrienden was verdwenen, ofwel uitgeput dan wel in een andere kroeg. We oudehoerden wat en dronken er nog een. Ineens kwam ze uit de menigte: blonde pruik, laarzen tot op de knieën en een witte lange lederen jas. Haar gezicht kwam me bekend voor, maar wie was het?
Dat moment gaan we de komende dagen vieren en daarom zal uw blogger tot volgende week maandag even afwezig zijn.

Bugac

Bugac is een nederzetting in de Hongaarse poesta. De poesta is net zoiets al een woestijn, maar dan enigszins begroeid; desolaat. Op zich opent dat perspectieven, want die verlatenheid is meestal reinigend voor het hoofd. Ik ben 5 dagen in Bugacs geweest en heb er echter nog steeds een licht trauma van. Vanuit Boedapest werd ik naar Bugacs vervoerd om daar m'n Hongaarse teamgenoten te ontmoeten waarmee we het curriculum voor het Hongaars moedertaalonderricht op het MBO zouden beschouwen en het 'Europa-proof' zouden gaan maken. Ik had het huidige curriculum al mogen zien en deze week zou ik met een plan moeten komen voor wat betreft herschikken, aanpassen en eventueel verbeteren. Ze hadden zelf ook al een voorstel gemaakt.
Dag 1 en 2 werd ik aan een kruisverhoor onderworpen. De achterliggende gedachte bij de Hongaren was dat een 'niet-Doctor' nooit capabel kon zijn om ook maar iets te zeggen over hun inhouden. Zij waren allemaal wel Doctor en dus universitair geschoold (een Hongaarse Doctor is net zoiets als een Nederlandse Doctorandus). Even terzijde: in Finland (momenteel onderwijsland nummer 1 in de EU), moet ook iedere docent universitair geschoold zijn; een docent verdient daar vrij middelmatig, maar docent is in Finland nog een soort eretitel en daarom nemen veel academici het matige loon voor lief.
Enfin, het examen heb ik overleefd en daarna was het mijn beurt om met ideeën te komen. Voor tweederde was ik het wel eens met de inhoud, maar sommige zaken gingen mij te ver. Die tijd konden we beter gebruiken. Het ging mij vooral om de overdosis literatuur. Een 17-jarige MBO'er Werktuigbouwkunde moest o.a. hele stukken uit Dante's La Divinia Comedia op kunnen zeggen en Ulysses van James Joyce gelezen hebben en kunnen duiden. Ik wist dat het moeilijk lag om hierin te gaan schrappen, maar m.i. moest er plaats gemaakt worden voor andere zaken zoals bijvoorbeeld het schrijven van een sollicitatiebrief of het maken van een testrapport of modificatieplan (hoefde waarschijnlijk voor 1989 niet, maar stond nog steeds niet in het lesprogramma -we spreken over 1993). De literatuur werd bovendien vrijwel niet in de context gezet, dus m.i. onzinnig tijdverlies voor een 17-jarige werktuigbouwkundige in opleiding. In mijn voorstel hield ik de Hongaarse literatuur wel in stand (was de enige manier om te kunnen onderhandelen). In de namiddag van dag 3 presenteerde ik mijn voorstel. Ze trokken zich terug. Ik keek naar buiten: leegheid. Mobiele telefoons waren er niet, televisie niet aanwezig. Radio: niet te verstaan. Heilige Internet: bestond nauwelijks. Ik had wat boeken bij me en een walkman, maar de spanning die vooraf ging aan het uiteindelijk oordeel zorgde er voor dat ik me ook daar niet op kon concentreren. Ik was ik, en niets meer of minder. Ik moest het even uitzoeken met wat er in mijn hoofd zat. Als ze m'n voorstel zouden afkeuren, zouden de komende weken een hel zijn. Ik was onzeker en vroeg me af waarom ik in dit avontuur was gedoken. Het panzio was leeg, op de beheerder na. Aan de drank ging ook niet, want mijn hersenen moesten in topvorm zijn bij mijn antwoord. Ik had geen auto en het weer nodigde niet uit om buiten te gaan lopen. Desolaat dus. Van alles en iedereen verlaten.
Na een uur of 2 kwam de delegatie terug, 8 mensen tegenover me. Ik verwachtte een lang betoog (typisch voor Hongaren en dat is een van hun positieve eigenschappen: retoriek staat hoog in het vaandel) met daarin veel gedetailleerde kritiek die ik wel op kon vangen. De tolk was echter kort en bondig: 'Agreed, but not accepted!' Enigszins verdoofd wankelde ik naar achteren en liet de zin op me inwerken. Het kwam uiteindelijk nog goed en achteraf bleek de intentie zuiver; ze wilden nog verder de discussie in.

Justin Townes Earle

Als een niet-muziekkenner aan mij vraagt: van welke muziek houd je nu eigenlijk, heb ik nog steeds geen duidelijk antwoord, ook omdat de smaak vrij divers is. Een stijl bevalt me de laatste jaren het meest en dat is Americana met een vleugje woestijnemotie. Maar ook die term is voor veel 'muzibeten' onduidelijk. Er zit wel een relatie met Amerika in, maar ook daar wordt van-alles-en-nog-wat gemaakt. Wat is Americana? Ik probeer het maar een keer te definiëren, met het gevaar dat ik de plank mis sla. Countrymuziek in de traditionele zin kent iedereen wel, maar dat is het dus niet, maar vormt wel een van de ingrediënten. Ook blues is bekend. Als de blues vermengd wordt met de oude country en daarbij nog een klein beetje Engelse folk wordt gedacht plus de Amerikaanse traditonals, dan ben je er wel zo'n beetje, denk ik. Ik kom er dus weer niet uit, merk ik.
Iemand die de Americana vrijwel akoestisch benaderd en voor het merendeel vanuit de country is Justin Townes Earle. Een ontdekking voor mij, de laatste weken. Zoon van Steve Earle (met als middelnaam Townes, naar Townes van Zandt), heeft af en toe problemen met de middelen, maar blijft zich muzikaal ontwikkelen. Zijn laatste plaat, Harlem River Blues, wordt als volgt beschreven:

Born in Nashville, now living in New York; Justin Townes Earle may be “country”, but don’t let that fool ya. This isn’t just music for dusty highways and distant frontiers. It’s also for dive bars and thrift stores, lonely nights at the movies and warm summer afternoons.

...and it’s got pretty much everything you could hope for: whisky-soaked melancholy, swaggering blues-rock and home-cooked soul. (bron: http://www.inertia-music.com).

Als videoke de titelsong van zijn laatste plaat.

http://www.youtube.com/watch?v=5LLqFF89UtU

Lokaal nieuws (2)

Het beste kunt u dit stukje niet lezen, want het slaat eigenlijk nergens op, zeker niet voor mensen buiten het stadsdeel Gestel-binnen-de Rondweg (alhoewel mijn dochter en haar vriend soms vanuit het vijandelijk stadsdeel Woensel-binnen-de-Rondweg komen om friet bij Kees te halen). Dit valt dus in de categorie totaal onbelangrijk, maar wel persoonlijk ingrijpend nieuws: Cafetaria Manders, ofwel 'Kees' stopt! Cafetaria Manders, 'tis niet anders, tis beter van Manders' stopt na 30 jaar trouwe arbeid en doet zijn cafetaria over aan de familie Chen en dat belooft niet veel goeds. Elke donderdag, frietdag sinds 20 jaar, ga ik daar voor het gezin vettigheid halen. Als Kees (rechts op de foto) en zijn familie naar hun buitenverblijf vertrekken voor 3 weken is het al paniek, maar nu stort er wederom een vaste waarde definitief in, want als een cafetaria overgenomen wordt door een Chinees of Vietnamees of wat dan ook aan Zuidoost-Aziatisch volk weten we genoeg; ze doen goed hun best, maar echte kwaliteit brengen ze niet. Ze kunnen het gewoon niet, net zoals wij geen Chinees moeten beginnen.
Cafetaria Manders is daarbij een cafetaria van het oude soort; een afhaalgedeelte (zie foto) en een zitgedeelte waar je het bestelde geserveerd krijgt op borden (Geen bakjes! eten aan de tafels!). Kees, zijn familie en wat loslopend personeel zorgen altijd in redelijk tempo dat hun kwaliteitsfriet bij de goede persoon komt. De laatste jaren begon Kees steeds krommer te worden en het onthouden van de bestellingen ging ook niet meer uit het hoofd (opschrijven dus). De prijs bepalen werd ook steeds moeilijker (rekenmachine).
Ik heb nooit veel gecommuniceerd met het personeel, maar in het zitgedeelte werd flink geoudehoerd over voetbal. Ik vrees met grote vreze dat de tent op 1 maart een week dicht gaat, geschilderd gaat worden, opgeleukt, er nieuwe moderne prijslijsten komen en het ergste; dat de vettigheid geproduceerd door de nieuwe eigenaar niet te vreten zal zijn. Hoe nu verder? In de nabijheid en zeker binnen de Rondweg is er geen fatsoenlijke vetschuur te bekennen. Ik weet het niet. Ik tob wel verder.

Pecs, 20 maart 1995 (2)

Rond 7 uur moesten we de trollenhut weer in. Opluchting alom; we gingen gourmetten op het nieuwe gourmetstel (hoogstwaarschijnlijk verkregen met Wereldbankgeld). Ik kon dus alles onder controle houden en eerst de anderen laten proeven. Als zij niet dood zouden neervallen, dan zat het wel safe. En zo geschiede! Tot 11 uur daar gebleven; hun nationalistische praatjes over Groot-Hongarije aangehoord met alles bij elkaar 2 inheemse borrels en 1 glas bier als ondersteuning.
Gelukkig mocht ik donderdagmiddag weer terug naar Budapest om B. te ontmoeten. Vrijdag tezamen naar Miskolc gegaan (zeer saaie stad met veel sociaal-revolutionaire bouw) om daar een geslaagde lezing van een uur of 4 te geven. B. had ook succes en dus was het in de trein terug zowaar gezellig mede door B.'s tolk (een voormalig Hongaars kampioene kogelstoten van 1.92 meter, waar we in het begin erg bang voor waren, vooral als ze met haar tas begon te zwaaien).
Morgen staat ons een zware dag te wachten; 's morgens een lezing en 's middags worden we naar Szeged vervoerd. Op zich is dat niet zo'n ramp (mooie stad met prima mensen om mee samen te werken), maar dit gebeurt wel door voornoemde heks uit Kecskemet en deze, op zich niet lange rit, gaat 3 tot 4 uur duren. Zij spreekt allen maar Hongaars en dat beheersen we niet; bovendien mogen we onderweg niet eten, drinken, lachen of tekenen van gezelligheid vertonen. Naast bovenstaande regelgeving is onze chauffeuse ook nog behept met het-zich-op-irritante-wijze-aan-de-snelheid-houden-of-zelfs-daaronder-zitten-syndroom.
Wederom een kruistocht dus. Maar goed, ook dit zullen we overleven.
Moge de Heilige Maagd Moeder Gods alsook de timmerman zich over U en de Uwen ontfermen.

Pecs, 20 maart 1995 (1)

Beste Hans en andere niet-PCS (Permanent Critical Syndrom) lijders,

Maandagmorgen, rond 12.00 dus. Vandaag vrij en het afgelopen weekeinde heeft redelijk ten dienste gestaan van koning A. en prins Nicotine. Vandaar ook een niet 100% handschrift alsook veel doorhalingen, vermoed ik, want de geest wil wel weer, maar het lichaam begrijpt dit nog even niet. Afgelopen dinsdag, woensdag en donderdag heb constant verkeerd in de nabijheid van de 'heks van Kecskemet', een zwaar PCS-geval. Niet alleen zwaarmoedig, maar ook lelijk, hoogstwaarschijnlijk immer in een zware overgang verkerende, eigenwijs, onbeschoft (dacht dat ik veel ouder was dan 39 jaar en zei dit ook nog en begon daarna met haar tolk te smiespelen), doortrapt en altijd op zoek naar de moeilijkste oplossing of liever nog: een nieuw en omvangrijker probleem. Desalniettemin zijn we toch tot een consensus gekomen; vraag blijft of deze trol dit later gaat ontkennen of niet, want ook voor dit soort achterbakse tactieken schrikt deze dame niet terug.
Woensdagavond werd ik uitgenodigd in haar trollenkot om een maaltijd te genieten. De middag daarvoor werd ik aan haar man geketend zodat ik niet kon ontsnappen. Wat mij in hoge mate verbaasde was dat ze ten eerste een man had (trollen trouwen volgens mij nooit) en dat deze man geen tovenaar o.i.d. was. Neen, een cultureel onderlegd, aimabel, aardig en niet eens onderdanig type. Het werd nog gezellig ook. Helaas kon ik mij geen moed indrinken voor de avond. Het mocht eens gezellig worden!
De hele middag heb ik met waanbeelden rondgelopen betreffende de avond: de trol achter allerlei borrelende potten met daarin mengsels van reptielachtigen en giftige Hongaarse planten. Ze had ook een muts op enz. Alle stereotypen schoten door het hoofd en wilden niet verdwijnen.

Morgen deel 2 over de maaltijd en ander Hongaars leed uit de 90-er jaren.

Dader onbekend

Hier lig ik dan; volledig gevloerd door de bureaucratie. En ik kan niemand direct schuldig verklaren, dat is het vervelende. In al mijn onbenulligheid heb ik een tijd geleden gevraagd aan een leidinggevende wat belangrijker is: geld of onderricht. Geld was zijn duidelijke antwoord. Ik ben echter een zaak vergeten:

na GELD komen ook nog PROCEDURES en dan komt het onderwijs pas.
Op procedures wordt een opleiding door de alom tegenwoordige KGB-troepen van de onderwijsinspectie getsjekt. Ze hebben weer een aanval gepland. Dus flinke paniek en verwarring. Document examenregeling, toetsplannen, examenplannen, verantwoordingsinstrument per exameninstrument, cohort 2007, verantwoordingsmatrix, kwalificatiedossier, cesuur per opgave, summatief, formatief, crebonummer, opleidingsmatrijs, toetsmatrijs etc. Allemaal formulieren en ze moeten ook nog in orde zijn. Geen inspecteur zal een voet in klas zetten.
Wie is schuldig? Wat kunnen we hieraan doen? Niets! De schuldigen zijn niet mijn leidinggevenden, want zij worden weer gedwongen door het College van Bestuur. En zij zijn ook niet schuldig, want zij worden weer gedwongen door de inspectie. En de inspectie is ook niet schuldig want zij worden weer gedwongen door het ministerie. En het ministerie is ook niet schuldig, want zij worden weer aangestuurd door een minister en de minister wordt weer gecontroleerd door de 2e Kamer en dat zijn wij.
Kafka dus.

Lokaal nieuws

Dit is een foto van een Turkse man op het bekende maar eveneens lelijkste plein ter wereld (zie ook 14/6/2009). Aangezien ik een supermarktverbod heb en het plein ook nog 'buiten de rondweg' ligt en dus gevaarlijk is, blijf ik altijd maar in de auto zitten of ga om mijn vrouw te ontlasten, boodschappen doen, die niet in de supermarkt te krijgen zijn (stokbroden, specerijen uit de toko of bijvoorbeeld een nieuwe spaarlamp). Het kan ook zijn, net zoals afgelopen vrijdag, dat er 3 Libanese mannen met veel belangstelling rond mijn auto lopen en ik 3 minuten later in het Duits-Engels-Nederlands sta te onderhandelen over een eventuele verkoop.
Op het Franz Leharplein is onlangs een nieuwe Turkse bakker gekomen. Kwalitatief goed en bovendien verkoopt hij ook nog broodjes Kebab van hoge kwaliteit. Afgelopen vrijdag zag ik de vader van de eigenaar 'het brood van gisteren' verkruimelen en vermaken tot een bed van broodkruimels voor de immer aanwezige duiven. Als je goed op de foto kijkt (klik), dan zie je dat het eerste broodkruimelbed al achter hem ligt. Minutieus gaat hij aan zijn 2de bed beginnen.
Nadat hij met zijn 2de broodkruimelbed klaar was en wegslofte, waren de duiven er als de kippen bij om van hun dagelijkse traktatie te gaan genieten. Naar zulke dingen zit ik dus te kijken als ik in mijn auto zit, ik word er nog blij van ook en dan denk ik: 'toch fijn dat het supermarktverbod staat'.

Oorlog en Pap

Ik ken veel liedjes en ook wel wat boeken, maar ik ben niet in staat om de tekst van welk liedje dan ook helemaal te onthouden, laat staan dat ik een gedicht of een alinea proza kan declameren. Heeft niets te maken met ouderdom (vroeger toen de geest nog fris was, kon ik het ook niet). Waar dan wel mee, weet ik ook niet en is ook niet interessant.
Er is echter een moderne langspeelplaat die ik een jaar of 30 geleden vrijwel foutloos uit mijn hoofd kende en na een avondje flink tafelen dan ook tot vervelens toe kon afratelen: Oorlog en Pap van Johnny van Doorn. Het is al lang geleden, maar vaak spelen er nog flarden door mijn hoofd. Hieronder een zeer kort voorbeeld:

Nooit heb ik Oorlog en Pap op beeld gezien, jammer! Want de meester zelf was natuurlijk echt genieten. Toch weer een keer het Heilige Internet op geweest en daar vond ik een goed surrogaat. Niet alleen Johnny van Doorn zelluf, maar ook Maarten Biesheuvel en die kon ik echt goed nadoen. Misschien een volgende keer. Eerst maar even genieten van het gesproken woord op onderstaand blog.
http://johnnyvandoorn.blogspot.com/

Kerstpakket (3)

Ja, hoe is het uiteindelijk met het kerstpakket gegaan (zie 26 en 28 november)? Heb ik het geaccepteerd, gedoneerd of geweigerd. Alles bij elkaar heeft de discussie nog veel tumult gegeven en ik was er zelf nog niet uit. Gelukkig bood mijn eega duidelijkheid: ze wilde ook wel eens een keer wat, dus ik werd gedwongen om het pakket op te halen. Zo gezegd, zo gedaan. Naar de kamer gegaan waar de pakketten stonden, er 1 meegenomen, zonder mijn direct-leidinggevende of welke andere vazal dan ook daarvan in kennis te stellen. Ook geen spretsjiet ingevuld (wel op een weitboord m'n naam geschreven). Dus pro-actief, maar burgerlijk ongehoorzaam geweest. Dit alles speelde zich af op de donderdag voor Kerstmis, vrijdag zou ik niet in de gelegenheid zijn om het pakket op te halen. Het pakket viel thuis in goede aarde, dus dat was meegenomen. Ik kreeg zelfs een compliment voor mijn tegennatuurlijke handelingen. Vrijdagmiddag nog even de meel getsjekt en wat bleek: de direct-leidinggevende was boos! De pakketten op zijn kamer waren bestemd voor collega's die niet op vrijdag op school zouden zijn wegens een ouderdomsregeling (BAPO) en ik werd verondersteld netjes op vrijdag mijn pakket op te halen zodat alle spretsjiets klopten. Nu zat er een collega thuis te huilen zonder pakket!
Kijk, dacht ik, dat zijn nog eens bedankjes op het einde van het jaar! Hier kon ik mee verder. Toch op de valreep nog een klein spretsjiet-trauma opgelopen en een direct-leidinggevende geërgerd.

Rollenspel

Vandaag was het weer een keer zo ver: op cursus. Deze keer de cursus 'ondernemendheid in het onderwijs'. Mijn grote angst bij dit soort cursussen is 'het rollenspel'. Een uitwas uit de 70'er en 80'er jaren. Ik ben er, denk ik, zeker weten doe je dat nooit natuurlijk, want hoe zou mijn leven er uit hebben gezien zonder rollenspelen, vrijwel niets mee opgeschoten. Je weet dat nooit want ik heb nooit een leven zonder rollenspelen genoten.
Ik ken eigenlijk ook niemand die echt naar een rollenspel zit uit te kijken, maar cursusleiders en coaches menen toch, hoogstwaarschijnlijk vanuit een soort latent sadisme, nog steeds eenieder mentaal te moeten martelen met dit achterhaald didactisch middel.
Meestal denk ik er weinig over na, de dagen voor een cursus, maar gisterenavond had ik het er even over met iemand en op de weg naar de cursus spookten allerlei doemscenario's door mijn hoofd. Wat zou het vandaag weer zijn: een terneergeslagen vrouw uit Beieren, een landbouwer uit het Rif-gebergte, een overspannen docent, een hond met het Down-syndroom, Gerard Reve in de laatste fase van zijn dementie, Gauleiter W. of toch maar een gemankeerde koffiejuffrouw bij NV Philips? En wat zou er daarnaast nog gebeuren? Zouden we in een kring moeten huggen, de rechtersvoetbalschoen van Coen Moulijn moeten uitdrukken, een zwanger zeug na een trauma verbeelden, als kikkers achter elkaar springen of gewoon een boom zijn?
Het viel vandaag mee: ik moest mezelf nadoen; het lukte vrij goed, ondanks dat de zenuwen door mijn keel gierden. Het werd ook nog opgenomen en iedereen mocht commentaar leveren; allemaal 'mooie woorden' zoals de ietwat als een EO-predikant aandoende cursusleider reflecteerde. Voor iedereen waren er 'mooie woorden', dus eigenlijk zei het niets. Er was ook nog een vrouw die graag alle 'mooie woorden' per meel opgestuurd wilde hebben. Dit werd door de predikant geweigerd, waarvoor hulde en waardoor de cursus uiteindelijk tijdens de evaluatie nog het predikaat 'kan nog interessant worden' (er komen nog 3 sessies) van mijn kant kreeg. Een echt compliment dus. Complimenten geven ... misschien heb ik dat wel geleerd van al die rollenspelen, want eigenlijk is dat tegennatuurlijk.
De enige van wie ik een beetje genoten heb als cursusleider was de man hieronder op het fillumpje. Het was tijdens mijn studie en het vak 'dramatische expressie' was een vast onderdeel van de week. Samen met onderstaande cursusleider maakten we er elke maandagmorgen een flinke bende van. Van hem kreeg ik veel 'mooie woorden' en zijn zoontje ook in het fillumpje.

http://www.youtube.com/watch?v=yy8Cq9_uBrA

Speedspin (3)

De Speedspin zit in de laatste fase; Jeroen, Bas en Bart zijn na het testen aan het modificeren geslagen. De algemene mening is nog steeds dat de Speedspin misschien wel meer G-krachten ontwikkelt dan een normaal mens kan 'hendelen'. Of dat een bezwaar is voor de broeders uit de Kempen en omstreken valt nog te betwijfelen. Hierboven de tekening van waaruit het prototype is gebouwd. Als het prototype uiteindelijk gereed is, zal een poging gewaagd worden om de Speedspin te vermarkten. Hieronder nog een fillumpje van vlak voor de vakantie.

Tot u spreekt ... (2)

Jerome, AZ (2)

Zoals gesteld: alle wegen leiden de laatste maanden naar Jerome, Arizona. Deze keer via een omweg. Voor de volkomen muziekbarbaren een definitie van Mariachi (bron: Wikipedia):
Mariachimuziek is in de 19e eeuw ontstaan, toen muziek van Spaanse theaterorkesten gecombineerd werd met Mexicaanse instrumenten. De muziek komt oorspronkelijk uit de westelijke deelstaat Jalisco, de staat waaruit ook Mexico's populairste mariachiorkest, Mariachi Vargas de Tecalitlán, afkomstig is.
Al langer ben ik op zoek naar de psychedelische vorm van de mariachi, dus niet het traditionele samenspel tussen zang, gitaren en trompetten, maar net een stap verder het magische in. Heel af en toe komt het wel eens in een Tarantino-film voor, maar niet meer dan een 10-tal seconden. Nergens echt psychedelische mariachi te vinden. Ik werd er lichtelijk gestoord was. De vriend van mijn jongste dochter zit in Mexico bij zijn familie en ik vroeg hem in al mijn onbenul of hij wat psychedelische mariachi kon scoren. Hij was duidelijk in zijn antwoord: ... en had nog wat rond gekeken en gevraagd voor de "Psychedelische Mariachi's" maar die komen alleen voor in Hollywood! Dus zijn een verzinsel van Quintin Tarantino himself!...
Hij stuurde overigens nog deze foto mee en dan denk ik: geef die jongens wat mescaline en tequila en ze gaan vanzelf wel wat psychedelische mariachi maken.

Een teleurstelling dus. Toch nog even op zoek gegaan op het Heilige Internet; en jawel, na wat zoeken de foto van het bord naast de weg. En waar stond bovenstaand bord? Juist ja, op de weg naar Jerome. Ik werd nog zwaarder gestoord. In Jerome geweest, schijnbaar de bakermat van de psycadelic mariachi en niets gezien of gehoord. Droefenis alom. Dus verder op onderzoek.
Vergelijkbare borden met andere teksten zie je heel veel langs de highway staan en non-profit organisaties (kerken, scholen etc.) kunnen zo wat reclame maken en adopteren zodoende een stuk weg dat dan op hun kosten schoon gehouden wordt, denk ik. Dus er moest iets of iemand de psycadelic mariachi een warm hart toedragen in Jerome. Meeltje gestuurd naar de plaatselijke krant en het antwoord was: I don't believe that the band is still together. Some of the members reformed as "The Knuckleheads".
The Knuckleheads opgezocht. Daar zijn er meer van, maar een komt uit Jerome; een Rhytm & Bluesbandje waar niet eens een fillumpje op Joetjoep te bewonderen valt (hoogstwaarschijnlijk was hun vorige naam een geintje). Maar goed, er is tenminste duidelijkheid. Ter compensatie een mooi liedje dat in de buurt komt van de psychedelische mariachi, maar het nog niet is. Misschien moet ik het zelf maar gaan maken.

Jim Sullivan

THE MAN WHO DROVE INTO THE DESERT AND NEVER CAME BACK. Ondertitel van een stukje in een Engels muziekblad. Mooie zin en nog waar ook. Jim Sullivan was een introverte singer-songwriter in Californië. Trad nooit op voor meer dan 100 man in zijn carrière. Had niet veel zin in mensen die hij niet kende, maar wist wel redelijk goede studiomuzikanten te regelen voor zijn enige moderne langspeelplaat U.F.O. uit 1969. De plaat was niet echt succesvol en Jim besloot naar Nashville te gaan om daar zijn geluk te beproeven. Onderweg kwam hij terecht in Santa Rosa (Texas) en de dag daarop vond men zijn auto onbeheerd aan de rand van de woestijn. Er werd niets van hem teruggevonden. Of hij is verdwaald, of in handen gevallen van een aan de mafia gelieerde inteeltfamilie in de woestijn of door aliens opgepikt (dat is dan weer de Amerikaanse psychedelische duiding omdat zijn langspeelplaat U.F.O. heet). Bijzonder voor mij is overigens dan weer wel dat Jim Sullivan een liedje schreef over Jerome in Arizona waar ik onlangs -22 november- ook over schreef (ik was daar namelijk even gelukkig). Op Jerome kom ik een dezer dagen nog terug, want op een of andere manier schijnen momenteel alle wegen naar Jerome te leiden, zonder dat ik daar m'n best voor doe.
Jim Sullivan maakt mooie liedjes, soms wel een beetje van het weke soort, maar het kan er zeker mee door en het is een bijzondere plaat. Hij wordt momenteel zwaar gehyped en hoe dat hypen tegenwoordig werkt, zal ook een dezer dagen uit de doeken gedaan worden. Geniet eerst maar even van onderstaande muzikale geschiedenisles rond Jim Sullivan. Met echte woestijnbeelden!