Fout # 3.714 en 3.715 (van dit jaar)

Mijn leven is een aaneenschakeling van fouten: foute beslissingen, foute interpretaties, foute veronderstellingen, foute gedachten. Een van mijn foute veronderstellingen was dat ik door wat geblog op het ROC-fusieblog wat mensen kon provoceren (zie fusie 1, 2, 3 en po-si-tio-ne-rings-ex-pert). Daarom ging ik ook in op de vraag of ik een eigen gedeelte op dat blog wilde beginnen. Ik ben er mee begonnen en er kwamen zowaar reacties; er zijn ook nog 5 andere 'hoofdbloggers'. Onder meer de positioneringsexpert, nog wat ander bijdehand managersvolk in foute pakken en een enkele farizeeër. Zij wisten met hun grijze muizenpraat en sociaal-wenselijke suffe geleuter geen enkele reactie te ontlokken. Ik ben er mee gestopt, want ik werd een beetje misselijk van mezelf. Op die manier 'kwam ik niet tot nieuwe inzichten, laat staan dat ik m'n eigenste 'ik' goed in de markt positioneerde.' Ik heb op onderstaande wijze afscheid genomen van deze droefenis op voornoemd blog -overigens alleen bereikbaar met inlogcode; over witgepleisterde graven en farizeeërs gesproken- en zo nog een laatste lel uit kunnen delen:
Goed, dat was het dan wel weer; ik heb het gehad op dit fusieblog. Het werkt niet voor mij en ik had er al meteen m’n bedenkingen bij. Bovendien heb ik ook helemaal geen zin om tussen al die andere bloggers te staan en daarmee geïdentificeerd te worden. Het zal wel goed bedoeld zijn, maar ik kan er niets mee. Het is niet polemisch genoeg, te voorzichtig en te veel managersprietpraat. Volgers dus. Ik heb geen zin om daar bij te horen en zij waarschijnlijk omgekeerd ook niet bij mij.
Daarnaast gaat die fusie zo lopen zoals het altijd loopt: natuurlijk verloop; de oude hap komt, als ze geluk hebben, voortijdig weg met een goede financiële regeling; er gaan helaas wat ontslagen vallen. De beleidsmakers, CvB’s, hoofden personeelszaken en de rest van de hofhouding blijven fijn zitten of stoten op basis van dit succesverhaal door naar een andere baan. Rest mij nog degenen die gereageerd hebben te bedanken.
Een andere foute veronderstelling van mij was dat M und Ich onszelf binnenkort konden positioneren in een ander land om eens tot nieuwe inzichten te komen. Edoch, vandaag was het weer vet hommeles met M: witte bloedlichaampjes gedaald van 5,1 (dinsdag) naar 1,3 (vandaag). Oorzaak onbekend. Weer huisarrest dus, letterlijk en figuurlijk.

Omdat ik teleurgesteld ben in mijn eigen fouten en Zack de la Rocha ook en hij dit empathisch wil en kan delen met de mensheid, onderstaand liedje:

Updeet M (5)

Omgaan met teleurstellingen; dat is momenteel het thema. Vandaag heeft M weer controle gehad. De witte broeders hebben zich goed gedragen en zitten momenteel bijna op het landelijk gemiddelde: 5,2. De rode, daarentegen, zijn gedaald tot 5,1 en dus weer 2 zakken bloed tanken komende donderdag. De trombos zijn niet noemenswaardig gestegen en zijn veel te laag = 17 moet 130 zijn. Voorlopig dus niet op vakantie. M voelt zich desalniettemin niet slecht.
Een teleurstelling van een heel andere orde is het bierglas met de aanduiding 0.23 dat ik afgelopen weekeinde voor mijn neus aantrof op het terras waar we ons na veel angst en moeite hadden ge-po-si-tio-neerd. Wat is dat voor een ziek gedoe om dit soort getallen op bierglazen te zetten zonder je daartegen te waarschuwen. Zeker een positioneringsexpert bezig geweest. Op 12 mei had ik al een glas met 0.19 (was voorheen 0.20) aangetroffen (zie aldaar), nu dus 0.23 (was 0.25). Elke 5 cl. een strafverdubbeling: 0.1, 0.2, 0.4, 0.8 enz. Even doorrekenen: 0.30 - 0,04 = 0.26 ... 0.50 - 0.64 = een negatief glas bier. Daarom zag ik de laatste tijd zo weinig halve liters! Ze bestaan niet meer ... of misschien bestaan ze wel, maar zie ik ze niet en betaal ze wel. Of misschien was die 0.23 voorheen wel een halve liter, maar hebben ze er een andere rekenmethode op losgelaten. Verwarring dus ... en teleurstelling.

Po-si-tio-ne-rings-ex-pert

Het woord blijft maar door mijn brein malen. Afgelopen woensdag kwamen de ouders/verzorgers van de nieuwe 1e jaars naar de grote wereldstad E om kennis te maken met het product 'ROC Eindhoven'. Ze kwamen van heinde en verre en hadden de grote wereldstad uiteindelijk goed weten te po-si-tio-ne-ren. De bedoeling was dat ik het 'product ROC in de markt zou zetten en samen met het publiek tot nieuwe inzichten zou komen'.
Ik moest helaas als volgt beginnen: beste ouders/verzorgers, eerst maar even het slechte nieuws. Helaas hebben we niet de juiste persoon voor de praktijk verspanen kunnen po-si-tio-ne-ren. Dit heeft indirect te maken met ons CvB en hun uitgebreide entourage dat vrij waarschijnlijk de laatste tijd verward rondloopt en zichzelf niet meer kan po-si-tio-ne-ren. Daarom is een Po-si-tio-ne-rings-expert aangetrokken en dat kost geld, en het geld kan maar 1 keer uitgegeven worden. En wij weten allen dat bijdehand managersgedoe altijd prioriteit heeft boven goed onderwijs. De ouders/verzorgers begrepen het niet. Ik probeerde het beroep Positioneringsexpert uit te leggen met een voorbeeld: als de pindakaasproducent op een gegeven moment besluit om de potten pindakaas voortaan vierkant te maken in plaats van rond, dan moet dat nieuwe product opnieuw 'in de markt gezet worden' en tijdens deze exercitie moeten er ook 'nieuwe inzichten' ontstaan. Ze begrepen het nog steeds niet, maar bleven rustig. Ik kon gelukkig verder gaan met 'het in de markt zetten van het product ROC Eindhoven'. Zo gaat dat; je overbluft het publiek met wat managersprietpraat; de meesten durven toch niets terug te zeggen.
Privé ga ik ook steeds meer gebukt onder het po-si-tio-neer-ter-ror-is-me. Vroeg in de middag wilde ik met mijn vrouw een terras bezoeken. Ik liep het terras op en begon plotseling te trillen. Mijn vrouw vroeg me wat er aan de hand was. Ik wist niet hoe ik het product 'ik' moest po-si-tio-ne-ren op het terras en hoe te komen tot nieuwe inzichten. Na snel veel drank tot me te nemen, kon ik toch nog, enigszins onzeker een uurtje genieten. Gelukkig ben ik nu weer thuis, maar dadelijk moet ik me weer in het café po-si-tio-ne-ren ter voorbereiding op de PSV - RODA JC, (waar ik op de tribune ook weer het product "ik' moet po-si-tio-ne-ren; ik heb er nu al klamme handen van) en dan moeten we het weer hebben of PSV zich wel goed in de markt heeft ge-po-si-tio-neerd en of Fred zijn spelers wel op de juiste plaats heeft ge-po-si-tio-neerd . Fred is ook een soort Po-si-tio-ne-rings-ex-pert, maar hij mist eigenlijk een In-spi-ra-tie-ex-pert: niemand neemt hem serieus. Misschien ook een nieuwe 'uitdaging' voor onze Po-si-tio-ne-rings-ex-pert als hij klaar is met het positioneren en in de markt zetten van Van Verstandsverbijsteringsveldt.
Als goedmaker de nieuwe Wilco:

Fusie (3)

Het woord po-si-tio-ne-rings-ex-pert maakt nogal wat los her en der, heb ik gemerkt. Ik heb er zelf ook een nachtje slecht van geslapen en de nacht daarna ben ik maar eens flink op stap gegaan. De geest is gelukkig weer gepurgeerd. Hieronder een reactie van mij op Jessica, die het aan de ene kant wel eens was en 'een hoop herkende' in mijn vorige verhaal, maar toch ook vond dat er best plaats moest zijn voor zo'n po-si-tio-ne-rings-ex-pert.

Helaas Jessica, die po-si-tio-ne-rings-ex-pert moet toch echt weg hoor. Kost allemaal te veel geld en het geld moet besteed worden aan lessen voor jongeren, dat vindt zelfs minister Van Verstandsverbijsteringsveldt zelf, denk ik. Bovendien positioneert een school zichzelf door middel van contacten (bedrijven, ouders, instanties etc.) met de buitenwereld en, uiteraard, de leerling die de school levert aan de maatschappij. Daar zijn wij flink mee bezig en dat heeft succes. Wij zijn daar trots op en ik wil in ieder geval niet gehinderd worden door zo’n expert (Wie of wat heeft deze man eigenlijk tot EXPERT verklaard? Z’n vrijdagmiddagvrienden bij de Rotary-club?). Wij hebben geen bijdehand bureautje nodig om ‘onszelf in de markt te zetten en nieuwe inzichten te krijgen’. Dat doen wij zelf en daar worden wij steeds beter in en dat vinden we nog leuk ook.
Bovendien … hoezo positioneren? Er valt niets te positioneren, want een eventuele fusie betekent dat het ROC-monopolie nog verder wordt uitgebreid. Misschien is het zelfs zaak dat de mededingingsautoriteit onderzoek gaat doen of dit allemaal wel zo maar kan.
Misschien dat onze po-si-tio-ne-rings-ex-pert mevrouw Van Verstandsverbijsteringsveldt wat beter ‘in de markt kan zetten’, zodat wij beter kunnen begrijpen wat ze allemaal precies doet en bedoelt, ‘nieuwe inzichten opdoen’ heet dat schijnbaar.

Fusie (2)

Omdat ik nu tijdelijk af en toe ook blog op een ander blog en dus tijdelijk niet blog op dit blog, hieronder een stukje uit dat andere blog. Antoine = Atoine Wintels, voorzitter College van Bestuur, ROC Eindhoven. Dit voor de context.

Tot nu toe gaat het allemaal zoals het moet gaan, Antoine. Ik geef een voorzet en jij tikt hem in, schiet hem net naast of hoog over. Dat moet de lezer beoordelen.
Nu even iets anders dat ook verband heeft met de fusie, maar niet direct. Of toch?
Eind vorig schooljaar ben ik met een collega bij je op bezoek geweest om te praten over de vergrijzing van het ‘technisch’ docentenbestand in onze school. We hebben het toen gehad over het aantrekken en opleiden van jong talent om niet over 5 jaar in de problemen te komen. Het was een goed gesprek en je was er toen ook van overtuigd dat we in die richting moesten gaan denken en handelen om de kwaliteit te handhaven.We gingen met een goed gevoel weg. Na de vakantie werd ik in mijn cluster geconfronteerd met dat er eigenlijk geen geschikte praktijkdocent(en) voor mijn cluster waren. Sterker nog, er stond niemand geroosterd. Er was een klus voor de NS en daar viel meer geld mee te verdienen en dat heeft dan prioriteit. Door de druk wat op te voeren (dreigen met een artikeltje in het ED), werd een voorlopige oplossing gevonden. Het geeft echter wel aan hoe men denkt en handelt: directeuren zijn niets meer of minder dan veredelde account-managers die hun financiële targets moeten halen en anders de kans lopen naar de Goelag-archipel verbannen te worden (om maar in je Kremlin-metafoor te blijven). Geld dus, daar draait het om en niet om kwaliteit. Dit alles wisten we al. Wat schetst mijn verbazing toen ik vanmiddag de fusie-site opende: er is een po-si-tio-ne-rings-ex-pert aangetrokken (ik moest hier erg van huilen). Hij vindt het ‘een ideaal moment om zichzelf ín de markt te zetten’. Als iemand zulk soort taal uitslaat, dan weet ik al genoeg (dat worden ronde-tafelgesprekken, stickertjes plakken, rollenspelen en noem maar op). ‘Er is hem al van alles opgevallen en hij heeft nieuwe inzichten opgedaan.’ Hebben we zulk soort expertise niet zelf aan boord? Hebben we problemen met het hebben van een frisse, genuanceerd kijk op onszelf? Schijnbaar wel? Deze expert is intussen rustig zijn zakken aan het vullen met Rijksgelden, terwijl wij op hetzelfde moment geen investeringen doen in jonge talentvolle technische docenten voor de toekomst en bovendien niet de juiste man op de juiste plek hebben staan in de praktijk op dit moment.

Updeet M (4)

Toch maar even een updeet omtrent M (ondanks mijn tijdelijke blogstop), want goed nieuws moet ook weerklinken. Allereerst is de moeder van alle artsen sinds een week weer terug (belde om 20.30! nog even om te melden dat het zoutgehalte nog wat opgekrikt moet worden: zeer in tegenstelling met de heersende normen wordt in M's geval een bittergarnituurtje of een kroketje des avonds sterk aangeraden) en zij heeft blijkbaar besloten om na het voorbereidende werk van haar vervangster, M positief integraal in te stralen. Na een lichte teleurstelling afgelopen vrijdag, was er vandaag toch echt een keer goed nieuws te melden. De witte broeders hadden zich na een terugval hersteld op 3,6; de rode vrienden uit zichzelf van 6,7 naar 7,1; alleen de bloedplaatjes blijven achter, maar daar is een verklaring voor (een geneesmiddel van 7 lettergrepen en veel moeilijke letters is hier debet aan). Vrijdag hoeven we ook niet naar het Herstelpaleis in de KGB-stad N te komen en alleen dat al is een feest. Maar eens voorzichtig gevraagd of we dan misschien na de inspectie dinsdag volgende week, een korte vakantie konden genieten. Dat kon! Tenminste als de bloedplaatje groei laten zien en het zoutgehalte wat hoger is. Mooie momenten dus alles bij elkaar. Hoop, Liefde, Euforie, Vrolijkheid, Optimisme, Geluk. Allemaal zaken die niet meer mogen van Rat Rutte, Reptiel Verhagen en Gauleiter W. Hopelijk gedogen ze het. Nu maar even tijdelijk katholiek worden en bidden dat de groei voortgaat en er zich geen rare complicaties voordoen. Andere mooie momenten hieronder: Howe Gelb en zijn Deense vriendjes.

Toch nog even dit ...

Zo gaat dat tegenwoordig. En dan denk ik; wat doet zo'n jongen om 08.36 in het park, waarom moet hij braken en hoe lukt het hem om tijdens het braken te sms-en?

Rust

Ik stop er dus even mee, over enkele weken weer berichten van het front.

Updeet M (3)

Rood 5,7
Wit 3,9
Trombos 2
longfoto goed
Wat betekent dit alles?
Rood van 6,4 terug naar 5,7; oorzaak nog onduidelijk en behoeft dus onderzoek. Vrijdag weer 2 zakken tanken.
Witte bloedlichaampjes van 1,1 (donderdag) naar 3,9 vandaag. Moet minimaal 4,0 zijn. Mooie momenten dus! Duidelijk groei ontstaan door de injecties met Neupogen en de afbouw van Dekapine. Hier gaat het nu om!
Trombos van 14 naar 2 gedaald, moet minimaal 135 zijn. Daling is veroorzaakt door de injecties met Neupogen. Kan allemaal net, maar er moeten nu geen bloedingen gaan ontstaan. Door de Neupogen terug te brengen zullen de bloedplaatjes stijgen is de verwachting.
Vanaf heden nog toevoegen aan de Rivotril, Dekapine, Keppra, Tegretol, Foliumzuur, Neupogen: Cotrimoxavol en Valganciclovir. Neupogen terugbrengen tot 1 x per 2 dagen 1 injectie.
Zo werkt dat in de chemiefabriek die het menselijk lichaam heet.
Al met al een goed slot van een toch wel verrassende dag. 's Morgens waren de bloedwaarden nog niet duidelijk en de arts begon al te mompelen over een hernieuwde transplantatie als er geen verandering zou zijn. 's Middags werd door de administratie gebeld voor een transfusie-afspraak op vrijdag. Dat samen maakte ons enigszins somber, totdat de vervangster van de moeder van alle artsen belde met de laatste waterstanden en het goede nieuws over de witte broeders bracht en zelfs zelf gematigd blij was.
Overigens ook een goede arts, deze vervangster. Gaf M 2 belangrijke adviezen: voorlopig geen geld aanraken (kunnen bacteriën aan zitten) en goed naar Wimke luisteren (is verstandig).

Augurken

Ik ben inmiddels een ervaren bezoeker van de kruidenier, kan zo'n beetje alles vinden (er zit zowaar systeem in, heb ik ontdekt) en hoef me dus niet meer volledig te concentreren op het primaire proces (het verzamelen van boodschappen), zouden ze in het onderwijs zeggen.
Gisteren was een zaterdag zoals een zaterdag behoort te zijn: her en der wat vrienden gesproken, in de F m'n krantje gelezen en een biertje gedronken. Alles was op orde. Thuis gezamenlijk koken. Er moesten toch nog augurken gehaald worden. Geen probleem; weer was goed, goed geluimd op m'n fiets! gestapt en naar de kruidenier. Al enige tijd doen zich bij de kruidenier ergernissen voor in het secundaire proces (de mensen die daar rondlopen): er zijn karretjes en mandjes, maar nu blijken steeds meer mensen die mandjes over de grond achter zich aan te slepen. Er is dus een 3de categorie bij gekomen; de mandkarretjes. Deze mandkarretjesslepers ofwel sleeptrollen zijn vrouwen van tussen de 20 en 35; daarnaast zijn ze ook allemaal aan het telefoneren, waardoor ze totaal geen rekening houden met hun omgeving.
De augurken staan vrijwel meteen rechts na de ingang en jawel, er stond een 30-jarig mandkarretjeswijf pontificaal voor de augurken te telefoneren. Door haar dikke lijf en het mandkarretje kon ik niet bij de augurken. Ik had goede zin, mijn irritatiecoëfficiënt bleef laag. Ik mijmerde weg: ik dacht aan de tijd dat ik in de augurken- en uienverwerkingsindustrie had gezeten. Miljoenen augurken en uien had ik op de lopende band of in potjes langs zien komen. Jaren nadien controleerde ik nog in gedeformeerde toestand of de potjes A-Z augurken wel helemaal vol waren. Wie was nou eigenlijk degene die het meeste recht had in de kruidenier om het hele augurkenvak te barricaderen? Ik besloot assertief te worden en vroeg aan deze mandkarretjesterroriste of ze weg wilde gaan. Ze haalde haar telefoon van haar oor en terwijl ze wegliep zei ze 'dat ik dat best anders had kunnen vragen'. Na een misprijzende blik mijnerzijds zei ze niets meer, ze had -denk ik- wel in de gaten dat ze met een augurkenspecialist van doen had.
Met een pot augurken fietste ik weer naar huis, daar wachtte nog wat muziek van een nieuwe ontdekking: Greg Brown, al 10-tallen jaren bezig, maar nog nooit van gehoord.

Capita Selecta (2)

Sinds ik heb aangegeven dat ik mij langzaam weer volledig wil gaan richten op mijn 'core business': lesgeven dus ofwel 'bezig zijn in het primaire proces', is het zwaar kermis. In mijn oude functie had ik nog wat gezeurd over een kundige praktijkdocent die ik eiste voor 'mijn' klassen en daar werd zowaar voor deze (leze 1) week (nee, sorry Wim, we kunnen niet garanderen dat dit zo blijft, je weet het: de NS (lees geld) heeft prioriteit, maar ik begrijp ook wel dat we altijd de kwaliteit moeten blijven behouden en dat soort prietpraat) aan voldaan. Ik was een 10-tal seconden rustig, maar daarna werd meedogenloos terug geslagen. Men had op m'n jaartaak (onnut spretsjiet waarop wordt berekend of je wel aan je uren komt) nog 'ruimte' gezien en of ik het vak Project-Mangement in de Werktuigkundige Installaties wilde geven. Ik weet wel wat Werktuigbouwkunde is, maar heb nauwelijks een idee van Werktuigkundige Installaties. Wat het vak inhield? Dat wist de goede man ook niet. Was er een boek van? Wist hij ook niet. Zou hij uitzoeken. Of ik maandag kon beginnen. Ja, natuurlijk! Dit noemt men dus in het Onderwijspaleis in de wereldstad E: kwaliteit leveren.
Nu even serieus. M vandaag weer naar het Herstelpaleis geweest en men gaat eindelijk doen wat ik al enige weken wil: onderzoeken of de anti-epileptica de boosdoeners zijn bij het matig op gang komen van de aanwas van de witte broeders. Komende week is het er op of er onder. Het huidige anti-epileptica cocktail wordt komende week razendsnel omgegooid naar een ander anti-epileptica cocktail met alle mogelijke gevolgen van dien. Tijdelijk vergrote kansen op toevallen, maar ook een grote kans op een stevige aanwas van de witte broeders en dat is nu echt nodig!
Ter ondersteuning voor onszelf maar voor u en de uwen ook: heer Cave en zijn vriendjes met Red Right Hand.

Asian Dub Sensation

Capita Selecta

Om maar met redelijk goed nieuws te beginnen: M's bloedwaarden zijn lichtelijk de goede kant op aan het gaan. De witte broeders zijn inmiddels van 0,1 naar 0,2 naar 0,4 naar 0,7 naar 0,8 gegaan. Nog 3,2 te gaan voordat het minimum is bereikt. Gisteren nog een zakje bloedplaatjes gehad, zodat deze ook zijn gestegen naar 31 (was 6 en moet minimaal 135 zijn); vandaag nog 2 zakken bloed gehad om de rode broeders op te krikken. Koorts ook gezakt. M mocht niet blij zijn van de vervangster van de moeder van alle artsen. Eerst donderdag de definitieve uitslag van de beenmergpunctie afwachten.
En dat brengt me meteen op het volgende: het vervoer van en naar het Herstelpaleis in N. Inmiddels heb ik m'n hondenbaan op het Onderwijspaleis weer hervat en kan ik dus moeilijk weg. Vervoer wordt langzaam een probleem. Wordt met hand-en-spandiensten wel opgelost, maar er moet een fundamentele oplossing komen, want de komende weken staan er minimaal nog minimaal 10 - 12 sessies te wachten. De zorgverzekeraar maar eens gebeld: ja, M had waarschijnlijk wel recht op taxivervoer. Formulier zou worden toegestuurd, handtekening van de arts halen, formulier opsturen, 2 weken verwerken, accoord bevinden, daarna declareren en 4 weken wachten op geld. 6 Weken dus. In de tussentijd moest ik het taxivervoer maar voorfinancieren. € 250 x 12 = € 3000. Of ik dan eerst iemand moest beroven, was mijn vraag. Ja, dat was mijn eigen keuze. Zelf komen met ingevuld formulier en snel laten accorderen was onmogelijk.
'Onderwijs is Oorlog', zo is de zegswijze en zo kon ik gelukkig mijn frustraties omtrent bovenstaande kwijt in de door spretsjietinvullers en tollenaars geregeerde onderwijsinstelling. Er waren voor 'mijn' klassen geen docenten 'praktijk'. Die zijn even aan de gang met een klus voor de NS. Dat levert namelijk geld op en dat is belangrijker, heeft hetzelfde College van Bestuur beslist dat ook een nodeloze fusie door aan het drukken is en daarvoor zeer waarschijnlijk wat overbetaalde organisatiebureautjes aan het werk houdt. De strijd is weer begonnen.
Maar even wat eigenwijze muziek van wat zwarte bevriende strijders, jazz ontmoet hiphop: The Last Poets met Pharaoh Sanders.

Fusie

Eind tachtiger jaren vloog een vliegtuig met o.a. toenmalig minister Ritzen en een aantal onderwijsbobo's, waaronder mijn toenmalige directeur, naar de Verenigde Staten. Zij kwamen diep ontroerd terug vanwege de schaalvergroting. Grote gebouwen met enorme aantallen leerlingen. Ritzen, hoogstwaarschijnlijk omdat hij dacht dat het allemaal goedkoper kon, de onderwijsbobo's omdat ze dachten dat ze zo de onderwijsmensen weer eens op een andere manier konden koeioneren en de directeurtjes omdat ze door zo'n schaalvergroting nog meer aanzien dachten te krijgen. Wij hadden toen een directeur van het megalomane en meedogenloze soort. Er was ook nog een andere MTS in de wereldstad E; die zou hij wel even confisqueren en daarna de rest van de wereld. Alles voor het ego! Waar deze megalomane egotripper geen rekening mee hield was dat de 2 MTS-en ook 2 verschillende culturen hadden. Iedere MTS dacht de wijsheid in pacht te hebben. Met nog een collega werd ik naar 'de Katholieken' gestuurd om daar een soort bruggenhoofd te vormen voor de rest van de collega's het jaar daarop. Een van de meest ellendige jaren uit mijn toch al zo droeve carrière. We hadden binnen de kortste tijd heisa met alles en iedereen en de zaak polariseerde alleen maar. De directeurtjes besteedden hier nauwelijks aandacht aan en zaten alleen elkaar maar dwars. De megalomane zette zijn veroveringstocht in, de Katholiek liet zich niet bezetten. Uiteindelijk mondde het uit in een stammenstrijd waarbij er eigenlijk geen winnaars waren. De energie had beter anders gebruikt kunnen worden. De directeurtjes spraken niet meer met elkaar en uiteindelijk werd het gefuseerde wanschepsel opgenomen in het inmiddels bekende onderwijsgedrocht ROC. Inmiddels zijn ze zelfs in de Verenigde Staten wakker: terug naar kleinschalige scholen. En eigenlijk is iedereen in Absurdistan aan de Noordzee ook wakker. Weg er mee, met die schaalvergroting!
Toch meent men hier weer verder te moeten fuseren. De reden is eigenlijk niet bekend; men schermt wel met 'schaalvergroting zal de overhead verkleinen' en wat andere even triviale als abstracte argumenten. Men dat proces (terugdringen van overhead) zelf al 10 jaar geleden in kunnen zetten. Bovendien wil ik graag persoonlijk wel wat gratis adviezen geven om de overhead te verkleinen. Daarnaast heeft men die belachelijk hoge overhead zelf laten ontstaan (500 van de 1500 mensen hebben niets met onderwijs van doen en de helft van het budget wordt gebruikt voor niet direct aan onderwijs gerelateerde zaken).
Ik ken voor de rest ook geen enkele docent, student, ouder of bedrijf die op het idee is gekomen om te gaan fuseren en die daar het nut van inziet. Toch weer megalomane ego-tjes, die over de rug van een onnodige fusie denken carrière te maken en daarnaast hun vriendjes van de diverse organisatiebureautjes gaan rijk maken? Weer verder onderwijskundig verval dus over de ruggen van studenten, ouders en bedrijven. De komende tijd komt dit letterlijk, hopeloze proces op gang met alle frustraties van dien bij het werkvolk. Fijn! Ik houd u op de hoogte.
Voor straf vandaag geen mooi liedje.

Moe

Het Herstelpaleis in N is goed georganiseerd en men is ook in de ware zin des woords flexibel. Echter, in het weekeinde wordt men door externen gedwongen om met procedures en protocollen te werken.
Vrijdagnacht had M koorts. 38,5 Was het moment dat we in actie moesten komen had de arts vrijdagmiddag nog gezegd. M zat de hele nacht rond de 38,5 en ik besloot om 09.00 naar N te bellen met de verpleegafdeling. De vraag was eenvoudig: weer beginnen met Ciclosporine (tegen afstoting), beginnen met Amoxicil (tegen ontsteking) of zelf naar N komen. Neen, ze mochten me niet verbinden met de arts, want in het weekeinde moest dat via de plaatselijke huisartsenpost.
Huisartsenpost gebeld. Na 10 minuten wachten iemand aan de lijn. Alles uitleggen, nog een keer uitleggen. Gesprek werd afgesloten met de mededeling dat de arts N zou bellen en daarna zouden we geïnformeerd worden. Na verloop van tijd belt arts terug dat M naar de praktijk moet komen. Ik vertel dat dat een dom plan is omdat M helemaal niet met zieken, melaatsen en spretsjietinvullers in contact mag komen vanwege infectiegevaar, dat de vraag duidelijk is en dat er niemand hoeft langs te komen. De arts gaat accoord, maar wil toch even komen. Uiteindelijk komt de arts langs, onderzoekt M, probeert Herstelpaleis te bellen. Heeft niet het juiste nummer, krijgt hij van mij, stelt de vraag en krijgt het antwoord dat ik al verwachtte: beginnen met Amoxicil. We zijn inmiddels 116 minuten verder. Als er geen procedures waren geweest, was alles in 2 minuten voor elkaar geweest en bovendien had het minder geld gekost. Wat ook opviel was de hoeveelheid formulieren die de arts na afloop nog in moest vullen om dit nodeloze bezoek naar welke instanties dan ook te legitimeren. Ik heb hem met rust gelaten.
Al die procedures, protocollen, regels, spretsjiets worden verzonnen door mensen die hun eigen leven niet in kaart kunnen krijgen en meteen denken dat dit voor iedereen geldt. Deze Men in Black -we have come to make you function-, die steeds meer macht krijgen, behoren tot dezelfde onderkaste die vindt dat de gezondheidszorg te duur wordt.
Omdat ik er zo moe van werd en word en ben: Tired of Waiting van de Kinks

Griezelig

'Mag ik dan weer een wijntje?', vroeg M nadat zij van de vervangster van de moeder van alle artsen had gehoord dat de witte broeders van 0,2 naar o,4 (moet dus minimaal 4,o zijn) waren gestegen. Verwonderd staarde de arts M aan: 'neen, uw lichaam bevindt zich een een griezelige situatie, ik twijfel over opname, dus het lijkt me onlogisch uw lichaam verder te vergiftigen.' Duidelijke taal! De trombos waren weer gezakt, maar we mochten nog net met z'n 2-en naar huis: geen ziek bezoek, melaatsen, of spretsjietinvullers binnen. Veiligheid boven alles! Geen geld aanraken of kruideniersbezoek (hetgeen wil zeggen dat ik momenteel weer alleen als een zwakzinnige met een briefje in mijn hand door de kruidenier dwaal, deze keer onder meer op zoek naar de wattenstaafjes!), netjes thuis blijven, een blokje 'om' mag. Gelukkig geen afstoting, want daar werd gisteren een beetje voor gevreesd. Maandag terugkomen.
Einde van een hectische week waarin ook weer een nieuwe lading leerlingen van het Verpest Mijn Beroeps Onderwijs (VMBO) het onderwijspaleis aan de Frederiklaan voor het eerst kwam bezoeken. Ik heb er deze keer maar aan 1 hoeven uit te leggen dat ADHD geen vrijbrief is om te praten als ik aan het woord ben. 'Als je ADHD hebt, dan ben je druk, maar dat wil nog niet zeggen dat je dan de fatsoensregels mag overtreden.' Dat was hij niet gewend, op de vorige scholen kon hij zich altijd achter zijn ADHD verschuilen, hoogstwaarschijnlijk geholpen door zijn moeder. Hij kwam me later in de middag nog bedanken, 'bedankt voor de duidelijkheid, mister, ik snap het allemaal.' We zullen zien.
Omdat de bacteriën nog steeds op de loer liggen; Scary Monsters (and Super Creeps) van heer Bowie.

Updeet M (2)

Juist ja, hoe zit het allemaal met M? Tamelijk hectisch en problematisch momenteel. Afgelopen dinsdag bleek dat de witte broeders gezakt waren naar 0,1 (moet minimaal 4 zijn). Het afbouwen van diverse medicatie en het opbouwen via injecties had dus weinig effect. Beenmergpunctie dus en woensdag 2 zakjes bloed en wat onderzoeken. Donderdagmorgen voor de 3e keer deze week naar het Herstelpaleis om weer de bloedwaarden te laten meten. Waren gestegen naar 0,2, maar wil eigenlijk niets zeggen. Daarom een tweede pijnlijke beenmergpunctie en het advies dat we weer onder een zeer streng regime moeten gaan leven. Geen terraswerk of feestelijke bezoeken aan de kruidenier. Thuis blijven, geen ziek bezoek ontvangen, korte wandelingen in het park. M blijft er nuchter onder. Inmiddels is ook wel duidelijk dat we een korte vakantie op het landgoed in het verre en verwarde Hongarije de eerste tijd wel uit ons hoofd kunnen laten. Naast 'omgaan met onduidelijkheid' wordt 'omgaan met teleurstellingen' langzaam ook een factor. Hoe nu verder? Morgenmiddag weer naar N, bloedwaarden laten meten en op basis van de uitslag van de beenmergpunctie, die niet echt positief was, een nieuw plan van aanpak maken. Het is nu wel oppassen met infecties; M heeft niets meer bij te zetten want het immuunsysteem ligt vrijwel stil. Opnemen kan wel, maar is nog niet noodzakelijk omdat er in het Herstelpaleis ook allerlei ellende aan virussen rondzwiert en omdat opname in het afgesloten gedeelte alleen in crisissituatie plaatsvindt (koorts dus). M is wonderwel toch nog redelijk krachtig en ziet er niet slecht uit. Omdat we niet naar het strand gaan, mogen, kunnen: Do the Strand van Roxy Music.