'Mag ik dan weer een wijntje?', vroeg M nadat zij van de vervangster van de moeder van alle artsen had gehoord dat de witte broeders van 0,2 naar o,4 (moet dus minimaal 4,o zijn) waren gestegen. Verwonderd staarde de arts M aan: 'neen, uw lichaam bevindt zich een een griezelige situatie, ik twijfel over opname, dus het lijkt me onlogisch uw lichaam verder te vergiftigen.' Duidelijke taal! De trombos waren weer gezakt, maar we mochten nog net met z'n 2-en naar huis: geen ziek bezoek, melaatsen, of spretsjietinvullers binnen. Veiligheid boven alles! Geen geld aanraken of kruideniersbezoek (hetgeen wil zeggen dat ik momenteel weer alleen als een zwakzinnige met een briefje in mijn hand door de kruidenier dwaal, deze keer onder meer op zoek naar de wattenstaafjes!), netjes thuis blijven, een blokje 'om' mag. Gelukkig geen afstoting, want daar werd gisteren een beetje voor gevreesd. Maandag terugkomen.
Einde van een hectische week waarin ook weer een nieuwe lading leerlingen van het Verpest Mijn Beroeps Onderwijs (VMBO) het onderwijspaleis aan de Frederiklaan voor het eerst kwam bezoeken. Ik heb er deze keer maar aan 1 hoeven uit te leggen dat ADHD geen vrijbrief is om te praten als ik aan het woord ben. 'Als je ADHD hebt, dan ben je druk, maar dat wil nog niet zeggen dat je dan de fatsoensregels mag overtreden.' Dat was hij niet gewend, op de vorige scholen kon hij zich altijd achter zijn ADHD verschuilen, hoogstwaarschijnlijk geholpen door zijn moeder. Hij kwam me later in de middag nog bedanken, 'bedankt voor de duidelijkheid, mister, ik snap het allemaal.' We zullen zien.
Omdat de bacteriën nog steeds op de loer liggen; Scary Monsters (and Super Creeps) van heer Bowie.
