Enige tijd geleden was er een man op de verrekijk die over de uitwassen in de Rijksverpleegtehuizen vertelde. Hij had een zoon met een hersenaandoening die niet meer te redden was. De hersenfunctie liep steeds verder terug en zou uiteindelijk volledig uitvallen met als gevolg de dood. De zoon werd verpleegd in een van de Rijksverpleegtehuizen en had als enig vermaak 'het spelen op een paar vierkante meter gras' op het terrein van de instelling. Op een dag trof de man zijn zoon niet aan op het stukje gras; sterker nog: het stukje gras was verdwenen en er was eigenlijk niets voor in de plaats gekomen. De man ging verhaal halen bij de directie om er achter te komen waarom dit laatste stukje plezier uit het leven van zijn zoon was weggehaald. Niemand kon hem een antwoord geven, de opdrachtgever en de reden waren onbekend. De man werd van het kastje naar de muur gestuurd (procedures). Omdat het een man van middelbare leeftijd betrof en hij het woord 'spretsjietterrorisme' niet kende, noemde hij deze uitwas: ringbandterrorisme. Een mooi woord.
Nadat zijn zoon overleden was, kwam de man in actie: hij kocht een herenhuis en zorgde er voor dat soortgelijke gevallen als zijn zoon de juiste verzorging kregen en hield de overhead op 5%. Door zijn succesvolle aanpak: kleinschalig en geen managers en ziekmakende procedures heeft hij inmiddels meerdere van deze tehuizen opgezet. In een Rijksverpleegtehuis is de overhead minimaal 40% en weten ze niet waar een stukje gras blijft. Daarentegen lopen er in de Rijksverpleegtehuizen wel veel managers en ringbandterroristen rond. Binnenkort meer over ringbandterrorisme, maar dan in het onderwijs.
