bron: NRC Handelsblad
In september vroeg ik aan een klas leerlingen: Wie heeft hier 'niets'? Met 'niets' bedoelde ik: geen dyslectie, geen dyscalculie, geen PDD-NOSS of varianten, geen autisme of varianten, geen MBD of wat dan ook. MBD (Minimal Brain Distortion) is overigens wonderwel al jaren verdwenen, maar was midden jaren '90 erg modern. Met tegenzin staken 6 leerlingen hun vinger op. 6 Van de 22 leerlingen hadden dus niets.
Over een jaar of 10 krijgen we dus te maken met een aantal jongeren lijdend aan 'temperament-disregulatie met disforie'.
Hoe zit dat? De moderne geëngageerde lezer/ouder van de kwalitietskrant veert bij het lezen van bovenstaand bericht op en evalueert het gedrag van zijn/haar kind: ja, hij wordt inderdaad wel een paar keer boos per week en gaat daarna stil in een hoekje zitten omdat hij zijn zin niet krijgt. Snel naar de kinderpsycholoog en eisen dat het kind geïndexeerd wordt met bovenstaande kwaal/aandoening/ziekte. Daarna voelen veel ouders zich gevrijwaard van elke poging tot opvoeding (zij kunnen zich verschuilen achter de kwalificatie temperament-disregulatie):'ja, wij kunnen er ook niets aan doen ... Jan Peter heeft nu eenmaal temperament-disregulatie met disforie', en kunnen de scholen het verder opknappen. Naast de vaak ten onrechte afgegeven dyslexie-verklaring (veel leerlingen krijgen slecht taalonderwijs op de lagere school en dat wordt dan maar met de kwalificatie dyslexie verborgen), komt er over een tiental jaren een groep disforisch 'onhandelbaren' met een temperament-disregulatie-certificaat.
Ik kijk er nu al naar uit.
