Vrijdagmiddag, tijd om de balans op te nemen. Hoeveel pennen ben ik deze week weer kwijt geraakt? Bij mijn bedrijf (een school is tegenwoordig geen school meer maar bedrijf, want we moeten winst maken en zeker geen verlies) zit ik met 3 collega's op een kamer (24 m2, voor het hoofd van de afdeling vierkante meters en dat is onder de norm). Ondanks het feit dat de kompjoeter natuurlijk veel wordt gebruikt, werken wij ook nog met pennen. Aangezien ik een vreselijke sloddervos ben, raak ik mijn pennen snel kwijt. Dus pak ik wel eens een pen die ergens op ons kantoor rondzwerft. Vaak haal ik er dan een van het bureau van Louis die tegenover mij zit. Thijs zit even verderop, maar gaat volgens mij zeer consciëntieus met zijn spullen om, dus die laat ik, penmatig gezien, met rust en van Jens zijn pengedrag heb ik nog geen beeld. Af en toe ga ik wat pennen halen bij het 'hoofd pennen' en dan kan ik weer een paar dagen voort. Wij gebruiken pennen van het bekende merk Bic. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo'n pen helemaal heb leeg geschreven en ik ken maar een persoon die dat wel doet, maar hij was dan ook een structopaat en gelukkig is hij uit mijn leven verdwenen.
Van de week kwam Louis met een dozijn pennen en was blij dat hij er weer een tijdje mee voort kon. We begonnen over het kwijtraken van pennen en hij erkende over dezelfde gezonde afwijking te beschikken. Ik denk dat ik van de week 6 pennen kwijt ben geraakt, maar ook tijdelijk eigenaar geweest ben van 2 onbekende pennen.
Bic heeft het slim aangepakt: een pen ontwikkeld die wel goed schrijft, maar aan de andere kant weinig waarde vertegenwoordigt. Een Bic-pen is niet mooi, vaak breekt er wat af of raakt een dopje kwijt. Kortom, een mens raakt er niet van overstuur als hij zijn Bic-pen kwijt is. Hetzelfde concept heeft Bic toegepast bij aanstekers. Er zijn maar weinig mensen die een Bic-aansteker helemaal 'leeggerookt' hebben. Als ode aan Bic een link naar hun site, waar ook nog een stukje historie over deze uitgekookte Fransen.
http://www.bicworld.com
