Ik ben inmiddels een ervaren bezoeker van de kruidenier, kan zo'n beetje alles vinden (er zit zowaar systeem in, heb ik ontdekt) en hoef me dus niet meer volledig te concentreren op het primaire proces (het verzamelen van boodschappen), zouden ze in het onderwijs zeggen.Gisteren was een zaterdag zoals een zaterdag behoort te zijn: her en der wat vrienden gesproken, in de F m'n krantje gelezen en een biertje gedronken. Alles was op orde. Thuis gezamenlijk koken. Er moesten toch nog augurken gehaald worden. Geen probleem; weer was goed, goed geluimd op m'n fiets! gestapt en naar de kruidenier. Al enige tijd doen zich bij de kruidenier ergernissen voor in het secundaire proces (de mensen die daar rondlopen): er zijn karretjes en mandjes, maar nu blijken steeds meer mensen die mandjes over de grond achter zich aan te slepen. Er is dus een 3de categorie bij gekomen; de mandkarretjes. Deze mandkarretjesslepers ofwel sleeptrollen zijn vrouwen van tussen de 20 en 35; daarnaast zijn ze ook allemaal aan het telefoneren, waardoor ze totaal geen rekening houden met hun omgeving.
De augurken staan vrijwel meteen rechts na de ingang en jawel, er stond een 30-jarig mandkarretjeswijf pontificaal voor de augurken te telefoneren. Door haar dikke lijf en het mandkarretje kon ik niet bij de augurken. Ik had goede zin, mijn irritatiecoëfficiënt bleef laag. Ik mijmerde weg: ik dacht aan de tijd dat ik in de augurken- en uienverwerkingsindustrie had gezeten. Miljoenen augurken en uien had ik op de lopende band of in potjes langs zien komen. Jaren nadien controleerde ik nog in gedeformeerde toestand of de potjes A-Z augurken wel helemaal vol waren. Wie was nou eigenlijk degene die het meeste recht had in de kruidenier om het hele augurkenvak te barricaderen? Ik besloot assertief te worden en vroeg aan deze mandkarretjesterroriste of ze weg wilde gaan. Ze haalde haar telefoon van haar oor en terwijl ze wegliep zei ze 'dat ik dat best anders had kunnen vragen'. Na een misprijzende blik mijnerzijds zei ze niets meer, ze had -denk ik- wel in de gaten dat ze met een augurkenspecialist van doen had.
Met een pot augurken fietste ik weer naar huis, daar wachtte nog wat muziek van een nieuwe ontdekking: Greg Brown, al 10-tallen jaren bezig, maar nog nooit van gehoord.
