'Wat zeg je? Jij strontjongen! Waar haal je 't godvergeten lef vandaan?' Zo'n jonge knul als ik en dan van die schijtkapsones. Dat was de kolder ten top! Zo brutaal als de beul! Had je ooit zo'n onbeschaamdheid! Godallemachtig! Ik had de mooiste tijd van m'n leven voor me! De gouden tijd van het bestaan! En wat deed ik? Ik zat te mopperen! Omdat het even tegenzat! Was ik nou helemaal van god los? 't Was van een moorddadige vlerkigheid! Een onuitsprekelijke schaamteloosheid! Een onvoorstelbare vuiligheid! Om me die liederlijke taal te laten inslikken, zouden ze me bont en blauw geranseld hebben! Op slag was er geen been, geen abces, geen schrijnende pijn meer! ... In een sprong was m'n moeder overeind! 'Jij stuk verdriet! Jij ontaarde slappeling! Neem die schunnige woorden terug! En onmiddellijk! ...'Ik gehoorzaamde. Ik snapte niet precies wat er zo gelukzalig aan de jeugd was, maar zij schenen er meer van te weten ... Ze hadden me zonder pardon afgemaakt als ik m'n woorden niet had ingetrokken ... Ik hoefde maar even te twijfelen, even de indruk te geven het slap gelul te vinden, of ze waren voor geen rede meer vatbaar ... Ze hadden me liever dood gezien dan me ketterijen te horen uitbraken, mij de hemelse gaven der jeugd te horen bezoedelen...
Louis Ferdinand Céline in Dood op Krediet.
