mogen de mennekes bezig zijn. Het is nu maandag 20.00 uur. De hardcore-metal kids uit de Kempen en Weert en omstreken, ofwel de toekomstige werktuigbouwkundigen die de economie de komende jaren draaiende moeten houden, zijn nog steeds bezig met hun blikkenpersen die morgen op de beurs getoond moeten worden. Morgen komen de ouders, vriendinnen en noem maar op kijken naar hun prestatie. Mooie momenten; komt geen spretsjiet of manager aan te pas. Gefrees, gelas, geslijp, gezaag, gebonk, gesis, noem het maar op. De decibelmeter slaat regelmatig boven de 110. Keigezellig dus; de deeadline is morgen om 13.00. Zweet, olie, gevloek, technische wanhoop, mentale verduistering maar ook werktuigbouwkundig geluk als bijvoorbeeld een pneumatische aansturing eindelijk lukt. Ik hoef verder niets te doen en daarnaast ben ik ook nog uitermate onhandig. Het is dat er vanuit de ARBO of een andere onzinnige regeling iemand bij moet zijn. Daarbij is het wel genieten om de mennekes zo geconcentreerd zelfstandig bezig te zien zijn. Als er een ledemaat wordt afgeslepen, lossen ze het zelf ook op; zo zijn ze wel. "Mogen we een lokaal verderop de lascabine in, want Wesley is hier bezig?" Als de jongens van prairies eenmaal bezig zijn, weten ze niet van ophouden.
Daar zit ik dan ... in een praktijklokaal constructie. Loop af en toe naar de verspaning om te kijken of er daar ongelukken gebeuren. Techniek ... eigenlijk nooit iets mee gehad, maar toch goed om mee te maken. 20.10 dus. Tijd om na te denken wat ik verder aan moet met m'n blog. Definitief stoppen dus. Er zit te veel ellende aan vast. Vorig jaar rond deze tijd begon de echte shit met Marij en de film start opnieuw in mijn hoofd. Er was toen nog hoop. Dit blog laat ik op het heilige internet staan om af en toe het verhaal van Marij en mijn andere gedachtenspinsels nog een keer te kunnen lezen. 3 Jaar redelijk produktief geweest. Geen vervolg op deze manier dus. Bovendien vond ik het een beetje statisch worden. In september begin ik met een nieuw digitaal experiment: meer dynamisch, meer verwarrend en met elke week een toespraak of misschien wel 2 en daarnaast natuurlijk een al dan niet heldere visie op wat er in mijn directe en indirecte wereld aan het gebeuren is. Het is 20.23. Nog een dik half uur.
