Na de overeenkomsten, de verschillen. Allereerst is er het rookverbod. Men zou verwachten dat het rookverbod in de Italiaanse horeca fors zou worden overtreden of sterker helemaal niet zou worden nageleefd. Helaas voor de rokers: de Italianen houden zich aan het rookverbod. In Spanje daarentegen is er een soort sluipwet waarbij de eigenaars van kleine horecagelegenheden zelf mogen beslissen of er gerookt wordt of niet. Daarnaast wordt het verbod ook in grotere gelegenheden overtreden.
Dat Italianen en Spanjaarden herrieschoppers en aandachttrekkers zijn, moge duidelijk zijn. Spanjaarden blaffen meer tegen elkaar om in de ogenschijnlijke chaos toch nog wat structuur te krijgen; Italianen schreeuwen meer om aandacht te krijgen van het publiek. Ook voor wat betreft het in- en uitruimen van vaatwassers is er een wezenlijk verschil: Italianen gaan wat zorgvuldiger om met het servies; bij Spanjaarden gaat dit gepaard met een hoop gekletter en lawaai. Bij Spanjaarden gaat alles in de vaatwasser, tot wijnglazen toe. Bij Italianen minder. Voor wat betreft de inrichting winnen de Italianen weer duidelijk. Bij de Spanjaarden is alles gericht op het doel, namelijk eten en drinken; bij de Italianen is niet alleen eten en drinken belangrijk, maar ook de entourage. Cafés, zoals wij ze kennen, zijn in forse mate aanwezig in Spanje. Een echt goed café in Italië is nauwelijks te vinden. Over het eten is moeilijk een oordeel te vellen: Italië staat dan wel bekend om zijn goede keuken, maar in Spanje kunnen ze er ook wat van en het is maar net waar je van houdt. Als je niet uitgebreid wilt eten en noodgedwongen de hele dag in de horeca moet verkeren, dan kun je dat stukken makkelijker in Spanje: wat callegillos (verkeerd geschreven, maar koffie met Spaanse cognac), tapas en een fris glas bier zorgen dat je overleeft en dat je je niet hoeft te verplaatsen. Met beide volken is goed een gesprek te voeren over voetbal: veel feitenkennis en verstand van voetbal.
Alles bij elkaar opgeteld is er een licht voordeel voor de Spaanse horeca.
