M spreekt ...

De laatste 2 dagen is er van alles in een stroomversnelling geraakt. Het gevreesde CMV-virus is zo'n beetje verdwenen, maar moet nog nabehandeld worden met de helft van de oorspronkelijke dosis Foscarnet; minder gif in het lichaam dus. Daarnaast zijn de leucos flink gegroeid naar vandaag 7,6 en dat wil zeggen dat M wat dat betreft al op een gezond mens begint te lijken en dat de Neupogen ook met de helft verminderd wordt. De trombos en rood blijven stabiel matig, dus weinig bijtanken de laatste dagen. Edoch ... het Graft-versus-host (omgekeerde afstoting) begint nu op te steken. Wat betekent dit? De nieuwe stamcellen zeggen: met al die toestanden in jouw lichaam willen we eigenlijk niets te maken hebben, dus dat laten we weten met rode plekken, jeuk en wat andere signalen. De nieuwe stamcellen zijn echter wel de baas, want zij voeden het immuunsysteem. Het positieve aan dit alles is dat de stamcellen de Non-Hodgkin niet meer accepteren en dat betekent weer dat daar definitief afscheid van is genomen. Nu moeten de verschijnselen van de afstoting weer tegen gegaan worden en dat had als gevolg dat M vanmiddag haar eerste lichttherapie (een soort zonnebank, maar dan anders) heeft gehad om de huid te schonen van de rode vlekken, schilfers etc. en de jeuk daarmee te onderdrukken. M mag morgen wel naar huis om Oud-Nieuw thuis te vieren en gaat dan zondag weer voor onbestemde tijd terug om de strijd met het Graft-versus-host-verhaal definitief te gaan winnen.
Hieronder de nieuwjaarsgroet van M:

Loom

M is loom. Loom van het zijn in het herstelpaleis, loom van de bijwerkingen van het virusonderdrukkingsmiddel Foscarnet; loom van het nauwelijks kunnen eten; loom van de redelijk hoge kamertemperatuur. Loom dus. Vandaag al weer 3 weken op de hematologie-abteilung en er volgt nog minimaal 1 week. Het loom worden zal alleen maar toenemen, ook omdat de Foscarnet wel effectief is maar ook zijn tol rekent op M's lijf.
In de bloedwaarden verandert momenteel weinig (rood en leucos boven de 5 en met de trombos blijft het tobben). De CMV-eenheden zijn inmiddels gedaald tot 2.000 dit in tegenstelling tot eerdere berichten waar ik meldde dat het 1.000 zou zijn (moest 10.000 zijn), maar die misvatting kwam voort uit het feit dat deze waarde wordt gegeven door middel van een logaritme en het werken daarmee was al lang geleden. Maar goed: sinds afgelopen vrijdag dus van 10.000 naar 2.000 gisteren. Moet uiteindelijk allemaal tot 0 (lees nul) naderen. Men was tevreden. Wel duikt er elke avond/nacht nog een vage koorts op, die 's morgens weer verdwenen is en eigenlijk nog niet van uitleg kan worden voorzien.
De soop met het schorriemorrie van PatientLine (zie enige dagen geleden) zet zich voort. Na mijn meel, nam men inderdaad geen contact meer op met M, maar met mijzelf. Dit gebeurde op een ongelukkig moment, namelijk afgelopen zaterdag om 10.00 's morgens toen ik nog lag bij te slapen van de uitputtingen van afgelopen maanden. Het werd een gesprek zonder einde, zoals wel vaker gaf men het na 23 minuten op. Gisteren werd ik weer gebeld door Mia, de plaatselijke tollenaarster. Ze moesten echt het geld hebben anders zou M afgesloten worden van de verrekijk, ik eiste daarentegen eerst een rekening voordat ik zou betalen. Ik moest daarnaast het geld cash komen brengen ergens in de spelonken van het Herstelpaleis. Dat was vragen om moeilijkheden natuurlijk van Mia. Het gesprek begon hilarische vormen aan te nemen (E lag op de bank te rollen van het lachen) en resulteerde uiteindelijk in een tamelijk absurdistisch compromis: Mia mag het geld ophalen bij M op de kamer, maar mag daar niet langer verblijven dan 31 seconden en niet meer dan 5 woorden tot M richten. Dit alles moet gebeuren zonder dat ik in de buurt ben, anders zouden er er wel eens verbale ongelukken kunnen gebeuren. Mia ging hiermee accoord. Helaas voor Mia ga ik zo dadelijk op bezoek bij M, dus ik hoop dat ze het geld dan al heeft, anders moeten de spretsjietfetisjisten van PatientLine weer een dagje wachten. Uiteindelijk is de opperschoft, graaier en uitbuiter van menselijk leed van PatientLine voor bovenstaand onzinnig gedoe verantwoordelijk en niet Mia, maar er moet iemand boeten en ik heb momenteel toch niets anders te doen.
Omdat ik afgelopen maandagavond nog enkele uren een dosis ondefinieerbare neo-hip-hop-troep heb moeten aanhoren, hieronder

Updeet M (12, dacht ik)

M ligt de kerstdagen door te brengen in het Herstelpaleis te N zoals bekend. Er is momenteel sprake van een soort status quo voor wat betreft de waarden, het CMV-virus wordt langzaam de kop ingedrukt en M heeft gisteren te horen gekregen dat er waarschijnlijk nog 2 weken herstelpaleisverblijf aan vast worden geplakt om het proces een definitieve zet in de goede richting te geven. M blijft sterk en neemt het zoals het is. Fysiek (qua conditie) gaat het de laatste dagen ook redelijk goed. Af en toe een paar kilometer op de hometrainer en wat andere oefeningen om het lijf in vorm te houden. Eten blijft moeilijk gaan, maar met af en toe wat fruit blijft de maag in ieder geval in beweging en dat is belangrijk. De rest gaat via het CVK het lichaam in.
Omdat ik zelf langzaam enigszins fysiek weer in orde dreig te raken na 3 dagen uitgebreid slapen, droom ik weer. Vannacht dus ook. Ik was gespreksleider in het grote eindejaarsdebat NL, AD 2011. Aan tafel zaten Gauleiter W, de Syrische fundamentalistische mullah Abdullah el Habibi, de Antwerpse orthodox joodse rabbi Cohen-Meijer, de fundamentalistische homoseksueel Gordon, dominee Sipke in 't Zand uit Staphorst en minister Toos van Verstandverbijsteringsveldt. Het hele tuigdorp (woord van het jaar, schijnt het) was leeggelopen. Het thema was stamcellen. Ik vertelde als inleiding dat er te weinig allochtone donoren waren en dat dit problemen op ging leveren. Negerstamcellen passen namelijk niet in blanke mensen en omgekeerd; Arabische niet Aziatische mensen enz. Gauleiter W vond dit een goede zaak en hij vertelde dat dit hem alleen maar bevestigde in de stellingname dat alle allochtonen moesten verdwijnen. Ik wachtte niet al te lang en gaf hem een dreun; hij viel achterover en daar stonden gelukkig de keeper van AZ en Wesley van W-zelluf om het werk af te maken. De volgende vraag stelde ik aan de Antwerpse orthodox joodse rabbi Cohen-Meijer: zou hij in geval van nood stamcellen accepteren van de Syrische fundamentalistische mullah Abdullah el Habibi? Zij waren per slot van rekening beiden genetisch verwant. Verkeerde vraag; binnen enkele seconden lagen zij ook rollebollend over de vloer. Als laatste dan maar gevraagd aan dominee Sipke of hij eventueel homoseksuele stamcellen van homo-fundamentalist Gordon wilde hebben? Ook hier tumult. Iedereen lag op de grond. Ik keek rond. Alleen Toos van Verstandsverbijsteringsveldt zat er nog. Mijn ogen vroegen haar om hulp. Maar zoals altijd: geen hulp van die kant. Juist ja: NL, AD 2011 dus.

PatientLine

PatientLine is de externe organisatie die in het Herstelpaleis te N zorg draagt voor televisie- en internetgebruik. Ik heb het er al eerder over gehad en vandaag ging het voor de zoveelste keer fout. Hieronder mijn meel aan deze uitbuiters van menselijk leed.

Geachte tollenaars (onder aan dit epistel vindt u een definitie van het woord 'tollenaar', daaronder weer een definitie van het woord 'epistel' en daaronder weer een definitie van het woord 'definitie', want helaas dicht ik u weinig hersenmassa alsook weinig hersenactiviteit toe. Het moet erg saai zijn in uw brein),

Vandaag belde een van uw horigen (zie woordenlijst) naar het Herstelpaleis te N op om mijn vrouw te attenderen op het feit dat uw parasieten (ook van dit moeilijke woord zal ik onder dit epistel een definitie geven) niet in staat waren geweest om geld van mijn rekening af te halen. Allereerst heb ik nooit enige machtiging getekend en nimmer voorwaarden gezien in het toch heel erg goed georganiseerde Herstelpaleis te N. Ik zou het normaal vinden om eerst een rekening te ontvangen en dan tot betaling over te gaan. Maar goed, dit is niet de kwestie waarom het gaat. Het gaat om het volgende: in een herstelpaleis liggen mensen met fysieke deficiënties (ook van deze 2 woorden vindt u de definities onderaan dit epistel). Sommige van die mensen hebben veel pijn. Deze mensen hebben wat anders aan hun hoofd dan het financiële wel en wee van PatientLine. Dit is u in uw geldzucht hoogstwaarschijnlijk ontschoten, omdat de 2 enige interesses in uw beperkte geest vrij waarschijnlijk 'geld tellen' en 'spretsjiets vullen' zullen zijn. U heeft misschien ook een ziekte bijvoorbeeld: gebrek aan empathie (ook van dit heel erg moeilijke woord vindt u een definitie onderaan dit epistel). Misschien moet u zich laten onderzoeken. Maar goed: iedereen heeft recht op zijn gebrek. Toch zou ik u willen vragen mijn vrouw niet meer lastig te vallen met uw triviale financiële perikelen (2 van voorgaande 3 woorden zullen ook verklaard worden; ik veronderstel dat u het woord 'financiële' wel kent). Zou u voortaan direct met ondergetekende willen bellen (06 enz.). Dat vind ik namelijk altijd fijne gesprekken. Als u ervaringsdeskundigen wilt spreken, dan zou u bijvoorbeeld tollenaarsorganisaties als daar zijn VGZ (verzekert u van zorg) en mijn vrienden van UPC waarmee ik al ruim een decennium verbaal oorlog voer (ook weer 2 moeilijke woorden: zie lijst) kunnen raadplegen,

met warme kerstgroet,

Wim H

Woordenlijst (bron: Wikipedia):

• tollenaar: Toen Jezus van daar verderging, zag hij bij het tolhuis een man zitten die Matteüs heette, en hij zei tegen hem: ‘Volg mij.’ Hij stond op en volgde hem. Toen hij thuis aanlag voor de maaltijd, kwam er ook een groot aantal tollenaars en zondaars, die samen met hem en zijn leerlingen aan de maaltijd deelnamen. De farizeeën zagen dit en zeiden tegen zijn leerlingen: ‘Waarom eet uw meester met tollenaars en zondaars?’ Hij hoorde dit en gaf als antwoord: ‘Gezonde mensen hebben geen dokter nodig, maar zieken wel. (Matteus 9:9-12) Hieruit valt op te maken dat ook Jezus tollenaars als moreel laakbare personen aanmerkte door ze op één lijn te stellen met zondaars ...
• epistel: een epistel is een schrijven gericht aan een persoon of een groep personen, meestal in de vorm van een erg formele brief, vaak didactisch van aard en elegant geformuleerd.
• definitie: een definitie is de formele, samenvattende beschrijving van het betekenisveld waarnaar een begrip verwijst.
• parasiet: een parasiet is een levensvorm die zich ten koste van een ander organisme waarmee hij samenleeft (de gastheer) in stand houdt en vermenigvuldigt.
  

enzovoort. Met M gaat het overigens weer een stukje beter. De CMV-eenheden dalen gestaag en zitten nu rond 1.000 (was 3 weken gelden 200.000!), moeten onder de 50. De moeder van alle artsen kwam ons ook nog even bemoedigend toespreken. M moet verder gaan met investeren, het investeren loont en dus hebben we er vrede mee. De foto is M's kerstboom dit jaar.

Duidelijke taal

Ik zit nu in het herstelpaleis. M's CVK wordt nu gecontroleerd (CVK = een soort infuushub net boven de borst geimplementeerd). Een CVK betekent impliciet ook dat de situatie er niet op vooruit gaat. Voeding gaat weer via infusale zakken alsook de medicatie. Eerder deze middag kwam het nieuws dat M de kerstdagen niet thuis door gaat brengen: te veel risico, geen geoudehoer! Er moet nu geïnvesteerd worden. Nog minimaal een week verlenging. Nier-en leverfunctie niet goed en ook het eten wil niet lukken, dus verzwakt M enigszins. Nog eerder deze dag werd wel duidelijk dat de leucos naar 5,4 gestegen waren en de rode broeders ook op eigen kracht weer wat aangetrokken waren. De trombos daaarentegen waren weer fors gezakt. CMV-data komen over een uurtje en dan zal waarschijnlijk de moeder van alle artsen aanschuiven om duidelijk te maken wat nog niet duidelijk is.

Toevoeging rond 18.00 uur. Het was weliswaar niet de moeder maar deze arts gaf zeker ook duidelijkheid: de CMV-eenheden zijn aan het dalen en dat proces moet niet onderbroken worden door nodeloze kerstsessies thuis. Voedsel wordt niet via de CVK toegediend, maar vanaf heden via de neus (is beter). Voor de rest nog kalium- en magnesiumtekort , moet weer via de CVK want via normaal infuus erg pijnlijk. Nog even een dag of 10 doorzetten alles bij elkaar.

Mentaal verblind

is vandaag het thema. In een normale week voer ik ongeveer 2 echt serieus nodige gesprekken met probleemleerlingen en hun (probleem)ouders. Ik heb daar weinig moeite mee, maar elk jaar springen er wel een paar uit. Dit jaar heb ik twee van die gesprekken gevoerd. Het eerste gesprek verwarde mij dermate dat ik een half uur later bijna benzine in mijn dieselauto stond te tanken. Deze jongeman is in de voorjaarsopruiming uiteindelijk opgeruimd en wij zullen later nog wel iets in het sjoernaal van hem vernemen. Het tweede gesprek vond vandaag plaats. Het ging over ontevredenheid, wantrouwen, vertrouwen en iets dat ik niet anders kan beschrijven als mentaal verblind hetgeen iets anders is dan mentaal blind. Dit gesprek duurde 85 minuten en dat is lang als je daarvan 60 minuten aan het woord bent, constant zorgvuldig moet formuleren om de iele brug van wantrouwen naar vertrouwen die je aan het bouwen bent intact te laten en langzaam iets van de mentale verblindheid weg te nemen bij de gesprekspartners. Je zit op zo'n moment in een soort roes en uiteindelijk red je het wel. Wederom een stap genomen, want het menneke zal hoe dan ook aan zijn diploma komen, wan hij is slim genoeg. Na dit gesprek was ik zelf ook wel even mentaal verblind en dat werd alleen maar erger in het Herstelpaleis, want M's waarden vliegen momenteel als een gek op en neer en ik kan dat met al m'n huidige hematologiekennis niet helemaal verklaren. Leucos van 2,7 dinsdag naar 4,7 woensdag naar 3,7 vandaag. 4 Is goed maar al die fluctuaties kan ik niet plaatsen. Rood is ondanks 2 zakken tanken gisteren maar iets boven de 5, maar dat kan ik misschien wel verklaren, want de rode bloedlichaampjes zijn altijd de laatsten die herstellen. De trombos schoten na 1 zak tanken ineens naar 80, wat ook weer exceptioneel is. Helaas geen CMV-data vandaag, waardoor het totaalbeeld alleen maar onduidelijker wordt. M heeft ook weer wat onduidelijke rode plekken, zit constant tegen braken aan, eet moeilijk maar is eigenlijk de enige die momenteel niet mentaal verblind is.

Slagerij L

De meest gevreesde winkelier van Gestel-binnen-de-Rondweg is zonder enige concurrentie Slagerij L. Hij levert weliswaar kwaliteitswaar, maar zijn hopeloze gezever drijft iedere klant tot waanzin en ik ben er zeker van hij ook veel potentiële en bestaande klandizie heeft verloren, verliest en zal verliezen door de naargeestige Psycho-3-sfeer die er immer heerst in zijn familiekwaliteitsvleespaleis. De 1ste keer dat ik er kwam was nog in het betaalkaartentijdperk. Het was zaterdag rond 16.00 ergens in de 80-er jaren en ik moest nog wat geld hebben voor het weekeinde. Ik was nog nooit in de zaak geweest. Ik bestelde wat vleeswaren en vroeg of ik 50 gulden meer uit kon schrijven. De bedienende man keek me angstig aan; het gehak achter in de winkel verstomde en het hoofd van zijn zoon keek met dezelfde angstblik in mijn richting. De vader liep naar de zoon en startte fluisterend beraad. Ik zag het al: dat werd niets. Slager L begon uitgebreid uit te leggen waarom. Ik wilde het verhaal niet eens horen, maar uit beleefdheid blijft een mens dan staan. Bovendien had hij het hakmes inmiddels in zijn handen. Slagerij L was inmiddels ook in de kroeg onderwerp van gesprek. Uiteindelijk kwam de belangrijke vraag waar Slager L met zijn familie op vakantie zou gaan naar voren. Niemand die het zeker wist, maar Oostenrijk werd algemeen gezien als de grote kanshebber. Dit moest uiteraard nog nagetrokken worden. Niemand die het durfde, want alleen deze vraag zou al een strafantwoord van minimaal 3 kwartier betekenen. Uiteindelijk was toenmalig restauratier J het slachtoffer. Na enkele weken, hij kwam er elke dag om vleeswaren voor zijn restaurant te halen, durfde hij de vraag te stellen -er zijn daar klanten die daar een briefje op de toonbank leggen en dan hard weglopend zeggen: legt u het over een half uurtje klaar, dan kan ik het meteen meenemen-. Het antwoord was duidelijk: Oostenrijk voor de Alpen, want die durfde hij niet over met zijn caravan. Een -waarschijnlijk inmiddels lege- camping nabij Innsbruck was zijn vaste doel. Veel regen daar. Geen probleem, er waren immers paraplu's.
Afgelopen week durfde ik -door omstandigheden gedwongen- weer binnen. Ik bestelde 3 baklappen en keek in een rek op zoek naar hausgemachte kartoffelsalade of iets dergelijks. De zoon stond de baklappen te snijden en vroeg: oh, u wilt vanavond makkelijk eten. Ik vroeg hem of hij hausgemachte kartoffelsalade had. Kon best zijn, want ik kijk altijd slordig. FOUT! FOUT! FOUT! Hij begon uitgebreid uit te leggen waarom de hausgemachte kartoffelsalade er niet was en nog uitgebreider uit te leggen welke er wel waren. Ik stond met m'n rug naar hem toe nog steeds in het hausgemachte saladerek te kijken en begon licht te snikken. Ineens werd z'n stem luider, ik keek om en zag z'n Anthony Hopkins-hoofd op 20 centimeter van me. Ik mompelde dat ik het zo wel had en meteen wilde betalen, want haast. Hij liet me gaan. Weer levend ontsnapt. Op het fillumpje links, niet zichtbaar, Slagerij L. Ja, dit soort dingen komen dus in je hoofd op als je maar vaak genoeg het traject wereldstad E - KGB-stad N aflegt en dat wilde ik even met u delen.

Klein Leed

Omdat alles realtief schijnt te zijn is leed dat ook:

• vanmiddag op weg naar N wederom meer dan 150 werkbusjes (Installatiebedrijf Van de Ven, Gemert; Bouwbedrijf Van Stralen, Gemert en zo meer) gezien


• normale avondspits


• de rode boeties zijn nog niet gescoord


• zit nu al in het Herstelpaleis omdat ik het echte fileleed voor wilde blijven, maar mag nog niet naar M omdat ze bezoek heeft van een vriendin en daar moeten ook persoonlijke zaken mee besproken worden


• ga dadelijk een ouderwetse oostblokhap uit de gaarkeuken alhier eten


• aankomende woensdag gesprek voeren met een enorm probleemgeval waarvan je eigenlijk zou zeggen: wegwezen ... maar moet op school blijven want slim, snel en potentiele HBO-er en moet tegen zichzelf berschermd worden


• kan de leestekens op deze kompjoeter niet vinden en daarom potentiele zonder trema


• ik sta op en het is donker


• M heeft pijn aan haar slokdarm, slikt moeilijk, moet af en toe braken, heeft lichte koorts en moet absoluut koortsvrij zijn wil ze vrijdag naar huis mogen


• de kerstboom moet nog opgetuigd worden


• ik ben vergeten om een klein kerstboompje te kopen voor kamer 16


• ik moet het dekbed nog verschonen

Het belangrijkste is echter dat het CMV-virusschorriemorrie langzaam M's lijf aan het verlaten is: 1 december ->100.000 eenheden; 7 december -> 200.000 eenheden; 8 december 70.000 eenheden; 12 december -> 30.000 eenheden; 18 december -> 20.000 eenheden. Moet uiteindelijk 0 (lees nul) zijn en daartoe zijn wij momenteel op aarde.

Rode booties (spreek uit Rode boeties)

Het moge duidelijk zijn dat M's proces een mentale en fysieke kant heeft die ook nog op elkaar inwerken. De laatste week voerde de mentale kant de boventoon. M zat in een middelmatige dip. Afgelopen dinsdag was zo'n beetje het hoogtepunt en sindsdien is M op de mentale weg terug. De moeder van alle artsen kwam gisteren nog even een hart onder de riem steken of omgekeerd schijnt ook te kunnen. De broeders en zusters in het hematologie-paviljoen en andere hulptroepen waren de voorgaande dagen al goed bezig geweest. Dat M op de weg terug is, kwam vanavond meedogenloos aan het licht toen ze aan E vroeg of ze maandag die rode boeties bij Vandalen of een ander schoenenpaleis (kon ook Cinderalla zijn) voor haar wilde kopen. Meteen de aaiFoons getrokken om na te gaan welke boeties het waren. Helaas konden we ze niet online bestellen anders waren ze komende maandag in het Herstelpaleis te N bezorgd. Weer een nieuwe stap gezet door de mensheid zou dat zijn: online schoenen bestellen en in het ziekenhuis af laten leveren. Nooit gedacht dat het eventueel kopen van het zoveelste paar schoenen door M mij goede zin zou bezorgen. Zo gebeuren er wel meer vreemde dingen. Afgelopen week liet M, die toch redelijk anti-kompjoeter is, plotseling weten dat ze een aaiPet wel zag zitten, dan kon ze meer kommuniseren met de mensheid. Ik had het een half jaar geleden al voorgesteld en afhankelijk van de voortgang van het herstelproces gaat M dus aan d'n aaiPet.
Goed, mentaal gezien dus vooruitgang, medisch gezien een wisselend beeld: het CMV-virus verliest steeds mee terrein en dat is positief; daarnaast is M wel misselijk van de medicatie en is er ook sprake van enig slokdarm-ongenoegen wat voor veel pijn bij het slikken zorgt. Bijgaand fillumpje geeft een beeld van het 'hematologie-paviljoen' (ik weet eigenlijk niet eens hoe deze afdeling officieel heet) in het herstelpaleis alwaar M inmiddels ruim zeventig dagen heeft gebivakkeerd en komende vrijdag hopelijk weg mag.

Op weg naar herstel, dag + 162

M ligt nog steeds in het Herstelpaleis te N. Gisteren redelijk paniek omdat de omgeving van het infuus begon te ontsteken. Vreselijk veel pijn en aangezien M al volledig is lekgeprikt, moest er operatief een nieuw infuus in de andere hand geïmplementeerd worden. Van het CMV-front is er wel redelijk positief nieuws: de CMV-virus-eenheden zijn imiddels geslonken van 200.000 naar 30.000, schijnt het. De getallen zijn van telefonisch horen, dus niet wetenschappelijk onderbouwd. Uiteindelijk moeten ze naar 0 (lees nul). Ondanks de significante daling gaat dit toch nog dagen, weken duren. Een mogelijkheid is om de kuur tijdens de Kerstdagen thuis door te laten gaan (2 x daags iemand die de vloeistof, medicatie etc. komt aanvullen). Misschien dus weer wat nieuws: M die met een infuus door het huis scharrelt. Maar goed, in ieder geval beter dan in het Herstelpaleis zelluf liggen tijdens de feestdagen. Met de trombos, leucos en de rode broeders is het nog steeds teleurstellend en dat speelt ook weer mee bij een eventuele toestemming voor het hierboven besproken scenario. De mentale dip van M op dinsdag heeft niet echt doorgezet en M heeft het idee dat ze er langzaam uit aan het komen is. Later deze middag met E naar M. Eerst nog wat problemen oplossen in de onderwijsinrichting alhier, want het is vandaag WereldPsychoDag, zoals bekend mag zijn. Veel probleemgevallen zijn juist vandaag erg onrustig, waarom weet ik niet, maar het is altijd hetzelfde liedje: psychos houden zelden rekening met hun omgeving. Kunnen ze hun gekte niet een beetje spreiden? Bijvoorbeeld ook sommige mentale oprispingen in de rustige maand april laten plaatsvinden? Voor de rest heb ik er ook weer een fobie bij: het intelligente-printer-fobie. Intelligente printers nemen schijnbaar zelf beslissingen en hebben dan ook de beslissing genomen om sommige zaken niet te printen die wel op het kompjoeterscherm staan. Een zogenaamde domme printer print weer wel wat er op het kompjoeterscherm staat. WereldPsychoDag dus. It's Johnny-time!

Op weg naar herstel, dag + 160

M heeft het mentaal zwaar. Deze opname heeft in tegenstelling tot de voorgaande geen direct voelbaar nut, wel aanwijsbaar. Er is geen koorts; jeuk en uitslag is vrijwel weg, nauwelijks ontstekingen, maar wel het CMV-virus dat op de loer ligt en dat uiteindelijk meedogenloos actief kan worden en met de 10-daagse-Foscarnet-kuur (+ 2 - 4 dagen uitloop) moet worden aangepakt. Helaas kun je een virus dat op de loer ligt en nog niet actief is, niet zien of direct voelen, maar voelt het indirect wel als een constante dreiging van een sluipschutter in Serajewo zo'n 15 jaar geleden. Het is door een hele zure appel heen bijten. Je hebt/voelt eigenlijk weinig medisch ongenoegen, maar je zit wel voor de 70ste dag in het Herstelpaleis. Zeggen en denken dat het allemaal nog erger kan, helpt op zo'n moment niet altijd. M gaat dus mentaal door de welbekende lange, donkere tunnel. Daarnaast gaan de waarden ook niet vooruit, dus daar kan momenteel ook geen motivatie uit gehaald worden. Om de paar dagen een zakje trombos; om de week 2 zakken 'rood' en elke dag een spuit Neupogen voor de leucos om de bloedhuishouding kunstmatig in stand te houden. Gelukkig is men op het Herstelpaleis ook ervaren voor wat betreft het mentale aspect, want M is niet de eerste die dit overkomt. Bovendien montert bezoek M altijd op; morgen wordt wat dat betreft een zware dag voor de luchtregulering in kamer 16 gezien de bezoekers, die tezamen met M tussen de 2 en 3 miljoen woorden zullen genereren in minder dan 12 uur. Nog een week achter de tralies, zo ervaart M het deze dagen.

Gij bent ginne echte Pee-eS-Vee-jer ...

Met M gaat het nog steeds stabiel matig en ook de wereld gaat voort, dus deze zaterdag ook weer naar het stadion om een potje voetbal te genieten of niet. Jammer dus, vandaag een ouderwetse martelwedstrijd, wel gewonnen maar niet om aan te zien. Na de wedstrijd kwam ik in het stadion in café de Verlenging terecht. Daar lopen precies de mensen rond die je daar verwacht; ex-voetballers waaronder bijvoorbeeld de huidige viskampioen Theo L en het gebruikelijke voetbalvolk dat de grote wereldstad E rijk is. Na verloop van tijd kwam ik in het toilet terecht en werd daar ontvangen door een man met een driedelig pak dat niet bij zijn hoofd paste of omgekeerd. Ik begon aan waar ik voor gekomen was. De man riep op luide toon tegen niemand in het bijzonder: 'nie verder over lulle ... drie punten zijn binne', een andere man zei: 'da bedoel ik en wij lache toch het hardst aan het eind van het seizoen.' Ik grinnikte licht. Dat viel de man in het driedelige pak dat niet bij zijn hoofd paste of omgekeerd op. Hij vroeg: 'bende gij wel unne echte Pee-eS-Vee-jer?' Ik zei dat ik weliswaar een seizoenkaart had en dat Pee-eS-Vee van mij elke week mocht winnen, maar dat ik in eerste instantie toch kwam om van een leuk potje voetbal te genieten. Tijdens mijn antwoord kwam er een nieuwe patiënt binnen en de man met het verkeerde pak begon weer: 'nie verder over lulle ... drie punten zijn binne', de andere man zei: 'ja net, en mar hope da nultwintig merge verliest'. De man met het pak dat niet paste bij zijn hoofd of omgekeerd richtte het woord wederom tot mij en kwam met zijn conclusie: 'en gij, ik wit nie wa ik zie, mar... gij bent ginne echte Pee-eS-Vee-jer', waarna hij de ruimte verliet. De man naast me zei dat het net een toneelstuk leek waarin hij was terecht gekomen. Ik spoelde door en antwoordde dat dat ook het geval was. Later op de avond, tijdens het verlaten van het pand, kwamen we Dries M nog tegen, de Belgische dwergvoetballer die ook die avond had gescoord en ging we met hem op de foto: Neeeee ... dan bende ginnen echte Pee-eS-Vee-jer!
Hieronder dus een plaatje waar ik eigenlijk voor kom en wat ook gisteren plaatsvond: Van Persie in balans boven de aarde hangend, terwijl de bal net van zijn linkerschoen is gespetterd om via de binnenkant dan de rechterpaal het doel te bereiken.

Op weg naar herstel, dag + 156

M zit er vandaag 'un bietje doorhinne' zoals dat heet in Gestel-binnen-de-Rondweg. Voor het eerst eigenlijk en normaal, zo denk ik. De 10 dagen verbanning wordt hoogstwaarschijnlijk wat langer en het is al de zoveelste keer. Gelukkig zit het komende weekeinde vol bezoek en daar put M altijd weer moed uit. Als met al zag het er medisch redelijk uit: de leucos en rood waren miniem gestegen; de trombos gisteren bijgetankt, dus dat gaf geen reëel beeld. Gelukkig is de jeuk aan het verdwijnen en de oorzaak is hoogstwaarschijnlijk niet het alom gevreesde Graft-versus-host-verhaal. De Prednison gaat er ook vanaf en dat betekent weer dat de Foscarnet als CMV-virus-bedwinger weer doeltreffender kan opereren.
Ik merk dat mijn therapeutisch werk op het Onderwijspaleis mij goed doet in dit proces. Ik krijg een flinke dosis afleiding en het is af en toe ook nog flink lachen met de mennekes. Zo kan ik dan weer fris in het hoofd naar het Herstelpaleis en M wordt daar ook beter van. Een vreemde win-win-situatie, want ik werk en M wordt daar beter van. Had ik nooit kunnen bedenken.
Als steun voor M een mooi liedje von Frau Case

Op weg naar herstel, dag + 155

Vandaag toch ook weer ontwikkelingen. M ligt nu volledig separaat (lag gisteren nog op een 2-persoonskamer) achter de sluizen, omdat de waarden niet erg hoog zijn en dus de kans op allerlei infecties, aandoeningen en medisch ongenoegen groter zijn geworden. Op zich ook weer verklaarbaar, want het nieuwe medicijn -Foscarnet- tegen het CMV-virus gaat pas over 5-6 dagen effectief worden nadat het vorige -Valganclocivir- uit het lijf verbannen is. Verder weet men ook nog niet of de rode plekken en jeuk veroorzaakt worden door Graft-versus-host; de biopsie bracht geen duidelijkheid. Een ander obstakel is dat het medicijn tegen de jeuk -het alom bekende paardenmiddel Prednison- de Foscarnet weer beinvloedt (trema kan ik niet vinden, want zit in het Herstelpaleis en zit dus achter een vreemde kompjoeter) en zo blijven we hier fijn aan de gang.
In het Onderwijspaleis gaat het ook lekker; vandaag weer fijn bezig geweest met het inspireren van de 4e jaars in een soort constante staat van oorlog. Alles is toegestaan; onderwijs is oorlog, vandaag uiteindelijk resulterend in het vernietigen van een pak donuts van een van de studenten die z'n map voor de zoveelste keer niet bij zich had. Hij was het er ook nog mee eens, denk ik. Ook weer kennis gemaakt met de moderne tijd door een telefoontje van een ouder die vroeg of ik misschien kon veroorzaken dat zoonlief op school zou komen voor overleg met zijn ouders en andere begeleiders over zijn verdere verloop van zijn studieloopbaan. NL, AD 2011 dus. En Toos van Verstandsverbijsteringsveldt maar klagen dat scholen en ouders en vice versa niet genoeg samenwerken. Toos is trouwens sowieso erg verward de laatste tijd, maar daarover snel meer als M weer een beetje stabiel is. Voor u allen, zolang het nog kan, een warme herfstgroet!

Op weg naar herstel, dag + 154

De 1ste stamceldonatie is 154 dagen geleden, de boest (schrijf boost) een maandje geleden en als we de voorbereidende chemo's etc. meetellen is het hele proces vandaag precies 6 maanden bezig. Vandaag is duidelijk geworden dat er wederom 10 dagen in het herstelpaleis doorgebracht moeten worden. De moeder van alle artsen was daar duidelijk in; er moeten knopen doorgehakt worden. Er is sprake van omgekeerde afstoting (het inmiddels beruchte Graft-versus-host), maar dat is niet de hoofdreden. Het al even beruchte CMV-virus moet nu definitief de kop ingedrukt worden middels een kuur Foscarnet. Weer even afzien dus, maar 10 dagen is te doen, ook omdat we in ons achterhoofd rekening gehouden hadden met misschien wel 3 weken. Het geeft een goed gevoel dat K's viroloogbroer in het verre en verwarde Joe Es of Ee dezelfde aanpak had bedacht en bovendien meldde dat het herstelpaleis in de KGB-stad N ook daar een goede naam heeft.
De omgekeerde afstoting betekent dat M momenteel onder de rode vlekken zit, gelukkig is de jeuk met Prednison wat vermindert. M voelt zich mentaal en fysiek redelijk goed en is klaar voor deze nieuwe stap in de wondere wereld die hematolgie heet.

U (2)

Zoals elke jongere betaamt, wordt er wel eens een lesje of wat gespijbeld. Ik had daar ook last van, bij voorkeur op vrijdagmiddag. De hedendaagse leerling verschilt hier weinig in, alhoewel ik in tegenstelling tot mijn toenmalige docenten wordt aangesproken met eh, gij, jij of Wim of zelfs Wimke. Gauleiter W en zijn knokploeg denken dat zij van alles met het woord U kunnen oplossen, zo ook het respect (zucht) voor de docent. Ik denk daar anders over en gebruik andere middelen. Vandaag valt bij de mennekes onderstaande brief binnen. Spijbelen dus voorlopig niet meer. Bovendien wordt Toos van Verstandsverbijsteringsveldt ook blij van dit soort strategieën, want dan zijn de ouders ook weer op de hoogte. Met groeten van Hans en Wim.

Geachte student,

Afgelopen vrijdag 2 december, het 8^e en 9^e heb je door omstandigheden een belangrijke workshop Bedrijfskunde gemist. We zijn er uiteraard van overtuigd dat je hier een goede reden voor had. Tevens zijn we er van overtuigd dat je de gemiste kennis alsnog wilt verwerken, zodat je deze later in je carrière toe kunt passen.

Daarom hebben we voor jou een selectie van belangwekkende artikelen gemaakt zodat je de gemiste kennis gelukkig toch nog kunt bestuderen. Om het bestuderen wat gemakkelijker voor je te maken, hebben we een opdracht toegevoegd. Deze opdracht moet verwezenlijkt zijn uiterlijk vrijdag 16 december, 16.30. Mocht je niet aan deze opdracht kunnen voldoen, dan moeten we helaas overwegen je uit te sluiten van het examen Bedrijfskunde en het summatieve eindgesprek. Dit betekent dat je diplomering in gevaar komt.

De opdracht:

schrijf met behulp van bijgaande artikelen een verslag van minimaal 500 woorden met als titel: Heb ik mijn project qua kwaliteit, planning en mijn rol als projectcontroller naar behoeven uitgevoerd. Graag zien we in de conclusie, indien noodzakelijk, een aantal verbeterpunten. Daarnaast mag je uiteraard ook best andere bronnen gebruiken, mits je die noemt.

Aanbevolen werkwijze: bestudeer eerst de bijgevoegde artikelen en bezoek de web-site (zie bron). Koppel daarna hetgeen je bestudeerd hebt aan de gang van zaken tijdens de verwezenlijking van kerntaak 3 & 4 (je mag hier gerust ook de ervaringen van kerntaak 1 & 2 in betrekken).

Bron: ...

Met vriendelijke groet,
Hans en Wim
P.S. We hopen dat je komende vrijdag wel aanwezig kunt zijn.

Als toegift nog een fillumpje van Howe, z'n vrienden en z'n familie in de woestijn in de buurt van Tucson.

Updeet M (11)

Juist ja, dat dachten we dus. Tot ergens in januari in de luwte zitten en M langzaam herstellen. Van de week een goedkoop retourtje Houston scoren om in april van daar uit de woestijn in te trekken. Niet dus! M is nu nog steeds in het Herstelpaleis en het ziet er niet best uit: ontzettende jeuk + rode vlekken = waarschijnlijk lichte (omgekeerde) afstoting. CMV-virus nog actief = zak nieuwe medicatie intraveneus. Rood en trombos ook weer weggezakt = 2 zakken rood + 1 trobos, kortom wederom terugval en een uurtje of 5 tanken. De moeder van alle artsen was ook bedroefd, maar was ook wel weer optimistisch 'we waren pas 5 maanden bezig en het is een lang proces.' Komende woensdag weer op controle, koffer met kledij etc. voor de zekerheid meteen meenemen en op basis van de uitslagen kijken wat de strategie wordt. Gaat vrijwel zeker uitdraaien op een volgende opname, want de weg naar herstel moet een nieuwe injectie hebben. 'Leed loutert, maar louter leed is ook niet alles', zoals een oude man jaren geleden eens debiteerde. M ploegt en ik blog dus nog even voort.

Ik ben terug ergens in januari

Updeet M (10)

Na al de ophef over de Met warme herfstgroet-trilogie is het weer tijd voor serieuze zaken. M is na de boest al weer verschillende malen doorgemeten en uiteindelijk is de stand van zaken redelijk positief, althans op het eerste gezicht. De rode broeders (hemoglobine) cirkelen rond de 5,7 (moet tussen 7 en 11 zijn), maar doen dit zonder transfusie en dat is goed. Zij zijn de laatsten die op de ideale waarde moeten komen. De trombos (thrombocyten) zitten nu op 55, moeten op 130 komen, maar zijn ook uit het dal waarin ze zaten en de Leucos (Leucocyten) zitten op 3,5 (moet minimaal 4,0 zijn). Al met al zou een mens tevreden moeten zijn na alle lage waardes van afgelopen maanden; de moeder van alle artsen was echter tamelijk bezorgd want het MCV-virus* (86) is de kop aan het opsteken en niet onder controle te krijgen met de daarvoor bestemde medicatie. Daarnaast zijn er ook wat problemen met de lever; gelukkig waren er echter geen 'koeienogen' te zien op de echo, dus daar is nog geen echte paniek over. Morgen hoog beraad over de aanpak van het MCV-virus want de moeder van alle artsen wist het ook even niet en wil haar vakbroeders raadplegen.
*Bij orgaantransplantaties is CMV-infectie een groot probleem. Via het getransplanteerde orgaan kan de ontvanger besmet worden, terwijl tegelijk de afweer onderdrukt wordt (om te voorkomen dat het transplantaat wordt afgestoten). De klachten variëren van koorts, opgezette lymfeklieren, een ziek gevoel en stoornis in de functie van het getransplanteerde orgaan (bijvoorbeeld de nier of lever). (bron: Wikipedia)

U

De meeste studenten van onze school komen van ten zuiden de grote wereldstad E of nog verder vanuit de Generaliteitslanden. Op de toeleverende scholen hebben ze allerlei aanspreekvormen gebruikt: gij, jij, Frits, u, mister, meneer of eh! Gauleiter W en zijn knokploeg hebben verzonnen dat 'U' de toekomstige aanspreektitel voor een docent gaat worden, want daarmee wordt de orde hersteld. Ik moet de Gauleiter helaas tegenspreken als dat nog mag. Het gaat niet om 'U', het gaat er om dat je de mennekes een beetje begrijpt en manipuleert. Vandaag sprak ik een 2de klasser aan; de studenten hadden net hun 1ste puntenlijst gehad en waren vorige week besproken. Ik zei tegen hem dat het tijd werd om eens wat te gaan doen en dat het de laatste keer was geweest dat hij te laat was. Ik voorspelde hem een zwaar gesprek deze avond met zijn 'loopbaanbegeleider' (zo heet een klassenleraar tegenwoordig). Vorig jaar was ik zijn begeleider geweest en ik wist nog dat de vader van Jim zijn zoon wel kende en ons als school zelfs steunde in onze aanpak. Fijne momenten zijn dat. Jim vroeg ook nog met een glimlach of hij misschien in aanmerking kwam voor het gevreesde '21-minutengesprek'. Ik vertelde hem dat dit altijd tot de mogelijkheden behoorde. Wat is dat, het 21-minuten-gesprek? Na een maandje in het 1ste jaar beginnen meestal de eerste lastige studenten zich te ontplooien; er moet nog wat laat-puberaal gedoe uit. Als er een leerling uitgestuurd wordt of bij mijzelf in de klas knippert er een te vaak met zijn ogen vraag ik of hij soms zin heeft in een 21-minutengesprek. Meestal vraagt hij dan wat dat is en anders vertel ik het hem zelf wel: 'dan moet je 21 minuten lang naar mijn gezeur luisteren zonder dat je iets terug mag zeggen en dat is geen pretje, dat kun je ter verificatie vragen aan een 3de of 4de jaars.' Daarna komt de volgende vraag: 'waarom 21 minuten?' 'Omdat na 21 minuten de geestelijke pijngrens is bereikt en studenten dan heel hard om hun moeder, vader, verzorger, Jezus of Mohammed beginnen te schreeuwen.' Als er toevallig een 3de of 4de-jaars in de buurt vraag ik of hij dit kan bevestigen. Zij spelen het spel altijd mee en zeggen al jaren gewoon Wim zonder dat ik veel problemen met ze heb. Het 21-minutengesprek leidt een eigen leven, maar is nog nooit gevoerd. Toch zou ik voor een keer wel eens een 21-minutengesprek met Gauleiter W of een van de leden van zijn SA-Abteilung willen voeren.

Verward of niet verward?

Verward of niet verward? Daar gaat het dus om. Als de 4 basisemoties in externe of interne zin aanwezig zijn, is men niet verward, denk ik. Of is men dan juist wel verward? Maar ben ik verward als ik bijvoorbeeld denk dat ik ergens moet zijn, terwijl ik daar helemaal niet hoef te zijn of is dat weer logistieke verwardheid in de zin dat ik mijn bestaan niet kan regelen? (zie SMS-communicatie) Daarnaast was ik vanmorgen 1 uur te laat op de inrichting omdat ik de wekker 1 uur te laat had gezet en dat overkomt me ook zelden of nooit. En is men verward als men de zelf veroorzaakte chaos kan overzien en kan een structopaat verward raken van zijn eigen structopathie? Hoe dan ook, ik verkeer al weer enkele dagen in verwarde toestand na de sessie van afgelopen vrijdag. Ben ik intern Bedroefd en moet ik dat er door externe Boosheid uitgooien zodat ik zowel intern als extern Blij word en niet meer Bang ben van mijn Bedroefdheid? En wat is -4 intern Boos, Bang, Blij, Bedroefd op een schaal van maximaal -5?
Gelukkig heeft Gerard Reve eens gezegd 'het is niet erg om krankzinnig te zijn, zo lang je er maar structuur in kunt aanbrengen' en daar houd ik me dan maar aan vast. Hieronder een fillumpje met Gerard zelluf uit de tijd dat alles nog goed was, er helderheid was over de rol van de Paus, de kerken nog vol zaten en bovenstaande wartaal en vragen alleen maar uitgekraamd werden onder invloed van LSD en andere middelen. De cursusmaffia bestond nog niet, laat staan dat ze er Rijksgelden mee verdienden maar diezelfde maffia heeft wel ongeveer in deze tijd haar oorsprong gehad. Waarom?

Met warme herfstgroet (3)

13.15 De gifbeker was nog niet leeg, dat was duidelijk. Terug in de cursusruimte stond een flip-over op ons te wachten met de woorden: 'duidelijkheid, kaders, leiding/steun, aandacht en steun'. Er volgde een onduidelijk verhaal waarvan bovenstaande woorden waarschijnlijk de kern waren. Ik kreeg een rusteloos gevoel. Ik begon me te irriteren zowel op geestelijk als fysiek gebied. Het 'woelgevoel' begon zich van me meester te maken. Vanaf dit moment heb ik de cursus herhaaldelijk onderbroken met vervelende vragen en opmerkingen. Ik kon hier niets aan doen, want ze hadden het zelf veroorzaakt. We moesten ook nog vertellen of we wel eens een compliment kregen. Dat deden wij. Het verband was definitief zoek.
14.00 Ineens kregen we het over 'basisemoties'. Er zijn er 4, zo leerden wij. Toevallig begonnen ze allemaal met een B. Dat was makkelijk: Boos, Bedroefd, Bang en Blij. Even 'n kort lesje ontwikkelingspsychologie en ook het gegeven dat de 4 basisemoties zowel in- als extern kunnen bestaan. Intern, dat zit het in je. Extern, dan gooi je het er uit. De opdracht was om dit middels een diagram voor jezelf in beeld te krijgen. Zie afbeelding.
Ik heb er zelf geen gemaakt, want ik kwam tot de conclusie dat ik op dat moment of autistisch of schizofreen of beiden moest zijn. Mijn collega was echter heel handig met de aaiPat en wist in korte tijd zijn eigen B's te digitaliseren. Daarna moest er in 2-tallen over gesproken worden. Ik nam mijn 2de duo paracetamols rond 15.24 in. Het kabbelde nog wat voort; er was geluid. De dames vonden het best. We gooiden er nog wat frustraties en klein leed uit. We kregen de vraag voorgeschoteld of we nog dezelfde emoties hadden als toen we vanmorgen binnenkwamen. Bij mij wel. Ik had niets geleerd, was niets wijzer geworden. Niet emotioneel aangetast in welke zin dan ook.
16.31 Het werd tijd om te gaan. Bij het handen schudden ontstond nog een incident: een cursusdame hield mijn hand langer vast dan gebruikelijk en noodzakelijk. Ik wilde mijn hand losrukken, maar dat ging niet direct. Ze zei dat ze mijn hand echt wilde 'hebben'. Ik voegde haar toe dat ze niet zo spastisch moest doen en dat was het dan weer.

Met warme herfstgroet (2)

Gisteren niets kunnen schrijven, M zag onmiddellijk dat er na een dagje cursusmarteling niets anders op zat dan onmiddellijk richting Folie te gaan om het ergste van me af te drinken. Vooropgesteld, de dames cursusleidsters waren geen echte slechteriken, maar wel degelijk gesublimeerde exponenten van het cursustrollengilde. Ik zal zo subjectief mogelijk een beeld proberen te schetsen van wat mij overkomen is.
09.00 - 10.00 Zoals te verwachten was, stond de heksenkring-opstelling al klaar (alleen stoelen in een cirkel, geen tafels! dit schijnt beter te zijn omdat de gevoelens dan beter over-en-weer kunnen gaan en de communicatie dan verbeterd wordt, je kunt je beter blootgeven blah-blah-blah). Ik ben hier persoonlijk een tegenstander van omdat ik dan niet kan hangen op een tafel en bovendien nauwelijks kan schrijven. Daarnaast krijg ik na een paar uur het gevoel dat misschien het beste omschreven kan worden met 'het woelgevoel' dat men wel eens in bed heeft. Voorstellingsronde door onder meer de alom bekende sleutelronde: op basis van je sleutelbos, vertel je 'wie je bent'. Dat kwam goed uit, want ik vond aan mijn sleutelbos een sleutel die ik al tijden kwijt was en waar ik van vermoedde dat ik die nooit aan mijn sleutelbos had gedaan. Tijdens de sleutelronde viel me al op dat het er niet toe deed 'wat' je zei, als er 'maar wat gezegd werd'. Geluid uitbrengen was voldoende. We kregen ook nog een A4 met 'werkregels' waar onmiddellijk enkele oprispingen door werden veroorzaakt, dus daar ga ik nu ook niet verder op in. (zie afbeelding, Zwerver mag dit niet, want anders tref ik hem maandag levenloos aan!)
10.00 - 12.30 We moest op een flip-over-vel (groot vel papier dat daarna tegen een wand geplakt kan worden en dan plenair onderwerp van gesprek wordt) vertellen wat we eigenlijk kwamen doen en wat de doelen waren. Zo gezegd, zo gedaan. Kwam niets bijzonders uit en de dames wisten volgens mij ook niet precies wat we aan het doen waren. Ik heb dat nog wel proberen te verifiëren, maar geen duidelijk antwoord gekregen. Na mijn vraag begon er 1 ineens te ratelen over pro-actief en re-actief gedrag, maar ook daar was de samenhang ver te zoeken. Ik denk dat ze wilde laten zien dat ze echt wel wat wist. In ieder geval hoorden ze 'ongelooflijk veel betrokkenheid en waren we erg gepassioneerd.' 'De energie vloog door de ruimte; kunnen is geen optie; waar ligt de drempel? We wilden gehoord worden.' Om 11.14 nam ik m'n eerste duo paracetamols in. Rond 11.30 liet ik de eerste irritatie en twijfels betreffende het niveau en de aanpak van de dames 'naar buiten komen'. De sfeer verslechterde langzaam. Niets geleerd, geen nieuwe inzichten. Om 12.30 mochten we gaan lunchen en was het al duidelijk dat het vandaag helemaal niets zou worden. De cursustrollen togen na 20 minuten naar boven om een strategie voor de middag te bespreken. Nog 5 en een half uur te gaan. Genoeg om bijvoorbeeld naar Parijs of Berlijn te rijden, maar gisteren dus niet. Morgen het middagdeel (nog erger), want ik merk dat het opschrijven van dit alles alweer heeft veroorzaakt dat ik wederom naar de bekende horecagelegenheid moet.

Feest in het Herstelpaleis

Eindelijk een keer echt goed nieuws vanuit het Herstelpaleis. Weliswaar ligt de moeder van alle artsen nog ziek te bed, maar de belangrijkste waarden bij M zijn revolutionair gestegen: de trombos zitten nu op 51 hetgeen 21 boven het vervoersverbod naar het buitenland is. Moet nog stijgen naar boven de 130 maar toch de laatste maanden heeft het gehalte constant tussen de 10 en 20 gehangen en dan nog kunstmatig ook. De leucos, en dat is het belangrijkste nieuws, zijn gestegen van 1,7 maar 2,8 en dat gaat dus ook richting streefgetal 4,0. Vandaag ook maar 1 zakje trombos en 1 zakje bloed getankt dus we waren relatief snel klaar. Zou het dan toch? Even afwachten tot maandag voordat er definitief gejuicht kan worden, maar hoe dan ook: we gaan blij het weekeinde in en ik zal morgen vol goede moed de herfstmarteling van de cursustrollen ondergaan.

Met warme herfstgroet

Een paar weken geleden heb ik me een paar dagen mentaal maar ook fysiek wee gevoeld door bovenstaande ondertekening van een uitnodigingsmeel voor een dagje training. Ik zag het al weer voor me: 2 cursustrollen die hun kunstjes kwamen vertonen op kosten van het rijk maar vooral ons wat kunstjes zouden laten doen op kosten van het rijk en er dan wat gezwatel aan zouden vastplakken. Gelukkig ben ik de laatste jaren steeds meer bedreven geworden in het verdringen van onderwijsleed. Maar vandaag wierp komende vrijdag toch zijn schaduw reeds vooruit. In de meel stond dat ik in 'makkelijke kledij' moest aantreden. Dat zou een probleem worden, want ik had al weer 3 maanden m'n ROC-dwangbuis aan en van rijkswege was verordonneerd dat ik die pas op 24 december op 16.35 door een gecertificeerde rijksambtenaar mocht laten losmaken. Wat nu? Ik liep maar eens naar boven. Ik stond voor mijn kledingkast en moest zachtjes huilen. Links lagen de rijksdwangbuizen en -keurslijven, rechts herkende ik na veel pijn en moeite 'makkelijke kledij'. Ik was net een beetje gewend aan m'n dwangbuis en nu moest ik weer 'los': want een cursus betekent dat je 'even los' moet. Ik dacht onmiddellijk aan de 2e order: we moesten vragen meenemen. Er ontstond meteen een beeld dat ik in m'n tuinbroek met een kruiwagen met een pak papier vol vragen door de Parklaan liep. Maar wat voor een vragen? Ik liep wel rond met een vraag, maar vroeg me af of ze zulk soort vragen bedoelen: 'Wie neemt er eigenlijk het eerste contact inzake WIFI? De router of mijn telefoon? Is de telefoon allemaal signaaltjes uit aan het zenden en vraagt: 'hallo, zijn er nog routertjes in de buurt' of zegt de router: 'kom maar telefoontjes, hier is WIFI?'
Ik probeerde een strategie te bepalen: mijn vragen moesten neutraal, ongevaarlijk en nietszeggend zijn, maar dat zou dan weer tot gevolg hebben dat de cursustrollen mij zouden gaan provoceren tot het geven van antwoorden op vragen als: 'wat zou je vandaag dan willen bespreken?' Elk antwoord zou weer rampen tot gevolg kunnen hebben. Trivialiteiten worden meedogenloos vergroot tot monsterlijke drama's en mond houden kan niet, want dan is het meteen: je zit met een blokkade, wat verzwijg je of ik vind dat je je niet aan het groepsproces mag onttrekken.
Ik ben er nog niet uit ... ik zie wel ... of niet ... ik weet het niet. Ik houd u op de hoogte,

met warme herfstgroet.

NL, AD 2011

In het 3e en 4e jaar van de opleiding die wij verzorgen, sluiten onze leerlingen voor een gedeelte hun studie af met projecten die ze in hun stagebedrijf aangeboden krijgen. Een win-winsituatie. De leerling leert veel in zijn toekomstige werkomgeving en het bedrijf heeft nut van de stagiair en wat hoofdpijn minder. Dit loopt goed. Bedrijven tevreden, school tevreden, leerling tevreden. Hoogstwaarschijnlijk zal Toos van Verstandsverbijsteringsveldt en haar KGB-troepen nog wel wat te zaniken hebben, maar daar gaan we even aan voorbij. Zoals gesteld, het loopt goed of althans bijna goed. 70% Van de leerlingen werkt er met genoegen aan. 30% Zit eigenlijk min of meer onterecht in het 3e of 4e jaar. Of ze hadden een moeder die goed kon zeuren, of wij waren te slap in onze beoordelingen in jaar 1 of 2, of ergens anders is een fout gemaakt. Van die 30% heeft de helft het probleem dat de opleiding 'te zwaar' is, dus die moeten we er met extra energie doorheen slepen, want wij zijn uiteindelijk verantwoordelijk dat ze zo ver gekomen zijn. De andere helft bestaat uit 'lamzakken en aanverwant gespuis die eigenlijk slim genoeg zijn, maar gewoonweg geen energie in hun opleiding willen steken'. Dreigen, mentaal martelen, omkopen, beledigen, provoceren, krenken, alles is geoorloofd om deze groep naar een diploma te drijven. Uiteindelijk win ik toch altijd.
Van de week zat er weer een, nadat ik allerlei onverantwoorde didactisch-therapeutische trucs had uitgehaald, nog steeds te lammetakken. Op het laatst vroeg ik hem:'Wat wil je nou eigenlijk? Wil je net zo eindigen als ik?' Hij keek verschrikt op en bracht stotterend uit: N N N Nee! Ik antwoordde hem dat hij dan eindelijk iets moest gaan doen en zowaar ... hij ging aan het werk. J J J JA als antwoord was trouwens ook goed geweest, want dan had ik hem hetzelfde advies gegeven.

Wij zweten reeds, maar staan slechts onder aan de berg (2)

Was gisteren al het thema, maar vandaag in meer serieuze zin. 11 Dagen na de stamcellenboest is het inmiddels. De bloedwaarden lieten eigenlijk niets positiefs zien en dat was eigenlijk wel de bedoeling. Kan allemaal wel op gang komen, maar het lijkt nu een lang proces te worden. M mag de komende weken eigenlijks niets meer doen, lichaam moet algehele rust hebben om de stamcellen de kans te geven om zich toch te ontwikkelen. Voorlopig dus nog 2 maal per week trombos tanken en 1 maal in de 10 dagen gewoon bloed en maar afwachten. Wederom moeten de competenties 'omgaan met onduidelijkheid', 'toepassen van doorzettingsvermogen en mentale kracht' en 'tonen van geduld' aangesproken en verder ontwikkeld worden. We zitten nu op ruim 4 maanden na de 1ste stamceltherapie en in het slechtste geval gaat dit nog wel een paar maanden duren.

Wij zweten reeds, maar staan slechts onder aan de berg

Op een enkele domheid na, weinig gehoord van Toos van Verstandsverbijsteringsveldt de laatste maanden. Ze is al weer een tijdje minister, maar lijkt het nog niet helemaal te beseffen. Ik vermoed dat het een uitermate saaie bedoeling aan het worden is in het doorgaans zo verwarde hoofd van Meisje Marja. Toch gaan we momenteel weer dagelijks indirect gebukt onder haar trieste voormalige gedachtegoed en de uitwassen daarvan. Zoals voor iedereen duidelijk is in het bedrijfsleven en het onderwijs, is het belangrijk om je personeel onder druk te houden want anders krijgen ze het gevoel dat ze iets 'betekenen' en daar zouden ze dan misschien wel enige eigenwaarde uit kunnen destilleren en dat moeten we dus niet hebben. Op mijn onderwijsinrichting heeft men vorig jaar uitgevonden dat je zoiets het best collectief kunt aanpakken. Men heeft een droeve verzameling van uitgangspunten ter verbetering 'Road to Excellence' genoemd. Goed was niet meer goed genoeg, het moest ineens weer EXCELLENT zijn. Terwijl de heren en dames bestuurders zelf niet in staat zijn om de zaak financieel in de hand te houden, moet het voetvolk de zoveelste hersenspoeling doormaken. Op basis van dik 130 uitgangspunten wordt nagegaan of alles wel 'klopt' of nog voor verbetering vatbaar is. De beleidsmakers hadden in de gaten dat ze eigenlijk niets meer toe te voegen hadden en dat hun baan eigenlijk overbodig was en na een lucide ingeving van waarschijnlijk de po-si-tio-ne-rings-ex-pert (Hoor ik ook niets meer van. Adriaan waar zit je?) kwam men op het idee de werknemers collectief te kwellen met hun onderwijskundig-bedrijfsmatige abstracties. Er moest natuurlijk ook een controle-apparaat op komen. Dat waren ze zelf, zodat ze het hele proces in bedwang konden houden en nog een jaartje of wat aan de gang konden blijven. Waar heeft men het zoal over (we hebben het dus over een school!)? Een voorbeeld: 'Het uitgangspunt 'kwalificerend beoordelen in de beroepscontext' is getoetst op (financiële) haalbaarheid.' Nogmaals: 'Het uitgangspunt 'kwalificerend beoordelen in de beroepscontext' is getoetst op (financiële) haalbaarheid.'
Toos van Verstandsverbijsteringsveldt is dus indirect verantwoordelijk en de beleidsmakers van mijn school zijn dus direct verantwoordelijk dat ik hier over moet nadenken. Dit is maar 1 van de ruim 130 grijspraat-punten. Wordt onze school hier beter van? Weet ik niet en weet ook niemand want er is nooit een nulmeting gedaan en dat is ook niet mogelijk. Wel is duidelijk dat deze operatie weer veel geld kost dat ook aan bijvoorbeeld aan aandacht voor leerlingen en kennisoverdracht besteed had kunnen worden. Voor straf vandaag geen muziek!
Oh ja, en het is pas 'basisscan fase 1'. Wij zweten reeds, maar staan slechts onder aan de berg.

Morgen, maandag, meer over de WereldLeuco-dag van M. De boest is dan 11 dagen geleden, dus de witte broeders moeten dan actief zijn.

Kid

Afgelopen donderdag weer eens naar een bandje wzen kijken en luisteren: Kid Congo Powers en zijn vriendjes. Het was niet het beste concert, zeker niet het slechtste, het was vermakelijk: genoeg gitaarklanken en af en toe zelfs bijna de psychedelische mariachi benaderend. Kid bleek een goed entertainer en hield de concentratie vast door z'n gebaartjes en mimiek; de band was een collectief. Later op de avond nog een Tie-sjirt gekocht en in de buurt van de mersjendais stond Kid zelf ook. We stonden even wat te oudehoeren. Ik keek Kid eens goed in de ogen. Op het podium had ik al gezien dat Kid behoorde tot de categorie mensen die zich niet te lang moeten vervelen. Kid had het wel in zich dat als de verveling ooit in zijn leven zou toeslaan, dat er dan vreemde gedachten in zijn brein zouden kunnen ontstaan die hij ook nog uit zou gaan voeren. Het leek me een echte experimenteerder (als dat woord bestaat) in de zin van grote ontploffingen. -Ik (her)ken dat soort figuren wel, er lopen er duizenden rond in de Kempen (gebied ten zuiden van de grote wereldstad E) en om de verveling van die jongeren tegen te gaan is dan weer een opleiding Werktuigbouwkunde uitgevonden.- Kid's band leek rechtstreeks weggelopen uit een Tarantino-film. Olieleidingen tussen Texas en Virginia zouden, in geval van verveling, niet veilig voor hem zijn. Zelfgemaakte vuurwerkbommen, ingewikkelde chemische cocktails met dodelijke gassen zouden het werkgebied van Kid en zijn vriendjes kunnen zijn. Maar gelukkig is er als therapie muziek uitgevonden voor Kid en zo voert Kid al jarenlang zijn therapie uit zonder dat hij in de gaten heeft dat hij zodoende de mensheid voor allerlei rampen behoedt.

Het Waarom-ik gevoel

Vandaag weer in het herstelpaleis geweest. We hadden stille hoop dat er al aanwas zou zijn van de Leucos (witte broeders), maar helaas. Niet getreurd, want maandag aanstaande moet het Leuco-dag worden want dan zit M 11 dagen na de boest. Ik had vandaag weer eens last van het 'Waarom-ik gevoel'. In een auto zit tegenwoordig allerlei meetapparatuur en boordkompjoetergedoe. Op zich prettig, maar veelal overbodig. Een van de irritante eigenschappen is dat al dat elektronische gedoe ook aangeeft dat er bijvoorbeeld 1 gram lucht te weinig in een van de banden zit; er verschijnt dan een icoontje op het desboord en af en toe een piepgeluid. Om van deze ellende af te komen, zit er maar 1 ding op: lucht bijvullen. Op zich is dat niet zo'n karwei, maar wel als je gehoor een jaar 0f 30 geleden door Nick Cave en zijn vriendjes moedwillig is aangetast en er weinig 'hoog' aanwezig is. Bij het bijvullen van lucht wordt namelijk door een hoge pieptoon aangegeven wanneer er genoeg lucht in de band zit. Deze piep hoor ik nauwelijks, zeker als ik de banden bij aan het vullen ben die het verst van het vulstation afzitten. Vaak doe ik die kant als ik zeker weet dat er geen verkeer in de buurt is. Een soort kat-en-muis-spel. Verkeer weg, ik als een razende bijvullen en hopen dat ik de pieptoon hoor. Deze keer was ik op een voor mij vreemde plek: weinig verkeer gelukkig, zag ik. Helaas ... de man met een bladerenblazer die bezig was om bladeren weg te werken had ik niet opgemerkt en er naderde een gemeentewagen die de goten schoon aan het maken was. Zelfs aan de goede kant, kon ik niets meer horen. M gevraagd of zij bij het luchtvulapparaat wilde staan en wilde schreeuwen als het piepend geluid klonk. Dit mondde uit in een schreeuwende M: JA! JA! GOED! terwijl ik achter de auto nauwelijks iets hoorde en m'n hoofd af en toe boven de auto stak, schreeuwende IS IE GOED? Er stonden stilaan wel wat mensen te kijken, want we waren toch al wel een minuut of 10 bezig. Uiteindelijk was de missie geslaagd en het icoontje gedoofd. Het Waarom-ik gevoel dus.
Hieronder de schuldigen.

SQHM of SAHM

Zoals het vrij normaal schijnt te zijn dat als je eenmaal begint met tatoeëren niet meer kunt stoppen, schijnt het ook normaal te zijn om bierglazen maar vol te tatoeëren met allerlei onzinnige maten, keurmerken en nodeloze informatie. Zondag was het weer zo ver. Aan de getallen 0,19, 0,23, 0,24 ben ik al gewend; het CE keurmerk ook, M10 was me nog onduidelijk alsook de letters SQHM op een glas. Gelukkig is hiervoor het heilige internet uitgevonden. Er waren wel wat dwaze Engelsen en Duitsers op zoek naar hetzelfde, maar echt uitsluitsel was er niet direct te vinden; uiteindelijk kwam ik er achter dat de Q in SQHM als A bedoeld is. Er staat dus SAHM! Lag weer aan mezelf dus. Slordig gekeken!
2 Lange dagen heb ik met dit vraagstuk rondgelopen en de oplossing is eenvoudig: SAHM is de producent en dat moet tegenwoordig ook op het glas. Hieronder een lesje EU bierglaskunde van een of andere Grolschbierglazenverzamelaar, waaruit ook geconcludeerd kan worden dat ze niet alleen in het onderwijs, maar ook in de EU-bierglazenwereld doorgeschoten zijn. Hoe lang hebben ze hierover vergaderd en waarom? Iemand daar ooit problemen gehad met z'n bierglas? Flesjes zijn ook goed hoor als dat het geval is.
Bij elkaar dus een heel verhaal zoals bijv. CE M10 0113 sahm 0,22l zoals op het jopenglas is gedrukt. Dit is te lezen als: inhoudsmaat volgens de Europese regelgeving (CE), gekeurd in het jaar 2010 (M10) door het keuringsbureau Landesambt für Mess- und Eichweisen Rheinland-Pfalz in Bad Kreuznach in Duitsland (0113) en het glas is gemaakt door het Duitse Sahm en heeft een inhoud van 22cl.
Hieruit valt ook te lezen dat er glazen zijn van 0,22. Goed, dit is ook weer opgelost. Benieuwd wat de nieuwe tatoeage zal worden.

Boest (schrijf Boost) + 4

De boest is nu 4 dagen geleden, dus nog een dag of 6 - 8 wachten voor er echte resultaten meetbaar zijn. Vandaag bleek in het herstelpaleis dat voor het eerst in weken de rode broeders constant gebleven waren, dus alleen maar trombos tanken. Na de blaas is nu jeuk het hoofdthema. Vorige week heeft M alles bij elkaar toch een uur of 8 'op dermatologie' rondgehangen zonder echt duidelijkheid te krijgen. Is het omgekeerde afstoting die gekenmerkt wordt door roodachtige brandplekken? Neen, zegt de moeder van alle artsen. Wat blijft over? Eczeem of allergie. Ze zijn er nog niet uit, maar de jeuk blijft wel. Dan maar wat experimenteren met de toestemming van de moeder van alle artsen met de medicijnen uit de-op-dit-moment-niet-relevante-medicijnen-zak. En jawel, er zat een zalfje in dat op dit moment nog niet in gebruik is. Smeren met die hap op de linkerarm en afwachten. Het lijkt voorlopig te werken. En zo ploetert M door medicatieland op weg naar de uiteindelijk activatie van de stamcellen. Pappen en nathouden en hopen dat M geen verdere vormen van ellende overkomt totdat de Leuko's (witte broeders) het magische getal 4,0 bereiken, want dan is een mens zo'n beetje bestand tegen alles is het devies voor de komende week.
Als u genoeg Leuko's hebt en bestand denkt te zijn tegen de nieuwe plaat van Lou Reed met Metallica moet u onderstaand fillumpje maar gaan horen en kijken.

Einstein on the Beach

Ik weet wel waar dit stukje gaat eindigen, maar hoe ik er ga komen, weet ik nog niet. Bovendien heeft dit stukje geen enkele boodschap in zich, dus u kunt hier al stoppen met lezen.
Een paar maanden geleden heb ik een tentoonstelling van James Ensor bezocht. Het sprak me allemaal niet erg aan op een paar werken na dan. Daarnaast was het de dag dat ik voor het eerst een glas bier van 0.19 zag. Het was voor de rest een mooie, zonnige dag en ik heb nog friet in de Scheveningse haven gegeten en diverse terrassen bezocht. Een van de dingen die was blijven hangen van de Ensor-tentoonstelling, was dat Ensor wel eens contact met Albert Einstein had (op de foto links Einstein en rechts Ensor). Einstein was in De Haan (België) terecht gekomen omdat hij nog van alles moest regelen in Duitsland, maar nazi-Duitsland op dat moment te gevaarlijk was voor hem om daar constant te verblijven.
Een paar weken geleden liep ik over het strand in De Haan aan Zee (België); ik zag een beeldje van Einstein op de boulevard en dacht 'Einstein on the Beach'. En 'Einstein on the Beach' is weer een compositie van minimale-muziek-icoon Philip Glass. Had Glass het over deze beach of over een ander beach? Liep ik misschien wel over een muzikaal beroemde beach waar een intellectueel beroemd mens ook had gelopen? Was er misschien een zandkorrel die zowel door Einstein als door mij was aangeraakt? Hoe dan ook, m'n leven is er niet door veranderd. Daarna toch nog even de minimale muziek ingedoken en naar Glass z'n Einstein on the Beach geluisterd. Ik vind er nog steeds weinig aan. De enige die mij qua minimale muziek een beetje kan bekoren is Wim Mertens (ook Belg), maar of het echt minimaal is weet ik niet. In ieder geval hieronder een bekend stukje Wim Mertens uitgevoerd door Soft Verdict.

NL, AD 2011

M is inmiddels weer veilig met de stamcellen en een extra zakje trombos thuis. Het kan zijn dat ik de komende dagen er even niet ben, want ook ik loop risico opgepakt te worden door de politie. Het volgende is het geval: in de afgelopen 10 jaar, heb ik misschien 5 leerlingen de klas uitgestuurd. Ten eerste is er bij ons nooit veel aan de hand, ten tweede is het een zwaktebod en ten derde mag ik een ander graag verbaal afhandelen. Afgelopen dinsdag had ik een van mijn weinige echt chagrijnige dagen door de toestand met M. Ik wilde een les beginnen en vroeg of iedereen z'n boeken (2) wilde pakken. Iedereen pakte braaf z'n boeken op 1 leerling na (V), die met z'n telefoon bezig was. V zat onderuit, was niet geïnteresseerd en irriteerde. V maakte ook geen aanstalten om zijn telefoon weg te doen, dus ik verzocht V het pand te verlaten. Hij was boos. De volgende morgen kreeg ik onderstaande SMS van hem:
Ik heb de regel dat iedereen die afwezig denkt te moeten zijn, mij moet SMS-en en zo niet dan is hij aan het spijbelen. Voor telefoon niet opnemen geldt hetzelfde: men is fysiek aanwezig of de telefoon wordt verplicht opgenomen. Deze regels schelen een hoop ellende.
In ieder geval raakte ik nog meer geïrriteerd en aangezien ik 'altijd recht van bellen' heb, besloot ik V te bellen. Huistelefoon werd niet opgenomen; daarna telefoon van collega gevraagd (hij herkent mijn nummer) en V op zijn mobiel gebeld: nam op, klonk ziek of net uit de slaap ontwakend. In de tussentijd, al telefonerend vond ik onderstaande kopie in mijn postvak. Hoogstwaarschijnlijk afkomstig van een andere leerling uit dezelfde klas. Was kennelijk ook een beetje ziek van deze spijbelaar. V was ook onderdeel van de grote kwek-kwek-klup die Twitter heet en had er wat frustraties jegens mij uitgetwitterd.
Ik confronteerde hem met zijn gehuil. Eerst nog een ontkenning, maar al snel voelde V dat hij fout zat. Ik hoefde verder eigenlijk weinig te doen. Hij was toch al van plan om naar een andere school te gaan en of ik hem daarbij wilde helpen, SMS-te hij later. Uit dit gekwek blijkt ook dat V helemaal in zijn telefoon zat, want ik heb het niet eens gehad over zijn tas en dat terwijl hij de lessen Nederlands zo nodig heeft, zoals u ziet. Ik zal hem uiteraard helpen bij zijn overstap naar de andere school en hoop dat hij geen aangifte gaat doen.

Boest (schrijf Boost) 0

Gelukkig ben ik zwaar bijgelovig, dus is het een goed teken dat M na al de opnames in het hematolgiepaviljoen via kamer 20 (7 dagen), kamer 32 (35 dagen), kamer 2 (3 dagen), kamer 42 (1o dagen) vandaag terug is op kamer 20. Daar waar heel het traject is gestart. De cirkel is dus rond. Vandaag de boest van nieuwe stamcellen om het herstelproces een nieuwe, definitieve en laatste zet te geven. Er zijn uiteraard nog wat complicaties, maar er is uiteindelijk besloten om te kiezen voor 1 miljoen afweercellen i.p.v. 5 miljoen mede te doneren en dat is gunstig, want minder kans op omgekeerde afstoting. De stamcellen zijn veilig gearriveerd en moeten nog 'bewerkt' worden. M ligt inmiddels op de kamer en momenteel vinden er nog wat voorbereidende werkzaamheden plaats. We vinden het wel spannender dan de vorige keer, want toen verkeerden we nog in de veronderstelling dat alles vlekkeloos zou verlopen. Inmiddels weten we beter en zijn we ons er van bewust dat het de komende 12 dagen moet gaan gebeuren omdat M anders langdurig (jaren, maanden?) zal gaan verkeren in de situatie van de afgelopen maand: 3 x bloedplaatjes, 1 x bloedtransfusie + 2 bezoeken aan de moeder van alle artsen per week en dan maar hopen op herstel. Door al de bezoeken aan het Draculapaviljoen hebben we alle varianten zien langskomen. Over een uurtje worden de stamcellen per infuus ingebracht. Op zich geen moeilijke of pijnlijke actie, maar wel een met veel dimensie. Later vandaag meer, denk ik.
Het is uiteindelijk wat later geworden en de boest is niet zonder slag of stoot verlopen. Het infuus wilde eerst niet werken (te nauw) en nadat alle stamcellen in het lijf zaten, traden forse koortsrillingen op. Lichte paniek, de moeder van alle artsen werd nog gebeld maar na een half uur en wat medicatie was het proces gestabiliseerd. Nu maar hopen dat het zo blijft.
En ja, dat voorste zakje met dat rode spul, dat zijn de stamcellen die het allemaal moeten gaan doen. Wel weer wat geleerd overigens: als iemand het erg koud heeft, dan warmt men een deken op in een magnetron. Dit mag niet verder verteld worden, want dit valt buiten het protocol.

Boest (schrijf Boost) -2

Inmiddels begint het flink te spannen en beginnen ook de complicaties zich weer op te stapelen. M heeft gisteren weer wat bloedplaatjes getapt en na onderzoek bleek dat de problemen met de blaas opgelost lijken te zijn, maar dat daarvoor in de plaats een opgezette schildklier, een onduidelijk eczeem en een actief CMV-virus voor in de plaats zijn gekomen. De bloedwaarden (witte broeders voor het eerst weer 3,0 -kunstmatig weliswaar, maar toch-) zijn redelijk en dus nu maar hopen dat bovengenoemde ellende niet gaat doorzetten. De Boest gaat vooralsnog wel door, maar de discussie hierbij is of er 1 miljoen of 5 miljoen afweercellen bijgevoegd gaan worden. 1 Miljoen heeft de voorkeur want minder kans op afstoting, dacht ik. Morgen de laatste voorbereidende werkzaamheden en onderzoeken aan M's lijf en donderdag is het tijd voor de Boest. Het 3-maal weeks naar KGB-stad N op en neer rijden begint inmiddels routine te worden. Met wat hulp van deze en gene lukt het redelijk goed om niet totaal door te draaien. Gisteren kwamen we er achter dat afgelopen weekeinde voor het eerst sinds tijden verlopen is zonder een bezoek aan de alom gevreesde huisartsenpost in E-buiten-de-Rondweg of het herstelpaleis in N. Een redelijk uitgerust gevoel dus. Omdat de beat nog steeds on gaat: The Beat goes on met een nog in oorspronkelijke staat verkerende Cher en Sonny ook, neem ik aan.

Oberstleutnant Kuhn

'De elite moet de wil van de ongeïnformeerden volgen.' Dat had de Oberstleutnant onder meer te vertellen toen hij in Afghanistan werd bevraagd door Arnon Grunberg. Meestal lees ik zo'n artikel snel door en onthoud wat triviale zaken, zoals dit keer dat Duitse soldaten in hun Afghaanse kamp wel bier en wijn mogen drinken (en zich blijven gedragen) terwijl Nederlanders en Amerikanen niet aan de alcohol mogen, en Grunberg hierbij opmerkte dat discriminerende taal uitslaan en onfatsoen weer beter beheerst worden door Amerikanen en Nederlanders. Zoals al eerder gesteld: een welopgevoed volk, die Moffen. Kunnen zich volgieten met drank en blijven beschaafd.
Toen ik het artikel uit had, bleef bovenstaande zin door mijn hoofd spoken. Had hij gelijk of niet? Moet de elite het volk volgen of andersom of moet niemand niemand volgen en wat doet het er eigenlijk allemaal toe. Uiteindelijk kwam het antwoord uit onverwachte hoek. Eerder deze week was ik bezig geweest met het UPC-herfstoffensief en als uitkomst kreeg ik een ander modem en router zodat de snelheid weer wat hoger wordt. Het zat allemaal in een doos en na het installeren van het modem, ben ik er maar weer mee opgehouden, want 'de elite had de wil van de ongeïnformeerden weer niet gevolgd' en ik als simpele ziel was niet in staat met alle instructiebladen en -dvd's om de router te activeren. Ik heb het allemaal in een hoek gegooid en B of Zwerver moeten er deze week maar een keer mee aan de gang gaan. Bovendien valt het met die snelheid allemaal wel mee. Het is goed zo, laat maar voolopig.

Boest (schrijf Boost) -6

Zijn inmiddels weer in het herstelpaleis. M voor de 3de keer deze week om in het Draculapaviljoen bloed en/of bloedplaatjes bij te tanken. De vele doses bloedplaatjes van de afgelopen weken hebben hoogstwaarschijnlijk geholpen om de bloedingen vanuit de blaas eindelijk te stoppen. Net toen we daar blij om werden, belde de moeder van alle artsen met de mededeling dat het CMV-virus weer actief was. Niet goed, want dat kan weer -in extremis- tot longontsteking dan wel blindheid leiden. Gelukkig zijn daar pillen tegen, maar die hebben weer als bijwerking dat ze de aanwas van witte bloedlichaampjes tegengaan en dat moeten we dus net niet hebben als de langverwachte Boest (2e lichting stamcellen) volgende week donderdag wordt geïmplementeerd. Maar goed, zo dadelijk weer krijgsberaad en dan zien we verder.
Komende weken worden dus weer spannend. Donderdag de 10e de Boest en dan 10-12 dagen wachten, zweten, bidden of de boest het gewenste effect heeft, de nieuwe witte broeders zich naar behoren ontwikkelen en het gevecht aangaan met alle ellende in M's lichaam. M's conditie is wonderwel nog steeds goed.
Inmiddels zijn we goed bekenden aan het worden bij de afdeling hematologie en het Draculapaviljoen en dat helpt ook mee aan het doorbreken van de vele protocollen, procedures etc. die ook in herstelpaleizen veelal voor obstructie zorgen. Het personeel in deze sector is er eigenlijk net zo ziek van als de mensen op de werkvloer in de vaderlandse onderwijspaleizen. Wanneer stoppen ze nondeju met al die onzin die alleen maar gebaseerd is op wantrouwen? Het enige waar al die protocolontwerpers geen rekening mee gehouden hebben is dat er gelukkig ook nog tamelijk veel mensen hun verstand gebruiken en al die onzin zo veel mogelijk terzijde schuiven en hun eigen weg gaan.

Ja, dat weet ik: het moet zijn burgeRlijke ongehoorzaamheid.

NL, AD 2011

1. Vanmorgen zag ik een leerling met volle kracht een pak melk tegen een muur schoppen in de overblijfruimte. Ik werd boos en vertelde hem dat ik hem een 'domme hufter' vond. Hij zei dat hij dit beledigend vond. Ik legde hem uit dat ik hem een hufter vond omdat hij zich niet kon aanpassen aan de omgeving waarin hij zich bevond en dat hij dom was omdat hij van tevoren niet had bedacht welke consequentie zijn hufteractie zou kunnen hebben. Pak melk kapot en heel de vloer onder de melk. Hij vond dat ik overdreef en dat als zulk soort dingen niet mochten het SAAI zou zijn. Ik hield me in, legde het nog een keer uit en hij bleef doorzeuren. Uiteindelijk heb ik hem verteld dat ik niet meer tegen hem wilde praten en gaf het door aan de voor hem verantwoordelijke docent, die actie gaat ondernemen.
2. Vandaag kwam de uitnodiging van de voornoemde cursustrollen(zie gisteren): we moesten in 'gemakkelijk zittende kledij' komen. Zoals al vermoed zal dit hukken, dansen en rollenspelen gaan betekenen, te meer daar de uitnodiging werd afgesloten met: MET WARME HERFSTGROET!

Wuivende krabben

Vorige week waren we een dagje aan het strand en dan moeten er foto's gemaakt worden. Deze foto ziet er vrolijk uit en de omstandigheden waren ook vrolijk: wat gewandeld, wat gedronken, wat geoudehoerd, wat gegeten, wat bekeken, kortom wat men zoal doet op een laat-oktober-zonnige-dag-aan-het-strand-in-België. Thuis ros je de foto's op de kompjoeter en dan kijk je er nog een keer naar. Zo ook naar deze foto. en plotseling begon me van alles op te vallen: er zitten 2 groepen een stukje van elkaar. De ene groep heeft bij wijze van groepsgevoel al een cirkel in het zand getrokken. Mijn vrees wordt bewaarheid: zij zijn bezig met een SPEL! Ze moeten weer iets van- of met elkaar. Waarom lopen die jongeren niet 'los' op het strand of in de stad een potje te dollen met elkaar. Neen, een hippievrouw of -man heeft weer een (ROLLEN)SPEL bedacht en iedereen moet aan dit laat-middeleeuwse didactische martelmiddel geloven. Het zweet brak me uit, want eind november zal ik er ook weer aan moeten geloven, vermoed ik. Dit alles in het kader van de nieuwste vorm van slavernij: TAAKVERANTWOORDELIJKE TEAMS ook wel bekend als TeamFocus (even spugen). We 'mogen' nu zelf als team allerlei beslissingen gaan nemen, hebben een eigen budget en zijn verantwoordelijk voor de leerling van 'inteek tot diplomering'. Misschien komt po-si-tio-ne-rings-ex-pert Adriaan ook nog langs, want volgens hem lopen we al langer verward rond. Kortom: nog meer werk, formulieren, spretsjiets, overleg en veel, heel veel controle! Ik moet even denken aan een andere hippieterm: repressieve tolerantie. Dit heet een tegenwoordig een uitdaging en we gaan natuurlijk eerst van alles DELEN (huil) onder leiding van de 2 cursustrollen.
Maar goed: onder leiding van 2 sadistisch-didactisch verantwoorde vrouwen (waarom vrijwel altijd vrouwen?) gaan we bouwen aan ons team en reken maar dat ze een ROLLENSPEL klaar hebben liggen. Ja, dat komt er dus allemaal van, van al dat gefotografeer: de associatiemachine gaat op volle toeren draaien en ik word helemaal verdrietig. Bij onderstaande foto heb ik weer geen negatieve associatie.

Het Tonnie-gevoel

M heeft inmiddels flink wat tijd doorgebracht op de opname-afdeling: 5 weken alleen op een kamer en een week of 3 met iemand anders. Het liggen met een ander op een kamer kan natuurlijk tot irritaties leiden. M's eerste kamergenoot was R, die tamelijk paranoia maar uiteindelijk wel terecht defensief reageerde op alles en iedereen die in zijn buurt kwam. Hij had net z'n stamcellen gehad en hij was letterlijk als de dood voor infecties, dus alles vormde een bedreiging. De volgende medepatiënt was een enigszins sympathiek aandoend boersig (bestaat dat? ik denk van niet) type van de oudere generatie die niet kon praten. Ook geen probleem. Nummer 3 was J, een man van de gestampte pot, die zijn ziekte nam zoals hij kwam en een prettige gesprekspartner was. Nummer 4 vormde een probleem, laten we hem T noemen. T blonk uit in het zich constant met het gesprek bemoeien, was nauwelijks te verstaan en was totaal exemplarisch voor het begrip egocentrisme. Alles was op hemzelf gericht, hij was totaal niet met zijn omgeving bezig en zijn omgeving had hij in de loop der jaren dusdanig gedresseerd dat deze omgeving niet anders wist dan dat T het middelpunt der aarde was. Hij kwam daarnaast uit de Brabantse arbeidersstad O en hij was alles wat je bij iemand uit de Brabantse arbeidersstad O kunt voorstellen. Ik had bewondering voor M die 5 of 6 dagen met T op een kamer heeft gelegen want ik kreeg op de 1ste dag na een kwartier al de neiging om de zuurstofleiding uit zijn neus te trekken. Een van die dagen moest ik nog wat medicatie halen bij drogisterij Geelman. Ik ging er met een goed gevoel heen want ik had de vorige keer een niet-aanvalsverdrag gesloten met de blonde-kortharige-bebrilde-immer-chagrijnige-superbitsj die daar meestal de medicamenten uitdeelt. Zoals gezegd, ik stapte welgemoed de drogisterij binnen en aanschouwde het toneel: Geelman zelluf en zijn vrouw stonden de klandizie te helpen en dat beloofde niet veel goeds, want het enige waar die 2 goed in zijn is geld tellen. De blonde-kortharige-bebrilde-immer-chagrijnige-superbitsj was er niet, dus dat betekende dat ik weer een hoop moest uitleggen. Somber ging ik zitten en bekeek mijn nummertje: nog 4 te gaan. Aan de balie stond een man van een jaar of 63 met Geelman te discussiëren, het duurde lang en het ging nergens over. Uiteindelijk ging Geelman de medicijnen halen, kwam terug met de zak en controleerde de inhoud uitgebreid met, zeg maar, Tonnie. Tonnie bleef maar doorzagen. Uiteindelijk zaten alle medicijnen weer in het tasje en net toen ik dacht dat hij op zou rotten, stelde hij een vraag over het reclamefillumpje dat op een monitor elders in de drogisterij draaide. Ik dwaalde af en droomde weg; ik liep met een LAW (Licht Anti-Tankwapen) door de woestijn, het was zinderend heet, ik was alleen en zag een Russische T-62 tank naderen met Tonnie achter het stuur. Ik leed aan zouttekort en was aan het hallucineren. Ik richtte mijn LAW op Tonnie en schoot toen weer uit mijn droom weg: Tonnie was uitgezeverd en liep weg. De drogisterij was inmiddels stampvol, mensen stonden schuimbekkend te wachten, maar Tonnie was zich van geen kwaad bewust.
Als goedmaker en vanuit muzikaal opvoedkundig uitgangspunt een nummertje van de nieuwe Tom Waits met een fillumpje over het oude Chicago

Trombocyten

Trombocyten of bloedplaatjes zijn de kleinste cellen in het bloed. Ze hebben een functie bij de bloedstolling.

Trombocyten, ook wel in de volksmond genaamd trombos of bloedplaatjes, daar gaat het nu om. We zitten inmiddels (het is nu zaterdag) voor de 3e keer deze week in het herstelpaleis. Ook nu weer moeten de trombos bijgetankt worden na enige bloedingen afgelopen nacht. De strategie tot 10 dagen na de boost = het toedienen van nieuwe stamcellen (spreek uit: boest) is om de zaak onder controle te houden middels het op peil houden van de rode broeders en de trombos. Het begint er nu aardig in te hakken qua tijd, energie en mentaal-fysiek doorzettingsvermogen; een maand geleden stonden we op het punt om nog ergens op vakantie te gaan en momenteel draait alles om het beheersen van de crisis; het is net zoiets als bij de Euro, er wordt steeds tijd bijgekocht om uiteindelijk tot een oplossing te komen. De bloedwaarden zijn de aandelenkoersen enz.Het enige verschil is dat ik in M's proces en de mensen daaromheen meer vertrouwen heb dan in al die Eurobaasjes en -bazinnen.

Tot eind november zal M overeind gehouden moeten worden met Neupogen, bloedtransfusie en trombos, daarna moet de boost effectief worden. Morgen een meer Privé-achtige aflevering waarin ik dieper in de problematiek duik betreffende 'het liggen op een ziekenhuiskamer met een irritante medepatiënt', ofwel het 'Tonnie-gevoel'.

Omgeving

Gisteren met vriend H het gebruikelijke rondje gemaakt. Dan komt ook 'de muziek' ter sprake. Wilco heeft weer een nieuwe plaat en speelt bovendien ook nog in het plaatselijke muziekpaleis. In dat muziekpaleis heb ik veel nieuwe en goede muziek gehoord. De sfeer was ook altijd goed, het voelde als een oude jas. Die oude jas moest zo nodig vervangen en die nieuwe jas is door bijdehanteriken ontworpen, dus die past mij niet. Allereerst staan er geüniformeerde bewakingsbavianen je op te wachten, vroeger was dat een kennis die geen enkele agressie uitlokte en je af en toe ook nog voor niets naar binnen liet. Maar goed, dat is het vraagstuk niet. Waarom wil ik helemaal niet naar Wilco? Juist! Vanwege het publiek. Men staat daar niet losjes. Ik weet niet wat het is in die grote zaal. Iedereen staat daar met gespannen spieren en laat niemand passeren. Men drinkt niet genoeg, men gaat niet uit de bol, men consumeert domweg, men geniet niet of in ieder geval niet zichtbaar. Dertigers en veertigers exemplarisch A.D. 2011. Saai, meneer d'n dokter! Saai! Daarom ga ik er ook niet naar toe. Bovendien is die nieuwe plaat volledig gejat van de Kinks en in die zin ook saai. Andere -niet- saaie Kinks-adepten uit de jaren '80 zijn de Only Ones. Ook nog ooit gezien in mijn oude jas.

Vandaag overigens weer op bezoek geweest bij de moeder van alle artsen en de strategie voor de 2de transplantatie voor M uitgezet. Hierover een dezer dagen meer.