Slagerij L

De meest gevreesde winkelier van Gestel-binnen-de-Rondweg is zonder enige concurrentie Slagerij L. Hij levert weliswaar kwaliteitswaar, maar zijn hopeloze gezever drijft iedere klant tot waanzin en ik ben er zeker van hij ook veel potentiële en bestaande klandizie heeft verloren, verliest en zal verliezen door de naargeestige Psycho-3-sfeer die er immer heerst in zijn familiekwaliteitsvleespaleis. De 1ste keer dat ik er kwam was nog in het betaalkaartentijdperk. Het was zaterdag rond 16.00 ergens in de 80-er jaren en ik moest nog wat geld hebben voor het weekeinde. Ik was nog nooit in de zaak geweest. Ik bestelde wat vleeswaren en vroeg of ik 50 gulden meer uit kon schrijven. De bedienende man keek me angstig aan; het gehak achter in de winkel verstomde en het hoofd van zijn zoon keek met dezelfde angstblik in mijn richting. De vader liep naar de zoon en startte fluisterend beraad. Ik zag het al: dat werd niets. Slager L begon uitgebreid uit te leggen waarom. Ik wilde het verhaal niet eens horen, maar uit beleefdheid blijft een mens dan staan. Bovendien had hij het hakmes inmiddels in zijn handen. Slagerij L was inmiddels ook in de kroeg onderwerp van gesprek. Uiteindelijk kwam de belangrijke vraag waar Slager L met zijn familie op vakantie zou gaan naar voren. Niemand die het zeker wist, maar Oostenrijk werd algemeen gezien als de grote kanshebber. Dit moest uiteraard nog nagetrokken worden. Niemand die het durfde, want alleen deze vraag zou al een strafantwoord van minimaal 3 kwartier betekenen. Uiteindelijk was toenmalig restauratier J het slachtoffer. Na enkele weken, hij kwam er elke dag om vleeswaren voor zijn restaurant te halen, durfde hij de vraag te stellen -er zijn daar klanten die daar een briefje op de toonbank leggen en dan hard weglopend zeggen: legt u het over een half uurtje klaar, dan kan ik het meteen meenemen-. Het antwoord was duidelijk: Oostenrijk voor de Alpen, want die durfde hij niet over met zijn caravan. Een -waarschijnlijk inmiddels lege- camping nabij Innsbruck was zijn vaste doel. Veel regen daar. Geen probleem, er waren immers paraplu's.
Afgelopen week durfde ik -door omstandigheden gedwongen- weer binnen. Ik bestelde 3 baklappen en keek in een rek op zoek naar hausgemachte kartoffelsalade of iets dergelijks. De zoon stond de baklappen te snijden en vroeg: oh, u wilt vanavond makkelijk eten. Ik vroeg hem of hij hausgemachte kartoffelsalade had. Kon best zijn, want ik kijk altijd slordig. FOUT! FOUT! FOUT! Hij begon uitgebreid uit te leggen waarom de hausgemachte kartoffelsalade er niet was en nog uitgebreider uit te leggen welke er wel waren. Ik stond met m'n rug naar hem toe nog steeds in het hausgemachte saladerek te kijken en begon licht te snikken. Ineens werd z'n stem luider, ik keek om en zag z'n Anthony Hopkins-hoofd op 20 centimeter van me. Ik mompelde dat ik het zo wel had en meteen wilde betalen, want haast. Hij liet me gaan. Weer levend ontsnapt. Op het fillumpje links, niet zichtbaar, Slagerij L. Ja, dit soort dingen komen dus in je hoofd op als je maar vaak genoeg het traject wereldstad E - KGB-stad N aflegt en dat wilde ik even met u delen.