Wuivende krabben

Vorige week waren we een dagje aan het strand en dan moeten er foto's gemaakt worden. Deze foto ziet er vrolijk uit en de omstandigheden waren ook vrolijk: wat gewandeld, wat gedronken, wat geoudehoerd, wat gegeten, wat bekeken, kortom wat men zoal doet op een laat-oktober-zonnige-dag-aan-het-strand-in-België. Thuis ros je de foto's op de kompjoeter en dan kijk je er nog een keer naar. Zo ook naar deze foto. en plotseling begon me van alles op te vallen: er zitten 2 groepen een stukje van elkaar. De ene groep heeft bij wijze van groepsgevoel al een cirkel in het zand getrokken. Mijn vrees wordt bewaarheid: zij zijn bezig met een SPEL! Ze moeten weer iets van- of met elkaar. Waarom lopen die jongeren niet 'los' op het strand of in de stad een potje te dollen met elkaar. Neen, een hippievrouw of -man heeft weer een (ROLLEN)SPEL bedacht en iedereen moet aan dit laat-middeleeuwse didactische martelmiddel geloven. Het zweet brak me uit, want eind november zal ik er ook weer aan moeten geloven, vermoed ik. Dit alles in het kader van de nieuwste vorm van slavernij: TAAKVERANTWOORDELIJKE TEAMS ook wel bekend als TeamFocus (even spugen). We 'mogen' nu zelf als team allerlei beslissingen gaan nemen, hebben een eigen budget en zijn verantwoordelijk voor de leerling van 'inteek tot diplomering'. Misschien komt po-si-tio-ne-rings-ex-pert Adriaan ook nog langs, want volgens hem lopen we al langer verward rond. Kortom: nog meer werk, formulieren, spretsjiets, overleg en veel, heel veel controle! Ik moet even denken aan een andere hippieterm: repressieve tolerantie. Dit heet een tegenwoordig een uitdaging en we gaan natuurlijk eerst van alles DELEN (huil) onder leiding van de 2 cursustrollen.
Maar goed: onder leiding van 2 sadistisch-didactisch verantwoorde vrouwen (waarom vrijwel altijd vrouwen?) gaan we bouwen aan ons team en reken maar dat ze een ROLLENSPEL klaar hebben liggen. Ja, dat komt er dus allemaal van, van al dat gefotografeer: de associatiemachine gaat op volle toeren draaien en ik word helemaal verdrietig. Bij onderstaande foto heb ik weer geen negatieve associatie.

Het Tonnie-gevoel

M heeft inmiddels flink wat tijd doorgebracht op de opname-afdeling: 5 weken alleen op een kamer en een week of 3 met iemand anders. Het liggen met een ander op een kamer kan natuurlijk tot irritaties leiden. M's eerste kamergenoot was R, die tamelijk paranoia maar uiteindelijk wel terecht defensief reageerde op alles en iedereen die in zijn buurt kwam. Hij had net z'n stamcellen gehad en hij was letterlijk als de dood voor infecties, dus alles vormde een bedreiging. De volgende medepatiënt was een enigszins sympathiek aandoend boersig (bestaat dat? ik denk van niet) type van de oudere generatie die niet kon praten. Ook geen probleem. Nummer 3 was J, een man van de gestampte pot, die zijn ziekte nam zoals hij kwam en een prettige gesprekspartner was. Nummer 4 vormde een probleem, laten we hem T noemen. T blonk uit in het zich constant met het gesprek bemoeien, was nauwelijks te verstaan en was totaal exemplarisch voor het begrip egocentrisme. Alles was op hemzelf gericht, hij was totaal niet met zijn omgeving bezig en zijn omgeving had hij in de loop der jaren dusdanig gedresseerd dat deze omgeving niet anders wist dan dat T het middelpunt der aarde was. Hij kwam daarnaast uit de Brabantse arbeidersstad O en hij was alles wat je bij iemand uit de Brabantse arbeidersstad O kunt voorstellen. Ik had bewondering voor M die 5 of 6 dagen met T op een kamer heeft gelegen want ik kreeg op de 1ste dag na een kwartier al de neiging om de zuurstofleiding uit zijn neus te trekken. Een van die dagen moest ik nog wat medicatie halen bij drogisterij Geelman. Ik ging er met een goed gevoel heen want ik had de vorige keer een niet-aanvalsverdrag gesloten met de blonde-kortharige-bebrilde-immer-chagrijnige-superbitsj die daar meestal de medicamenten uitdeelt. Zoals gezegd, ik stapte welgemoed de drogisterij binnen en aanschouwde het toneel: Geelman zelluf en zijn vrouw stonden de klandizie te helpen en dat beloofde niet veel goeds, want het enige waar die 2 goed in zijn is geld tellen. De blonde-kortharige-bebrilde-immer-chagrijnige-superbitsj was er niet, dus dat betekende dat ik weer een hoop moest uitleggen. Somber ging ik zitten en bekeek mijn nummertje: nog 4 te gaan. Aan de balie stond een man van een jaar of 63 met Geelman te discussiëren, het duurde lang en het ging nergens over. Uiteindelijk ging Geelman de medicijnen halen, kwam terug met de zak en controleerde de inhoud uitgebreid met, zeg maar, Tonnie. Tonnie bleef maar doorzagen. Uiteindelijk zaten alle medicijnen weer in het tasje en net toen ik dacht dat hij op zou rotten, stelde hij een vraag over het reclamefillumpje dat op een monitor elders in de drogisterij draaide. Ik dwaalde af en droomde weg; ik liep met een LAW (Licht Anti-Tankwapen) door de woestijn, het was zinderend heet, ik was alleen en zag een Russische T-62 tank naderen met Tonnie achter het stuur. Ik leed aan zouttekort en was aan het hallucineren. Ik richtte mijn LAW op Tonnie en schoot toen weer uit mijn droom weg: Tonnie was uitgezeverd en liep weg. De drogisterij was inmiddels stampvol, mensen stonden schuimbekkend te wachten, maar Tonnie was zich van geen kwaad bewust.
Als goedmaker en vanuit muzikaal opvoedkundig uitgangspunt een nummertje van de nieuwe Tom Waits met een fillumpje over het oude Chicago

Trombocyten

Trombocyten of bloedplaatjes zijn de kleinste cellen in het bloed. Ze hebben een functie bij de bloedstolling.

Trombocyten, ook wel in de volksmond genaamd trombos of bloedplaatjes, daar gaat het nu om. We zitten inmiddels (het is nu zaterdag) voor de 3e keer deze week in het herstelpaleis. Ook nu weer moeten de trombos bijgetankt worden na enige bloedingen afgelopen nacht. De strategie tot 10 dagen na de boost = het toedienen van nieuwe stamcellen (spreek uit: boest) is om de zaak onder controle te houden middels het op peil houden van de rode broeders en de trombos. Het begint er nu aardig in te hakken qua tijd, energie en mentaal-fysiek doorzettingsvermogen; een maand geleden stonden we op het punt om nog ergens op vakantie te gaan en momenteel draait alles om het beheersen van de crisis; het is net zoiets als bij de Euro, er wordt steeds tijd bijgekocht om uiteindelijk tot een oplossing te komen. De bloedwaarden zijn de aandelenkoersen enz.Het enige verschil is dat ik in M's proces en de mensen daaromheen meer vertrouwen heb dan in al die Eurobaasjes en -bazinnen.

Tot eind november zal M overeind gehouden moeten worden met Neupogen, bloedtransfusie en trombos, daarna moet de boost effectief worden. Morgen een meer Privé-achtige aflevering waarin ik dieper in de problematiek duik betreffende 'het liggen op een ziekenhuiskamer met een irritante medepatiënt', ofwel het 'Tonnie-gevoel'.

Omgeving

Gisteren met vriend H het gebruikelijke rondje gemaakt. Dan komt ook 'de muziek' ter sprake. Wilco heeft weer een nieuwe plaat en speelt bovendien ook nog in het plaatselijke muziekpaleis. In dat muziekpaleis heb ik veel nieuwe en goede muziek gehoord. De sfeer was ook altijd goed, het voelde als een oude jas. Die oude jas moest zo nodig vervangen en die nieuwe jas is door bijdehanteriken ontworpen, dus die past mij niet. Allereerst staan er geüniformeerde bewakingsbavianen je op te wachten, vroeger was dat een kennis die geen enkele agressie uitlokte en je af en toe ook nog voor niets naar binnen liet. Maar goed, dat is het vraagstuk niet. Waarom wil ik helemaal niet naar Wilco? Juist! Vanwege het publiek. Men staat daar niet losjes. Ik weet niet wat het is in die grote zaal. Iedereen staat daar met gespannen spieren en laat niemand passeren. Men drinkt niet genoeg, men gaat niet uit de bol, men consumeert domweg, men geniet niet of in ieder geval niet zichtbaar. Dertigers en veertigers exemplarisch A.D. 2011. Saai, meneer d'n dokter! Saai! Daarom ga ik er ook niet naar toe. Bovendien is die nieuwe plaat volledig gejat van de Kinks en in die zin ook saai. Andere -niet- saaie Kinks-adepten uit de jaren '80 zijn de Only Ones. Ook nog ooit gezien in mijn oude jas.

Vandaag overigens weer op bezoek geweest bij de moeder van alle artsen en de strategie voor de 2de transplantatie voor M uitgezet. Hierover een dezer dagen meer.

Boost (spreek uit: boest)

Ondanks de vakantie, toch nog even een udeet omtrent M. Gisteren weer een dag in KGB-stad N rondgehangen in het plaatselijke herstelpaleis. M moest bijgetankt woorden voor wat betreft 'gewoon' bloed en bloedplaatjes. De moeder van alle artsen zagen we ook weer na een week of 3. De polikliniek is tamelijk streng gescheiden van de opname en zo kon het dus gebeuren dat M wel goed behandeld werd, maar dat we nauwelijks informatie kregen over de voortgang. Zoals altijd gaf de moeder van alle artsen duidelijkheid. De boost (spreek uit: boest) vindt plaats op 10 november. De donor is inmiddels bezig met de voorbereiding. Tot die tijd wordt geprobeerd de huidige situatie te consolideren. Af en toe wat bloed en bloedplaatjes tanken en de witte broeders op peil houden met injecties. De moeder van alle artsen legde het weer eens goed uit: de Neupogen-injecties zorgen er weliswaar voor dat de witte broeders kunstmatig wat aantrekken (momenteel 2.6 en dat is de hoogste waarde sinds tijden), maar zorgen er tegelijkertijd voor dat de rode broeders en bloedplaatjes in hun aanwas onderdrukt worden. De boost (spreek uit: boest) moet de witte broeders weer 'natuurlijk' activeren en zo verder. De kans op slagen is nu veel groter, omdat M veel minder medicatie slikt en de hoeveelheid en diversiteit van medicatie hebben er vrij waarschijnlijk voor gezorgd dat de 1ste transplantatie niet 100 % effectief is geweest.
Omdat J in het verre en verwarde Hongarije niet meer weet wie Kid Congo Powers (ex Cramps, Gun Club en Bad Seeds) is, hieronder een fillumpje van Kid en zijn vriendjes.

Vakantie

tot 2 november of zo.

Hoera!

M is weer thuis! Na 'n hoop gedoe, de bureaucratie in KGB-stad N begint ook toe te nemen, is M net voor haar verjaardag weer thuis. Helaas nog geen uitgebreid bezoek tijdens de verjaardag (alles met mate!), want de bloedwaarden zijn nog steeds bijzonder middelmatig. De donor is inmiddels weer getraceerd en zit nu thuis d.m.v. injecties zijn stamcellen te vermeerderen. Als er genoeg geproduceerd zijn, zal hij een deel van zijn stamcellen afstaan en dan krijgt M haar boost (spreek uit: boest). Alles bij elkaar duurt dit proces nog 2 weken en tot die tijd is het hopen dat M geen enge ziektes krijgt en fijn thuis kan blijven en zeker niet in handen valt van de huisartsenpost in wereldstad E, want daar krijg ik hele erge nachtmerries van. Vrijdag weer trombos in N tanken. Maar goed, eerst maar even genieten.
Alleen voor de liefhebbers: Birthday Party met een potje fijne pokkeherrie, Release the Bats

Van Positioneringsexpert Adriaan nog niets gehoord, trouwens.

M und ander leed

M mag misschien een dezer dagen naar huis om alhier de boost (spreek uit: boest) af te wachten. In noodgevallen kunnen we dan meteen naar KGB-stad N afreizen om aldaar bloedplaatjes of bloed te tanken. Als M thuis is, kan ze haar verjaardag ook thuis vieren en dat doet ons dan weer veel vreugd. Voorlopig afwachten, want de bloedwaarden zagen er vandaag niet echt goed uit. Nu over naar de onbelangrijke zaken.
Die positioneringsexpert moet weg, zoveel is duidelijk! Dus zondag maar weer een offensief begonnen. Na mijn reactie, kwam er nog een reactie van ene Joost, die ik vaag ken en hij gaf aan dat de triviale grijspraat van positioneringsexpert Adriaan voor zijn afdeling niet van toepassing was. Het loopt daar allemaal goed. Positioneringsexpert Adriaan liet wederom niets horen. Om hem en het CvB nog verder te provoceren en Joost gerust te stellen, heb ik onderstaande nog even toegevoegd:

Joost, niet in paniek raken. Wij hebben positioneringsexpert Adriaan ook nooit gezien en bij ons wezen de laatste 2 onderzoeken ook uit dat we het goed doen. Het is waarschijnlijk als volgt gegaan: ‘positioneringsexpert Adriaan heeft een paar weken geleden een stagiair(e) de opdracht gegeven om wat te googelen over het MBO. Niet te moeilijk, alleen de Telegraaf en AD-site en nu.nl; vooral niet lezen in artikelen uit de NRC, Volkskrant, Vrij Nederland of Elsevier en zeker geen wetenschappelijke artikelen’. Daarna is hij waarschijnlijk op de campus! wat gaan praten met wat passanten (waarschijnlijk leerlingen). Vanuit deze bronnen debiteert hij zijn generalisaties. Daarnaast moet je niet vergeten dat dit soort bureautjes in het neo-liberale tijdperk worden aangetrokken om te zeggen wat de opdrachtgever wil horen. Bij reorganisaties is dit een steeds terugkerend procedé. Ik vermoed dat er in de nabije toekomst nog wel een ander adviesbureau wordt ingehuurd om enkele nog veel meer vervelende conclusies aan het volk over te brengen (de boodschapper is dan weer de schuldige, de opdrachtgever blijft uit de wind). Ook het vooral benadrukken van de negatieve zaken hoort bij dit proces, maar dat komt weer voort uit het feodale tijdperk. Dit heet ‘het volk knechten’ zodat het volk rustig blijft. Om maar te besluiten: zo’n fusie-site is weer bedoeld om iedereen een beetje stoom af te laten blazen, zodat het lijkt alsof er naar het volk geluisterd wordt en dat is dan weer verzonnen door een stra-te-gisch co-mu-ni-ca-tie-ex-pert. En omdat het zo prettig is om af en toe stoom af te blazen, doen wij daar fijn aan mee.

Positioneringsexpert Adriaan houdt zich helaas nog steeds gedeisd en reageert niet, maar dat hoort waarschijnlijk bij zijn laffe inborst. Helaas heeft Positioneringsexpert Adriaan wel de pech dat ik tijdens de ritten van en naar KGB-stad N rustig kan nadenken. Dus als ik M's situatie heb geëvalueerd in het eerste deel van de rit, kan ik mij tijdens het tweede deel wijden aan de volgende zet in dit spel om uiteindelijk een reactie uit te lokken.

Po-si-tio-ne-rings-ex-pert (2)

Po-si-tio-ne-rings-ex-pert Ad heeft na uitgebreid onderzoek verslag gedaan over zijn bevindingen. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om nog iets over die fusie te schrijven, maar ik kon het niet laten, het was allemaal te erg. Hieronder in samenvatting de bevindingen van Po-si-tio-ne-rings-ex-pert Ad en daaronder mijn reactie. De fusie-site is niet openbaar en dat is waarschijnlijk maar goed ook. In een fillumpje op deze fusie-site legt Po-si-tio-ne-rings-ex-pert Ad in een grijze lawine van woorden onder andere uit dat hij het nodig vindt dat er misschien een nieuwe naam voor de school moet komen. Po-si-tio-ne-rings-ex-pert Ad heeft natuurlijk vrienden die daarbij kunnen 'helpen' evenals met het bedenken van een nieuwe huisstijl enz. en zo kan hij de zakken van zichzelf en zijn vrienden nog verder vullen.

Studenten willen meer structuur en duidelijkheid
Meer structuur en duidelijkheid. Dat is één van de verbeterpunten die naar voren komen in het onderzoek van Addfocus, het bureau dat beide roc’s begeleidt bij de positionering van de nieuwe organisatie. Zowel onze studenten als docenten vragen daar om. Betere roosters en minders lesuitval is een ander belangrijk verbeterpunt dat studenten noemen. Evenals een betere kwaliteit van lessen – de ‘ goede’ docenten niet te na gesproken uiteraard.

Er is ook veel aandacht voor de zaken waar de roc’s nu al goed in zijn. Ook hier wordt de begeleiding van docenten genoemd, net zoals hun betrokkenheid. De goede praktijkstages is een ander voorbeeld van een belangrijk pluspunt. ‘Je krijgt hier echt les’, zeggen studenten van Ter AA. ‘ Goede praktijklessen van professionals uit het vak’, vinden studenten in Eindhoven.
Adriaan Oomen, directeur van Addfocus, vertelt over een aantal zaken dat hem is opgevallen in het onderzoek.

Mijn reactie op bovenstaande.

Zelden zoveel platitudes, clichés en algemeenheden gehoord. Maar goed, iets anders kun je ook niet verwachten van een po-si-tio-ne-rings-ex-pert (blijft een moeilijk woord); het bureau is ingehuurd met Rijksgelden en doet wat het moet doen en waar het goed in is: vertellen wat iedereen al weet. Het erge aan dit alles is dat de heren en dames opdrachtgevers in het filmpje ook nog oplettend zitten te luisteren, alsof er allemaal nieuwe en onverwachte zaken naar voren komen. Er worden zelfs aantekeningen gemaakt. Wederom een bewijs van de stelling dat bewindvoerders steeds verder van de realiteit afstaan, en die realiteit is dat Rijksgelden uitgegeven moeten worden aan het primaire proces (gewoon lesgeven dus!) en niet aan bijdehante bureautjes. Edoch … onze realiteit zal weer anders zijn: ik vermoed dat onze po-si-tio-ne-rings-ex-pert wel een bevriend bureautje heeft dat op kosten van het Rijk gaat nadenken over de nieuwe naam van onze onderwijsinrichting.

Als fillumpje: Road to Nowhere van Talking Heads

Updeet M (9)

M ligt nog steeds in het herstelpaleis in N en de 'harde actie' is gestart. Door middel van gecontroleerd risico probeert men de bloedwaarden omhoog te halen. De Rivotril, waar ik al weken om zeurde, is er gelukkig helemaal vanaf gehaald (druppels op aanvraag), daarnaast de CVM-onderdrukker voor een groot gedeelte en nog wat marginale medicatie-veranderingen. Heeft dit alles resultaat? Nog niet echt, maar dit is een langzaam proces. De witte broeders zijn iets gestegen van 0,3 naar 0,7 (moet 4,0 zijn); de trombos zijn echter weer gedaald en de rode vrienden zijn zo'n beetje stabiel. Het wachten is op het lange-termijn-effect van deze acties en daarna het effect van de boost (spreek uit: boest) van nieuwe stamcellen. We weten nog steeds niet of die donor nou wel of niet gevonden is en als hij al gevonden is, of de man in kwestie gezond is en al in een herstelpaleis, waar dan ook ter wereld, is gearriveerd om aldaar zijn stamcellen af te staan. Morgen maar eens positief-assertief, empathisch aan de gang om hier antwoord op te krijgen. M ligt inmiddels weer alleen op de kamer en met haar verjaardag in het vooruitzicht, wordt ze daar niet echt vrolijk van, alhoewel 'positieve gelatenheid' toch de beste omschrijving voor haar geestelijke volksgezondheid van dit moment is.

Mama Roux

Het is tot nu toe, afgezien van M's verblijf in het herstelpaleis -daarover later meer- een onwaarschijnlijke dag. Vanmorgen op het onderwijspaleis ben ik zowaar 4! uur doorgekomen zonder te worden getraineerd, gekoeioneerd, gekleineerd of anderszins te worden vernederd. Er werden zelfs zonder morren adviezen van mij door mijn direct leidinggevende overgenomen. Daarnaast nog lekker veel mennekes kunnen helpen met het opstarten van hun kerntaak 3-4 verhaal (testen en modificeren). Daarna zo maar zonder formulieren een griepprik gehaald en toen als klap op de vuurpijl, terwijl ik E stond te bellen over de boodschappen voor de kruidenier, tikte een oud vrouwtje op mijn schouder en vroeg of ik net had gepind. Ja, dat had ik. En hoeveel? € 50. Ze haalde een briefje van 50 te voorschijn en gaf het mij. Voor de 2de keer in mijn leven had ik weer geld in de pinautomaat laten hangen. We gingen samen naar binnen om een bos bloemen (in de bonus) kopen voor haar. Daarna huis opgeruimd, wasje gedraaid, friet gegeten bij 'voorheen Manders' en richting KGB-stad N gereden. Het zonnetje scheen en zelfs het immer aanwezige lage drukgebied boven Veghel was verdwenen. Bovenstaande heet het Mama Roux-gevoel.
Met M is het nog steeds stabiel matig. De bloedwaarden schommelen licht, en er moeten weer trombos bij. M neemt het allemaal positief gelaten, een variant van het Mama Roux-gevoel, en ik ook. Hieronder de muzikale uitgave van het Mama Roux-gevoel. De oorspronkelijke van Dr John kon ik niet vinden met een leuk fillumpje en onderstaande kan ik niet horen op de kompjoeter in het herstelpaleis, dus een gok. Ik luister hem vanavond zelf wel. In ieder geval ook met Dan Auerbach schijnt het. Fillumpje importeren lukt hier niet met die Explorer-shit, dus even een paar uur wachten.
http://www.youtube.com/watch?v=XPvyhtV9t14&feature=youtube_gdata_player
Met de aaiFoon dus wel ... maar het is uiteindelijk onderstaande versie geworden ... ook niet compleet... laat ook maar ... het gaat om het gevoel.

Updeet M (8)

Na het open riool in een achterbuurt van Calcutta, kwam M gisteren op de slechtste denkbare plek terecht in het herstelpaleis in N: de darm-, maag- en leverkwalenAbteilung. Op hematologie en in de rest van het herstelpaleis was geen plek meer vrij. We bekeken en bespraken dit bacteriënhol en wisten: zo snel mogelijk weg, maar zo snel gaat dat niet want ook in herstelpaleizen zijn de procedures en protocollen heilig verklaard. Dus maar een beroep doen op empathie en positieve assertiviteit. Niet mijn sterkste punten. Ik had natuurlijk kunnen beginnen met 'en zijn jullie hier nu helemaal van de ratten besnuffeld door iemand met zulke lage bloedwaarden bloot te stellen aan al die bacteriën hier. Weet je wat, ik schakel meteen het medisch tuchtcollege in en jullie draaien allemaal de gevangenis is, stelletje incompetente hufters!' Het kan ook anders: vindt u het ook niet BIJZONDER dat mijn vrouw met haar lage immuniteit juist hier geplaatst wordt?' (de zin moet dan wel 'open' uitgesproken worden, je biedt de andere RUIMTE om over het probleem mee te denken). Op dat moment ben je IN GESPREK en dat werkt beter ... helaas.
Het werkte dus en M ligt weer veilig waar ze moet liggen en is stabiel. De bloedwaarden zijn iets omhoog, en de eerste medicijnen zijn 'er vanaf'. Gaat nog wel een weekje of 2 duren, maar de opluchting dat M weg is uit het bacteriëninferno is groot.
Als liedje deze keer een liedje voor in de auto op lange stukken: R L Burnside, It's bad you know

Updeet M (7)

Vandaag waren voor de moeder van alle artsen de rapen gaar, de kolen gestoofd en de haringen gerookt. M had gebeld met wederom Nystagmus klachten en we werden onmiddellijk gesommeerd richting KGB-stad N te vertrekken (de kermis is daar voorbij). Opname dus met als doel om nu met 'harde actie' snel herstel te forceren. Alle bloedwaarden waren 'het vliegveld van Zurich', het zoutgehalte ook zoiets. De medicamenten die het CVM-virus onderdrukken worden meteen stopgezet en sommige anti-epileptica worden versneld afgebouwd. Geeft wel wat risico, maar daar is een ziekenhuis voor. De donor wordt opgesnord en zo snel mogelijk (binnen 2 weken) zal de inmiddels bekende boost (spreek uit: boest) uitgevoerd worden. M voelt zich redelijk, maar is licht zwakjes. Een groot probleem is dat er in de hematolgie-Abteilung even geen plaats is, waardoor M nu tussen de darm-, maag- en leverklachten ligt en daar barst het van de virussen en bacteriën en dat moeten we niet hebben. Vannacht wordt ze misschien gesepareerd in een behandelkamer, maar wanneer ze weer veilig achter de sluizen kan is onduidelijk (in ieder geval donderdag). Problematisch allemaal? Ja. Onoplosbaar? Nee!

Nystagmus (2)

Even een kort ingezonden bericht. Het is nu zondagavond en na een rustig weekeinde zitten we toch weer in het herstelpaleis in de kermisstad N. Deze keer maar door alle protocollen en procedures heen gebeukt om niet via een van de horror-herstelpaleizen in de wereldstad E uiteindelijk in N terecht te kunnen (scheelt toch weer een uurtje of 3). Vanmiddag waren er alweer lichte Nystagmus-verschijnselen, later in de middag nog een lichte bloeding vanuit de blaas. En dan weten wij allen genoeg: niveau van de trombos (bloedplaatjes) te laag en linea recta naar N om aldaar een nieuwe dosis toe te laten dienen. Daar is M nu mee bezig en dat duurt nog een half uurtje. Gelukkig geen opname, maar er moet nu toch echt wat (sneller dan het oorspronkelijke schema) af van die anti-epileptica anders blijven we aan het klojo-en.
Ik voorspel nu vast dat het probleem in de Rivotril zit; over een week of 3 zien we of ik gelijk heb. En als dat zo is en M's herstel vordert eindelijk zoals het moet vorderen, ben ik eindelijk afgestudeerd en ga ik mij vestigen als zelfstandig arts in het onderwijspaleis in de wereldstad E om aldaar alle zieke geesten te herstellen.

Serviel Consensus Vilein (2)

Serviel: slaafs, kruipend

Wat een goed plan van jullie om te gaan fuseren. Ik werd er helemaal opgewonden van. Eindelijk een ziener de de plannen die er al langer waren, wil gaan realiseren. Wat een daadkracht. Dat heb je zeker geleerd tijdens je carrière op de bank, waar je ook hebt geleerd om strategisch te denken en mensen van de goede adviezen te voorzien. Vertrouwen daar gaat het om in de financiële wereld, hoor ik de laatste tijd vaak. En dat hebben we nu net nodig in ons onderwijspaleis. Iemand die het onderwijs even op de 2d of 3de plaats zet en dan met heldere neo-liberale ideeën en financiële uitgangspunten het instituut nieuwe impulsen gaat geven. Gelukkig heb je ook een aantal vazallen om je heen verzameld, die de troepen daaronder rustig gaan houden. Kijk, dat noem ik nu daadkracht en visie: geef het werkvolk het idee dat ze wat inspraak heeft en ga gewoon je eigen gang, gesteund door je eigen hofhouding. Ik kijk er nu al naar uit om op basis van allerlei weloverwogen strategieën en plannen de samenwerking met de fusiepartner aan te gaan. Dat gaat ons nieuwe inzichten geven en daar wachten we al jaren op. Ook een paar dagen per week op een andere plek werken is niet onoverkomelijk. Neen, het verbreedt juist de horizon. Oh ja, en dan vergeet ik nog even je beste meesterzet tot nu toe: het aantrekken van een po-si-tio-ne-rings-ex-pert. Ik durf het eigenlijk niet te bekennen, maar ik was ook al jaren aan het dolen. Ik wist niet meer waar ik was, wat ik aan het doen was en hoe ik in de markt stond. Een oplossing voor al die problemen, mag best wat geld kosten. Daar mag het onderwijs best wat voor inleveren, dat heb je allemaal weer goed gezien. Samengevat: prima, dat je het feodale stelsel weer in optima forma hebt ingezet -leenheer - vazal - leenman; al die nieuwlichterij met inspraak en zo, daar wordt een mens maar verward van. Serviliteit, daar gaat het om!
Omdat je zo goed de verbindingen weet te leggen, speciaal voor jou: Connected van de Stereo MC's.

Serviel Consensus Vilein

Die titel doet er even niet toe; eerst het belangrijke nieuws: M is weer thuis! Weliswaar met lage bloedwaarden, maar toch. Nu wordt het bouwen naar de boost (spreek uit: boest) van een nieuwe lading beenmerg aan het einde van de maand.
Afgelopen week dus weer 3 maal de walgtocht op en neer naar de kermisstad N gemaakt. Tijdens die ritten moet je erg oppassen niet van de weg te raken bijvoorbeeld doordat er mededelingen op de radio gedaan worden die gaan over het onderwijs: 'het is goed dat de BOL 4-opleidingen (hoogste vorm van MBO-onderwijs) van 4 jaar naar 3 jaar teruggedraaid worden; de opleidingen worden dan compacter en dus beter'. Hoogstwaarschijnlijk door Van Verstandsverbijsteringsveldt zelf verzonnen tijdens het doorlopende zouttekort in haar weinige hersenen. Ik weet inmiddels dat zouttekort kan leiden tot krankzinnigheid. Ik ben per slot van rekeningbijna klaar met mijn deeltijd-opleiding medicijnen aan het Radboud in N. Dan de radio maar uit en alleen met je gedachten. Ook niet best. Zou ik zelf een zouttekort hebben? Kan ik dat wel beoordelen? Want af en toe komen er gedachten op die zouden kunnen uitmonden in terroristische acties gericht op bepaalde gebouwen in de grote wereldstad E. Meteen maar een zoutblok naar binnen geslagen om het gedachtegoed weer op Normaal Nederlands Peil te brengen.
Daarna kwam er weer een andere gedachte in m'n hoofd op: waarom schrijf ik zo vaak van die vileine stukjes? Kan ik ook in andere sferen schrijven? Er valt nog genoeg te schrijven over bijvoorbeeld de voorzitter van het CVB van het plaatselijke Onderwijspaleis. Kan dat ook een keer in de serviele of consensus sfeer? Ja, dat gaat gebeuren de komende dagen: een drieluik over hetzelfde onderwerp met telkens een ander stilistisch uitgangspunt: serviel, gericht op consensus en uiteraard vilein.

Nystagmus

Juist ja. Nystagmus, dat was het dus. 'Een verschijnsel of symptoom waarbij de ogen op een specifieke manier heen en weer bewegen.' Voor verder informatie: zie het heilige internet. Bij M werd de Nystagmus veroorzaakt door de lage bloedwaarden en daardoor konden alle medicamenten niet meer goed door het lijf vervoerd worden; een logistiek probleem, zou een bijdehante manager zeggen. Gisteren, nadat de bloedplaatjes waren toegediend, ging het weer wat beter. De andere mogelijke veroorzaker: te laag zoutgehalte, is nog niet onder controle. Na vandaag wat zoutzakken infusaal te hebben verwerkt, zijn de zoutwaarden nog niet optimaal, dus nog een dagje blijven en kijken wat morgen de stand van zaken is. Ook worden de anti-epileptica drastisch verminderd om zoveel mogelijk bijwerkingen uit te sluiten.
De strategie voor de komende weken zal hier op voortbordueren en aan het einde van de maand zal, als het goed gaat en de donor nog in goede doen is, een nieuwe dosis beenmerg toegediend worden. Die mogen dan zonder hulp van andere medicamenten het gevecht aan gaan. Het risico op ellende is vrij gering, want het beenmerg van deze donor reageert goed op M's lijf. Er moet dan lichte afstoting plaatsvinden om de aanwas van witte bloedlichaampjes te activeren.
Weer een blog vanuit het herstelpaleis in N dus, na toch wel een succecvolle dag op het onderwijspaleis in wereldstad E en ook daarbuiten. De successen waren van diverse orde; het ene kwam voort uit een project met het onderwijspaleis in Boxtel, het andere kwam voort uit een licht conflictueuze situatie die even nodig was om wat dingen helder te maken in het onderwijspaleis in de grote wereldstad E. Morgen, als M weer veilig thuis is, ga ik mezelf oefenen in het schrijven van een vilein stukje om een indirect-leidinggevende (zucht) van advies te dienen (per slot van rekening heeft iedereen 'recht op aandacht'). Nu maar hopen dat M morgen weer naar huis mag.

Updeet M (6)

Van 1 tot en met 9 oktober is het kermis in de KGB-stad N, zo ook in het plaatselijke herstelpaleis met M vandaag. We kwamen voor de wekelijkse controle en net voordat de moeder van alle artsen M de bloedwaarden door zou geven, werd M duizelig en begon dubbel te zien. Paniek, ook omdat de trombos een diepterecord hadden gevestigd (7). De moeder van alle artsen vreesde een lichte hersenbloeding en dus werden diverse specialisten geraadpleegd. Vrijwel zeker -M wordt op dit moment ter controle hersenmatig gescand- is het echter een samenspel van zouttekort en wederom bijwerkingen van de diverse anti-epileptica. M wordt, ongeacht de uitkomst, toch weer opgenomen om zekerheid te krijgen en het zouttekort langzaam op te krikken en de medicijnen bij te stellen.
Momenteel zit ik dus te bloggen in het herstelpaleis, M wordt gescand en over een half uurtje weer opgenomen op de inmiddels bekende afdeling. De moeder van alle artsen heeft nog wel aangekondigd dat over een maand een 'boost', spreek uit: boest, wordt toegediend van nieuwe beenmerg, want de witte broeders zijn weliswaar van goede kwaliteit, maar de aanwas is te gering (vrijwel zeker veroorzaakt door de medicijnen die het CVM-virus moeten onderdrukken). Dit alles is niet echt een revolutionaire ingreep en duurt maar een dag (geen chemo's, wekenlange nazorg en andere ellende).
Toch hebben we allebei en ook de moeder van alle artsen het idee dat het voor elkaar komt en M und Ich zijn al lang blij dat die duizeligheid in het herstelpaleis in N begon en niet in de wereldstad E, anders hadden we daar weer naar een van de horror-herstelpaleizen gemoeten waar ze alleen maar in procedures en protocollen kunnen denken en handelen, zoals afgelopen zondag voor de zoveelste keer bleek. Hierover later meer, denk ik. Nu een zak winegums (= snoep) voor M kopen en dan dan weer naar Abteilung 100 waar M voor 1 of 2 dagen opgenomen wordt. En om maar positief te eindigen: zo lang M nog zeurt over winegums, mogen we niet echt klagen.

Nodeloze haatzaaierij

Op zich moet dat kunnen: haatzaaien, maar men kan te ver gaan. Sinds de mentale slag die mij op 12 mei is toegebracht door een glas bier met de inhoud van 0.19 voor mijn neus te zetten, word ik geobsedeerd door terrasglazen en hun inhouden. Bij de Weduwe Van Toorn dus 0.19, op een terras in E waar ik het voor de rest niet over wil hebben 0.23 en dan zit ik gisteren weer ergens op een terras waar ik bovenstaande bierkaart aantrof: fluitje 18 cl = 0.18, vaasje 24 cl = 0.24. Gelukkig zat ik al aan een fles moffenbier. Al deze glazen zijn afkomstig van Brand en in hun glazenassortiment hebben ze dus glazen van 0.18, 0.19, 0.23 en 0.24 (er zullen nog wel meer maten zijn, maar daar hebben ze mijn dag nog niet mee kunnen verzieken). Brand bier, op zich niet eens de grootste gifmengers, maar daar loopt dus wel een ernstig gemankeerde geest rond en dus lijkt het me verstandig om nooit meer Brand te drinken of een café binnen te gaan waar ze dat spul verkopen. Als ze zo psychopathisch omgaan met hun glazen, dan zal het bier ook wel tot krankzinnigheid leiden en ik maak tegenwoordig zelluf wel uit waar, wanneer en of ik krankzinnig wens te worden.
Gelukkig was de week al een paar dagen eerder verpest door onderstaand glas waarop ik kon aflezen dat het glas CE-gecertificeerd was. Dat was een onprettig veilig gevoel: geen spontaan ontploffend, lek of anderszins 2de-rangs glas voor m'n neus. Wil ik dat wel? Zo'n veilig CE-gecertificeerd glas. Nee, natuurlijk niet; naar de kroeg gaan = risico nemen en niet geconfronteerd worden met neo-liberale hersenspinsels van een po-si-tio-ne-rings-ex-pert.

Het Ravijn

Ik heb al eerder wat geschreven over Oblomow, een boek van Gontsjarov. De hoofdpersoon ligt wat depressief te lamenteren in zijn schimmelige huisje in een mistige Russische stad ergens in de 19e eeuw. Het mooie van dat boek is dat de hoofdpersoon uiteindelijk naar zijn landgoed vertrekt, waar de zon immer schijnt en hij uiteindelijk zijn grote liefde ontmoet. Een mooie metafoor voor mijn bestaan: donker, mistig, depressief, schimmelig in de grote wereldstad E en gelukkig op ons landgoed in het verre en verwarde Hongarije of waar dan ook ter wereld.
Gontsjarov heeft nog een boek geschreven: Het Ravijn. Het werd indertijd zwaar afgekraakt en is daarna in de vergetelheid verdwenen. Een jaar of 5 heb ik Het Ravijn voor het eerst gelezen. Het boek telt 795 pagina's en ik heb het toentertijd in 5 sessies moeten lezen omdat ik het niet goed genoeg vond. Stilistisch klopte het wel, maar ik werd soms moe van het gejammer, geklaag en romantische gezever. Uiteindelijk heb ik het uitgelezen en het zit nog steeds in mijn hoofd. Zeker nu. Het tolt al maanden door mijn brein. De belangrijkste lijn in het boek is zo'n beetje hetzelfde als bij Oblomov; lage adel vertrekt uiteindelijk vanuit de stad naar het landgoed. Boris Rajski, de hoofdpersoon raakt in Het Ravijn ook verliefd op een dame, maar in dit geval is de desbetreffende dame ongrijpbaar. Verdwaasd en vol met nimmer ingeloste verwachtingen gaat hij door het leven op het platteland. Dan weer lijkt de vrouw benaderbaar, dan weer de afwijzing. Ik ben het boek aan het herlezen en wederom duikt een metafoor op voor mijn leven op dit moment: de grote liefde is het herstel van M en eindelijk op vakantie kunnen; de afwijzing bestaat het het instabiele van M's bloedwaarden en het niet op vakantie kunnen (ontvluchten van de wereldstad E). Daarnaast houdt nog een andere gedachte mij bezig: is bovenstaande overpeinzing wel normaal; ben ik wel normaal en ben ik zelf wel in staat om te beoordelen of ik normaal ben. Als dat niet het geval is, wat dan?