Ik heb al eerder wat geschreven over Oblomow, een boek van Gontsjarov. De hoofdpersoon ligt wat depressief te lamenteren in zijn schimmelige huisje in een mistige Russische stad ergens in de 19e eeuw. Het mooie van dat boek is dat de hoofdpersoon uiteindelijk naar zijn landgoed vertrekt, waar de zon immer schijnt en hij uiteindelijk zijn grote liefde ontmoet. Een mooie metafoor voor mijn bestaan: donker, mistig, depressief, schimmelig in de grote wereldstad E en gelukkig op ons landgoed in het verre en verwarde Hongarije of waar dan ook ter wereld.Gontsjarov heeft nog een boek geschreven: Het Ravijn. Het werd indertijd zwaar afgekraakt en is daarna in de vergetelheid verdwenen. Een jaar of 5 heb ik Het Ravijn voor het eerst gelezen. Het boek telt 795 pagina's en ik heb het toentertijd in 5 sessies moeten lezen omdat ik het niet goed genoeg vond. Stilistisch klopte het wel, maar ik werd soms moe van het gejammer, geklaag en romantische gezever. Uiteindelijk heb ik het uitgelezen en het zit nog steeds in mijn hoofd. Zeker nu. Het tolt al maanden door mijn brein. De belangrijkste lijn in het boek is zo'n beetje hetzelfde als bij Oblomov; lage adel vertrekt uiteindelijk vanuit de stad naar het landgoed. Boris Rajski, de hoofdpersoon raakt in Het Ravijn ook verliefd op een dame, maar in dit geval is de desbetreffende dame ongrijpbaar. Verdwaasd en vol met nimmer ingeloste verwachtingen gaat hij door het leven op het platteland. Dan weer lijkt de vrouw benaderbaar, dan weer de afwijzing. Ik ben het boek aan het herlezen en wederom duikt een metafoor op voor mijn leven op dit moment: de grote liefde is het herstel van M en eindelijk op vakantie kunnen; de afwijzing bestaat het het instabiele van M's bloedwaarden en het niet op vakantie kunnen (ontvluchten van de wereldstad E). Daarnaast houdt nog een andere gedachte mij bezig: is bovenstaande overpeinzing wel normaal; ben ik wel normaal en ben ik zelf wel in staat om te beoordelen of ik normaal ben. Als dat niet het geval is, wat dan?
