Dit wordt de laatste 'op weg naar herstel' of er moeten wel hele vreemde dingen gaan gebeuren. M is vandaag 2 weken thuis en als je kijkt naar de stand van zaken, dan is dat bemoedigend. M slikt nog wel ongeveer 20 pillen, heeft een kapotte mond waardoor eten moeilijk is, gaat gebukt onder een darminfectie, heeft last van bijwerkingen van de medicijnen, voelt zich regelmatig lusteloos, nierfunctie niet optimaal, zit aan het astronautenvoedsel + nog wat ander klein leed. Maar toch gaat het langzaam beter. De zombie-modus is verlaten. Het brein is weer helder.
Het definitieve herstelproces gaat nog lang duren, complicaties zullen er zeker nog komen en het Graft versus host-verhaal blijft een bedreigende factor.
Desalniettemin is het nu tijd om een om een punt achter deze serie te zetten. Aan het begin (Dag -12) heb ik m'n twijfels geuit of dit allemaal wel 'kan' en moest ik even zoeken naar de stijl, maar tijdens de 48 dagen ben ik, denk ik, nergens in de moreel-verwerpelijke-sfeer of in RTL-achtig ramptoerisme verzand.
Over enkele dagen ben ik weer terug met het gebruikelijke geoudehoer, de nutteloze bespiegelingen en weet-ik-veel-wat.
