Een jaar of wat geleden vroeg ik aan een op leeftijd zijnde Duitse kennis waarom hij op een bepaalde dag in Berlijn ging demonstreren en niet aan ons project ging werken. Hij antwoordde dat hij dat nodig vond. Ik heb zelf nooit begrepen waarom een mens gaat demonstreren; je moet lopen, het is meestal guur, regenachtig weer, je loopt in een mensenmassa waar een hoop gevaarlijke en ongevaarlijke gekken kunnen rondlopen enz. Ik vroeg hem wat hij zoal deed tijdens zo'n demonstratie. Hij vertelde dat hij dan ging diskuzeuren met anderen over de onderhavige problematiek. Klonk op zich logisch voor en in Duitsland, alhoewel ik mijn bedenkingen had over deze manier van handelen in het Koninkrijk Absurdistan (loopt hier meestal uit op zinloos geschreeuw en geweld: wij kunnen zelfs niet meer fatsoenlijk demonstreren).
Ik was het wel met hem eens dat een demonstratie bedoeld zou kunnen zijn om maatschappelijk onrecht aan de kaak te stellen.
Inmiddels sla ik met moeite de krant open. Er kan elke dag een bericht in staan dat er iemand vermoord is door bijvoorbeeld een politie-agent met een psychopathische onderbouw. Dan wordt er namelijk weer een 'stille tocht' georganiseerd en moeten er kaarsen gebrand worden en 'knuffels gestapeld' (dank M.). Waarom lopen er dan 7.000 mensen mee, vraag ik mij af. Waar denken zij aan; waar diskuzeuren ze over? Hier is toch geen maatschappelijke wantoestand aan de gang; er is een gek bezig geweest die iets vreselijks heeft gedaan. Die hebben er overal en altijd rondgelopen en zullen er overal en altijd rondlopen.
In dezelfde week stond er in de courant een artikel over een jongen van 15 die zelfmoord had gepleegd omdat hij het gepest en gesar van leeftijdsgenoten beu was. Hij had namelijk een iets afwijkend hoofd. Geen stille tocht of knuffelstapeling gezien; misschien wilden de ouders het niet. Lijkt me verstandig. Als er dan al stille tochten gehouden moeten worden dan lijkt me een tocht in het laatste geval meer te rechtvaardigen dan in het eerste geval.
