Hamburgertax

Zit nu weer in het Herstelpaleis in N. Een soort 3-daagse, want met M gaat het nog steeds niet goed, maar daarover morgen meer, want dan spreken de feiten en nu zijn er alleen verwachtingen en nog meer onderzoeken. Er moet weer wat bloed bij (2 zakken= 3 uur, daarna nog wat onderzoeken).
Ondanks dit alles zal morgen in het verre en zeer verwarde Hongarije de Hamburgertax ingevoerd worden. Wederom een maatregel om de burger te kleineren. Vanuit een soort bestuurlijk sadisme vindt elke overheid in elk land het fijn om het volk te tiranniseren en onnodig te kwetsen; de Hongaarse overheid is hierin de grote voortrekker en vervult een voorbeeldfunctie binnen de EU en eigenlijk de hele wereld.
Wat vindt een gemiddelde Hongaar onder meer fijn? Een tak van een boom snijden, daarna de kleinere takjes er vanaf halen. Een beetje met een mes de tak bewerken zodat je een stok krijgt met een puntige top. Daarna een kampvuurtje stoken. Een stuk spek aan de stok rijgen; spek in het kampvuur houden. Na verloop van tijd druipt het vet van het spek, dat vang je op met een stuk brood. Wat paprika en ui er bij. Alcohol naar keuze en de Hongaar is blij. Het is nog lekker ook, weet ik uit ervaring.
Maar goed, zelfs deze armeluiskost wordt dus ook duurder, want de huidige dictator heeft besloten om alles wat met vet, zout en suiker te maken heeft, extra te belasten. Het is de zoveelste bezuiniging maar vrij waarschijnlijk de pijnlijkste, want een Hongaar een gedeelte van zijn cultuur (vet eten) afpakken en ook nog financieel schaden is een rechtstreekse belediging voor het immer depressieve en klagende filosofenvolk. Helaas zijn ze te passief, verdeeld en besluiteloos om een georganiseerde opstand te organiseren. Het vreemde aan dit alles is, is dat de prijs van een pakje sigaretten zo ongeveer het laagste in Europa is (€ 2,80) en dat daar niets mee gebeurt. Zijn ze hoogstwaarschijnlijk vergeten, zal volgende week wel gebeuren, want roken vinden de Hongaren ook fijn.
Omdat je van te veel hamburgers een hartaanval kunt krijgen Nothing but a Heartache van The Flirtations.

Spits mijden

Het is weer helemaal mis met me. Teilen vol met tranen heb ik gehuild. M'n dochter kreeg een brief van de organisatie 'spitsmijden in Brabant'. Ze was meerdere malen door de KGB- camera's in haar auto getraceerd tijdens de spits in de wereldstad E. Dat kon anders, vond deze organisatie die een initiatief is van de provincie Noord-Brabant, Samenwerkingsverband regio Eindhoven, ministerie van Infrastructuur en Milieu, gemeente Eindhoven, gemeente 's-Hertogenbosch en uiteraard het Platform Mobiliteitsmanagement. Als mijn dochter in de spits niet meer werd getraceerd, kon ze wel tot € 100 verdienen. Daarnaast kreeg ze ook nog een PND (Personal Navigation Device) zodat ze o.a. sneller parkeermogelijkheden en wegwerkzaamheden kon opmerken. En niet te vergeten; andere handige informatie.
Als ze de komende maanden niet meer met de camera's geskend zou worden, kreeg ze per keer € 2,50. De wereld op z'n kop! Iemand die altijd braaf naar zijn werk fietst krijgt niets, maar iemand die een auto heeft en wat in de spits rondrijdt kan later geld verdienen als hij of zij de auto laat staan.
Na de ergste huilbuien begon ik ook nog te beseffen dat hier natuurlijk enorm over vergaderd is en dat terwijl er aan alle kanten bezuinigd wordt en ... dat ik zelf zo'n brief niet had ontvangen. Het ergste kwam even later: alles moet natuurlijk in spretsjiets verwerkt worden en uitgewerkt in uitvoerige rapporten. En wie betaalt dit allemaal!
Ik houd er over op. Van de week meer over de Hamburgertax (ook echt waar) die vanaf 1 september ingaat in het verre en zeer verwarde Hongarije.
Eigenlijk Taxman van de Beatles, maar daar kon ik geen goede versie van vinden, dus u moet het doen met Day Tripper. Ook leuk.

Geachte Pindakoning

Zoals elke zaterdag kocht ik bij de plaatselijke SRV-man mijn wekelijks zak Duyvis pinda's. Het aanschaffen en daarna consumeren van deze pinda's is een van de weinige mooie momenten in mijn tragische bestaan. Ik werk namelijk in het onderwijs en dan hoef ik u eigenlijk verder niets uit te leggen. De zak pinda's is in feite een van de ankers uit mijn bestaan, om maar een metafoor te gebruiken.
Vorige week was mij al opgevallen dat de pinda's kleiner waren, maar ook een bittere nasmaak hadden. Daarnaast waren er veel misvormde exemplaren bij. Ik zat dus bittere, misvormde dwergpinda's te eten. Nu weet ik uit ervaring dat pinda's niet altijd hetzelfde kunnen zijn, maar ik vermoed ook dat Duyvis een ondergrens hanteert voor wat betreft grootte, vorm en smaak. Deze ondergrens werd wat mij betreft vorige week overschreden. Ook de zak die ik deze zaterdag kocht was onder de maat. Later op de dag was ik op bezoek bij vrienden in een andere provincie. Uit gastvrijheid zorgen zij dat er altijd een zak Duyvis in huis is als ik kom. Ik was inmiddels gewend aan de 'bittere, misvormde dwergpinda', maar zij begonnen uit zichzelf te klagen over de kwaliteit en stelden mij min of meer verantwoordelijk: 'jij wilt toch altijd die Duyvis pinda's!'. Omdat wij verstandige mensen zijn en goed opgevoed, is dit niet uitgelopen op een verbaal en/of fysiek conflict. Het was desalniettemin de 3de teleurstelling in 1 week. En dit in 2 provincies!
Ik heb daarom de zak met enige bittere, misvormde dwerpinda's bijgevoegd, zodat uw pindadokters in het pinda-expertisecentrum deze zaak eens kunnen onderzoeken. Ik hoop met deze brief te bereiken dat de kwaliteit van uw pinda's, en uiteindelijk ook mijn pinda's, weer zo wordt als hij moet zijn, want zo kan het niet verder!
Ter compensatie Sam & Dave live in Helsinki (1967). Mooie combinatie. Sam & Dave zullen wel opgekeken hebben van die Finnen.

Updeet M

Even niets laten horen over M. Het leek ook allemaal redelijk goed vooruit te gaan: 3 stappen vooruit, 2 stappen achteruit weliswaar, maar er was vooruitgang! De afgelopen week is het, zonder dat we het eigenlijk in de gaten hadden (M voelt zich best wel redelijk, eet goed, ontsteking uit de mond verdwenen), toch weer bergafwaarts gegaan: 2 stappen voorwaarts, 3 achterwaarts. En dat is niet de bedoeling. De bloedwaarden dalen gestaag en vooral de witte bloedlichaampjes -en daar gaat het om- zijn terug naar 0,2 waar ze eerder 3,0 waren en eigenlijk minimaal 4,0 moeten zijn. Het immuunsysteem staat eigenlijk weer op 0. Infecties kunnen zware paniek veroorzaken in het lijf van M. Er wordt nu alles gedaan om de witte broeders aan te zetten tot versneld produceren. Dit gebeurt door veel medicatie tijdelijk en/of gedeeltelijk terug te draaien en vanaf nu moet M zichzelf (gelukkig durft ze dat, ik heb daar wat moeite mee) injecteren met een goedje om de witte bloedlichaampjes een zet te geven. Gevaar voor infectie is ook weer gestegen: terug in het oude regime van 'alles ganz sauber', dus wederom processie van Echternach, maar dan de verkeerde versie.

Neu!

Af en toe wordt het te rustig in mijn hoofd, een zekere saaiheid in de bovenkamer. Maar 'saai is het nieuwe interessant' is inmiddels duidelijk. Verveling is goed (zie 20 augustus). Toch raak ik wel eens uitgekeken op al die regendruppels. Dan moet er wat gebeuren: nog een wasje draaien, een boek lezen, muziek draaien, voor de eerst keer weer naar het Onderwijspaleis, de fiets een grote beurt laten geven en zo verder.
Begin jaren zeventig moest er ook iets gebeuren, maar dan in de muziek. We zaten maar wat te wachten op de nieuwe Bowie, Zappa, Reed, Vandergraaf generator, Caravan, Edgar Broughton, Groundhogs, maar het schoot niet echt op. Toch hing er van alles in de lucht, maar wat wist niemand. Het bleek achteraf Punk te zijn. Met een van die voorlopers waren we ook al bezig: Neu. Krautrock, moffenmuziek dus. Daar werd ik wel wakker van, zeker van Hero. In het kader van modern doen, hieronder voor de doorzetters: Hero van Neu. Daaronder versneld afgespeeld een volledige speelfilm met Betmen. Als u het 6 minuten volhoudt met de koptelefoon op vol en het beeld foel skrien, bent u ook wakker. Ook wel eens fijn.

Voorkomen ...

is beter dan genezen. Of niet?
In de wijken Gestel, Strijp en Stratum -zowel binnen-als-buiten-de-rondweg- is al enkele dagen geen sperzieboon bij welke kruidenier of groenteman te verkrijgen voor de reguliere consument. Elke morgen om 09.00 bij het opengaan van desbetreffende winkels koopt een georganiseerde groep meteen alle sperziebonen en verdwijnt dan naar een onduidelijke plaats. Een controleur van de groep blijft achter en koopt onmiddellijk de eventuele nieuwe sperziebonen op. De beweegredenen van deze groep zijn onbekend. Men geeft geen commentaar.
Uiteindelijk wordt bovenstaande landelijk nieuws en beginnen de media zich er mee te bemoeien. Eerst worden enkele mensen geïnterviewd die toevallig die dag ook sperziebonen wilde eten: 'tja, vervelend, dan maar iets anders vandaag, maar dit moet niet te lang gaan duren anders moeten we naar het vijandelijke stadsdeel Woensel uitwijken ... ook niet fijn.' Cameraploegen op het Franz Leharplein! Daarna komen de specialisten aan het woord: een terroristisch complot, een actie uit Noord Korea om de Nederlandse samenleving te ontwrichten? Bertus Hendriks wordt ingevlogen vanuit zijn vakantieadres want het kan natuurlijk ook een gecoördineerde jihad zijn van de martelarenbrigade van de El Aqsa moskee. De landelijk veiligheidscoördinator aan het woord. En dan komt Twan Huijs met de alles overstijgende vraag: HOE HAD DIT VOORKOMEN KUNNEN WORDEN en WIE KUNNEN WIJ HIERVOOR AAN HET KRUIS NAGELEN? Een mannetje in een pak van een jaar of 35 verschijnt in beeld, hij blijkt te werken voor een of andere ARBO/beveiligings-organisatie. Natuurlijk was dit alles te voorkomen als ze maar eerder hadden geluisterd. Ze hadden namelijk al jaren rapporten en draaiboeken liggen waarin beschreven stond hoe sperziebonen te beveiligen. Hij wist al jaren dat het een keer mis zou gaan! De draaiboeken, formulieren, spretsjiets moesten onmiddellijk toegepast gaan worden anders ging het land ten gronde. De voorzitter van de landelijke Sperziebonenbond in de studio knikte fijntjes. Vanaf dat moment stond er een sperziebonenbewaker in de kruidenier en mocht iedereen maximaal 1 kilo sperziebonen meenemen.
Gisteren zag ik op de verrekijk dat de mensen in België gelukkig nog verstand hebben. De organisator van Pukkelpop kwam na de herdenkingsdienst uit de kerk en werd op een beschaafd applaus onthaald. Het volk sprak. De burgemeesteres gaf aan dat ze vooral door moesten gaan. Men was het er namelijk over eens dat sommige rampen eenvoudigweg niet zijn te voorkomen, hoe graag de regelneven en -nichten van de diverse controleapparaten het ook willen om nog rijker, nog meer macht te hebben en nog meer regelzucht los te laten op het volk.
In onderstaand fillumpje bezingen boze negermannen de sperziebonenopstand van 1972 in Philadelphia.

Verveling

Laatst verzuchtte ik, en werd daarin bevestigd door S en H, dat het knap waardeloos is met de Nederlandse dagbladjournalistiek. Geen lange artikelen meer waar je lekker in kunt duiken qua stijl en/of inhoud. Er zijn dan ook nog 2 categorieën: de artikelen waarvan je wat leert op welke wijze dan ook en de artikelen waarin je in je mening wordt bevestigd. Vandaag was het dan weer zo ver. Een artikel waarin ik in mijn mening werd bevestigd met de strekking: vervelen is goed! Een regendruppel op een beslagen treinruit volgen kan geen kwaad. Ik bedenk er dan zelf nog steeds de vraag bij: wat is nu eigenlijk de snelheid van die druppel? En is de snelheid van de druppel wel te berekenen? En als dat zo is, welke hulpmiddelen heb je daar bij nodig? Een stopwatch? Welke formule? En waarom kent niet elke druppel dezelfde verplaatsing? Als je op de plaats van bestemming komt of er komt ineens een dikke vrouw tegenover je zitten is de overpeinzing en het probleem weg. Volgens de oude moraal ben je een uitvreter, een nietsnut, een leegloper, want je hebt niets gedaan ... je hebt je verveeld. Tegenwoordig weten wij beter: saai is het nieuwe interessant.
Door dit artikel werd mij duidelijk dat de vele verveelmomenten die ik ken, dus goed zijn. Alleen ben ik me daar sinds het lezen van dit artikel -overigens gelukkig overgenomen uit de Belgische krant De Standaard zodat ik weer bevestigd werd dat het niets is met de NL-journalistiek- misschien wel bewust van en dat is weer niet goed, denk ik ... bewust vervelen ... of wel?
Hieronder nog een liedje van een bentje dat zich eind zeventiger jaren verveelde op het platteland, dat kwam zingen in de grote wereldstad E en waar ik toen erg verward van raakte.

zie ook 'i like boring things': http://iamjamesward.wordpress.com/

Bijwerkingen

Een van de grote kwaliteiten van de moeder van alle artsen in het Herstelpaleis in N is dat ze zich ook verdiept heeft in andere zaken als haar specialiteit hematologie. Ze is geïnteresseerd in de patiënt en dus buiten de werktijd even de werking en bijwerkingen van anti-epileptica in samenhang met de transplantatiemedicatie bestuderen is geen probleem. Vannacht was het qua toeval weer raak en aangezien we op een delicaat evenwicht balanceren voor wat betreft de medicatie, moet er dan vrij snel gehandeld worden. Omdat ik zelf ook al enigszins thuis ben in deze wereld kon dat in de vorm van wat extra Rivotril; 1e hulp dus, die weliswaar doeltreffend was, maar iets te veel. Dit moet gerapporteerd worden aan het Herstelpaleis om te bezien wat dat voor de andere medicatie betekent. Helaas genoot de moeder van alle artsen van haar vakantie en dan breekt dus meedogenloos de pleuris uit. De vervangarts, inmiddels ook een bekende wist het niet en in het anti-epilepsiepaleis was de betreffende arts ook op vakantie. Eigenlijk mocht ik van beide partijen zelf wel wat gaan dokteren. Een beetje dit er bij en dat er af en dan maar anticiperen. Niemand wil of kan de regie nemen op dit moment.
Een andere bijwerking is dat er vanaf volgende week een persoon komt om het huis schoon te houden omdat ik binnenkort weer naar het Onderwijspaleis aan de Frederiklaan moet om daar mijn slavenarbeid te verrichten. Achteraf kun je ze beter niet in huis hebben, want je krijgt een waslijst met allerlei eisen betreffende schoonmaakmiddelen, soorten trappen die aanwezig moeten zijn, kwalificaties van de stofzuiger (draaibare slang, lengte 2 meter, lengte zuigstang 135 cm, zuigvermogen minimaal 800 watt, hulpstukken, elektrisch veilig, goede wend- en plaatsbaarheid) en weet-ik-veel-wat voor andere eisen (o.a. steellengte ragebol 160 cm). Zoiets noemt men met recht een zorgovereenkomst (met zorgdossier!) want ik heb er zo wel weer een hoop zorgen bij. Stel dat die huishoudtrap niet in orde is, wat dan? Boete? Geestelijk marteling door de zorgcoördinator zelf? Dus met angst en beven naar zo'n kluscentrum gegaan en hopelijk de juiste trap gescoord. Daar krijg ik dan weer bijwerkingen van.

Tesco, Siklos

Ik zat voor en in café Piet Huisman in N mijn trieste bestaan te overdenken. M was nog in het plaatselijke Herstelpaleis, moest nog 2 zakjes bloed (3 uur tanken) hebben om definitief de weg naar boven in te slaan. De moeder van alle artsen was tevreden; de bloedwaarden waren in orde, het zoutgehalte ook en er kunnen wat medicijnen af. Daarnaast gaf zij ook groen licht voor een eventuele vakantie over een maand in het verre en verwarde Hongarije, mits er geen complicaties zouden zijn.
Maar goed, mijn eigen treurige leven werd inderdaad wel even blootgelegd door de opmerkingen onder mijn stukje van gisteren; afgelopen zaterdag, met een gehuurde seizoenskaart de meest tragische wedstrijd gezien die ik ooit live heb mee moeten maken. En dan te bedenken dat er nog legio zullen volgen. Daarnaast ook niet in staat zijn om mijn persoonlijke moeder van alle liedjes te kunnen schrijven, laat staan uit te voeren met mijn motorisch gestoorde lijf en a-muzikale hersenen. Toch was het goed toeven in en voor het café. Het bleek een café te zijn waar men geïnteresseerd was in de gast en waar meteen flink zinloos gezwetst kon worden: voetbal, muziek en de obligate vraag 'of die krullen van mezelf waren'. De geur was ook vertrouwd, verschraald bier en sigarettenrook van gisteren. Heerlijk, lang niet geroken, want die schoonmaakmiddelen van tegenwoordig stinken als de ziekte. Ik liep terug naar het Herstelpaleis en voelde me weer een stuk beter: over een maand of wat staat Wimke hoogstwaarschijnlijk weer met een sikspek Becks en een karretje vol voedsel op het parkeerterrein voor de Tesco in Siklos en belangrijker M is er ook bij.

Woestijnklanken

De woestijn in ... dat moet ook nog gebeuren. Ik ben er weliswaar vorig jaar geweest, maar door m'n eigen lafheid het echte woestijngevoel nog niet voor de volle 100% gehad. Ik durfde maar 20 meter van de weg af, bang voor slangen, bang voor schorpioenen, bang voor het onbekende. Mooi om te zien allemaal, maar de volgende keer even de stoere jongen uithangen en gewoon 1 kilometer die woestijn inwandelen en het echte gevoel krijgen. En dan onder het genot van psychedelische mariachi. Maar goed, de psychedelische mariachi nog steeds niet gevonden. Qua muzieksoort schijnt het niet te bestaan en als het dan al een betekenis heeft, dan kom je uit bij 'verwarde Mexicaan'. Waarom maakt niemand de muziek die ik bedoel en waarom kan ik zo'n liedje niet zelf schrijven?
Dat de psychedelische mariachi voor een deel verwant is aan de kuntri, moge duidelijk zijn: een jankend (steel-)gitaartje in de hogere regionen moet er sowieso in zitten. In onderstaand liedje zit wel zo'n klankenreeks. Voor de rest is het gewoon een Amerikaanse mien die 'n redelijk goed kuntri-kiedje zingt.

Dag + 36; op weg naar herstel

Dit wordt de laatste 'op weg naar herstel' of er moeten wel hele vreemde dingen gaan gebeuren. M is vandaag 2 weken thuis en als je kijkt naar de stand van zaken, dan is dat bemoedigend. M slikt nog wel ongeveer 20 pillen, heeft een kapotte mond waardoor eten moeilijk is, gaat gebukt onder een darminfectie, heeft last van bijwerkingen van de medicijnen, voelt zich regelmatig lusteloos, nierfunctie niet optimaal, zit aan het astronautenvoedsel + nog wat ander klein leed. Maar toch gaat het langzaam beter. De zombie-modus is verlaten. Het brein is weer helder.
Het definitieve herstelproces gaat nog lang duren, complicaties zullen er zeker nog komen en het Graft versus host-verhaal blijft een bedreigende factor.
Desalniettemin is het nu tijd om een om een punt achter deze serie te zetten. Aan het begin (Dag -12) heb ik m'n twijfels geuit of dit allemaal wel 'kan' en moest ik even zoeken naar de stijl, maar tijdens de 48 dagen ben ik, denk ik, nergens in de moreel-verwerpelijke-sfeer of in RTL-achtig ramptoerisme verzand.
Over enkele dagen ben ik weer terug met het gebruikelijke geoudehoer, de nutteloze bespiegelingen en weet-ik-veel-wat.

Dag + 34; op weg naar herstel

Interventies veroorzaken consequenties; dat was het thema van afgelopen middag in het herstelpaleis in Nijmegen. Na telefonisch overleg was het toch verstandig om een dag eerder naar N te gaan. Na enige onderzoeken was de discussie: opnemen of niet opnemen. Een belangrijk aspect hierbij was: kunnen we ingrijpen? Er is vrijwel zeker een virus in de darmen aanwezig, maar op dit moment ingrijpen, zou weer kunnen veroorzaken dat de kans op omgekeerde afstoting (Graft versus host) groter zou worden, en dat moet hoe dan ook vermeden worden. Het lichaam moet dus zelf aan het werk met behulp van wat aangepast voedsel en dan maar afwachten was het devies. M blijft intussen zwak (moest in het herstelpaleis even slapen, zie foto), maar zoals de plaatsvervanger van de moeder van alle artsen zei: iedere transplantatie kent z'n ontstekingen en complicaties. Dus thuis verder de zaak onder controle proberen te houden en in geval van nood terug naar N. Dinsdag weer op controle. De competentie 'omgaan met onzekerheid' gaat de komende dagen weer een rol spelen, maar hier zijn we inmiddels al redelijk bekwaam in.
Inmiddels na bekend Engels voorbeeld ook wat relwerk verricht op het lelijkste plein der wereld. Het ziet er weer uit zoals het er uit moet zien.

Dag + 32; op weg naar herstel

Vandaag weer naar het herstelpaleis in Nijmegen geweest. Complicaties, complicaties, complicaties. De moeder van alle artsen was niet tevreden, zelfs een beetje verdrietig en licht in paniek. Bloedwaarden, wit-rood-trombos, alle 3 gedaald en vooral de lage trombos baren nu veel zorgen. Ook de nierfunctie onvoldoende en 2 kilo in een week afgevallen. Bloeddruk te hoog. Na het meten, komt het regelen en werd er dus weer een nieuwe dosis geneesmiddelen uitgeschreven. Daarnaast moeten er genoeg calorieën naar binnen en verzwakt M te veel. Dat wordt dan weer geregeld door de diëtiste. Vanaf nu drinkbare voeding, want door de ontsteking in de mond is het moeilijk eten voor M. Er moet nu zout naar binnen! En veel!
Net dus bij de plaatselijke drogisterij in Gestel-binnen-de-Rondweg bij de familie Geelman de medicamenten gehaald. Volgende keer, en dat raad ik iedereen aan die daar verzwakt, zijn of haar medicijnen komt afhalen, een Rode Kruis voedselpakket zelf meenemen om uithongering te voorkomen tijdens de inmiddels gebruikelijke wachttijd van 3 kwartier. Tevens ook enige preventieve valiums naar binnen slaan, dit om de rust te bewaren en bestand te zijn tegen de immer chagrijnige personeelsleden.
Maar goed, ook deze klus is geklaard en met de nieuwe medicijnen zou M onder meer wat beter moeten gaan eten. Vrijdag weer terug naar het herstelpaleis. Geen verbetering, dan opname.

Om M, mezelf en iedereen wat op te beuren Get Off van de Dandy Warhols

Dag + 29; op weg naar herstel

M is nu een week thuis en het is duidelijk dat het herstel een totaal ander leven met zich meebrengt. Naast de medicatie en voldoende vocht, moet M veel naar haar lijf luisteren en dat betekent vandaag zo'n beetje de hele dag in bed blijven om wat kracht op te doen voor bezoek vanavond. We zitten ook vrijwel aan huis gekluisterd met z'n 2-en en dat is zeker in de vakantie een tegennatuurlijke situatie. M wordt heel langzaam wat alerter, maar de kaakontsteking wil maar niet verdwijnen en het lichaam moet de transplantatie nog vervolmaken en dat kost veel kracht.

Intussen kan ik me, naast de huishoudelijke plichten, af en toe richten op trivialiteiten en ook weer wat ergernissen vorm geven. Momenteel gedeeltelijk van mijn stuk doordat ik van een liedje niet weet wat de titel is en nog erger 'wie-heeft-het nondeju-gemaakt'. Normaal is dat een eenvoudige zaak; met m'n aaiFoon Shazam of Soundhound even laten scannen en bingo. Nu is het geval dat deze apps alleen digitaal kunnen scannen en dit liedje van een cassettebandje komt en daarna digitaal als .aiff op een cd is gezet. Een mogelijkheid zou zijn om er een .mp3 van te maken en dan via een mp3-speler op mijn blog de wereld insturen en hopen dat iemand het weet. Edoch, voor een mp3-speler op m'n blog moet ik de HTML in, dus moet Zwerver er een dezer dagen aan te pas komen.

Omdat M veel in bed ligt of rust en ik langzaam ervaring krijg in het huishouden, kan ik ook weer ouderwets kranten gaan lezen. Geen pretje met de huidige generatie journalisten. Op de ene pagina wordt Ivo Niehe gekleineerd (ook geen vriend van mij, maar spreekt en schrijft tenminste wel fatsoenlijk Nederlands); op de volgende pagina laten ze hun eigen taalkundige incompetentie meedogenloos en zonder schaamte blijken (zie afbeelding). 'een treurloos veldje'; als grap is het al droevig, maar deze journalist bedoelt het ook nog serieus. Treurloos dus.

Dag + 27; op weg naar herstel

Gisteren met M naar Nijmegen geweest voor inspectie. De bloedwaarden waren redelijk, maar voor de rest was het een kleine puinhoop. De nierfunctie was niet in orde en dat betekent dat er wat medicijnen tijdelijk af moeten en dat er voldoende zout vocht in het lijf moet. De medicijnen die tijdelijk gestopt worden, zorgen er wel voor dat het risico op afstoting iets groter wordt. Er moeten nu keuzes gemaakt worden. De overdosis Trivotril die M gedurende 34 dagen in het ziekenhuis heeft geslikt is er definitief af, maar het duurt nog een dag of 4 totdat M zich weer volledig bewust is van alles. De kaakontsteking is ook nog niet onder controle en zorgt voor veel pijn. M is ongeveer 4 uur per dag aanwezig zonder actief te kunnen zijn. De rest op de bank of in bed al de ellende er uit slapen.
Het huishouden is ook geen misselijke klus, weet ik inmiddels, maar heeft ook zijn voordelen. Ik kan inmiddels moeiteloos alles vinden in de supermarkt en weet als eerste dat deze week 'dun Dommelsch in dun bonnus is'. Gisteren is inspecteur J nog op bezoek geweest en heeft de begane grond een goedkeuring gegeven; de 1e etage werd afgekeurd, de 2e etage is niet relevant want E & B genieten van een welverdiende vakantie. J is zelf aan de belangrijkste werkzaamheden begonnen (vond ze fijn), de rest moet ik vandaag en morgen doen: stofzuigen, was sorteren, iets met de droger wat ik vergeten ben en de 'gewone dingen' (zie lijst).

Dag + 25; op weg naar herstel

Na een hoop gedoe, ik zal u de details besparen, is het nu duidelijk dat M de komende 6-7 dagen nog steeds tamelijk suf zal doormaken. Oorzaak is inderdaad de anti-epileptica die in verkeerde samenstelling is toegediend. Wordt dus een beetje aanpassen de komende week. Voor de rest gaat het tamelijk goed met M; (nog) geen afstotingsverschijnselen maar wel nog steeds de mondontsteking die een bron van pijn is.
M wil in de nabije toekomst nog wel een stukje bloggen en iedereen voor de reacties en steun bedanken, maar dat gaat volgende week dan wel gebeuren.
Dit is de laatste dag dat ik een dagsjoernaal over M plaats. Vanaf vandaag onregelmatiger en ook met ander leed, nieuws en wetenswaardigheden. Ik ben achteraf blij dat ik het dagelijks heb bijgehouden. Voor M en mezelf omdat je in zo'n hectische periode toch van alles vergeet en voor iedereen die heeft meegeleefd met M en dat waren er veel, waarvoor dank. De komende 6 maanden zullen nog zwaar worden, want uit het ziekenhuis betekent zeker niet hersteld. Edoch, een belangrijke barricade is genomen en daar zijn we verrekte blij mee!!!

Dag + 24; op weg naar herstel

Thuis dus. Wel een zware overgang;: aangepast voedsel bereiden, alle bacteriën vermijden en M die in een laag bewustzijn door het huis schuifelt of slaapt. Gisteren had ik al vraagtekens gezet bij de enorme hoeveelheid anti-epileptica in combinatie met nog 15 andere pillen, maar vandaag was het dan toch tijd voor actie. Ziekenhuis gebeld en mijn gedachte was juist: de Rivotril, een van de anti-epileptica (De werkzame stof in Rivotril is clonazepam. Clonazepam behoort tot de benzodiazepinen. Het werkt rustgevend, spierontspannend, vermindert angstgevoelens en beïnvloedt de overdracht van elektrische prikkels in de hersenen) moest er af (een mens kan namelijk ook te rustig zijn evenals dat de spieren te ontspannen kunnen zijn). Bovendien had M ook nog een dubbele dosis, dus dat je dan enigszins 'zombie' rondstruint is niet verwonderlijk. Het gevaarlijke er aan is dat M de bacteriën ook uit het oog verliest en dat moeten we niet hebben. Het is nog zwaar wennen allemaal. Woensdag weer naar Nijmegen voor een nieuwe tsjek en langzaam van improviseren naar een vaste routine proberen te komen. M kan nog wel een alcoholvrij biertje genieten, maar dan is het weer 2 uur rusten.